Stories: Path of Destinies - Review

Μερικά παιχνίδια έχουν το χάρισμα να σου προκαλούν έκπληξη (με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο), και το συγκεκριμένο ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Για αυτό ευθύνεται ο κάκιστος και ‘generic’ τίτλος του. Είναι ένας τίτλος που ενώ έχει να κάνει με την ιστορία του, δεν του ταιριάζει μιας και το κάνει να καταφέρνει να περνά απαρατήρητο. Λεπτομέρειες θα μου πείτε, μιας και το περιεχόμενο είναι το σημαντικό. Δε θα διαφωνήσω, όμως από τέτοιες μικρές λεπτομέρειες μπορεί κανείς να διακρίνει και το όραμα των δημιουργών. Το Stories: Path of Destinies λοιπόν, είναι ένα παιχνίδι ισομετρικής προοπτικής τρίτου προσώπου. Θυμίζει αρκετά τον τρόπο με τον οποίο κινείται ο παίκτης στο Diablo ή το Torchlight.

Αυτό είναι και το πρώτο πρόβλημα που θα συναντήσει κανείς. Υπάρχει μια προκαθορισμένη κάμερα (fixed) κάτι που αφαιρεί από την εμπειρία. Θα έλεγε κανείς πως είναι ένα top down hack & slash RPG, όμως στην ουσία πρόκειται για ένα ‘on rails’ hack & slash με στοιχεία RPG. To ‘on rails’ του πράγματος αφορά, πέρα από την κάμερα -η οποία όπως είπα είναι προκαθορισμένη- και το γενικό ‘στήσιμο’ του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει jump, δεν μπορείς δηλαδή να κάνεις κάποιο άλμα, άλλα ούτε και να πέσεις στο κενό από κάποια πλατφόρμα. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, πως το παιχνίδι σε πηγαίνει εκεί που θέλει αυτό. Σε οδηγεί ουσιαστικά μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές. Αυτό κι αν είναι αντιφατικό με τον τίτλο του. Παρόλα αυτά, ύστερα από λίγο αρχίζεις να συνηθίζεις αυτή την κατάσταση, αν και το χέρι σου αραιά και που ψάχνει τρόπο να γυρίσει την κάμερα όσο ο χαρακτήρας προχωρά.

Το γεγονός πως δεν υπάρχει άλμα στο παιχνίδι ή η δυνατότητα να ‘ξεφύγει’ ο χαρακτήρας από τα όρια της πλατφόρμας αφαιρεί πόντους από την εμπειρία μακροπρόθεσμα. Ο παίκτης μαθαίνει να το αντιμετωπίζει με μια σχετική χαλαρότητα, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει τρόπος να πεθάνει μέσα σε αυτό. Αρχίζει να διακρίνει τα patterns των σχεδιαστών σχετικά με το ποιο κομμάτι θα ‘κλείσει’ ώστε να γεμίσει από εχθρούς, ή που βρίσκονται τα μυστικά σεντούκια, που ας μη γελιόμαστε κάθε RPG περιλαμβάνει. Αυτό έρχεται να δέσει και με ένα άλλο πρόβλημα στο παιχνίδι, τον ίδιο του τον ‘πυρήνα’. Θα σας εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.

Το Stories: Path of Destinies ξεκινά με την ιστορία του Reynardo, ενός τυχοδιώκτη που θέλει να γίνει ήρωας. Ύστερα από την απόκτηση ενός βιβλίου, το κουβάρι της μοίρας αρχίζει να ξεδιπλώνεται για εκείνον. Ναι περιέχει όλα τα γνωστά κλισέ, μαγικά σπαθιά, gems, εχθρούς που εμφανίζονται από το πουθενά, κοπέλες που πρέπει να σωθούν, βασίλεια που πρέπει να κατακτηθούν και αυτοκράτορες που πρέπει να πέσουν, ή μήπως όχι; Βλέπετε, η δομή του παιχνιδιού είναι τέτοια που σου επιτρέπει να δεις διαφορετικές εκδοχές της κάθε ιστορίας. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα που ανέφερα παραπάνω. Έχει να κάνει με τη φιλοσοφία και τον τίτλο του. Υποτίθεται πως στο παιχνίδι μπορείς να κάνεις κάποιες επιλογές, και να φτιάξεις τη δική σου μοίρα. Είναι αρκετά ξεκάθαρο το παιχνίδι σε αυτό. Σε βάζει να επιλέξεις. Θέλεις την σαλάτα με το μαρούλι ή το κοτόπουλο στο φούρνο; Οι επιλογές είναι εκ διαμέτρου αντίθετες και ξεκάθαρες. Και ενώ προχωράς νομίζοντας πως έχεις φτιάξει την δική σου ιστορία, σύντομα διαπιστώνεις πως το παιχνίδι σε έχει ξεγελάσει. Στην ουσία σε βάζει να το παίξεις από την αρχή κάνοντας όλους τους πιθανούς συνδυασμούς επιλογών που υπάρχουν, αν θέλεις να ‘ξεκλειδώσεις’ το τέλος του. Υπάρχουν 4 βασικές ‘γραμμές’ ιστοριών, και συνολικά 24 ιστορίες που βγαίνουν από τους συνδυασμούς αυτών. Αυτοί οι 4 δρόμοι αντιστοιχούν σε 4 αλήθειες τις οποίες πρέπει να κατανοήσει ο ήρωας ώστε να ξεκλειδώσει την πραγματική ιστορία. Οπότε, το παιχνίδι σε βάζει να προσπαθήσεις να παίξεις τουλάχιστον 5 φορές, σχεδόν από την αρχή, μέχρι να πετύχεις.

Λοιπόν, αυτό θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρον και όχι ψυχοφθόρο αν υπήρχε ένα ολοκληρωμένο σύστημα μάχης, και μια ποικιλία εχθρών. Εδώ το μόνο που κάνουμε είναι να αντιμετωπίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους εχθρούς στις ίδιες τοποθεσίες. Σίγουρα ίσως είναι ελαφρώς δυνατότεροι οι αντίπαλοι και λίγο καλύτερος ο εξοπλισμός μας (το σπαθί δηλαδή), όμως αυτά δεν είναι δυνατά να κρατήσουν κάποιον ώστε να επιστρέψει με χαρά σε αυτό το σύμπαν. Τα πράγματα είναι μπερδεμένα και σε ότι αφορά τον αφηγητή. Ναι, το παιχνίδι έχει αφηγητή, κάτι που είναι δίκοπο μαχαίρι. Κάτι που σπάνια πετυχαίνει και που πιο συγκεκριμένα, σε ολόκληρη στη ζωή μου το έχω δει να πετυχαίνει μόνο στο ‘The Stanley Parable’ και το ‘Bastion’. Ο αφηγητής είναι αρκετά καλός στη δουλειά του στο Stories: Path of Destinies, όμως είναι προσωπική προτίμηση του καθενός, το αν τον ενοχλεί. Επειδή ακολουθεί ένα συγκεκριμένο ρυθμό και με μια συγκεκριμένη προφορά ίσως πολλοί τον βρουν εκνευριστικό. Προσωπικά τον βρήκα μια ευχάριστη νότα όμως ύστερα από την τρίτη ή τέταρτη φορά που αναγκάστηκα να παίξω το παιχνίδι, έπιασα τον εαυτό μου να του λέει να το…βουλώσει. Πάντως σε όσους άρεσε η ταινία ‘Stranger Than Fiction’ θα βρουν τον αφηγητή ιδιαιτέρως διασκεδαστικό.

Το παιχνίδι είναι πολύ μπερδεμένο σε όλους τους τομείς. Ξεκινά με χιούμορ, ύστερα το χιούμορ εξαφανίζεται και περιμένει στη γωνία, αργότερα επιστρέφει με μικρές πινελιές, μετά χάνεται ξανά. Το παιχνίδι πάσχει από τη δική του μοίρα και μονοπάτι. Είναι αυτό που λέμε ‘λίγο από όλα, ίσον πολύ από τίποτα’. Όμως δε θέλω να το αδικήσω. Όλα αυτά είναι πράγματα που μπορεί να αφήσει κανείς στην άκρη και να απολαύσει τις ιστορίες του με μια σχετική αφέλεια. Είναι παιχνίδι άλλης εποχής και λογικής. Παρόλο που παρουσιάζει σύγχρονα στοιχεία, θυμίζει περισσότερο παιχνίδι άλλης εποχής τύπου platform RPG, ή κάποιου είδους mobile game (χωρίς να θέλω να το μειώσω σε επίπεδο design).

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι υπέροχα, οι χώροι γεμάτοι φαντασία, μεράκι και βάθος, παρόλο που τα αντικείμενά τους δεν καταστρέφονται. Είναι λίγο μικρότερο από όσο θα περίμενε κανείς από άποψη ‘περιπέτειας’ και εξερεύνησης όμως δεν απογοητεύει οπτικά. Σε ότι αφορά τη μουσική το παιχνίδι και εδώ τα πηγαίνει εξαιρετικά. Αν και είναι επαναλαμβανόμενο το βασικό θέμα (όπως και ολόκληρο το παιχνίδι) καταφέρνει να χτυπήσει τα κατάλληλα ‘νεύρα’. Εξαιρετική μουσική επένδυση που μου θύμισε και ακούσματα από το soundtrack ενός αγαπημένου μου παιχνιδιού, του Outcast.  Επίσης είναι εύκολο να το μάθει κανείς. Δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις και καθένας μπορεί να ασχοληθεί μαζί του. Τα upgrades και τα όπλα είναι εντελώς ‘βασικά’ ενώ υπάρχουν και κάποια Skill Trees που δε χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω μιας και το σύστημα μάχης του είναι πιο επιφανειακό κι από σεισμό βάθους 5 μέτρων.

Είδατε; Ξεκίνησα να αριθμώ τα θετικά του και έκλεισα τον κύκλο πάλι με αρνητικό. Έτσι είναι αυτό το παιχνίδι. Ακριβώς αυτό σου προξενεί. Τη μια το αγαπάς και την άλλη κάτι δεν σου πηγαίνει καλά. Όπως ο αφηγητής ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά όμως μετά από λίγο θα ήθελες να μην υπάρχει. Ή τα γραφικά τα οποία είναι πανέμορφα και παραμυθένια, όμως θα ήθελες να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Ή τους χαρακτήρες που είναι άψογα σχεδιασμένοι και με προσωπικότητες, όμως δεν αντέχεις να τους βλέπεις μετά από λίγο. Ή τους εχθρούς που στην μέση του παιχνιδιού παρουσιάζουν μια σχετική πρόκληση με Σαμάνους να τους αυξάνουν τη δύναμη και φλεγόμενα κοράκια να επιτίθενται, όμως άπαξ και κατανοήσεις το σύστημα μοιάζεις σαν τον Νeo από το Μάτριξ όταν έπαιζε Κουνγκ Φου με το ένα χέρι πίσω από την πλάτη φορώντας μαύρα γυαλιά ηλίου. Το σύστημα δηλαδή είναι απλό. Μόλις δεις ένα ‘θαυμαστικό’ πάνω από κάποιον αντίπαλο κάνεις counter attack. Αυτό τον αφήνει αναίσθητο όσο εσύ αποτελειώνεις τους υπόλοιπους. Κι αν τύχει και έχουν ασπίδα, απλώς την τραβάς από τα χέρια τους με τον ειδικό σου γάντζο. Boss fight δεν υπάρχει στο παιχνίδι οπότε πιστέψτε με, το σύστημα μάχης θα το μάθετε από έξω κι ανακατωτά σε χρόνο μηδέν.