The Final Station Review

Σε έναν κόσμο γεμάτο  σκοτεινές ανθρώπινες φιγούρες, έτοιμες να σου κάνουν κακό, εάν πλησιάσεις, πόση εμπιστοσύνη θα είχες στον ήχο των βημάτων σου; Πόσο θα προσπαθούσες να χωνέψεις τη μεγαλοψυχία σου και να ρισκάρεις τη ζωή σου για ανθρώπους που ανά πάσα στιγμή μπορούν να στραφούν εναντίον σου; Και..πόσο κουράγιο θα έβρισκες να ισορροπήσεις το επαγγελματικό και το ηθικό καθήκον; Τι σημασία θα είχαν για εσένα οι ανθρώπινες ζωές; Το The Final Station είναι ένα μια δισδιάστατη πλατφόρμα πάνω στην οποία στήνεται μια περιπέτεια, κατά τη διάρκεια και ως το τέλος της οποίας καλείσαι να επιβιώσεις. Νιώθω την ανάγκη να σας πω ότι τα αποκαλυπτικά και μετά-αποκαλυπτικά παιχνίδια τα τελευταία χρόνια δεν είναι στις πρώτες μου επιλογές. Η σπανιότητα αρχικά το έκανε ενδιαφέρον στα δικά μου μάτια ως θεματολογία. Στις μέρες μας, όμως, που παιχνίδια και κινηματογράφος πλήττουν από παρόμοιες θεματικά ιδέες, δε βρίσκω τον εαυτό μου να ελκύεται εύκολα, πολλές φορές ούτε και από την αφρόκρεμα του είδους. Το Steam account μου, λέει 7 ώρες. Κι εγώ συμπληρώνω άλλες 2 λέξεις: συνεχόμενες και τερπνές. Πέρασα καλά καθόλη τη διάρκεια και ευχαριστήθηκα αυτό που έχει να προσφέρει το παιχνίδι σε κάθε τομέα.

Στο The Final Station είσαι ένας οδηγός τρένου και ταξιδεύεις από σταθμό σε σταθμό, τον εξερευνείς και επιβιώνεις από τους εχθρούς ,ανθρώπους μολυσμένους οι οποίοι πια είναι επιθετικές μαύρες φιγούρες με λευκά μάτια. Στους εγκαταλελειμμένους, αφιλόξενους και επικινδύνους σταθμούς βρίσκεις αντικείμενα που σου αποκαλύπτουν την πλοκή της ιστορίας, καθώς και φοβισμένους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, τους μελλοντικούς σου επιβάτες. Αφού επιβιώσεις και επιστρέψεις στο τρένο, συνειδητοποιείς ότι ο ρόλος των επιβατών είναι άκρως σημαντικός. Μέσα από τις συζητήσεις τους, μαθαίνεις στοιχεία για τα αίτια του τραγικού φαινομένου καθώς και τον τρόπο που σχεδιάζει η ανθρωπότητα να το αντιμετωπίσει.

Η παραμονή των επιβατών, όμως, προϋποθέτει και τη φροντίδα σου για την σίτιση και την υγεία τους. Οι πόροι για τα παραπάνω είναι λίγοι και η θέση σου δύσκολη, όταν είσαι ανάμεσα σε ένα χρήσιμο med kit για την επιβίωσή σου ή στη ζωή ενός επιβάτη, του οποίου η επιβίωση σε επιβραβεύσει χρηματικά όταν φτάσει ζωντανός στον προορισμό του. Το περίπλοκο του θέματος είναι ότι επιπλέον, είσαι υπεύθυνος για τη σωστή και ομαλή λειτουργία των μηχανισμών του τρένου, κάτι που σε κάνει να τρέχεις πανικόβλητος από τη μια πλευρά ως την άλλη χάνοντας πολλές φορές τους διαλόγους ανάμεσα στους επιβάτες, οι οποίοι συνεχίζουν ακάθεκτοι ακόμη και όταν λείπεις, κάτι που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Την ισορροπία ανάμεσα στις πληροφορίες που χρειάζεσαι να μάθεις ώστε να βγάλεις κάποιο νόημα για το τι συμβαίνει και στη συντήρηση των επιβατών και του τρένου, τη ρυθμίζεις εσύ. Όπως και να έχει όμως θα βρεθείς πολλές φορές να θυσιάζεις med kits ελπίζοντας πως ο επόμενος σταθμός θα είναι ο ασφαλής προορισμός των επιβατών σου. Οι χαρακτήρες που συναντάς και επικοινωνείς είναι αρκετά διαφοροποιημένοι μεταξύ τους και το χιούμορ τους πολλές φορές σπάει την βαριά ατμόσφαιρα.

Είναι ανεπτυγμένοι και ο καθένας έχει τη δική του γνώμη και συμπεριφορά. Ο χαρακτήρας σου επικοινωνεί με κόσμο, όμως εσύ μπορείς να διαβάσεις μόνο όσα λένε οι άλλοι χωρίς να γνωρίζεις τις απαντήσεις σου, προσπαθώντας να βγάλεις νόημα, κάτι που εξασκεί την αφαιρετική ικανότητα του μυαλού. Γενικά, η ικανότητα αφήγησης του παιχνιδιού από το περιβάλλον, από συζητήσεις που επιχειρείς με ανθρώπους, καθώς και από συζητήσεις επιβατών μεταξύ τους που ακούς όταν δεν τρέχεις πανικόβλητος, θεωρώ ότι είναι ένα έξυπνο τέχνασμα που κράτησε το ενδιαφέρον μου στο παιχνίδι και συντέλεσε στο να μην βαρεθώ τις ώρες που ασχολήθηκα.

Το παιχνίδι έχει τον τρόπο του με την ενδιαφέρουσα πλοκή και την ανακάλυψη της, αλλά και με την ατμόσφαιρά του, η όποια είναι συγκλονιστική. Οι ποιότητα και η ρεαλιστικότητα των ήχων ήταν απολαυστικές. Δεν θα ακούσεις ομιλίες, παρά μόνο ήχους του περιβάλλοντος. Άκουγα, για παράδειγμα, τα βήματα του χαρακτήρα να αλλάζουν από δρόμο σε χιόνι και ανησυχούσα. Άκουγα περιέργους ήχους πριν μπω σε δωμάτια και κοιτούσα νευρικά ότι δεν έχω πολλές σφαίρες. Η ανάγκη για επιβίωση και ο τρόμος που ένιωσα στο παιχνίδι σε ορισμένα σημεία με ταξίδεψαν σε παιχνίδια όπως τα Resident Evil και Silent Hill. Ένιωσα πάλι την αγωνία της επιβίωσης, το φόβο για το τι θα συναντήσω μετά, στον επόμενο σταθμό, στο επόμενο κτήριο, στο επόμενο δωμάτιο. Το The Final Station πέτυχε χωρίς να αυτοαποκαλείται survival horror, να με κάνει ένα μικρό ταξίδι σε αναμνήσεις, λόγω της ατμόσφαιράς του.

Ο οπτικός τομέας έχει πολύ ενδιαφέρον. Εικαστικό διαφορετικό από περιοχή σε περιοχή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με κάθε μια στο δικό της στυλ και ύφος. Μερικές περιοχές μοιάζουν, ενώ άλλες καθόλου. Τα σκηνικά του παιχνιδιού στις εξωτερικές περιοχές είναι πανέμορφα και έχουν ποικιλία. Στο εσωτερικό από την άλλη υπάρχει μια εικαστική επαναληψιμότητα. Τα δωμάτια, οι εχθροί, η αρχιτεκτονική των χώρων και ο καταμερισμός των δωματίων μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο από σκοτεινό, αποκτά φως. Πάνω σε αυτόν τον απλό μηχανισμό προστίθενται η ηχητική συμβολή και η ατμόσφαιρα είναι ικανή να ανεβάσει παλμούς. Στον ήχο της πόρτας που ανοίγει, ψάχνεις όσο το μαύρο φωτίζεται και αποκαλύπτεται το δωμάτιο, απελπισμένα με τα μάτια μήπως έρθει κάτι κατά πάνω σου και έπειτα ηρεμείς για λίγα δευτερόλεπτα. Μέχρι την επόμενη πόρτα είσαι ασφαλής, ή έτσι πιστεύεις, όπως θα συμπεράνεις κάποιες φορές. Έψαχνα συχνά να βρω κάποιο αντικείμενο να κουβαλάω μαζί μου για όταν χρειαστεί, κάτι που συντέλεσε στο να περπατάω πιο αργά, λεπτομέρεια, η οποία μου έκανε θετική εντύπωση.

Οι τύποι των εχθρών ξεκινούν από 1-2 και φτάνουν τους 6, και η δυσκολία αυξάνεται στην αντιμετώπισή τους όσο το παιχνίδι προχωρά. Παρόλα αυτά η δυσκολία του συνολικού παιχνιδιού δεν είναι μεγάλη όταν κάποιος συνηθίσει τους μηχανισμούς του, και μερικά τεχνάσματα που βοηθούν στο να μην έρθεις αντιμέτωπος με όλους τους εχθρούς και να πεθάνεις. Για παράδειγμα, στις σκάλες, μπορείς να επιτίθεσαι χωρίς να κατεβείς, και όταν κινδυνέψεις να ανέβεις λίγο όντας απόλυτα ασφαλής. Η συγκριμένη τεχνική μου έσωσε τη ζωή πολλές φορές. Όσον αφορά τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, όμως, καλώς ή κακώς δυο όπλα και αντικείμενα να πετάξεις δεν είναι κάτι περίπλοκο και ιδιαίτερο στον χειρισμό. Παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα βοηθά πολύ στο να μην βαρεθείτε τις 5-6 ώρες που υπολογίζω ότι θα πάρει σε κάποιον να φτάσει στο πολυπόθητο final station.

Το The Final Station είναι ένα παιχνίδι που δεν προσπάθησε να πλασάρει το εαυτό του ως συναισθηματικό. Ήταν εξ αρχής ένας καθημερινός άνθρωπος, που ακολουθεί το καθήκον του σε δύσκολες συνθήκες. Φτάνοντας στο τέλος του παιχνιδιού, η αγωνία αυξάνεται και η συναισθηματικότητα ξεχειλίζει. Το τέλος του, είναι μια απότομη συναισθηματική έκρηξη που με άφησε να κοιτάω τα credits με ανοιχτό στόμα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι συνέβη. Με έφερε σε άβολη θέση αγγίζοντας ζητήματα που πολλοί άνθρωποι έχουν ευαισθησία. Και ακόμη περισσότερο, μετά το τέλος του, μου άφησε μερικούς σκόρπιους προβληματισμούς επί του θέματος.