Yooka-Laylee Review

Ας κάνουμε κάτι ξεκάθαρο από την αρχή. Τα platform παιχνίδια είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία. Μια κατηγορία στην οποία αρκετοί δεν τα καταφέρνουν ιδιαίτερα καλά λόγω των απότομων διακυμάνσεών τους σε απαιτήσεις. Τα αντανακλαστικά, η αντίληψη και η μνήμη αποτελούν μερικά από τα βασικά στοιχεία που πρέπει να έχει κάποιος  για να ευχαριστηθεί ένα τέτοιο παιχνίδι. Παλαιότερα, τη δυσκολία αυτή των platform games την βρίσκαμε ευφάνταστη. Όσο πιο δύσκολο και μεγάλο ήταν ένα παιχνίδι, τόσο πιο πολύ μας ιντρίγκαρε να ασχοληθούμε μαζί του. Το γεγονός αυτό έχει τις ρίζες του στον αριθμό των διαθέσιμων τότε τίτλων. Οι περισσότεροι ξόδευαν αρκετά χρήματα για την απόκτηση ενός και μόνο τίτλου και σκόπευαν να περάσουν αρκετό καιρό μαζί του. Οι δημιουργοί φρόντιζαν στις περισσότερες περιπτώσεις να αξιοποιήσουν τα χρήματα του καταναλωτή, γεμίζοντας το παιχνίδι τους με ένα σωρό collectables, μυστικά περάσματα, ατελείωτο σκαρφάλωμα και εξερεύνηση. Όσο αυξάνονταν οι διαθέσιμοι τίτλοι για το αγοραστικό κοινό και δημιουργούνταν δεξαμενές ανταλλαγής παιχνιδιών ή μεταχειρισμένης μεταπώλησης τους, τόσο ο καταναλωτής άρχισε να μην προλαβαίνει να ασχοληθεί τόσο πολύ με ένα και μόνο παιχνίδι.

Τα platform games αυτού του τύπου άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται και να αντικαθιστούνται από τα πιο ευκολόπαιχτα, εύπεπτα και με μικρά campaigns, shooters. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ιδιαίτερο τίτλο που σίγουρα θα προκαλέσει το ‘διχασμό’ της γνώμης του αγοραστικού κοινού. Δυστυχώς έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που το Banjo Kazooie θεωρούταν ένα ‘καλό’ παιχνίδι στο Nintendo 64.  Πόσοι άραγε να υπάρχουν εκεί έξω που να γνωρίζουν και να εκτιμούν πραγματικά την Rare; Οι νέες γενιές παικτών που είναι αρκετοί και δεν είχαν την ευκαιρία να ασχοληθούν μαζί του, δεν μπορούν να έχουν μέτρο σύγκρισης. Παρόλα αυτά, το παιχνίδι μέσα σε γενικές γραμμές, κάνει αυτό το οποίο υποσχέθηκε στο Kickstarter campaign του. Ποιο είναι αυτό; Να μην είναι τίποτα λιγότερο άλλα και τίποτα περισσότερο από μια αναβίωση και μια συνέχεια του προαναφερθέντος τίτλου.

Ο τίτλος ομολογουμένως είναι περίεργος. Δεν μπορώ στο μυαλό μου να μην κάνω την σύνδεση ‘Γιούκαλίλι = Γιοκαρίνης = Γιούρκα Σειταρίδης’. Ευτυχώς που δεν υπάρχει κάποια υπηρεσία να μεταγλωττίζει τους τίτλους στα Ελληνικά όπως κάνουν με τις ταινίες γιατί εδώ θα είχαμε ένα κρούσμα τύπου ‘Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης’. Ακόμη κι έτσι όμως, θεωρώ πως είναι ταιριαστός και αποδίδει σωστά φόρο τιμής στο Banjo Kazooie μένοντας στο ίδιο μοτίβο και θέμα. Δεν είναι όμως μόνο ο τίτλος που μας κάνει να γυρίζουμε πίσω. Τα πάντα, από τη γραμματοσειρά που έχει επιλεχθεί, τα ηχητικά εφέ, το ύφος του μενού και τα χρώματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με εκείνη την αγνή εποχή των 3D platformers. Έχω ξαναπεί πως αυτά τα reviews είναι αρκετά περίεργα για εμένα γιατί δεν ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω. Να τα δω σαν σύγχρονα παιχνίδια με βάση τη σημερινή τεχνολογία ή σαν παιχνίδια που επίτηδες έχουν δημιουργηθεί με αυτό το ύφος και τα ‘προβλήματα’; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και για εμένα σαν αυτόν που πρέπει να ασκήσει κριτική αλλά και για τον ίδιο τον καταναλωτή.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (είναι άλλωστε η αγαπημένη φράση των reviewers ανά την υφήλιο). Το τυπικό σενάριο θέλει τον ‘κακό’ του παιχνιδιού που ακούει στο όνομα Capital B (παίζοντας με το γράμμα και την αμφίεσή του ως μέλισσα) να κλέβει όλα τα βιβλία στον κόσμο, μαζί και εκείνο του Yooka με τις χρυσές σελίδες. Η ‘αποστολή’ μας είναι να προσπαθήσουμε να μαζέψουμε όλες τις σελίδες του βιβλίου μας, γιατί…ποιος νοιάζεται για τα υπόλοιπα βιβλία άλλωστε; Εδώ πρέπει να κάνω μια παρατήρηση. Εντάξει, δε λέω, το σενάριο είναι ένα τυπικό σενάριο που θέτει τα γρανάζια του παιχνιδιού σε κίνηση όμως οι κεντρικοί μας πρωταγωνιστές δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον σαν χαρακτήρες. Δεν υπάρχει αρκετή πλοκή ώστε να δικαιολογηθούν οι πράξεις των ηρώων, πέρα από το ότι κάποιος μας έχει κλέψει ένα βιβλίο. Επίσης σε ολόκληρο το παιχνίδι φαίνεται να είμαστε οι μόνοι ηθικά σωστοί. Τα ‘καλά παιδιά’, όπως λένε. Πέρα από το επιφανειακό κομμάτι που αφορά την όψη τους δεν φαίνεται να ταιριάζουν σαν χαρακτήρες σε αυτόν τον κόσμο. Είναι πολύ ‘σωστοί’ για έναν τέτοιο κόσμο, αν κάτι τέτοιο βγάζει νόημα. Τώρα θα μου πεις, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία κάτι τέτοιο σε ένα 3D platformer, όμως ειλικρινά πιστεύω πως δεν διαθέτουν το απαραίτητο ‘βάρος’ ώστε να γίνουν αξιομνημόνευτοι ήρωες.

Η περιπέτειά μας, λοιπόν, ξεκινά και εκτυλίσσεται μέσα σε 5 βασικούς κόσμους, χωρίς να υπολογίζουμε τους ‘κεντρικούς σταθμούς’ (hubs) που τους ενώνουν. Υπάρχουν συνολικά 100 χρυσές σελίδες που πρέπει να συλλέξουμε σε αυτούς τους κόσμους. Αυτό όπως είναι φυσικό είναι πιο δύσκολο απ’ όσο δείχνει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μίξη εξερεύνησης, λύσης γρίφων και mini games. Κάθε σελίδα για να αποκτηθεί απαιτεί και διαφορετικό τρόπο προσέγγισης από εμάς, πράγμα που κάνει το παιχνίδι να έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά, όπως ανέφερα, το παιχνίδι εστιάζει στη συλλογή, οπότε αν το να μαζεύετε πράγματα δεν είναι του στυλ σας, δεν είναι για εσάς. Υπάρχουν μεγαλύτερα άλλα και μικρότερα και καλά κρυμμένα collectables, κάθε ένα με διαφορετικό αντίκτυπο στο παιχνίδι. Ξεκινώντας από τις ‘χρυσές πένες’ που είναι το πλέον φανερό μέχρι κάποια boosters που πρέπει να προσπαθήσετε αρκετά για να ανακαλύψετε.

Τις πένες μπορούμε να τις βρούμε παντού διάσπαρτες στον κόσμο και τις περισσότερες φορές μας δείχνουν το δρόμο για μια περιοχή που ίσως να μην έχουμε εξερευνήσει ακόμα. Μαζεύοντας αρκετές, μπορούμε να τις εξαργυρώσουμε στο NPC που έχει τη μορφή φιδιού (το παιχνίδι κάνει άλλο ένα ‘λογοπαίγνιο’ εδώ δίνοντας τη μορφή ενός φιδιού στον πωλητή, μιας και υπήρξε μια εποχή όπου οι πωλητές πουλούσαν ‘λάδι φιδιού’ ως ελιξίριο) ώστε να ξεκλειδώσουμε νέες κινήσεις για τους ήρωές μας. Στην αρχή υπάρχουν μόνο τρεις διαφορετικές κινήσεις που μπορούμε να αγοράσουμε και σχετικά φτηνές, όμως όσο το παιχνίδι προχωρά η λίστα συνεχίζει να αυξάνεται, το ίδιο και η τιμή τους. Ο ίδιος ‘πωλητής’ μπορεί να μας παρέχει και μια δωρεάν κίνηση στην αρχή κάθε κόσμου. Υπάρχουν δεκάδες NPCs διάσπαρτοι μέσα στους κόσμους, οι οποίοι μας αναθέτουν μερικές ευφάνταστες αποστολές με αμοιβή μία από τις χρυσές σελίδες που ψάχνουμε. Οι υπόλοιπες βρίσκονται είτε κλειδωμένες, είτε κάπου καλά κρυμμένες.

Συνήθως υπάρχει ένα ηχητικό εφέ που μας ενημερώνει πως υπάρχει μια σελίδα κάπου κοντά μας. Τις σελίδες αυτές που μαζεύουμε, τις χρησιμοποιούμε για να ξεκλειδώνουμε και να επεκτείνουμε τους κόσμους. Ναι, καλά διαβάσατε, ‘επεκτείνουμε’. Κάθε κόσμος μπορεί να επεκταθεί ακόμη μια φορά πληρώνοντας το αντίτιμο σε χρυσές σελίδες. Εδώ πραγματικά είναι που το παιχνίδι λάμπει. Οι κόσμοι, αρχίζουν να γίνονται αρκετά περίπλοκοι και τεράστιοι σε μέγεθος μετά την πρώτη αναβάθμιση, ξεκλειδώνοντας και τις περιοχές στις οποίες υπάρχουν τα τελικά bosses τους. Σε γενικές γραμμές τα επίπεδα είναι χάρμα οφθαλμών, γεμάτα από ζωηρά χρώματα και καθαρά textures, ενώ φαίνεται να έχει δοθεί πολύ προσοχή στη δημιουργία τους.

Δεν μπορώ να πω πως με άφησαν παραπονεμένο, όμως μου θύμισαν μια άλλη εποχή. Μια εποχή όπου τα πράγματα ήταν λίγο πιο ‘χύμα’. Είναι τόσο μεγάλοι οι κόσμοι και περίεργα συνδεδεμένοι, τόσο ανοιχτό σε φιλοσοφία το παιχνίδι που πραγματικά πρέπει να αφοσιωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό αν θέλεις να βγάλεις άκρη. Αφήνοντας το παιχνίδι για μερικές ημέρες και επιστρέφοντας σε αυτό θα κάνει τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα, μιας και σίγουρα θα έχεις ξεχάσει πως ενώνονται όλες εκείνες οι περιοχές ή ποια πλήκτρα κάνουν ποιες κινήσεις. Κυριολεκτικά ένιωθα το μυαλό μου να ζορίζεται από όλη αυτή την πληροφορία, θυμίζοντάς μου άλλες εποχές όπου τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα στα παιχνίδια. Αν είστε λάτρεις αυτού του είδους εξερεύνησης δε θα αντιμετωπίσετε τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως ένα μεγάλο ποσοστό παικτών ίσως δυσκολευτούν να θυμηθούν συγκεκριμένες τοποθεσίες και τακτικές ώστε να φτάσουν εκεί. Το παιχνίδι χτίζει πάνω σε αυτή τη φιλοσοφία ‘ανοιχτού κόσμου’ δίνοντάς σου προνόμια στις μετέπειτα πίστες τα οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις στις αρχικές.

Μοναδικό πρόβλημα όπως είπα είναι να θυμηθείς το πού και το πώς. Αυτό δημιουργεί ένα βασικό πρόβλημα. Το παιχνίδι μοιάζει να έχει δημιουργηθεί για μικρές ηλικίες, οι οποίες (χωρίς να θέλω να τις υποτιμήσω) θα δυσκολευτούν να κάνουν κάποιες συνδέσεις ή ακόμη και να χειριστούν κάποιες καταστάσεις. Συγκεκριμένα ο χαρακτήρας μας έχει τη δυνατότητα να απορροφά τα προνόμια των διάσπαρτων καρπών και να τα χρησιμοποιεί. Για παράδειγμα με το φυτό του νερού, μπορεί να σβήσει κάποια φωτιά, απορροφώντας μια βόμβα κανονιού γίνεται αρκετά βαρύς για να μην τον παρασέρνει ο αέρας. Τρώγοντας μέλι κολλάει καλύτερα στις γλιστερές επιφάνειες. Όλα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά αυτών που πρέπει να κατανοήσει ο παίκτης. Ενώ είναι ενδιαφέροντα για τον μέσο έμπειρο παίκτη, για κάποιον νεαρότερο μπορεί να αποτελέσουν πρόβλημα.

Αποφάσισα να συγκεντρώσω στην παρακάτω παράγραφο όσα κομμάτια του παιχνιδιού βρήκα εκνευριστικά ή λανθασμένα, έτσι ώστε να γίνει ευκολότερα κατανοητό το όποιο πρόβλημά του. Ξεκινώντας, λοιπόν, πρέπει να επισημάνω ένα πράγμα που ανέφερα και στην αρχή: το παιχνίδι έχει έρθει ακριβώς με όλα τα θετικά και αρνητικά που έφεραν εκείνα τα 3D platformers. Το βασικότερο είναι ο χειρισμός της κάμερας. Όπως και στο ‘The Legend of Kay’ το οποίο είχαμε παρουσιάσει, έτσι κι εδώ η κάμερα συνηθίζει να συμπεριφέρεται δύστροπα. Άλλοτε κλειδώνει σε περίεργες θέσεις και άλλοτε αλλάζει την πλευρά κάνοντας τα πράγματα πάρα πολύ δύσκολα για τον παίκτη. Εννιά στις δέκα φορές που θα χάσετε κάποια ζωή θα φταίει η κάμερα.

Εδώ λοιπόν έρχεται το λεγόμενο ‘learning curve’ (η καμπύλη εκμάθησης που λέμε). Το ότι συνηθίζεις να παίζεις παρά τα προβλήματα, το ότι κάνεις το πρόβλημα μέρος του παιχνιδιού είναι ένα γεγονός το οποίο έχει ή τείνει να εκλείψει από τα παιχνίδια. Συνήθως είμαστε απόλυτοι και απαιτούμε επιδιορθώσεις. Παλαιότερα όμως απλά δεχόμασταν σιωπηρά τα όποια προβλήματα των παιχνιδιών και μαθαίναμε να επιβιώνουμε με αυτά. Η κάμερα είναι ένα σημαντικό πρόβλημα όμως συνηθίζεις να τη χρησιμοποιείς. Το πιο εκνευριστικό όμως χαρακτηριστικό είναι οι ήχοι των χαρακτήρων. Θα συμφωνήσω πως έχουν να κάνουν με το πώς είχαν δημιουργηθεί επί εποχής Banjo & Kazooie όμως δε νομίζω πως έπρεπε να υπάρχουν σε τόσο μεγάλη έκταση. Για να καταλάβετε, θυμίζει τους ήχους του πρόσφατου Breath of the Wild όταν μιλούν οι NPCs, όμως εδώ χρησιμοποιείται ένας ήχος για κάθε λέξη που αναγράφεται επί της οθόνης. Μετά από λίγο αυτοί οι ήχοι που μοιάζουν βγαλμένοι από κάποια ιδιότροπη πρόβα ενός ντράμερ μαϊμού που χτυπάει τα χέρια του πάνω σε ένα soundboard γίνονται απελπιστικά εκνευριστικοί.

Υπάρχουν σημεία που δεν μπορείς να προσπεράσεις τα ‘λεγόμενα’ κάποιου χαρακτήρα οπότε μένεις να ακούς τα περίεργα ηχητικά αυτά εφέ σε όλο τους το μεγαλείο. Ένα ακόμη παράπονο που έχω αφορά ένα Quiz που εμφανίζεται κατά διαστήματα μέσα στο παιχνίδι. Υπάρχει μια γέφυρα που πρέπει να περάσεις απαντώντας σε περίπου 10 ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις έχουν να κάνουν με το παιχνίδι, τους χαρακτήρες ή την διάρκεια που παίζεις εσύ. Αν δεν έχεις δώσει την απαραίτητη προσοχή σε όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού αναγκάζεσαι να παίξεις ξανά και ξανά αυτό το κουίζ ώστε να περάσεις απέναντι σε μια νέα περιοχή. Αυτή η ‘καθυστέρηση’ για να αυξηθεί ο χρόνος του παιχνιδιού σε συνδυασμό με τα εκνευριστικά ηχητικά εφέ είναι ένα από τα χειρότερα σημεία του παιχνιδιού. Δεν λέω πως κάποιοι δεν θα το βρουν ενδιαφέρον ή χαριτωμένο, όμως αποτελεί έναν περίεργο ‘τοίχο’ για κάποιον που δεν μπορεί να θυμηθεί περιοχές και ονόματα.

Το επόμενο ‘πρόβλημα’ που αντιμετώπισα εγώ τουλάχιστον έχει να κάνει με την απουσία επιλογής πλήκτρων ή remapping. Επίσης απουσιάζει ένα tutorial πλήκτρων. Αυτό μπορεί να μην σας φαίνεται σημαντικό, όμως υπάρχει μια περίπτωση που το χρειάστηκα για ένα βασικό quest και με έβγαλε από τα ρούχα μου. Συγκεκριμένα υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσει κανείς σε ‘πρώτου προσώπου’ προοπτική ώστε να πετύχει ένα συγκεκριμένο ρουμπίνι ώστε να ολοκληρώσει ένα quest. Όσο και να έψαξα δεν βρήκα το πλήκτρο που γυρίζει σε προοπτική πρώτου προσώπου με αποτέλεσμα να αφήσω εκείνο το quest μισό. Αργότερα, εντελώς τυχαία μέσα στο παιχνίδι βρήκα πώς να το καταφέρω όμως ήταν ήδη πολύ αργά μιας και βρισκόμουν 3 κόσμους μετά. Για όποιον ενδιαφέρεται, χρειάζεται να πιέσεις μέσα και τους δύο αναλογικούς μοχλούς για να γίνει κάτι τέτοιο (R3+L3) στο χειριστήριο του PS4 που είχα συνδεδεμένο στον υπολογιστή.

Κλείνω αυτό το review με γενικά θετικές εντυπώσεις από το παιχνίδι. Υπάρχει ένα όμορφο soundtrack το οποίο προσαρμόζεται μάλιστα στο χώρο που βρισκόμαστε (αλλάζει ανάλογα αν βρισκόμαστε μέσα στο νερό κοκ), και γενικά τα ηχητικά εφέ αν εξαιρέσουμε τις εκνευριστικές προφορές των χαρακτήρων είναι ικανοποιητικά. Χάρηκα που επέστρεψα σε έναν τέτοιο κόσμο τόσα χρόνια μετά όμως έχω να παρατηρήσω πως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχους σύγχρονους τίτλους όπως το Ratchet & Clank για παράδειγμα. Παρόλα αυτά, νομίζω πως αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους δημιουργούς γιατί μετέφεραν ατόφιο το συναίσθημα των τότε παιχνιδιών, σε ένα παιχνίδι που διαρκεί πάνω από 20-30 ώρες, αν συμπεριλάβουμε και τα mini games που υπάρχουν σε αυτό.