Rive Review

Το Rive είναι ένας  μικρός τιμωρός που έχει μανία με τη λεπτομέρεια. Δεν συγχωρεί τις λάθος κινήσεις. Διεκδικεί με έπαρση την προσοχή σου. Σε θέλει στα όρια της έκρηξης, να κρατάς την αναπνοή σου και με ιδρωμένες παλάμες να σφίγγεις το χειριστήριο. Οι αποτυχίες σου είναι συχνές όσο έμπειρος παίκτης και αν είσαι, ενώ κάθε φορά που αποτυγχάνεις δεν βλέπεις το κλασσικό “Game Over”. Στη θέση του, υπάρχουν διάφορες φράσεις από γνωστά παιχνίδια και μη, που ξεκινώντας θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Σύντομα όμως, όταν θα χάνεις στο ίδιο σημείο για πεντηκοστή φορά, ένα “oops” ή “ouch” θα φτάσει στο σημείο να προσδίδει στο παιχνίδι ένα ύφος υποτιμητικό ή ακόμη και ειρωνικό. Η ακρίβεια του θα σε φέρει στα όρια της παράνοιας.

Το Rive απαιτεί να κάνεις αυτό που θέλει, όπως το θέλει και για όσο θέλει, χωρίς να σου αφήνει περιθώρια δημιουργικότητας. Έξυπνες λύσεις ή εναλλακτικοί τρόποι να γλυτώσεις δεν υπάρχουν. Η επιτυχία σου βασίζεται σε αηδιαστικά επίπεδα ακριβείας και λεπτομέρειας, δίνοντας πολλές φορές την εντύπωση της τύχης, κάτι που μπορεί εύκολα να σε εξοργίσει. Η συνολική δυσκολία, στην οποία θα αναφερθούμε ξανά αργότερα, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα όρια του εθιστικού και του κουραστικού. Όμως ακριβώς επειδή τα όρια της είναι διαφορετικά για τον καθένα μας, επιτρέψτε μου να μιλήσω καθαρά και μόνο για την δική μου εμπειρία.

Δεν τελείωσα το Rive, αλλά με πλήρη επίγνωση των λεγόμενων μου, και πλήρη ειλικρίνεια που οφείλω να έχω απέναντί σας, νιώθω την υποχρέωση να σας εξηγήσω τον λόγο. Πάντα έβρισκα απολαυστικά τα 360 μοιρών Platform-shooting παιχνίδια με απεριόριστο αριθμό σφαιρών. Δεν αγχώνεσαι μήπως σου τελειώσουν, οπότε χαλαρώνεις  και κάνεις ζημιές σε οτιδήποτε μπορείς να πυροβολήσεις. Εκτιμώ έναν ικανοποιητικό βαθμό δυσκολίας, ώστε να νιώθω πρόκληση, και μερικές ανταμοιβές σε power-ups ή upgrades, ώστε να έχω κίνητρο να συνεχίσω. Για εμένα, η παραπάνω συνταγή είναι μια καλή βάση πάνω στην οποία μπορεί ο κάθε developer να αφήσει ελεύθερη τη δημιουργικότητά του και να χτίσει ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι.

Με ένα τέτοιο σκεπτικό και καλή διάθεση ξεκίνησα το Rive. Δεν είχα ιδέα ότι ένα τόσο γλυκό και οπτικά ελκυστικό παιχνίδι θα ήταν ικανό να φλερτάρει επικίνδυνα με τον σαδισμό. Έφτασα σε σημείο που σταμάτησα να περνάω καλά. Η δυσκολία στα δικά μου μάτια δεν υποστηρίζονταν πια από κάποιο κίνητρο, ώστε να ξεπεραστεί. Δεν ένιωθα πρόκληση. Έβλεπα τη δυσκολία να αυξάνεται λειτουργώντας όμως ως αυτοσκοπός, χωρίς να προσφέρει δηλαδή κάτι στην συνολική εμπειρία του παιχνιδιού. Τα τελευταία χρόνια, με τα παιχνίδια της From Software έγινε γνωστή η σειρά «souls», για τα επίπεδα της δυσκολίας της και όχι μόνο. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού αγάπησε τα παιχνίδια, μέσα σε αυτό κι εγώ.

Μην μπερδεύεστε όμως. Η δυσκολία είναι μια προσωπική υπόθεση, αλλά ταυτόχρονα ένα αντικειμενικά πολύ σημαντικό μέρος της τελικής εμπειρίας του παιχνιδιού. Μόνο, όταν αυτή είναι οργανικά ενταγμένη στο παιχνίδι, όταν το εξυπηρετεί και δένει με την ατμόσφαιρα του, όταν μπορεί και είναι λειτουργικά ολόπλευρη. Μόνο τότε μου είναι εξαιρετικά εύκολο να εκτιμήσω την παρουσία της. Όταν υπάρχει, για να υπάρχει, καταντά κουραστική. Δεν είναι εύκολο το να είσαι ένα δύσκολο παιχνίδι. Χρειάζεται αυτογνωσία, για αυτό το λόγο αγαπηθήκαν τα «souls». Το καλό παιχνίδι δεν σημαίνει πάντα ότι είναι και δύσκολο, αλλά ούτε και το δύσκολο παιχνίδι, καλό. Η δυσκολία του Rive, δεν δένει αρμονικά σε ένα ολιστικό επίπεδο θεώρησης και προσέγγισης. Αυτό δεν σημαίνει ότι το θεωρώ ένα κακό παιχνίδι. Το θεωρώ ένα αμφίλογο παιχνίδι που στοχεύει σε συγκεκριμένο κοινό. Δεν είναι για όλους. Κάποιος που αρέσκεται στα δύσκολα χωρίς να έχει έντονη ανάγκη για επιβράβευση θα το λατρέψει, ενώ κάποιος που εκνευρίζεται με μεγαλύτερη ευκολία κινδυνεύει να σπάσει την οθόνη του. Η αποτελούμενη από τρία άτομα, Two Tribes, έπειτα από 15 χρόνια εμπειρίας αποφάσισε να αποσυρθεί αφήνοντας μας το Rive ως το καλύτερο τους παιχνίδι. Είναι πράγματι το καλύτερό τους παιχνίδι.

Στον κόσμο του Rive είσαι ο Roughshod, ο οδηγός ενός ρομποτικού τανκ. Ανακαλύπτεις ένα παλιό εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο και μπαίνεις να συλλέξεις ότι βρεις. Μόνο που… δεν μπορείς να βγεις. Το παιχνίδι λοιπόν, όσον αφορά το σενάριο, είναι λιτό και κατανοητό όπως είναι συνήθως σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Ο βασικός στόχος έγκειται στο να προχωράς στην πλατφόρμα ώστε τελικά να βγεις από το διαστημόπλοιο, περνώντας τις θανάσιμες παγίδες και εισβολές εχθρών που θα συναντήσεις. Το Rive είναι ξεκάθαρο, χωρίς να μπερδεύει ή να προβληματίζει τον παίκτη. Η πλατφόρμα είναι σχεδιασμένη όμορφα και για να μην υπάρχει μονοτονία  εναλλάσσεται με στιγμές που το platforming στοιχείο κάνει στην άκρη και κυριαρχεί το shooter. Πίστες με σημεία που απουσιάζει η βαρύτητα, κινούμενα μέρη ή πίστες με νερό, προσφέρουν ποικιλία και την ευκαιρία να αλλάξουν η τακτική, το σκεπτικό και τα mechanics του παίκτη. Οι διάφορες πίστες είναι όμορφα σχεδιασμένες με περιποιημένα physics. Στο Rive, είναι σαφές το που πρέπει να πας.

Άλλωστε έχεις συνεχώς την προσοχή σου στο να πυροβολείς εχθρούς αποφεύγοντας παγίδες, και το τελευταίο που θέλεις είναι να χαθείς. Οι παγίδες και οι εχθροί που συναντάς διαφέρουν μεταξύ τους, ξεκινώντας από μικρά εκρηκτικά ρομπότ, λέιζερ ή περιστρεφόμενους δίσκους και φτάνοντας σε πολυπλοκότερα επίπεδα. Δεν είχα παράπονο από τις διαφοροποιήσεις τους, αλλά από την κατανομή τους. Από την μέση του παιχνιδιού και μετά, ούτε μεμονωμένα, ούτε στα waves εχθρών, αλλά ούτε και στα boss fights υπάρχει κάποιος νέος εχθρός να αντιμετωπίσεις. Προχωρώντας μέσα στο διαστημόπλοιο υπάρχουν ορισμένα σημεία στα οποία μπορείς να ξοδέψεις τα γρανάζια που μαζεύεις από τους εχθρούς και να αγοράσεις upgrades.

Μπορεί να είναι έξτρα ειδικές επιθέσεις που φτάνουν τις τέσσερις ή αυξήσεις της αντοχής σου στις επιθέσεις των εχθρών. Καθ’ όλη τη διάρκεια όμως, ένιωθα ότι η βοήθεια των upgrades δεν έκανε το παιχνίδι ευκολότερο, ούτε μείωσε τον αριθμό των θανάτων μου. Το gameplay, είναι επίσης ξεκάθαρο. Προσπαθείς να επιβιώσεις από επικίνδυνες παγίδες και εχθρούς, χρησιμοποιώντας το βασικό όπλο σου και τα τέσσερα upgrade που μπορείς να αποκτήσεις και να χρησιμοποιείς περιστασιακά, όταν κάποιος εχθρός πετάξει κάποιο κουτάκι με προμήθειες. Ένα ακόμη στοιχείο, και το τελευταίο που έχω να σας παραθέσω, είναι το hacking. Μπορείς να κάνεις hack σε έναν εχθρό και να τον επαναπρογραμματίσεις ώστε να είναι υπέρ σου. Αυτό σημαίνει ότι ανά διαστήματα, μπορείς να έχεις μαζί, κάποιο ρομπότ  που να ανανεώνει τη ζωή που χάνεις ή να πυροβολεί τους εχθρούς για εσένα, χωρίς αυτό να σου εξασφαλίζει μια εύκολη επιβίωση.

Θεωρώ ότι το οπτικοακουστικό μέρος του Rive είναι ένας σπουδαίος παράγοντας ευχαρίστησης. Το εικαστικό μοιάζει με προσεγμένου comic. Άρτιοι φωτισμοί που δημιουργούν εντυπωσιακή ατμόσφαιρα όπως και animation εκρήξεων που είναι το λιγότερο απολαυστικά. Σε κάθε πίστα υπάρχουν λεπτομέρειες που λόγω του πανικού στον οποίο βρίσκεσαι, δεν παρατηρείς εύκολα, ενώ πολλές φορές χάνεις ακόμη και τη θέση που βρίσκεσαι εσύ, με αποτέλεσμα θα πεθαίνεις. Μου άρεσε πολύ το voice acting του Mark Dodson, ο οποίος έχει δανείσει τη φωνή του σε πολλές ταινίες και παιχνίδια. Έδωσε στους χαρακτήρες προσωπικό ύφος και ζωντάνεψε το παιχνίδι.

Η μουσική είναι άψογη. Παρά την επανάληψη πολλών σημείων επειδή έχανα συνεχώς, δεν με κούρασε, και τη βρήκα πολύ ταιριαστή σε συνδυασμό με τα θαυμάσια εφέ των πυροβολισμών και των εκρήξεων. Κάποιος που μπορεί να ξεπεράσει τον παράγοντα της δυσκολίας χωρίς πρόβλημα, θα ευχαριστηθεί πολύ το Rive. Από την άλλη, η απουσία ρύθμισης δυσκολίας, το γεγονός ότι τα άλλα 2 modes του παιχνιδιού δεν ξεκλειδώνουν από την αρχή, αλλά και η σταθερά χωρίς λόγο απαιτητική δυσκολία που αγγίζει τα όρια του περφεξιονισμού δυσκολεύουν πολύ τις 6 ώρες που διαρκεί το παιχνίδι. Θα πρότεινα πάντως, να δοκιμάσετε τα όρια σας μαζί του.