Party Hard - Review

Το Βασίλειο της Σουαζιλάνδης είναι ένα μικρό κράτος της Νότιας Αφρικής, ανάμεσα στη Νότια Αφρική και τη Μοζαμβίκη. Έχει έκταση 17.363 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.304.000 κατοίκους, σύμφωνα με τη μέση εκτίμηση των Ηνωμένων Εθνών για το 2016. Πρωτεύουσά της είναι η Μπαμπάνε. Η χώρα πήρε το όνομά της από τους Ζουάζι, μια φυλή Μπαντού. Η Σουαζιλάνδη είναι ένα από τα φτωχότερα κράτη. Έχει πολύ χαμηλό προσδόκιμο ζωής, 52,57 χρόνια. Ειδικότερα, οι άνδρες ζουν 56,49 χρόνια και οι γυναίκες 48,53 χρόνια. Το ποσοστό λοίμωξης από τον ιό του AIDS είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο. Ο ανώτατος άρχοντας της χώρας, βασιλιάς Μσουάτι Γ΄, κυβερνά ως απόλυτος μονάρχης. Κατακρίνεται από την παγκόσμια κοινή γνώμη λόγω του προκλητικά πολυδάπανου τρόπου ζωής του σε μια τόσο φτωχή χώρα.

Τώρα σοβαρά περιμένετε να προσπαθήσω να μιλήσω για το ‘Party Hard’; Είμαι όσο μπερδεμένοι είστε κι εσείς! Έχω δει πράγματα και θαύματα σε αυτή τη ζωή. Έχω παίξει  το Seaman στο Dreamcast που είναι ένα ψηφιακό ενυδρείο αμοιβάδας με τη φωνή του Σποκ, έχω πετάξει στους ουρανούς ως ‘Icarus Proudbottom’ αφήνοντας πίσω μου ψηφιακά περιττώματα. Μέχρι που έχω ταξιδέψει σε ψηφιακά όνειρα στο PlayStation μέσα από το “LSD: Dream Emulator”.  Και πάντοτε αναρωτιόμουν, ‘Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις βιομηχανία;’. Δέχομαι τα χτυπήματα σαν παραφουσκωμένος (μόνο πρωτεΐνη) τελικός κακός από βιντεοπαιχνίδι και γελάω φωναχτά. –Δείξε μου τι έχεις! Οι σοφοί όμως κινέζοι λένε: Πρόσεχε τι εύχεσαι!

Ω θεοί! Ω περίεργα ανακατεμένα κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων που καταναλώνεστε καθημερινώς από σχεδιαστές βιντεοπαιχνιδιών. Ω κοτόπουλο, γιατί πέρασες τον δρόμο; Ή όπως θα έλεγε και ο Ζουράρις: «Ω υπερφίαλη όρνις, ω πουλοκλαίουσα, περιπεσούσα στις υποανθρωπιστικοαναλυτικές σου διακυμάνσεις, πώς θα διασχίσεις τον σπαρμένο με οιοφαινάκες υποσχέσεις δρόμο, ω κνώδαλο;» Το Party Hard είναι από τις περιπτώσεις που πρέπει να δεις, περισσότερο από όσο πρέπει να διαβάσεις. Είναι βιωματική εμπειρία. Είναι καταρχάς ‘εμπειρία’. Εντάξει, είμαστε συνηθισμένοι στο αίμα, στους σκοτωμούς και στη βία. Δεν το πιστεύω πόσο εύκολα το προσπερνώ και το παραθέτω, άλλα ας το πάρουμε ως δεδομένο.

Αυτό στο οποίο δεν είμαστε συνηθισμένοι όμως, είναι να παίρνουμε το ρόλο του εν ψυχρώ δολοφόνου στα βιντεοπαιχνίδια. Τώρα θα μου πεις, γιατί κύριε, τι διαφορά έχει η γενοκτονία των μπράβων από τον Nathan Drake στο Uncharted; Το να είσαι ένας γοητευτικός τυμβωρύχος σε απαλλάσσει από τη φυλακή; Σου επιτρέπει να ξεπαστρεύεις όποιον βρεθεί στο δρόμο σου; Ακόμα κι αν αυτός είναι απλά ένας άοπλος υπάλληλος μουσείου; Μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της ώρας. Αυτό που πάντως σπάνια συναντάμε σε παιχνίδια είναι το να χειριζόμαστε έναν δολοφόνο χωρίς αιτία. Στο Party Hard η δικαιολογία του δολοφόνου είναι πως…τον ενοχλούν στις ώρες κοινής ησυχίας. Μάλιστα. Αυτό είναι. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να σκοτώσει όλους όσους έχουν παραβρεθεί σε κάποιο γειτονικό πάρτι.

Φυσικά και είναι χιουμοριστικό το παιχνίδι. Εννοείται πως ο δημιουργός καταφέρνει να ‘την βγάλει καθαρή’ δίνοντας αυτόν τον τόνο στο παιχνίδι του. Όμως είναι από μόνο του ικανό (και) να προβληματίσει. Εμένα τουλάχιστον. Όταν βγήκε στην επιφάνεια ένα άλλο παιχνίδι με τίτλο ‘Hatred’ που είχε παρόμοια θεματολογία έγινε χαμός. Ξεσηκώθηκαν οι πάντες. Και καταλήγω στο συμπέρασμα, πως τελικά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία το περιεχόμενο ενός παιχνιδιού, άλλα ο τρόπος που παρουσιάζεται στη νεολαία. Το Party Hard θυμίζει έντονα το Scary Movie, την ίδια στιγμή που το Hatred θυμίζει το Scream. To μόνο που τα κάνει να διαφέρουν στα μάτια του κοινού είναι ο τρόπος απεικόνισής τους.

Ο ρόλος μας, λοιπόν, στο παιχνίδι είναι απλός και ξεκάθαρος. Είμαστε δολοφόνοι, οπλισμένοι με ένα μαχαίρι και με μπόλικη πονηριά και πρέπει να βγάλουμε από τη μέση όσους βρίσκονται στο σπίτι που γίνεται το πάρτι. Το ύφος τώρα του παιχνιδιού εντάσσεται στην σύγχρονη μανία «Ωχταμπιτοποίησης» των πάντων. Τα 8-bit έχουν την τιμητική τους τα τελευταία χρόνια. Ένα σωρό δημιουργίες επιλέγουν αυτό το ‘παιχνιδιάρικο’ και αφαιρετικό στυλ των πίξελ για να μην προκαλέσουν το λαϊκό αίσθημα άλλα και για να χτυπήσουν στην νοσταλγία εκείνων που αγαπούν οτιδήποτε ρετρό. Το στυλ λοιπόν απεικόνισης δεν θα μπορούσε παρά να πηγαίνει χέρι με χέρι με τη μουσική Disco. Υπάρχει μέχρι και αφιερωμένο κουμπί στο χειριστήριο ώστε να χορεύει ο δολοφόνος μας στους ρυθμούς των 80’s.

Το Party Hard είναι ένα παιχνίδι τακτικής. Είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται και καταφέρνει να συνδυάσει το ανέμελο με το stealth. Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να το παίξουμε μπορεί να γείρει τη ζυγαριά προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Σα δολοφόνοι πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί ώστε να μην γίνουν αντιληπτά τα εγκλήματά μας από τους υπόλοιπους καλεσμένους του πάρτι. Και πάλι, αυτό είναι δυσκολότερο στην πράξη από όσο ακούγεται. Υπάρχουν αρκετά δωμάτια στα οποία μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποιους και να τους ‘ξεμοναχιάσουμε’ δείχνοντας τους τη λεπίδα μας, όμως θα πρέπει να προσέχουμε να μην μας δουν. Μπορούμε να κουβαλήσουμε τα σώματα των θυμάτων μας και να τα κρύψουμε στα σημεία που μας επιτρέπει το παιχνίδι. Υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων για αυτό, ή υπόνομοι ή ακόμα και ψυγεία. Το πρόβλημα είναι πως οι ‘κρυψώνες’ είναι πολύ λιγότερες από τα θύματα και έτσι πρέπει να έχουμε σχεδιάσει προσεκτικά τις κινήσεις μας.

Πέρα από τα σημεία στα οποία μπορούμε να κρύψουμε τα πτώματα, υπάρχουν και μερικές παγίδες μέσα και έξω από το σπίτι, τις οποίες μπορούμε να ενεργοποιήσουμε. Αν θέλουμε βέβαια να έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα, πρέπει να περιμένουμε να συγκεντρωθούν αρκετά άτομα γύρω από αυτές. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα όχημα έξω από το σπίτι, του οποίου μπορούμε να λύσουμε το χειρόφρενο και να πατήσει όσους βρίσκονται στο διάβα του. Ή μια πίστα χορού στην οποία μπορούν να πάθουν ηλεκτροπληξία όσοι περισσότεροι γίνεται. Άλλες παγίδες αφορούν βιβλιοθήκες που λασκάρουμε ώστε να πλακώσουν κάποιον άμοιρο, κουζίνες που ανατινάσσονται, διαρροές ηλεκτρικού και νερού, άλογα που κλωτσάνε ή δηλητηριασμένο ποτό ή…καρχαρίες!

Μπορούμε μέχρι και φωτιά να ξεκινήσουμε σε κάποιο δωμάτιο. Όλα αυτά χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί. Στην περίπτωση που κάποιος μας δει να σκοτώνουμε, θα τρέξει να πάρει τηλέφωνο την αστυνομία. Αν προλάβουμε και τον βγάλουμε από την μέση πριν φτάσει στο σημείο που είναι το τηλέφωνο έχει καλώς, διαφορετικά θα πρέπει να κρυφτούμε από την αστυνομία ή να τρέξουμε μέχρι να κουραστεί ο αστυνόμος. Και εδώ, σε αυτό το σημείο είναι που προφανώς τους τα «έσκασε» το όποιο κοκτέιλ ψυχοτρόπων είχαν πιεί οι δημιουργοί. Αν ξεγελάσεις τον αστυνομικό μπαίνοντας και βγαίνοντας από κάποιο παράθυρο, αναδύεται μέσα από τον καμπινέ της τουαλέτας ο…Μάριο. Ναι. Ο αγαπημένος μας υδραυλικός αρχίζει και μας κυνηγά με κλωτσιές μέχρι να φτάσει στο παράθυρο από το οποίο βγήκαμε. Εκεί αρχίζει να το μαστορεύει έως ότου το κλείσει τελείως. Ύστερα, επιστρέφει και πάλι στην τουαλέτα και χάνεται μέσα από τον σωλήνα.

Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό και απαιτεί δεξιοτεχνία στις 12 πίστες του, όμως δεν έχει τόσο μεγάλη ποικιλία όσο φαντάζει πως θα έχει όταν το ξεκινάς. Γρήγορα μαθαίνεις το ‘pattern’ του σπιτιού και που βρίσκονται τα σημεία κλειδιά, όπως και το πώς πρέπει να κάνεις ορισμένα πράγματα. Παρόλα αυτά, μέσα στην όλη αυτή κατάσταση τρέλας και ασυναρτησίας, παραμένει διασκεδαστικό. Λόγω της θεματολογίας θα επιθυμούσα περισσότερες επιλογές όπλων και περισσότερες παγίδες.