Killing Floor 2 Review

Το Killing Floor 2 αποτελεί μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις εκείνων των παιχνιδιών που νομίζεις πως δεν θα καταφέρουν να βγουν ποτέ από τη φάση του  early access. Υπάρχουν τόσα πολλά multiplayer παιχνίδια εκεί έξω που είναι εύκολο κάποιο να παραμείνει σε ‘δημιουργικό limbo’. Παρόλα αυτά, όπως είπα είναι ευχάριστο που φτάνει μέσω της υπηρεσίας Steam στους προσωπικούς μας υπολογιστές καθώς και στο PlayStation 4. Δημιουργός του είναι η Tripwire γνωστή κυρίως για το Rising Storm καθώς και για το πρώτο Killing Floor.

Πρόκειται για έναν survival τίτλο ουσιαστικά, θα έλεγα πως μοιάζει όμως περισσότερο με ένα tower defense παιχνίδι που έχει περάσει στη σημερινή διάσταση των First Person Shooters. Και η εκτέλεσή του κινείται σε εντυπωσιακά υψηλά επίπεδα. Φυσικά υπάρχει ένα τυπικό σενάριο, όμως μεταξύ μας, αυτό το παιχνίδι δε χρειάζεται σενάριο. Καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε έναν χαρακτήρα, μέλος μιας ομάδας που έχει σταλεί στην εκάστοτε περιοχή ώστε να ‘καθαρίσει’ τα υπολείμματα των ‘Zeds’. Τι είναι τα ‘Zeds’ θα ρωτήσετε τώρα. Είναι η δικαιολογία των δημιουργών να ρίξουν στη μάχη περίεργα τέρατα. Ουσιαστικά πρόκειται για ξεχασμένους υπερστρατιώτες κάποιων πειραμάτων που πήγαν εντελώς στραβά. Όπως είπα φυσικά αυτό δεν έχει καμία σημασία, μιας και το βασικό του κομμάτι αφορά το gameplay. Είναι τόσο περίεργο να βλέπεις άψογα εκτελεσμένο gameplay  σε ότι αφορά τους μηχανισμούς, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι τόσο δύσκολο τελικά για τα σημερινά δεδομένα, ή απλώς κάποιοι ‘βαριούνται’ ή δεν δίνουν την κατάλληλη προσοχή εκεί.

Αν μπορούσα να περιγράψω το Killing Floor 2 με μια φράση, αυτή θα ήταν ‘καθαρή διασκέδαση’. Είναι εντυπωσιακό το πώς κάτι τόσο απλό σε concept μπορεί να σε κρατήσει για ώρες μπροστά από την οθόνη σου. Υπάρχει μια πληθώρα από όπλα που δε θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο, και το σημαντικότερο, όλα λειτουργούν άψογα και σου δίνουν το αντίστοιχο Feeling. Όπως είπα η αποστολή μας είναι να βγάλουμε από τη μέση ότι κινείται. Αυτό μπορεί να γίνει είτε τοπικά (localy) παίζοντας δηλαδή Offline μόνοι μας, είτε (και εδώ είναι το πλέον διασκεδαστικό κομμάτι) online όπου παρέα με μια χούφτα συμπαικτών θα γεμίσουμε τα πατώματα με σάρκα και αίμα. Μάλιστα αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως οι εχθροί δεν εξαφανίζονται όταν πεθαίνουν, άλλα μένουν εκεί, να στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο θυμίζοντάς σου την υπερπροσπάθεια που κατέβαλλες μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Η λογική που ακολουθείται σε κάθε παιχνίδι είναι απλή. Επιλέγουμε μεταξύ ενός αριθμού ‘κυμάτων’ εχθρών, όπως γίνεται συνήθως στα Tower defense games, και ριχνόμαστε στη μάχη. Τα κύματα αυτά μπορεί να είναι το λιγότερο τέσσερα και το ανώτερο δέκα. Οι εχθροί αλλάζουν και ανακατεύονται σε κάθε κύμα, και η δυσκολία τους αυξάνεται προοδευτικά. Αν καταφέρουμε να κερδίσουμε και το τελευταίο κύμα επίθεσης, τότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποιον από τους 2 συνολικά «κακούς» του παιχνιδιού. Πρόκειται ουσιαστικά για bosses, με διαφορετικές τεχνικές και επιθέσεις τα οποία (σε εμένα τουλάχιστον) κάθε φορά μου προκαλούσαν ταραχή. Όχι πως είναι τίποτα σπουδαίο, όμως είναι τέτοια η φύση του παιχνιδιού που καταφέρνει να σε αγχώσει κάθε φορά, όσες και να το έχεις παίξει. Και αυτό είναι ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του.

Το παιχνίδι σε αφήνει να κάνεις κάποιες αγορές ανάμεσα στα κύματα, και να ανεφοδιαστείς, όμως ακόμη κι εκεί ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος και πρέπει να τρέξεις να βρεις το σημείο ανεφοδιασμού. Όλο αυτό προσδίδει στο άγχος και την αδρεναλίνη και κάνει το παιχνίδι πραγματική εμπειρία. Εκτός όμως από την αγορά in game του εξοπλισμού με χρήματα που κερδίζουμε από κάθε κύμα, μπορούμε σιγά-σιγά να ξεκλειδώσουμε και να αναβαθμίσουμε το χαρακτήρα μας μέσα από ένα τεράστιο σύστημα perks. Το παιχνίδι αντιλαμβάνεται τον τρόπο παιξίματός μας ανάλογα με τις αγορές και τις κινήσεις μας και μας δίνει κάποιους πόντους για το ξεκλείδωμα των perks.

Το οnline κομμάτι του παιχνιδιού είναι εντυπωσιακό. Σπάνια βλέπεις ιδέες και μηχανισμούς να λειτουργούν τόσο ομαλά και με δικαιολογημένη λογική. Μπορείς να ανεφοδιάζεις συμπαίκτες κατά τη μάχη ή να τους θεραπεύεις, ή απλώς να είσαι ο μπροστάρης που θα πέσει πρώτος. Όπως και να έχει, νιώθεις ένα πραγματικό δέσιμο με συμπαίκτες που δεν κυνηγούν κανένα Loot, οπότε τα πάντα μοιάζουν ισορροπημένα. Τα χρήματα μοιράζονται δίκαια ανάμεσα στα κύματα, και μπορείς να κάνεις αναβαθμίσεις στον οπλισμό σου ακόμη κι αν μπεις αργά στο παιχνίδι, κάτι που σημαίνει πως όλοι οι υπόλοιποι έχουν κάνει την βρώμικη δουλειά για εσένα.

Οι εχθροί αν και δεν παρουσιάζουν τεράστια ποικιλία, καταφέρνουν να κινούνται στο φάσμα του διασκεδαστικού έως του τρομακτικού. Υπάρχουν εκείνοι που μοιάζουν με το γνωστό μας Alien, άλλοι που φέρουν μια τεράστια λεπίδα στο άκρο τους, εκείνοι που αντί για χέρια έχουν δύο αλυσοπρίονα και άλλοι πολλοί. Κάθε ένας έχει το δικό του τρόπο καταστολής και το ενδιαφέρον είναι πως δε φεύγουν από τη μέση απλά και μόνο με ένα headshot. Το headshot μπορεί να είναι αποτελεσματικό όμως θα τους δεις να κινούνται ακόμη απειλητικά προς το μέρος σου, σαν κοτόπουλα χωρίς κεφάλι.  Όσο για τους τελικούς κακούς, όπως είπαμε προσδίδουν λίγο περισσότερο κύρος στον τίτλο αν και θα επιθυμούσα μεγαλύτερη ποικιλία.

Τώρα σε ότι αφορά τις πίστες, αυτές είναι αρκετές. Είναι μάλιστα περισσότερες από όσες περίμενα και κάνουν θετική εντύπωση μιας και είναι καλοσχεδιασμένες και αρκετά μεγάλες. Υπάρχουν εξωτερικοί χώροι, εσωτερικοί χώροι, industrial περιβάλλοντα που μπλέκονται με τον φυσικό κόσμο και το χιόνι και πάρα πολλές είσοδοι και έξοδοι για να ξεγλιστρήσουμε. Το θέμα είναι πως λόγω των πολλών εισόδων ποτέ δεν είμαστε σίγουροι από ποια μεριά θα έρθουν οι εχθροί. Αυτή η αγωνία και ο τρόμος είναι που αυξάνουν την αδρεναλίνη σου και νιώθεις έτοιμος να πεθάνεις. Παρόλα αυτά οι πίστες δεν έχουν ιδιαίτερο interactivity πέρα από το κλείσιμο μερικών περασμάτων.

Το παιχνίδι είναι από τη φύση του επαναλαμβανόμενο. Αυτό είναι φυσικό όπως ανέφερα μιας και μιλούμε για ένα defense παιχνίδι χωρίς κάποιο main campaign. Δεν παύει όμως να αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Ειλικρινά στεναχωριέμαι που δεν υπάρχει κάποιο campaign μιας και πιστεύω πως θα ήταν εκπληκτικό και ελπίζω στο μέλλον κάτι τέτοιο να γίνει πράξη. Τα όπλα του είναι το άλφα και το ωμέγα και μου θύμισε άλλες εποχές και άλλα παιχνίδια (όπως το doom) όπου η απόκτηση ενός νέου όπλου είχε νόημα και περίμενες πως και πώς να δεις την επίπτωση που θα είχε στους εχθρούς. Υπάρχουν πολλές επιλογές όμως για κάποιο λόγο αγάπησα το double barrel shotgun που κάνει τρομερή δουλειά χωρίς να κοστίζει πάρα πολύ. Μοναδικό ίσως μειονέκτημα είναι ο χρόνος γεμίσματος του όπλου, άλλα δεν μπορείς να τα έχεις όλα!

Σε αυτό το σημείο και ολοκληρώνοντας αυτό το review, πρέπει να αναφέρω πως στην αρχή με παίδεψε αρκετά κατά την εγκατάσταση. Το παιχνίδι δεν έδειχνε να ξεκινά στα Windows 10 ακόμη και μετά την αναβάθμιση των drivers της κάρτας γραφικών. Εφιστώ την προσοχή σας λοιπόν σε δύο πράγματα. Πρώτoν, κατά την εγκατάσταση δημιουργούνται τρία folders που περιέχουν κάποια addons όπως .Net , DirectX και Physics. Αυτά αναγκάστηκα να τα τρέξω χειροκίνητα παρόλο που φάνηκε να τα τρέχει στην εγκατάσταση. Το δεύτερο είναι πως ακόμη και μετά από αυτό πολύ πιθανό το παιχνίδι να μην ξεκινά, οπότε θα χρειαστεί να κάνετε δεξί κλικ και ‘εκτέλεση ως διαχειριστής’ στο βασικό .exe. Εκτός από αυτά , δεν αντιμετώπισα κανένα άλλο πρόβλημα.