Rise and Shine Review

Αν κάποιος με ρωτούσε ποιο είναι το καλύτερο 2D Action Platform παιχνίδι, ή τέλος πάντων το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι όλων των εποχών και συστημάτων, θα του απαντούσα κατηγορηματικά: το Metal Slug. Το Metal Slug δεν είναι 'απλώς' ένα παιχνίδι. Είναι ο ορισμός της «τελειότητας». Και μόνο η αντοχή του στο χρόνο και το πόσο καλά έχει γεράσει οπτικά άλλα και σε επίπεδο gameplay, λέει πολλά. Σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, λοιπόν, και όχι, δεν εννοώ όλα τα 2D Action Platform άλλα τα τύπου 'Slug' παιχνίδια, σημασία έχει η ισορροπία. Η πρόκληση δηλαδή να είναι σε ίσες δόσεις με τη διασκέδαση, έτσι ώστε να υπάρχουν μικρές δόσεις απόλαυσης που πλάθονται σε μια μεγάλη μπάλα ικανοποίησης στο τέλος για τον εαυτό μας.

Είναι δύσκολο να πετύχεις αυτή τη συνταγή, όπου το gameplay ή η ιστορία σου, τα γραφικά σου ή ο ήχος σου δε θα δημιουργήσουν προβλήματα στο ψηφιακό σου κόσμο. Γιατί αρκεί ένας και μόνο παράγοντας για να καταστρέψει το οικοδόμημά σου. Πρόσφατο παράδειγμα το Mighty no. 9 του Inafune. Παρεμπιπτόντως ο ίδιος εκθείασε το Rise & Shine και θα ήθελα πολύ να γράψω πως πρέπει να πάρει μαθήματα από αυτό άλλα ας μη ξεχνάμε και από που ξεκίνησαν κάποια πράγματα. Γιατί χωρίς εκείνες τις δημιουργίες του Inafune δε θα υπήρχε έδαφος πάνω στο οποίο θα έχτιζαν οι επόμενοι. Ούτε και σύγκριση θα υπήρχε.

Η Super Awesome Hyper Dimensional Mega Team, έρχεται από το πουθενά με αυτό το πομπώδες όνομα που μοιάζει να βγήκε από κάποιο brainstorming γυμνασιόπαιδων, για να λάβει τις ευλογίες όσων δοκίμασαν το παιχνίδι της. Και δικαιολογημένα. Το Rise and Shine είναι ένα μικρό διαμάντι. Αυτός ο τρόπος που έχουν καταφέρει να ισορροπήσουν τη δυσκολία και τη διασκέδαση είναι για σεμινάριο. Εννοείται πως σε τέτοιου είδους παιχνίδια, είτε είναι το Megaman, είτε το Super Meat Boy, είτε το Dark Souls, παίζει μεγάλο ρόλο η υπομονή και η κατανόηση. Οπότε αντιλαμβάνεσαι στο τέλος πως αν κάτι πήγε στραβά ήταν γιατί εσύ έφταιξες, όχι το παιχνίδι. Υπάρχουν ίσως πολλοί που θα τα παρατήσουν στο πρώτο μεγάλο boss, όμως οι παίκτες και τα παιχνίδια δεν ήταν έτσι παλιά. Δεν υπήρχε στο λεξικό μας η λέξη 'παρατάω'. Μόνο 'προσπαθώ ξανά’. Σήμερα όλα τα θέλουμε στο πιάτο. Θα χάσω τρεις φορές και θα μου πει αν θέλω να το προσπεράσω, σκέφτεται ο νέος παίκτης. Τι είναι αυτό; Παιχνίδι είναι αυτό; Εμπειρία είναι αυτή; Πως θα νιώσεις ολοκληρωμένος; Πως θα ταΐσεις το αίσθημά σου; Που είναι η επιβράβευση και για ποιόν λόγο παίζεις στο κάτω-κάτω;

Η απολαβή σου δηλαδή είναι να δεις απλώς όλες τις πίστες; Χωρίς να ξοδέψεις ούτε λίγη από την ενέργειά σου να τις εξερευνήσεις; Χωρίς να προσπαθήσεις και τελικά να εκτιμήσεις εκείνο που είχε στο μυαλό του ο δημιουργός; Αυτό είναι 'gamer' για εσένα; Απλώς να βλέπεις όλα τα παιχνίδια και να προσπερνάς τα δύσκολα κομμάτια τους; Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την απογοήτευση που νιώθω όταν αντιμετωπίζει κάποιος κατ' αυτόν τον τρόπο ένα παιχνίδι. Ίσως φταίει που μεγάλωσα βγάζοντας φουσκάλες στα δάχτυλα παίζοντας Contra και Green Beret. Δεν πίστευα ποτέ πως τα παιχνίδια θα γίνουν τόσο...'εύκαμπτα'. Δεν λέω πως είναι κακό, όμως μοιάζουν να νοιάζονται περισσότερο για το 'τι θα πει ο κόσμος' παρά για οτιδήποτε άλλο. Η εμπλοκή του gamer στη δημιουργία ενός παιχνιδιού είναι από εκείνα τα μεγάλα δίκοπα μαχαίρια της βιομηχανίας.

Το σενάριο του παιχνιδιού προσπαθεί να σπάσει λίγο το κατεστημένο των συνηθισμένων ιστοριών, τοποθετώντας τους ήρωές μας στην ‘Gamearth’. Έναν πλανήτη όπου όλοι οι χαρακτήρες των γνωστών μας βιντεοπαιχνιδιών ζουν και βασιλεύουν. Θα παρατηρήσετε πως υπάρχουν πολλές αναφορές σε διάσημα franchises διάσπαρτα στις πίστες αν και με ελαφρώς αλλαγμένα τα χαρακτηριστικά ή τα ονόματα τους, για λόγους δικαιωμάτων. Σχεδόν όλοι είναι εκεί, ο Link από το The Legend of Zelda, τα companion cubes του Portal, o Super Mario, ο Bullet bill και άλλοι πολλοί, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η πορτοκαλί αμφίεση του πρωταγωνιστή καθώς και το όνομα του παιχνιδιού που παραπέμπει στο Half-Life.

Οι δημιουργοί έχουν προσπαθήσει να δώσουν μια εξήγηση για αυτό, ονομάζοντας Rise τον κύριο ήρωα, ενώ Shine το πιστό όπλο του. Ένα όπλο που…μιλάει, μιας και σε αυτό το σύμπαν τα πάντα επιτρέπονται. Σκοπός αυτού του μοναχικού ταξιδιώτη είναι να σώσει τον κόσμο από τους Warmongering Space Grunts of Nexgen. Εδώ οι δημιουργοί έχουν κρύψει ένα ενδιαφέρον μήνυμα: την επέλαση του next gen στα βιντεοπαιχνίδια. Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού γίνεται σαφές πως πρόκειται για έναν αστεϊσμό ή χλευασμό προς τον σημερινό τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να επιβάλει την επόμενη γενιά παιχνιδιών η βιομηχανία. Είναι μια ‘θέση’ που προσπαθεί να περάσει το μήνυμα πως μπορούν να υπάρξουν και τέτοια παιχνίδια που θα πολεμήσουν τα μεγαθήρια που κατακλύζουν την αγορά. Πως δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Το gameplay ξεφεύγει και αυτό από το παραδοσιακό 2D platform δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στον τρόπο με τον οποίο πυροβολείτε. Είναι μια μίξη Action με Puzzle και όσες φορές το παιχνίδι χρησιμοποιεί το Puzzle στοιχείο για την πρόοδό του, το κάνει με εκπληκτική φινέτσα. Παρόλο που κάποιοι ‘γρίφοι’ είναι δύσκολοι στην εκτέλεση , προσωπικά δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα ή απογοήτευση. Στο παιχνίδι κυριαρχεί η ‘Git Good’ λογική που συναντάμε στα παιχνίδια τύπου Dark Souls, όπου πρέπει να δαμάσουμε τα προνόμια που μας δίνονται. Οι ίδιοι οι δημιουργοί το περιγράφουν ως ‘Think and Gun’ παιχνίδι, όπου πρέπει εκτός του πολύ καλού σημαδιού να έχετε και αντίστοιχα καλή λογική σκέψη. Πραγματικά προσπαθώ να το περιγράψω χωρίς να θέλω να αποθαρρύνω κανέναν από το να το δοκιμάσει. Είναι ένα παιχνίδι που αξίζει την προσοχή σας και δεν αποτυγχάνει σε κανέναν από τους τομείς του. Οι εχθροί είναι ευφάνταστοι, τα περιβάλλοντα όμορφα, οι γρίφοι του είναι μια ευχάριστη ανάπαυλα, ενώ το Bullet storm του πράγματος που μπορεί να εμφανιστεί αραιά και που αυξάνουν την αδρεναλίνη σου.

Κυριολεκτικά δεν ήθελα να τελειώσει το παιχνίδι. Προς το τέλος όπως είναι φυσιολογικό ανεβάζει λίγο στροφές σε ότι αφορά τη δυσκολία του, όμως υποτίθεται πως μέχρι τότε το έχεις δαμάσει και έχεις μάθει να χειρίζεσαι τέλεια τους μηχανισμούς του. Το μοναδικό παράπονο, λοιπόν, που έχω από αυτό το παιχνίδι είναι η διάρκειά του. Με το ζόρι άγγιξε τις 4 ώρες, υπολογίστε περίπου 6-10 για έναν παίκτη που δεν ασχολείται εντατικά με τα βιντεοπαιχνίδια. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σωστά μόνο με κάποιο χειριστήριο. Υποστηρίζεται φυσικά το χειριστήριο της Microsoft όμως εγώ το έπαιξα με αυτόν του PS4 χωρίς να αντιμετωπίσω κανένα απολύτως πρόβλημα. Τέλος ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα ηχητικά εφέ. Κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα και θα έλεγα πως είναι ‘on spot’ που λένε και οι Αμερικάνοι. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή. Η μουσική είναι πολύ όμορφη παρόλο που δεν περιέχεται κάποια μελωδία που θα μου μείνει στο μυαλό για καιρό.