Syberia 3 Review

Το πρώτο Syberia ήταν ένα παιχνίδι που ο εφηβικός τουλάχιστον εαυτός μου είχε αγαπήσει ιδιαίτερα. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα και ο ρομαντισμός του, η -σπάνια- ανθρώπινη διάσταση της πρωταγωνίστριας, Kate Walker, το γεμάτο φαντασία σύμπαν και η υπέροχη μουσική του ήταν στοιχεία που έμειναν εντυπωμένα μέσα μου με το πέρασμα των χρόνων. Η δημιουργία της Microids και του Benoit Sokal κατάφερε να μου αφήσει το συναισθηματικό στίγμα της και παρόλο που με τον καιρό, οι λεπτομέρειες του παιχνιδιού ξεθώριασαν από τη μνήμη μου, αυτό παρέμενε πάντα ζωντανό, παρέα με την ιδέα πως πρόκειται για κάτι ξεχωριστό. Ο δεύτερος τίτλος της σειράς δεν ανέβηκε τόσο ψηλά στην συνείδηση μου, ωστόσο, παρέμεινε σε ένα ποιοτικό επίπεδο αντάξιο του πρώτου, έστω χωρίς τις δυνατές εντυπώσεις.

Από την άλλη τώρα, δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν θα θυμάμαι κάτι από το Syberia 3, όχι σε δεκαπέντε χρόνια όπως συμβαίνει με το πρώτο, αλλά σε έναν μήνα. Νομίζω είναι δίκαιο να αφήσω ένα μικρό παραθυράκι αμφιβολίας για την ποιότητα των δύο προγενέστερων τίτλων μιας και δεν έτυχε ποτέ να τα ξαναπαίξω από τότε, και είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο, με τα σημερινά μου γούστα να καταλήξω πως τελικά τα έχω λιγάκι υπερτιμήσει. Στην τελική όμως, ελάχιστη σημασία έχει το ποια θα ήταν η τωρινή μου άποψη γι’ αυτά, μιας και δεν θα αναιρούσε το γεγονός πως το Syberia 3 πάσχει από μια κακή υλοποίηση των ιδεών του σχεδόν σε όλους τους τομείς.

Έχετε ακουστά το ρητό: «δεν έχει σημασία τι λες αλλά πώς το λες»; Εδώ λοιπόν έχουμε την περίπτωση που ο τρόπος που “τα λέει” είναι τόσο άσχημα εκτελεσμένος που είναι δύσκολο να εστιάσεις στο “τι λέει”. Έτσι, ακόμα και όταν “λέει” έξυπνα και εμπνευσμένα πράγματα, χάνονται μέσα στην χοντροκομμένη “βαβούρα” όλου του υπόλοιπου συνόλου. Το αποτέλεσμα αυτό έχει προκύψει από τον συνδυασμό πολλών αποτυχιών στην εκτέλεση του τεχνικού, σχεδιαστικού αλλά δυστυχώς και του συγγραφικού τομέα.

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο που παρατηρεί κανείς: τα κάκιστα voice overs που σαν να μην έφταναν, συνδυάζονται με ένα τραγελαφικό, για τα σημερινά δεδομένα, lip-sync. Και αν κάποιος θέλει να δείξει όλη την καλή του διάθεση (που δεν έχει καμία υποχρέωση φυσικά να το κάνει) και να  εξαντλήσει την κατανόησή του ξεπερνώντας το κάκιστο lip-sync που ίσως θέλει περισσότερους πόρους ή μια πιο έμπειρη και καταρτισμένη ομάδα ανάπτυξης, είναι αδύνατον να αγνοήσει τις “άστοχες” ερμηνείες των ηθοποιών ή το πολλές φορές κακό γράψιμο που οδηγεί σε ορισμένους τόσο αφύσικους διαλόγους που έπιασα τον εαυτό μου να τους παρακολουθεί με αμηχανία. Θα ήταν λάθος να ρίξουμε όλο το φταίξιμο στους ηθοποιούς.

Εξάλλου το έπαιξα για λίγο και στα γαλλικά, μήπως οι αγγλικές φωνές ήταν το πρόβλημα, αλλά καμία δραστική βελτίωση. Εγώ εντοπίζω το θέμα κυρίως σε μια έλλειψη εύστοχων σκηνοθετικών γραμμών, ήταν φανερό πως οι ηθοποιοί δεν είχαν την κατάλληλη καθοδήγηση με αποτέλεσμα πολλές φορές ο τόνος της φωνής ή το ύφος των λεγόμενων να μοιάζει τελείως ξένο με την περίσταση και να στερείται της αρμόζουσας συναισθηματική χροιάς. Όλα αυτά δυστυχώς “σκοτώνουν” οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας ατμόσφαιρας, συναισθήματος, πειστικότητας και απορρόφησης του παίκτη στο ιδιαίτερο σύμπαν του. Η ιστορία σαν ιστορία έχει ευρηματικές στιγμές αλλά και ορισμένους συμπαθητικούς χαρακτήρες, ενώ, πατάει πάνω σε ένα θέμα που δεν είναι άγνωστο για τη σειρά: την σύγκρουση μιας αρμονικής με τον άνθρωπο και τη φύση παράδοσης με έναν απάνθρωπο και απολυταρχικό “εκμοντερνισμό”.

Αυτά όμως μένουν στη σφαίρα των προθέσεων των δημιουργών καθώς ο τίτλος ταλανίζεται από ορισμένα “παιδικά” λάθη στο στήσιμο της πλοκής (ιδιαιτέρως η αρχή είναι ανεκδιήγητη δομικά), ανοίγει “μέτωπα” και στη συνέχεια τα ξεχνάει (η Kate διώκεται αρχικά και από την δικηγορική φίρμα στην οποία δούλευε), ενώ, δεν ξεπερνά ποτέ το επιδερμικό επίπεδο, γεγονός που αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στους κύριους ανταγωνιστές της υπόθεσης: μιας αντρογυναίκας γιατρού που είναι σαν να ξεπήδησε από τον κόσμο της Matilda και έναν –τυπικό- μανιακό στρατηγό.  Κανένας τους δεν γίνεται τίποτα παραπάνω από μια χοντροκομμένη καρικατούρα“κακού”. Μονοδιάστατοι και βαρετοί.

Για την ιστορία, η υπόθεση με δυο γραμμές είναι η εξής:  Μια εγκαταλειμμένη στη Σιβηρία, Kate Walker σώνεται από τη φυλή των Youkols και αποφασίζει να τους βοηθήσει στο ταξίδι της μετανάστευσής των ιερών ζώων τους. Εν τέλει, ελάχιστα πράγματα σου μένουν αφού ο τίτλος αδυνατεί να δώσει δραματικό βάρος στις όποιες σημαντικές στιγμές του, για όλους τους παραπάνω λόγους. Αφήνοντας τα της αφήγησης και περνώντας στο gameplay, δυστυχώς τα προβλήματα συνεχίζονται με την ίδια ένταση. Το παιχνίδι έχει εγκαταλείψει τα pre-rendered περιβάλλοντα και την point and click φιλοσοφία του προς χάριν ενός τρισδιάστατου κόσμου και τον άμεσο έλεγχο της πρωταγωνίστριας. Αυτή είναι μια επιλογή που όχι απλά δεν φαίνεται να προσθέτει στην εμπειρία αλλά θεωρώ πως τη ζημιώνει κιόλας.

Τα περιβάλλοντα έχουν χάσει αρκετή από την προσωπικότητα και την λεπτομέρειά τους, πολλές φορές φαίνονται άδεια και αδιάφορα χωρίς να ικανοποιούν ούτε αισθητικά, ούτε λειτουργικά. Χαρακτηριστικά, τα άτσαλα zoom όταν ο χαρακτήρας βρίσκεται στο βάθος του σκηνικού αλλά και κάποια μονοπάτια που δεν είναι πολύ ξεκάθαρη η ύπαρξή τους. Εξίσου ατυχές και το animation κίνησης της Kate που φαντάζει εξωφρενικά αδούλευτο και “τραχύ” στην αλληλουχία των κινήσεων. Η περιήγηση στον κόσμο μετατρέπεται σε αγγαρεία εξαιτίας αυτού αφού η Kate θυμίζει τριαξονικό στα χέρια του παίκτη.

Για ένα παιχνίδι που το gameplay στηρίζεται σε τεράστιο βαθμό στην εξερεύνηση, αυτή η αδυναμία είναι πολύ σημαντική και ειλικρινά, ακατανόητη από την πλευρά των developers. Αν γνωρίζεις πως ο παίκτης θα περάσει το ογδόντα τοις εκατό του χρόνου του στο παιχνίδι περπατώντας ή τρέχοντας, δεν θα έπρεπε ένας από τους κύριους στόχους σου να είναι να κάνεις αυτές τις ενέργειες όσο πιο διασκεδαστικές και ευχάριστες μπορείς; Θα μου πείτε, έξω από το χορό όλα εύκολα και ευνόητα φαίνονται και θα έχετε δίκιο. Γενικά πάντως η εντύπωση πως το παιχνίδι δεν ήταν έτοιμο για κυκλοφορία είναι πολύ έντονη. Συνεχίζοντας, ο σχεδιασμός των γρίφων που είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι ενός adventure, έχει τις καλές στιγμές του αλλά και τις πιο αδύναμες.

Στα θετικά, ορισμένα ευφάνταστα σκηνικά που δε στερούνται όμως κοινής λογικής και το σημαντικότερο, φαίνονται να "δένουν" φυσικά με τον κόσμο. Σπάνια νιώθεις πως κάποιος γρίφος μοιάζει "άσχετος" και "πιεσμένος" από τους developers και αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα από την άλλη, είναι πως πολλές φορές απλά “οργώνεις” τα περιβάλλοντα αναζητώντας κάποια πιθανή αλληλεπίδραση, μια διαδικασία που μπορεί να γίνει πολύ γρήγορα βαρετή και εκνευριστική ιδίως σε μεγάλους χώρους καθώς δεν εμπλέκει ουσιαστικά τον παίκτη σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Το να κουτουλάς “άμυαλα” σε κάθε γωνία των περιβαλλόντων για να βρεις κάποιο πιθανό αντικείμενο ή επιλογή δεν είναι και ό,τι πιο διασκεδαστικό μπορώ να σκεφτώ. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα στις περιπτώσεις που κάποιες επιλογές δεν είναι διαθέσιμες από την αρχή αλλά εμφανίζονται αφού ο παίκτης κάνει την απαραίτητη πρόοδο.  Αυτό  σημαίνει πως η λύση ίσως είναι σε μέρος που ο παίκτης έχει ήδη ελέγξει εξονυχιστικά και νομίζει πως δεν έχει τίποτα.

Κερασάκι στην απογοητευτική αυτή τούρτα, ο γεμάτος προβλήματα τεχνικός τομέας. Οπτικά glitches και μικρό-κολλήματα κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνισή τους, ενώ και οι χρόνοι φορτώματος ανάμεσα σε περιοχές και δωμάτια είναι πολλές φορές μεγαλύτεροι από το επιθυμητό. Τέλος, στο τομέα του ήχου το πολύ κακό μιξάρισμα (όλες οι φωνές σε ένα δωμάτιο βρίσκονται στην ίδια ένταση)  εξισορροπείται από την εξαιρετική μουσική επένδυση του Inon Zur. Με διαφορά το πιο ποιοτικό κομμάτι του τίτλου.