MXGP2: The Official Motocross Game - Review

Θα περίμενε κανείς πως με το ρυθμό ανάπτυξης της τεχνολογίας, των μεθόδων δημιουργίας όπως το full body motion capture, την τεχνογνωσία που έχουμε αποκτήσει πάνω στη δημιουργία παιχνιδιών, τις νέες μηχανές γραφικών και τα εξαιρετικά μοντέλα φυσικής, τα νεότερα παιχνίδια θα ήταν επιτέλους όπως τα ονειρευόμασταν. Το θέμα είναι πως οι δημιουργίες με μεράκι σπανίζουν στο χώρο των Auto/ Moto sports, με τραγικά παραδείγματα των τελευταίων ετών τα Sebastian Loeb Rally και MX vs ATV. Το Hype μου για το MXGP2 ως εκ τούτου ήταν μεν υψηλό, όμως μέσα μου βαθιά ήξερα πως τα μπροστινά φρένα της βιομηχανίας για ακόμα μια φορά δε θα πιάσουν και θα πέσει σε… τοίχο. Δεν έχω καμία διάθεση να δικαιολογήσω κανέναν. Το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Κάποιοι ίσως με πουν γκρινιάρη, άλλοι ίσως προσπαθήσουν να υπερασπιστούν την κυκλοφορία αυτή, όμως εγώ προσωπικά δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τις τυφλές κυκλοφορίες σε αυτήν την κατηγορία. Εννοώ πως ‘ένα μονόφθαλμο’ παιχνίδι δεν είναι ικανό να χαρακτηριστεί βασιλιάς στην κατηγορία ‘τυφλών’ παιχνιδιών.

Το πρώτο MXGP κυκλοφόρησε το 2014 για προσωπικούς υπολογιστές και για τις κονσόλες της Sony, και είχε αποτελέσει θέμα συζήτησης στην παρέα μου, για το πόσο κακοφτιαγμένο υπήρξε. Είμαστε μια παρέα που ασχολούμαστε πολύ με τις μηχανές τύπου enduro/ cross. Παλαιότερα είχαμε ιδρύσει μια ομάδα και ‘οργώναμε’ την Ελλάδα σε εβδομαδιαίες εκδρομές. Χαλασμένες ντίζες και σπασμένα μπροστινά καλάμια ήταν συχνό φαινόμενο στα δίχρονα και τετράχρονα ‘φιλαράκια’ μας. Υπήρξαν περιοχές όπου η ζωή απ’ το θάνατο απείχε μόλις 40 εκατοστά, μιας και αυτό ήταν το πλάτος ενός κατσικόδρομου στην Οίτη, ή στιγμές όπου ο μόνος τρόπος να κρυώσουμε τα μοτέρ μας ήταν περνώντας μέσα από κάποιο ρηχό ποτάμι. Και εκείνο τον καιρό, καθένας από εμάς, είχε και ένα αντίτυπο του Motocross Madness ή του Motocross Madness 2. Και η ερώτηση που μου έρχεται συχνά πυκνά στο μυαλό είναι (εκτός από το ‘γουά γουά ή πρά πρά’): -Τι πήγε στραβά;

Το Motocross Madness 2 ήταν ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό παιχνίδι. Η ροή του ήταν στρωτή. Οι ήχοι του καθαροί. Μα πάνω από όλα δεν ήταν κουραστικό. Εξάλλου, ήταν παιχνίδι. Γυρίζοντας λοιπόν το χρόνο μπροστά κάμποσα χρόνια, θα περίμενε κανείς ο χώρος να έχει πάρει κάποια μαθήματα από εκείνο το παιχνίδι. Δεν ήταν δα και τόσο απαιτητικό. Του έλλειπε εκείνη η αίγλη των εκθαμβωτικών γραφικών. Όμως ένα παιχνίδι είναι κάτι περισσότερο από ‘γραφικά’. Το MXGP 2 έρχεται να ‘ανάψει’ φωτιές. Τα γραφικά του είναι υπέροχα τουλάχιστον στην έκδοση για υπολογιστές μιας και ακούω παράπονα για την έκδοση του PS4. Πιθανότατα είναι η ίδια μηχανή γραφικών με το πρώτο μέρος του, με μικρές βελτιώσεις, όμως δεν μπορώ να συγκρίνω με σιγουριά τα δύο παιχνίδια μιας και το προηγούμενο το είχα δοκιμάσει στο PS3 που όπως και να το κάνουμε ήταν κατώτερο σε χαρακτηριστικά. Τα μοντέλα των μηχανών είναι ικανοποιητικά πάντως. Το ίδιο ισχύει και για τα μοντέλα των οδηγών. Όμως είπαμε, ένα παιχνίδι δεν είναι μόνο τα γραφικά…

Το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό…να το βλέπεις. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Θα μπορούσα να χρυσώσω το χάπι στην εταιρία και να δώσω άφεση αμαρτιών στο gameplay λόγω του γενικού του συνόλου και περιεχομένου, όμως, πρώτον, αυτό θα ήταν άδικο για όλους μας και δεύτερον είναι ένα παιχνίδι που ο κορμός του, ο βασικός του μηχανισμός είναι το ίδιο το gameplay. Σε ότι με αφορά θα μπορούσε να έχει κακοσχεδιασμένα γραφικά και πίξελ μεγαλύτερα από τον αντίχειρά μου, άλλα αν το gameplay του ήταν ικανοποιητικό θα είχε εκπληρώσει το στόχο του. Επιστρέφω λοιπόν στην αρχική πρόταση αυτής της παραγράφου. Σπάνια δοκιμάζω ένα παιχνίδι μόνος μου. Πάντοτε θέλω να έχω και κάποιον άλλο δίπλα ώστε να καταγράφω τις αντιδράσεις και να τις συγκρίνω με τις δικές μου. Όχι, δεν επηρεάζομαι από την άποψή του όμως την λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου και επανεξετάζω τη δική μου κρίση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επίσης δεν έτρεξα το παιχνίδι μόνος. Έχοντας εγώ τον μοχλό στα χέρια, πάτησα ‘εκκίνηση’. Τα πράγματα κυλούσαν ομαλά στις απόψεις μας μέχρι να ξεκινήσει κάποιος αγώνας. Εκεί, η άποψη του διπλανού μου ήταν ‘-Ωραίο φαίνεται, ωραία γραφικά, η μηχανή μοιάζει να πηγαίνει κάπως αργά όμως σε γενικές γραμμές καλό’, την ίδια στιγμή που η δική μου σκέψη ήταν σαν ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί που το χτυπούσε κάποιος με βαριοπούλα. Το στόμα μου είχε μείνει ανοιχτό. ‘-Τι έπαθες;’ Μου είπε. ‘-Δε συμφωνείς;’. ‘-Ειλικρινά παλεύω με το χειριστήριο αυτή τη στιγμή’, ήταν η μόνη απάντηση που βγήκε από το στόμα μου. ‘-Το παιχνίδι είναι ο ορισμός του ‘ωραίο να το βλέπεις’. Όταν σου δώσω το χειριστήριο θα καταλάβεις’, συνέχισα.

Δεν μου αρέσει να κρίνω τόσο αυστηρά ένα παιχνίδι από τα πρώτα λεπτά, έτσι αποφάσισα να αφιερώσω πραγματικά χρόνο σε αυτό δοκιμάζοντας όλα τα modes του. Εξάλλου είναι ένα είδος που μου αρέσει να παίζω. Όμως είναι βασανιστικό να παίζεις κάτι που δεν πλησιάζει στα όρια του ‘υποφερτού’ στην αγαπημένη σου κατηγορία, τα racing games. To MXGP2 από την αρχή έχει θέμα με την ταχύτητα. Τα πάντα μοιάζουν να τρέχουν ένα κλικ πιο αργά από όσο θα έπρεπε. Δεν νιώθεις πραγματικά την ορμή της μηχανής όπως θα έπρεπε. Πειραματίστηκα για το λόγο αυτό με διάφορες αναλύσεις. Έβαλα ακόμα και όλες τις ρυθμίσεις στην μικρότερη κλίμακα προσπαθώντας να διαπιστώσω αν έφταιγε ο υπολογιστής μου. Διαπίστωσα τι έφταιγε σε κάποιο Replay, όταν παρατήρησα πως η μηχανή δεν ‘πατάει’ στο έδαφος άλλα πετάει κάποια εκατοστά πάνω από αυτό. Το λιγότερο αστείο να το βλέπεις άλλα και να υπάρχει κάτι τέτοιο σε ένα παιχνίδι του 2016. Είναι λες και έχουν μια ιπτάμενη Hover Board μηχανή, που αφήνει ψεύτικα αυλάκια στο έδαφος. Πέρα από αυτό, περιέχει μερικά από τα εκνευριστικότερα ατοπήματα σε παιχνίδι αυτής της κατηγορίας. Για αρχή η επαφή με τους άλλους οδηγούς σε οδηγεί απευθείας σχεδόν σε πτώση, όπως γινόταν και στο πρώτο μέρος της σειράς. Είναι ένα αρκετά εκνευριστικό στοιχείο που δε σε αφήνει να ευχαριστηθείς το παιχνίδι. Στη συνέχεια έχουμε να κάνουμε με τον τρόπο που κινείται η ίδια η μηχανή στην πίστα. Το γκάζι ακόμα κι αν το αφήσεις δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο, το φρένο είναι λες και πατάς μπανανόφλουδα, ενώ όταν φρενάρεις και στρίβεις, το όχημα κάνει ένα πολύ περίεργο ‘κόψιμο’ που σου χαλάει εκτός από τη γραμμή και οτιδήποτε εύθραυστο υπάρχει στο δωμάτιο. Γενικά το μοντέλο φυσικής του παιχνιδιού δε λάμπει και κάνει τη ζωή δύσκολη στον παίκτη.

Πέρα από αυτά, μιας και τα παραπάνω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να τα βρουν ‘Challenging’ μιας και μιλάμε για simulator, έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους διακτινισμό όταν τολμάς να βγεις έστω και 5 εκατοστά από τα όρια της πίστας. Τότε, τηλεμεταφέρεσαι πάλι μέσα σε αυτήν με μηδενική ταχύτητα. Μιλάμε για ένα εντελώς ‘arcade’ στοιχείο που αφαιρεί και εκνευρίζει, σε ένα κατά τα άλλα ‘simulation’ (ας το πούμε) παιχνίδι. Πάσχει από κρίση ταυτότητας, από κρίση αξιοπρέπειας και από έλλειψη σε μεράκι. Οι σχεδιαστές έχουν δώσει περισσότερη προσοχή στο να υπάρχουν τα πραγματικά λογότυπα εταιριών (που πιθανότατα το χρηματοδότησαν κιόλας), μηχανών, λαδιών και ενεργειακών ποτών, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Ας δούμε όμως τι προσφέρει το παιχνίδι στο σύνολο του.

Καταρχάς η εταιρία υπόσχεται την απόλυτη εμπειρία στον μοναδικό Official τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Υποτίθεται πως έχει δοθεί βάση στο πως χειρίζεσαι τη μηχανή ρίχνοντας σωστά το βάρος μπροστά και πίσω, πατώντας τα ανάλογα φρένα όπως ακριβώς και στην πραγματικότητα. Η ουσία όμως είναι πως δεν είμαστε επαγγελματίες άλλα ούτε και κάποιου είδους ρομπότ. Δεν είμαστε καν σκληροτράχηλοι, ούτε έχουμε τη διάθεση να παιδευτούμε τόσο ώστε να μάθουμε να οδηγούμε ένα μηχανάκι. Εκεί χάνει το ‘παιχνίδι’ το MXGP 2. Δεν είναι ένα παιχνίδι για όλες τις ηλικίες, μιας και απευθύνεται σε ‘επαγγελματίες’ ψηφιακούς οδηγούς. Το σύστημα αυτό που χρησιμοποιεί σε κάνει στο τέλος να ασχολείσαι μόνο με το γκάζι και το φρένο, και εκεί τα πράγματα απλώς…δεν δουλεύουν. Το μοναδικά όμορφο και ενδιαφέρον πράγμα κατά την οδήγηση είναι η κάμερα πρώτου προσώπου, που όμως και αυτή μετά από λίγο καταντά κουραστική εξαιτίας των συνεχών λαθών. Όπως θα περίμενε κανείς, ένα career mode με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, όπου πρέπει να τρέχουμε στα Qualifications, καταντά Γολγοθάς. Την παρτίδα την σώζει το περιεχόμενο του παιχνιδιού άλλα και τα πραγματικά ονόματα των αναβατών όπως και οι πραγματικές απεικονίσεις των πιστών (αν και απουσιάζει το πρωτάθλημα του 2016).

Ξεκινώντας λοιπόν, το παιχνίδι μας βάζει στη θέση ενός Rookie οδηγού, τον οποίο μπορούμε να διαμορφώσουμε όπως επιθυμούμε. Τι μηχανή θα οδηγά, ποιας μάρκας, τι θα γράφει η στολή του, ποιο είναι το όνομα του, μέχρι και τον προπονητή και τον μάνατζερ του. Στη συνέχεια πρέπει να ανέβουμε τα σκαλιά των πρωταθλημάτων κερδίζοντας αγώνες, κάνοντας εξάσκηση και πετυχαίνοντας τους στόχους του κάθε σπόνσορά μας. Σε αυτό έρχεται να βοηθήσει ελαφρώς και το σύστημα ‘Replay’ που είναι καθαρή αντιγραφή από το Grid. Έτσι έχουμε κάποια διαθέσιμα time rewinds σε περίπτωση που κάνουμε λάθος και βγούμε από την πίστα. Εκτός από το ‘career’ mode, μπορούμε να επιλέξουμε το MXGP, όπου μπορούμε να τρέξουμε ξεχωριστά σε κάποιο Grand Prix, σε ολόκληρο το πρωτάθλημα ή να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο ‘Time Attack’ mode. Δεν νομίζω πως εδώ χρειάζεται παραπάνω εξήγηση, μιας και τρέχουμε στα αυθεντικά πρωταθλήματα, με τους κανονικούς αναβάτες και τις πραγματικές πίστες και τοποθεσίες.

Η επόμενη κατηγορία είναι η ‘Monster Energy fim mxon’, όπου μπορούμε να επιλέξουμε την εθνικότητα ενός αναβάτη και να τρέξουμε σε διαγωνισμούς εθνοτήτων (nation competitions). Αρκετά μεγάλη πρόκληση και αυτό το mode αν συμπεριλάβουμε και τον απαράδεκτο χειρισμό της μηχανής. Εδώ θα βρούμε και την παρουσία της Ελλάδας της οποίας τους οδηγούς μπορούμε να επιλέξουμε. Στη συνέχεια υπάρχει το Stadium Series που αποτελείται αποκλειστικά από πίστες εσωτερικού χώρου, οι οποίες περιέχουν μεγάλα άλματα και αρκετή ταχύτητα. Μπορεί να ακούγεται εύκολο και διασκεδαστικό άλλα…μαντέψτε ξανά. Η προτελευταία επιλογή αφορά τα ‘Real Events’ όπου καλούμαστε να ξαναζήσουμε ή να ξαναγράψουμε πραγματικές στιγμές από αγώνες. Μεγάλη πρόκληση και εδώ καθώς κάθε event έχει ένα προκαθορισμένο στόχο που πρέπει να πιάσουμε. Τέλος υπάρχει το ‘Test Track’ στο οποίο μπορούμε να δοκιμάσουμε μια πίστα και να εξασκήσουμε τις ικανότητές μας. Βέβαια, πριν από κάθε πίστα σε άλλα modes υπάρχει η αντίστοιχη επιλογή οπότε δεν ξέρω κατά πόσο ωφελεί να υπάρχει και εδώ σα ξεχωριστή οντότητα.

Να πούμε σε αυτό το σημείο πως υπάρχει και η δυνατότητα multiplayer όμως όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να τη δοκιμάσω. Στα του ήχου, υπάρχουν κάποια όμορφα ακούσματα που ταιριάζουν με το είδος και την ‘φιλοσοφία’ που έχει χτίσει ο συνδυασμός ‘cross/ energy drinks’ όμως σε ότι αφορά τα ηχητικά εφέ αυτά είναι μονότονα και εκνευριστικά και ύστερα από λίγο καταλήγεις να τα απενεργοποιείς ή να τα χαμηλώνεις αρκετά. Οι ήχοι των μηχανών δεν είναι ελκυστικοί όπως και οι περιβάλλοντες ήχοι από τους θαυμαστές ή τους εκφωνητές. Το παιχνίδι παίζεται με το πληκτρολόγιο, όμως πιστέψτε με για να το δαμάσετε μάλλον θα χρειαστεί να συνδέσετε κάποιο χειριστήριο. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως δεν παίζει σωστά με το χειριστήριο του PS4 στο PC και δεν αναγνωρίζει κάποια πλήκτρα ώστε να τα κάνεις σωστά remap. Παρόλα αυτά λειτουργεί μια χαρά με οποιοδήποτε third-party χειριστήριο για υπολογιστές. Το παιχνίδι σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις μερικά πράγματα και μέσα από κάποια Tutorial Videos, όμως αυτά είναι αρκετά ‘βασικά’ και αφορούν τον επαγγελματικό χειρισμό και όχι τον ‘semi-automatic’. Στην ουσία σου μαθαίνει πώς να χειρίζεσαι το πίσω και το μπροστά φρένο αποτελεσματικά, πώς να παίρνεις σωστά τα άλματα και να εκτελείς το περίφημο Scrub. Ωραία είναι όλα αυτά, όμως δεν αφορούν την πλειοψηφία του κοινού που δε νομίζω να ασχοληθεί μαζί τους.