ChromaGun Review

Όταν μιλάμε για first-person puzzle παιχνίδια, λίγοι είναι οι βασιλιάδες του είδους, ένας εκ των οποίων είναι και το Portal. Ο τίτλος της Valve έχει χτίσει γερές βάσεις, προσδιορίζοντας και επηρεάζοντας το είδος εις βάθος, ενώ οι περισσότεροι developers το έχουν ως σημείο αναφοράς για τα puzzle-solving games τους ειδικά όταν θέλουν να προσθέσουν ένα σενάριο ή μια κωμική νότα στη δημιουργία τους. Από εκεί κι έπειτα, κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι εντελώς δικό τους, με τη δική του ταυτότητα, κάτι που θα ξεχωρίσει και θα προσφέρει το δικό του λιθαράκι στη βιομηχανία. Υπάρχουν όμως και άλλοι που θέλουν να είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς οι επιρροές τους και δεν φοβούνται να ισορροπήσουν μεταξύ των λεπτών διαφορών του “κλώνου” από την “αντιγραφή”.

Η δημιουργία της Pixel Maniacs, ονόματι ChromaGun κάνει τρανταχτές τις ομοιότητές της με τα παιχνίδια Portal από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Ξεκινώντας στα γραφεία της ChromaTec, μια ανδρική φωνή με το σαρκαστικό ύφος της GLaDOS με καλωσόρισε και με οδήγησε στα test chambers, όπου με εξόπλισε με ένα όπλο αρκετά όμοιο με το Portal Gun. Στη συνέχεια μου ζήτησε να λύσω τους γρίφους στα δωμάτια που ακολουθούν, τα οποία όλως τυχαίως είναι εντελώς λευκά και “παγωμένα”, ως χώροι πειραμάτων. Τρομακτικά πανομοιότυπο ξεκίνημα. Ευτυχώς, γρήγορα καταλαβαίνει κανείς πως οι βασικοί μηχανισμοί είναι κάτι το πρωτότυπο και αρκετά έξυπνο, ώστε να προσφέρει λίγες ώρες ποιοτικής ενασχόλησης.

Το ChromaGun απαιτεί από τον παίκτη να γνωρίζει για αρχή τα βασικά χρώματα (κόκκινο - κίτρινο - μπλε), τα δευτερεύοντα (πορτοκαλί - πράσινο - μωβ), αλλά και ποιες αναμείξεις τα δημιουργούν. Το όπλο που έχουμε ανά χείρας μπορεί να εκτοξεύσει μπογιά με όποιο από τα τρία βασικά χρώματα επιθυμούμε, βάφοντας συγκεκριμένα σημεία στους τοίχους. Τα σημεία αυτά έχουν μια ιδιαίτερη υφή που υποδηλώνει πως μπορεί να χρωματιστεί και όλοι οι τοίχοι είναι χωρισμένοι σε λωρίδες διαφόρων ειδών με διαφορετικές ιδιότητες. Παίζοντας με τα χρώματα δεν υπάρχει γυρισμός, που σημαίνει πως βάφοντας με ένα βασικό χρώμα και προαιρετικά προσθέτοντας ένα ακόμα για τη δημιουργία κάποιου δευτερεύοντος χρώματος, δεν μπορούμε να πάρουμε κάποια κίνηση πίσω. Όπως είναι φυσικό, με την προσθήκη τρίτου χρώματος βγαίνει ένα μουντό καφέ και η λωρίδα αυτή θεωρείται άκυρη εφόσον δεν χρησιμεύει ποτέ στους γρίφους. Αν δεν μπορεί να βρεθεί κάποια εναλλακτική λύση για την επίλυση του γρίφου, τότε πρέπει να γίνει επανεκκίνηση σε όλο το επίπεδο. Στην αρχή μπορεί να φανεί εκνευριστικό μέχρι να το συνηθίσει κανείς, αλλά με λίγη εξάσκηση τα κρούσματα που είχα ήταν ελάχιστα.

Ευλόγως θα αναρωτιέστε πού χρησιμεύουν όλα αυτά τα χρώματα στους γρίφους. Μέσα στα δωμάτια υπάρχουν κάποιες ιπτάμενες ρομποτικές σφαίρες αποκαλούμενες Worker Droids. Οι σφαίρες αυτές έχουν κάποια από τα προαναφερθέντα χρώματα και μπορούν να χρωματιστούν επιπλέον με το ChromaGun. Κάποιες είναι ελεύθερες και ακίνητες, ενώ κάποιες άλλες είναι επιθετικές και κυνηγούν τον παίκτη μέχρι να βρουν άλλο...ενδιαφέρον. Όποια και αν είναι η ιδιότητά τους, η βασική τους δουλειά είναι να έλκονται από τις επιφάνειες στις οποίες βρίσκουν το ίδιο χρώμα με αυτές. Έτσι λοιπόν, ο σκοπός είναι να οδηγήσουμε την κάθε σφαίρα στα σημεία που θέλουμε, είτε για να κρατήσει πατημένο κάποιο κουμπί, είτε για να αποκτήσει πρόσβαση σε δύσβατα για τον παίκτη σημεία.

Οι οδηγίες και η φιλοσοφία του παιχνιδιού γίνονται κατανοητά χάρη στην σταδιακά αυξανόμενη δυσκολία του. Ξεκινώντας με εύκολα επίπεδα τύπου tutorial και προσθέτοντας προοδευτικά νέους μηχανισμούς είναι εύκολα προσβάσιμο, ακόμα και για όσους δεν τα πάνε καλά με τους συνδυασμούς χρωμάτων. Όσο η δυσκολία αυξάνεται, η αλήθεια είναι πως συνάντησα μερικά έξυπνα puzzles, αλλά ποτέ δεν ενθουσιάστηκα όπως σε άλλα παρόμοια παιχνίδια του genre. Δεν υπήρξε η στιγμή που αναφωνεί κανείς “τι έκαναν εκεί οι τύποι;” για έναν πραγματικά έξυπνο γρίφο που σε έκανε να κολλήσεις με τις ώρες. Προχωρώντας μέσα από 8 chapters και αρκετά επίπεδα σε κάθε ένα από αυτά, μου πήρε περίπου 4 ώρες για την ολοκλήρωσή του, χωρίς κούραση ή εκνευρισμό, αντιθέτως, είναι ένα παιχνίδι που ψυχαγωγεί αρκετά για αυτό που είναι, αλλά δεν θα έλεγα πως δίνει αυτή την απίστευτη ικανοποίηση που δίνουν οι δύσκολοι και έξυπνοι γρίφοι. Σε αρκετές φάσεις δίνει την εντύπωση του μονοδιάστατου σχεδιασμού, ενώ είχε τις βλέψεις για κάτι πολύ μεγαλύτερο, όπως διώροφα δωμάτια και περισσότερων ειδών Droids ή μηχανισμών.

Ο χειρισμός είναι σε μέτρια κατάσταση, δουλεύει απλά σωστά, αλλά έχει την αίσθηση του “ξύλινου” και του “άψυχου”, ενώ ο χώρος που καταλαμβάνει ο χαρακτήρας είναι πάντα δυσνόητος. Παρ' όλα αυτά, το πόνημα της Pixel Maniacs είναι σωστά δουλεμένο και δε συνάντησα bugs και glitches, ενώ τρέχει απροβλημάτιστα σε μια μεγάλη γκάμα μηχανημάτων, εφόσον ο τεχνικός τομέας είναι πολύ “βασικός” για τις μέρες μας και δεν έχει απαιτήσεις. Αν και οι ομοιότητες σε αρκετά χαρακτηριστικά με το Portal δεν με ενόχλησαν, υπήρξε ένα πράγμα που με έκανε αρκετές φορές να πάρω μια έκφραση απορίας και λύπησης και δεν ήταν άλλο από τον εκφωνητή, ο οποίος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ειρωνευτεί και να εξαπατήσει τον πρωταγωνιστή μας σε κάθε ευκαιρία.

Για όσους δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν, η GLaDOS έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα με μεγάλη επιτυχία, προσφέροντας αρκετή δόση γέλιου. Το πρόβλημα με τον εκφωνητή της ChromaTec είναι πως δεν καταφέρνει να “απαγκιστρωθεί” από τη φιλοσοφία της GLaDOS, γιατί διατηρεί μεν το ύφος, αλλά υστερεί σε ατάκες. Είναι απών σε πολλά σημεία του παιχνιδιού και όταν αποφασίσει να μιλήσει θα πει απλά μια “εξυπνακίστικη” σαρκαστική πρόταση που κάνει φανερό ποιον προσπαθεί να μιμηθεί αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς.

Επιπροσθέτως, το ChromaGun διασκεδάζει καθαρά και μόνο με την επίλυση γρίφων, συνεπώς δεν πρέπει να περιμένετε κάποιο ουσιαστικό σενάριο πίσω από τα testing chambers, όπως στον μέντορά του. Τέλος, δίνεται η δυνατότητα του Speedrun mode, στο οποίο χρονομετρείται ο παίκτης σε κάθε puzzle προσθέτοντας λίγο περισσότερο challenge. Για όσους απολαμβάνουν τα puzzle games είναι αφενός ένα παιχνίδι μικρό σε διάρκεια, αφετέρου αρκετά διασκεδαστικό, αλλά εξαρτάται από το μυαλό και τις απαιτήσεις του κάθε παίκτη. Για κάποιον που θέλει υψηλή πρόκληση καλό θα ήταν να προσπεράσει το ChromaGun, ενώ για όσους θέλουν 4 με 5 ώρες ενασχόλησης με γρίφους που δεν θα τους “σπάνε” το κεφάλι για καιρό αλλά παραμένουν διασκεδαστικοί, είναι σίγουρα μια καλή πρόταση.