DEADBOLT Review

Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν όλο και περισσότερο τα παιχνίδια retro αισθητικής με λιγοστά pixels επί της οθόνης. Νοσταλγία; Άποψη; Σίγουρα έχουν βγει πολλά διαμάντια που αποδεικνύουν πως ο τεχνικός τομέας δε χρειάζεται να είναι ρεαλιστικός για να σε τραβήξει στον κόσμο τους. Όμως, πρέπει να παραδεχτούμε πως έχει αρχίσει να υιοθετείται επικίνδυνα συχνά αυτή η τακτική και από “καλλιτεχνική άποψη” μεταμορφώνεται σε εύκολη λύση. Δε θέλω να προτρέξετε για το θέμα του DEADBOLT, απλά έπρεπε να αναφέρω τον παραπάνω προβληματισμό ως γενική εικόνα, επειδή αρχικά ήμουν προκατειλημμένος με το εικαστικό του παιχνιδιού από το βομβαρδισμό που έχουμε δεχτεί προσφάτως.

Χειριζόμαστε, λοιπόν, τον Reaper και οι στόχοι μας είναι παντός είδους απέθαντοι (undead), από zombies, μέχρι και βαμπίρ ή σκελετοί. Αρχικά, ο Reaper έχει στην κατοχή του μια μεγάλη γκάμα από όπλα την οποία μπορεί να εμπλουτίσει μαζεύοντας ψυχές από κάθε αποστολή που ολοκληρώνει και να αγοράσει περισσότερα. Η γκάμα αυτή περιέχει όπλα εξ επαφής, όπως μαχαίρια και σφυριά ή εξ αποστάσεως όπως shotguns και revolvers. Η δομή του είναι αρκετά επηρεασμένη από παιχνίδια τύπου Hotline Miami, καθώς ο πρωταγωνιστής μας πεθαίνει με το πρώτο χτύπημα από οποιονδήποτε και η υψηλή του δυσκολία δεν χαρίζεται σε κανέναν. Βέβαια, στο DEADBOLT χρειάζεται περισσότερο stealth και τακτική απ’ ότι δράση. Όσες φορές κυνήγησα να σκοτώσω κάποιον πρώτος, βρέθηκα προ εκπλήξεως νεκρός από κάποιον δεύτερο ή τρίτο που ξεπετάχτηκε από το δίπλα δωμάτιο. Και η λύση δεν είναι να είσαι πιο γρήγορος, αλλά να χρησιμοποιήσεις το περιβάλλον και τα όπλα σου έξυπνα.

Το level design είναι από τα ατού του τίτλου και σε συνδυασμό με την A.I. μπορεί να δημιουργήσει πονοκέφαλο. Μπορούσα να ορμήσω μέσα σε ένα δωμάτιο και να σκοτώσω τους παρευρισκόμενους με το ανάλογο ρίσκο, αλλά είχα και την επιλογή να χτυπήσω την πόρτα περιμένοντας να μου ανοίξει ο ανυποψίαστος εχθρός από την άλλη μεριά ώστε να το φέρω σε καλύτερη απόσταση και θέση προς εμένα. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να μετακινείσαι μέσω εξαερισμών (vents) και να κλείνεις τα φώτα του εκάστοτε δωματίου για να εντοπίζεσαι δυσκολότερα. Ό,τι κι αν επιλέξει κανείς, ο παραμικρός θόρυβος που θα αναπαραχθεί μπορεί να προσελκύσει περισσότερους εχθρούς από τα διπλανά δωμάτια ή και ορόφους, όπου αυτό μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι εις βάρος του παίκτη, αλλά με την ανάλογη προετοιμασία μπορεί να οδηγήσει τους εχθρούς σε παγίδες και να τους ξεφορτωθεί γρηγορότερα.

Υπάρχει αρκετά ικανοποιητική ποικιλία σε εχθρικά units, όπου το κάθε είδος έχει και δικές του δυνατότητες ή όπλα. Για παράδειγμα, κάποια vampires μπορούν να περπατάνε στο ταβάνι με αποτέλεσμα να τα βλέπεις δυσκολότερα, ενώ άλλα κρύβουν τις καρδιές τους σε βαζάκια, τα οποία αν δεν καταστραφούν, τα vampires ανασταίνονται μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Σε κάποια επίπεδα υπάρχουν και bosses και κάνουν αυτές τις αποστολές τις πιο ενδιαφέρουσες. Αυτά δεν είναι bosses με την παραδοσιακή έννοια έχοντας ένα τσουβάλι health points ή κάποια τρομερά δυνατή ιδιότητα. Εδώ τους βλέπουμε καλύτερα ως VIPs, όπου λόγω της σημαντικότητάς τους, φυλάσσονται από πολλά άλλα NPCs, ή απλά χρειάζονται έναν ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης για να σκοτωθούν. Δε μπορώ να πω πως η δημιουργικότητα εδώ παίζει μεγάλο ρόλο, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχουν μόνο ένας ή δύο τρόποι για να γίνει αυτό και σίγουρα κάποια στιγμή μετά από πολλά trial & error θα ανακαλυφθεί. Το σίγουρο όμως είναι πως ο παίκτης πρέπει να σκεφτεί λίγο παραπάνω από ότι σε ένα απλό action game και να πλευρίσει τους αντιπάλους του.

Μιας και ανέφερα το trial & error του παιχνιδιού, εδώ υπάρχει η κλασσική πλέον φιλοσοφία του να χάνεις επανειλημμένα στα δύσκολα επίπεδα και μαθαίνοντας από τα λάθη σου να καταστρώνεις καλύτερα την επόμενη εισβολή σου στο εκάστοτε κτήριο. Υπάρχουν όμως και αδικίες, όπως μερικά NPCs να συμπεριφέρονται λίγο αλλόκοτα ή να κολλάει ο Reaper σε μια πόρτα, ενώ το cover σύστημά του δεν είναι και από τα δυνατότερα σημεία του. Να αναφέρω εδώ, πως με το ίδιο πλήκτρο σηκώνουμε ένα όπλο από το έδαφος ή κλείνουμε μια πόρτα, οπότε δεν ήταν λίγες οι φορές που σε ένα αιφνιδιαστικό κυνηγητό, θέλοντας να κλειστό σε ένα δωμάτιο, τελικά βρέθηκα νεκρός με μια ολοκαίνουρια καραμπίνα στα χέρια μου! Είτε με αδικίες, λοιπόν, είτε απλά από λάθη του παίκτη, το DEADBOLT απαιτεί μεγάλη υπομονή και σίγουρα σε στιγμές θα εκνευρίσει, κυρίως γιατί έχεις μόνο μία ευκαιρία να χτυπηθείς, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους αντιπάλους.

Το αποτέλεσμα πάντως, είναι ένα εθιστικό 2D stealth platformer όπου βάζει τον παίκτη να σκεφτεί και με κάθε λάθος του ακονίζει το μυαλό για την επόμενη προσπάθεια. Ο τεχνικός τομέας με retro ατμόσφαιρα εν τέλη δεν με ενόχλησε, αλλά ούτε και θεωρώ απαραίτητη την επιλογή αυτή. Το voice acting λάμπει διά της απουσίας του, όμως η μουσική του παιχνιδιού είναι ένα από τα μεγάλα του πλεονεκτήματα, με πολλές groovy μελωδίες, σε διάφορα είδη μουσικής όπως funk και rock, δημιουργίες του δικού μας Χρήστου Χριστοδούλου. Το campaign του DEADBOLT έχει μια πολύ υποτυπώδη ιστορία η οποία συνολικά διαρκεί περίπου 7 ώρες, ενώ ξεκλειδώνεται έπειτα το hard mode για ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση. Περιλαμβάνει τρία chapters υποδιαιρούμενα από πολλά missions και κάθε ένα από αυτά βαθμολογείται με ένα σύστημα πέντε αστεριών. Συνεπώς, για τους τελειομανείς ή συλλέκτες των achievements, προσφέρονται περισσότερες ώρες ενασχόλησης, ενώ επιπροσθέτως υπάρχει και το level editor που μπορούμε να παίξουμε missions δημιουργημένες από την κοινότητα.