Assassin’s Creed Chronicles Russia Review

Πρόσφατα, η Ubisoft ανακοίνωσε πως η σειρά Assassin’s Creed, μετά από χρόνια, θα πραγματοποιήσει επιτέλους το αναγκαίο διάλειμμα που χρειάζεται και που η κοινότητα ζητάει. Στα πλαίσια αυτής της ανακοίνωσης, η γαλλική εταιρία έκανε επίσης γνωστό πως θα επανεξετάσει συνολικά το franchise. Πιθανώς, αν αυτή η απόφαση είχε παρθεί νωρίτερα από τα ανώτερα στελέχη, τώρα δεν θα ασχολούμασταν με το Assassin’s Creed Chronicles Russia, το οποίο σχεδόν διαρκώς μας υπενθυμίζει πως είναι ένα περιττό και σχεδόν χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης κεφάλαιο μιας ήδη “κουρασμένης” σειράς.

Ξεκινώντας, ο τρίτος και τελευταίος τίτλος της Climax μας τοποθετεί στην Ρωσία και συγκεκριμένα στη Ρωσική Επανάσταση του 1918. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση. Όπως και με τα δύο προηγούμενα Chronicles που λάμβαναν χώρα στην Κίνα και στην Ινδία αντίστοιχα, θεωρώ πως η Ρωσία πραγματικά αδικείται σε ένα τέτοιο spin-off. Η εν λόγω τοποθεσία είναι μια από αυτές που θα διέπρεπαν σε έναν κανονικό τίτλο της σειράς και ελπίζω η ύπαρξη αυτών των παιχνιδιών να μην λειτουργήσει ως ανασταλτικός παράγοντας για μια δεύτερη επίσκεψη στην Ρωσία.

Ως παίκτες αναλαμβάνουμε το ρόλο του Nikolai Orelov, ενός assassin που έπειτα από τα πολλά του χρόνια στην αδελφότητα και εξαιτίας των πρόσφατων γεγονότων στη χώρα του, αποφάσισε να πάρει την οικογένεια του και να ταξιδέψει στην ασφαλέστερη για την ώρα Αμερική. Έτσι, αναλαμβάνει μια τελευταία αποστολή που θα του εξασφαλίσει τους πόρους για το ταξίδι. Στα πλαίσια αυτής, καλείται να βρει ένα artifact του First Civilization, που σύντομα μαθαίνει πως βρίσκεται στα χέρια της πριγκίπισσας της ρωσικής αυτοκρατορίας, Anastasia Nikolaevna. Η Anastasia αποτελεί το δεύτερο χαρακτήρα που χειριζόμαστε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, καθώς αποκτά τις ικανότητες της Shao Jun, από το AC Chronicles: China, με έναν ευφυή τρόπο που δε θέλω να αποκαλύψω.

Συνολικά, η ιστορία του παιχνιδιού είναι προβλέψιμη και σε σημεία βαρετή, ενώ και η παρουσίαςή της είναι κάτω του μετρίου, με ανέμπνευστους διαλόγους και voice overs που μπορούν να συγκριθούν με τις μεταγλωττίσεις μεξικάνικων σειρών. Παράλληλα, στο σύνολό της έχει ελάχιστα να προσφέρει στο βαθύ lore της σειράς.

Εικαστικά, το παιχνίδι παρουσιάζεται με έναν ενδιαφέρον τρόπο. Συγκεκριμένα, τα παρασκήνια μοιάζουν με ζωγραφιές, ενώ όπως και με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς έχουμε να κάνουμε με 2.5D προοπτική, οπότε πολλά είναι τα αντικείμενα που βλέπουμε και έχουν βάθος. Η μόνη μου ένσταση σε ένα κατά τα άλλα θετικό του τίτλου, είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια σαφώς μονότονη χρωματική παλέτα, μιας και σχεδόν όλα τα περιβάλλοντα παρουσιάζονται με αποχρώσεις του γκρι και τα σημεία ενδιαφέροντος έχουν κόκκινο χρώμα. Το αποτέλεσμα είναι το οπτικό σύνολο να γίνεται ελαφρώς μονότονο και κουραστικό.

Στα υπόλοιπα του οπτικοακουστικού τομέα, τα γραφικά δεν παρουσιάζουν κάποια ιδιαιτερότητα και είναι απλώς ικανοποιητικά, ενώ η μουσική επένδυση επίσης είναι απλά αποδεκτή και δένει κατάλληλα με τα όσα συμβαίνουν στην οθόνη, χωρίς ωστόσο να συμβαδίζει με τα υψηλά στάνταρ που έχουν θέσει τα βασικά παιχνίδια της σειράς.

Συνεχίζοντας, το μεγαλύτερο αγκάθι του τίτλου εντοπίζεται στο gameplay του και στον δύστροπο χειρισμό του. Ο τίτλος έχει ως στόχο να μεταφέρει τον πυρήνα των βασικών παιχνιδιών της σειράς στις 2 διαστάσεις, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα ο χειρισμός να μην είναι ο ακριβώς κατάλληλος για αυτή την προοπτική. Στις περίπου 6 ώρες που με απασχόλησε η βασική ιστορία ήρθα αντιμέτωπος με διάφορους τρόπους παιχνιδιού, με ιδιαίτερη έμφαση να έχει δοθεί στο stealth στοιχείο. Η υλοποίηση του stealth έχει διακυμάνσεις. Πολλές ήταν οι φορές που συνάντησα ορθά σχεδιασμένα περιβάλλοντα που απαιτούσαν προσεγμένες κινήσεις, σκέψη και ταχύτητα, ώστε να προχωρήσω.

Ωστόσο, συνήθως ήρθα αντιμέτωπος με stealth σημεία που θύμιζαν σύνθετους γρίφους, δίχως υποδείξεις και με ένα και μοναδικό τρόπο λύσης. Αυτό με οδήγησε τις περισσότερες φορές σε εκνευριστικούς πειραματισμούς και trial and error τακτικές. Αξίζει εδώ να αναφέρω πως στην περίπτωση που σε ανακαλύψουν οι αντίπαλοι, υπάρχει ένα υποτυπώδες σύστημα μάχης, το οποίο δουλεύει τόσο κακά που καθιστά το stealth μονόδρομο, ενώ δεκάδες είναι τα ‘instant-fail’ επίπεδα σε περίπτωση που αποτύχεις στο stealth.

Όπως σημείωσα και προηγουμένως, θέλοντας να μεταφέρει την εμπειρία των Assassin’s Creed στις δυο διαστάσεις, το στούντιο δε θα μπορούσε να παραλείψει και ορισμένα action αποσπάσματα. Κάπου εδώ ξεκινούν και τα τεράστια θέματα του τίτλου που καταστρέφουν, χωρίς να θέλω να υπερβάλω, την εμπειρία. Ουκ ολίγες φορές, κλήθηκα να προλάβω κάποιο τρένο ή όχημα που θα αναχωρούσε ή να ξεφύγω από κάποιο κτήριο που καταστρέφονταν. Πρόκειται για set-pieces που αν και εντυπωσιακά ως προς το στήσιμο, βασίζονται σε τόσο αυστηρό timing και απαιτούν πραγματικά χειρουργική εκτέλεση, οδηγώντας έτσι σε δεκάδες “Restart from Chechpoint” και εν τέλει στον εκνευρισμό, χάρη στην άδικη δυσκολία τους. Τέλος, το action του πράγματος πλαισιώνουν κάποια σημεία που ο Orelov πρέπει να εκτελέσει τους εχθρούς με την καραμπίνα του και μετατρέπουν το παιχνίδι σε Shooter, για λίγα λεπτά.

Τέλος, πάντα σε συνάρτηση με την τιμή του, το παιχνίδι προσφέρει αρκετό περιεχόμενο, μιας και προσφέρονται δύο New Game Plus modes για τη βασική ιστορία, υπάρχουν μερικά challenges και όλα τα επίπεδα είναι φορτωμένα με collactables.

Η μόνη ικανοποίηση που προσφέρει το gameplay προέρχεται από τα λιγοστά επίπεδα που ο έλεγχος ανάμεσα στους δύο χαρακτήρας εναλλάσσεται από το παιχνίδι και για προχωρήσουμε παρακάτω, ο ένας χαρακτήρας καλείται να βοηθήσει τον άλλο. Τέλος, πάντα σε συνάρτηση με την τιμή του, το παιχνίδι προσφέρει αρκετό περιεχόμενο, μιας και προσφέρονται δύο New Game Plus modes για τη βασική ιστορία, υπάρχουν μερικά challenges και όλα τα επίπεδα είναι φορτωμένα με collactables.