Holobunnies: Pause Cafe Review

Αν και σπάνιες, υπάρχουν οι περιπτώσεις που το να γράψεις την ανασκόπηση ενός παιχνιδιού θα σου πάρει πολύ περισσότερη ώρα από τον τερματισμό του. To Holobunnies: The Bittersweet Adventure, λοιπόν, χρηματοδοτήθηκε επιτυχώς μέσω της πλατφόρμας του Kickstarter τον Απρίλιο του 2015, με αρχική εκτιμώμενη ημερομηνία κυκλοφορίας τον Ιανουάριο του 2016, ενώ πλέον το περιμένουμε στις αρχές του 2018. Aναπτύσσεται από την Καναδέζικη, ολιγομελή ομάδα q-bit Games και θα πρόκειται για ένα 2D side-scroller παιχνίδι περιπέτειας με αρκετά platforming στοιχεία, retro αισθητικής, που θα πραγματεύεται τις περιπέτειες των Holobunnies. Τί είναι όμως τα «Holobunnies»; Αυτή ήταν η πρώτη μου μεγάλη ερώτηση.

Από την περιγραφή στην σελίδα στο Steam, γιατί δεν γίνεται κάποια περαιτέρω αναφορά στο υπόλοιπο παιχνίδι, τα Holobunnies είναι «μια οικογένεια από ιδιότροπα, διαστημικά, ολογραφικά, δίποδα κουνελάκια» (όχι, δεν παίρνω ναρκωτικά), τα οποία ψάχνουν νέο σπίτι μετά την καταστροφή του δικού τους. Αν και το The Bittersweet Adventure ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, για review ήρθε κωδικός για το Pause Cafe, ένα spin-off «επιδόρπιο» για να μας ανοίξει την όρεξη για το κυρίως γεύμα.

Το Holobunnies: Pause Cafe αποτελείται από τρία διαφορετικά mini games. Αρχικά έχουμε το «Kitcat Adventure», ένα runner mode, όπου το Holobunny μας τρέχει μόνο του και ελέγχουμε μόνο το jump με σκοπό να φτάσουμε στο τέλος της πίστας (2 πλανήτες, 14 πίστες σύνολο) με την βοήθεια των power ups, τα οποία αυξάνουν/ μειώνουν την ταχύτητά μας, μας επιτρέπουν να πραγματοποιήσουμε double jump και να αλλάζουμε πορεία, μαζεύοντας προαιρετικά όλα τα orbs. Βασίζεται κυρίως στο σωστό timing και στο trial and error, ενώ η διάρκειά του κυμαίνεται περίπου στην μισή ώρα. Κάποιος που θα κυνηγήσει μια ψηλή θέση στα leaderboards μπορεί να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο mode για μερικές ώρες. Προσωπικά, το βρήκα αρκετά αδιάφορο, είχε την αίσθηση παιχνιδιού φτιαγμένο για smartphones και ίσως σε εκείνη την πλατφόρμα να είχε μεγαλύτερη επιτυχία.

Στη συνέχεια έχουμε το «Legacy Boss Rush», που μας φέρνει αντιμέτωπους με 4 διαφορετικά boss και με ένα προκαθορισμένο Holobunny πρέπει να τα νικήσουμε. Δυσκολία παιδική, εκτός από το τελευταίο boss το οποίο ήθελε λίγη παραπάνω προσπάθεια. Εδώ η συνολική διάρκεια του mode κυμαίνεται από 5 εώς 10 λεπτά.Τέλος, έχουμε, το mode που προσπαθεί να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος του παιχνιδιού, αλλά διακατέχεται από ένα παραλυτικό ελάττωμα. Το τρίτο mode είναι το «Brawler», όπου έρχεστε αντιμέτωπος με άλλον έναν παίκτη σε μια αρένα (πολύ χοντρικά τύπου Smash) σε 1vs1 αγώνες σε local multplayer περιβάλλον. Local. Μόνο. Πού σημαίνει ότι θα πρέπει να μπω στην διαδικασία να βρω έναν συνάδελφο ή φίλο, να του προτείνω να πάμε σπίτι να παίξουμε με τα διαγαλαξιακά λαγουδάκια και ρεαλιστικά να μην με φτύσει.

Ούτε για αστείο κάποια multiplayer μέσω Internet επιλογή, γιατί βλέπετε βρισκόμαστε στα 90s, όταν οι Nirvana δεν ήταν μάρκα ρούχων, το πιο cool παιδί στην τάξη ήταν αυτό που έκανε με φοίνικα το «Smile», και για να μπεις στο διαδίκτυο έπρεπε να πάρεις καρτούλα και το modem σου να τραγουδήσει το theme song του μέγα HAL 9000. Έχει 7 διαφορετικές αρένες, και ένα περιορισμένο roster από 4 διαφορετικά Holobunnies το καθένα εφοδιασμένο με jetpack και ένα ξεχωριστό special ability (πυροβολισμός διασποράς, αναπλήρωση μιας καρδιάς ζωής, stun του αντιπάλου, και stealth mode).

Πολύ λακωνικό options menu, το οποίο περιορίζεται σε sliders για τον ήχο, επιλογή γλώσσας και ενεργοποίηση ή όχι για fullscreen. Αν και αναμενόμενη, απογοητευτική η έλλειψη επιλογής παραμετροποίησης των πλήκτρων χειρισμού. Δεν υπάρχουν περισσότερες από 10 γραμμές διαλόγων σε όλο το παιχνίδι, ούτε κάποιας μορφής ιστορία. Στα θετικά, η μουσική επένδυση και ο σχεδιασμός του κόσμου και των χαρακτήρων ήταν αρκετά αξιομνημόνευτα ενώ πρόσθεσαν στην ρετρό αισθητική του παιχνιδιού.