We Are The Dwarves - Review

Οι Νάνοι είναι μία μόνο, από τις πολλές φυλές που κατοικούν στον πλανήτη. Ζουν μακριά από τα άλλα πλάσματα, μέσα σε σπηλιές,  χωρισμένοι σε βασίλεια οπού οι ίδιοι αποκαλούν, αστέρια. Ωστόσο ο πολιτισμός τους είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με τους ίδιους να  οδεύουν προς την εξαφάνιση. Μέσα στην απελπισία του αργού θανάτου, τρία από τα μεγαλύτερα βασίλεια επιστρατεύουν από έναν πολεμιστή, με σκοπό την αποστολή τους στα βάθη του ωκεανού προς την αναζήτηση νέου αστέρα, ικανού να προσφέρει μια καλύτερη τύχη.  Λίγο μετά την έναρξη της εκστρατείας, το σκάφος παρασύρεται από τη βαρυτική έλξη ενός ανεξερεύνητου αστεριού, με αποτέλεσμα να γίνεται χίλια κομμάτια και τους ίδιους τους ήρωες να χωρίζονται μεταξύ τους.  Κάπου εδώ παίρνουμε εμείς τον έλεγχο.

Το We Are The Dwarves είναι στην ουσία ένα real time strategy game με στοιχεία του χειρισμού του να μας παραπέμπει σε αισθητική MMO. Προτού όμως αρχίσει ο κόσμος και αγχώνεται, να ξεκαθαρίσω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά στιβαρό και απλό μηχανισμό κίνησης και μάχης. Τα δάκτυλα του αριστερού χεριού θα βρουν αρκετά γνώριμη τη θέση των Q, W, E, R, Τ και Space, ενώ η κίνηση στο χώρο καθώς και τις κάμερας θα πραγματοποιούνται μηχανικά μετά από πέντε λεπτά χρήσης του αριστερού και δεξιού  κλικ του αγαπημένου σας «τρωκτικού».  Αρχικά, έχουμε στην κατοχή μας  ένα μόνο από τους τρεις χαρακτήρες του τίτλου. Τρεις διαθέσιμοι χαρακτήρες στον κόσμο του τίτλου, μεταφράζεται ως, τρία διαφορετικά στυλ παιχνιδιού. Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον forcer, ο οποίος έχει τις ικανότητες ενός ability damage carry με σκοπό τα χτυπήματα από απόσταση. Στη συνέχεια είναι ο smashfist, όπου εξειδικεύεται στις μάχες σώμα με σώμα και για το τέλος, ο Shadow, ικανότατος δολοφόνος που όπως καταλαβαίνουμε και από το όνομά του, καλύτερος του φίλος είναι η σκιά και οι stealth τακτικές εξόντωσης. Ο κάθε χαρακτήρας έχει στην κατοχή του πέντε ικανότητες οι οποίες αποκτούνται σταδιακά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Κάθε μία από αυτές δέχεται κάποια μικρή αναβάθμιση, με ορισμένα dwarves orbs που βρίσκουμε κρυμμένα μέσα στα επίπεδα.  Το We Are the Dwarves είναι ένας απαιτητικός τίτλος, πράγμα που σημαίνει, ότι πριν κάνετε δέκα απλά και θεωρητικά, ξέγνοιαστα βήματα μέσα στο χώρο, θα πρέπει να έχετε προετοιμαστεί κατάλληλα.

Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι το κάθε chapter χωρίζεται σε μικρές πίστες-αρένες οι οποίες είναι σχεδιασμένες, έτσι ώστε η μετακίνησή μας να πραγματοποιείται από τη συγκεκριμένη είσοδο Α στη συγκεκριμένη έξοδο Β με οποιοδήποτε τρόπο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μετακίνησής μας μέσα στο χώρο αυτό, θα πρέπει να φέρουμε εις πέρας συγκεκριμένα objective τα οποία κατά βάση θα είναι η ανάκτηση κάποιου αντικειμένου, η απόδρασή μας από κάποιο στρατόπεδο κ.ο.κ. Και κάπου εδώ έρχεται το περιβάλλον και τα πλάσματα που το απαρτίζουν, να σταθούν εμπόδιο στο σκοπό μας. Κατά την κίνησή μας στο χώρο, δε θα πρέπει να έχουμε στο νου μας μόνο τους «κατοίκους» του αστέρα, καθώς και την ίδια τη χλωρίδα και την πανίδα αυτού. Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με βάλτους έτοιμους να μας καταπιούν, φυτά που εξαπολύουν δηλητηριώδη αέρια και δεκάδες ζωντανούς οργανισμούς, που σκοπό έχουν μόνο την εξόντωσή μας. Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε την αρκετά επιθετική A.I. των εχθρών, την οποία όμως, για καλή μας τύχη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας. Όταν κάποιος αντιληφθεί την κίνησή μας στο χώρο θα εμφανιστεί πάνω από τον εκάστοτε εχθρό ένα εικονίδιο, το οποίο μαρτυρά το τι μας πρόδωσε. Μπορεί να μας έχει δει, μπορεί να μας μύρισε ή απλά μπορεί, να τον ειδοποίησε ένα κοχύλι -το οποίο χωρίς να γνωρίζουμε- ίσως να είναι και αυτό ένας ζωντανός οργανισμός και μάλιστα με το μέρος του εχθρού.

Θα υπάρξουν στιγμές που θα το βάλουμε στα πόδια, μόνο και μόνο για να ξεφύγουμε από τους πειρατές και να πέσουμε πάνω σε οστρακόδερμά λίγα μέτρα πιο κάτω, με αποτέλεσμα να ανακαλύψουμε ότι για καλή μας τύχη, οι δύο φυλές του αστέρα δεν τα πάνε καθόλου καλά. Έτσι αρκετές φορές θα θυμηθούμε το ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» και δε θα είναι λίγες οι περιπτώσεις, που θα παρασύρουμε ηθελημένα έναν τεράστιο ψαράνθρωπο στην καρδιά ενός pirate camp, με αποτέλεσμα να βρεθούμε στη μέση μιας μεγάλης μάχης. Όλα τα πλάσματα είναι πανέμορφα σχεδιασμένα και δύσκολα να βρεθεί κάποιο που θα σας κάνει να βαρεθείτε να το βλέπετε. Μέχρι και το τέλος του τίτλου, θα υπάρχουν στιγμές που θα πιάσετε τον εαυτό σας να ξαφνιάζετε από το μεράκι αλλά και τη φαντασία των developer. Οι νάνοι παραπέμπουν σε αισθητική Warcraft, οι πειρατές θα σας θυμίσουν χαρακτήρες από εποχές Oddworld, και η ποικιλομορφία στα περιβάλλοντα θα κάνει παρόμοια video games να ζηλέψουν. Αυτό ωστόσο δεν πάει να πει ότι δε θα ξανά επισκεφτούμε δύο φορές κάποιο επίπεδο, για λόγους τους οποίους όμως, θα ανακαλύψετε οι ίδιοι.

Παρόλα αυτά θα υπάρξουν στιγμές που μέσα στην όλη δυσκολία του We Are The Dwarves, θα προστεθούν και μερικές κακές σχεδιαστικές επιλογές. Αρχικά να ενημερώσω ότι δεν υπάρχουν health potions, πάρα μόνο ορισμένα health orbs διάσπαρτα μέσα στην αρένα. Το εκάστοτε orb μπορεί να χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα χωρίς όριο. Τι πάει να πει αυτό; Τη στιγμή που εισερχόμαστε σε κάποιο χώρο και έχοντας δοκιμάσει, θεωρητικά τα πάντα, απέναντι στην εξόντωση των εχθρών με απόλυτη αποτυχία, θα ψάξουμε αμέσως το health orb με αποτέλεσμα την άμεση μετακίνηση των χαρακτήρων μας κοντά του. Ξαφνικά θα βρεθούμε περικυκλωμένοι από δεκάδες εχθρούς παντός είδους. Άλλοι θα μας επιτίθενται από απόσταση, άλλοι θα έρχονται αντιμέτωποί μας σώμα με σώμα και άλλοι θα προσπαθούν να μας πετάξουν με ιδιαίτερη ευκολία από ένα γκρεμό, τη στιγμή που εμείς θα «σπαμάρουμε» το health orb. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να κοιτάξουμε τον τίτλο με απόλυτη ψυχραιμία.

Εισερχόμενοι σε μία μάχη, πατώντας το πλήκτρο Space μπαίνουμε σε Slow Motion Time, σε αντίθεση με την παύση του χρόνου σε αντίστοιχα παιχνίδια της ίδιας κατηγορίας. Έτσι, λοιπόν, έχουμε το χρόνο, αν και περιορισμένο, να οργανώσουμε μια συνδυασμένη επίθεση. Ο forcer ίσως θα μπορούσε να εκσφενδονίσει κάποια χειροβομβίδα σε μια ομάδα πειρατών, την ώρα που θα έχουμε δώσει την εντολή στον smashfist να τρέξει κατά πάνω τους, χτυπώντας τους με μανία, ενώ ο shadow θα βρίσκεται ήδη πίσω από έναν εχθρό εξοντώνοντάς τον αθόρυβα. Και αυτή είναι η «μαγεία», αν μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη, που διέπει το We Are The Dwarves. Είναι τόσες οι επιλογές παιχνιδιού που δίνει σχεδόν απλόχερα στον παίκτη που είναι πραγματικά δύσκολο το να μη βρεις κάτι, το οποίο να είναι στα μέτρα σου. Θέλεις να μπεις δυναμικά μέσα σε μία μάχη, θέλεις να καταστρώσεις σχέδιο γιατί τα έχεις βρει σκούρα, θέλεις να παρασύρεις διαφορετικές φυλές μεταξύ τους με απώτερο σκοπό την μείωση των τελικών εχθρών για δικό σου καλό, δε θες να ανακατευθείς καθόλου και να περάσεις από πίσω τους χωρίς να σε αντιληφθεί κανείς; Μπορείς να το κάνεις.

Για το τέλος άφησα τον ήχο του παιχνιδιού. Δε θα τύχει να ακούσουμε κανένα μουσικό θέμα, εκτός και αν είμαστε στη μέση μιας μάχης. Βέλη που περνάνε από δίπλα μας χτυπήματα που δίνουμε και δεχόμαστε από όπλα σφυριά ή και γυμνά χέρια πολλές φορές. Καθ’ όλη την υπόλοιπη διάρκεια του τίτλου σύντροφός μας θα είναι ο ήχος μιας σταγόνας που έπεσε από κάποιο σταλακτίτη πάνω σε μία πέτρα, οι απόκοσμες κραυγές γιγαντιαίων αρθροπόδων που ακόμα δεν έχουμε αντικρίσει, οι μπότες μας όταν θα χαϊδεύονται από τα φύλλα και τους θάμνους του περιβάλλοντος, η απλά, τα μοναχικά μας βήματα μέσα σε μια σπηλιά. Όλα αυτά σε έναν απόλυτα εχθρικό και απομακρυσμένο κόσμο. Χρησιμοποιήστε τα ακουστικά σας, δυναμώστε τα ηχεία σας, και αφήστε μία πόρτα στο δωμάτιό σας ανοικτή, να σας θυμίζει ότι είναι και κάποιος άλλος στον ίδιο χώρο μαζί σας.

Ναι, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα, αλλά υπάρχουν στιγμές που θα σκεφτεί κάποιος ότι κάτι τους ξέφυγε. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα παρατηρήσουμε ότι ορισμένα εφέ έκρηξης, απλα…λείπουν. Ουκ ολίγες φορές, θα περάσουμε δίπλα από φυτά τα οποία θα εκραγούν η θα έρθουν διάφορά πλάσματα κατά πάνω μας, σαν ένας άλλος καμικάζι, χωρίς να ακούσουμε το παραμικρό. Είναι μικρές πινελιές που αν και θα μπορούσαν εύκολα να διορθωθούν με κάποιο επερχόμενο patch, σου αφήνουν μία πικρή γεύση στο γενικό σύνολο. Από την άλλη, τα Voice Over των νάνων  θα μπορούσαν να δεχτούν λίγο προσοχή παραπάνω, μιας και θα είναι ελάχιστες οι φορές που θα περάσουν στον παίκτη, την σοβαρότητα μιας κατάστασης ή κάποιας συναισθηματικής φόρτισης. Στην τελική, είμαστε τρεις νάνοι σε έναν εχθρικό κόσμο που όλοι θέλουν να μας κατασπαράξουν, χωρίς μέσο διαφυγής.