Super Hot Review

Το παιχνίδι που σας παρουσιάζω παρακάτω μου είχε κινήσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον από την ανακοίνωσή του. Το εικαστικό του άλλα και το περίεργο gameplay του έδειχναν ξεχωριστά. Το ερώτημα ήταν αν θα κατάφερνε να προσθέσει κάτι ακόμα στο σύνολο, όπως μια περίεργη και δυνατή ιστορία. Η ανολοκλήρωτη έκδοση που έφτασε στα χέρια μου είναι αισθητά μικρή. Δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ για αυτό. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ πάντως είναι πως ανυπομονώ για την ολοκληρωμένη έκδοση –μας φάγανε τα early access. Με ένα μαγικό τρόπο, το παιχνίδι αυτό, αν και δεν αποτελεί κάποιο μεγάλο τίτλο, συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που με ιντριγκάρουν. Καταρχάς, έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για οτιδήποτε ‘ψηφιακά γυάλινο’ που σπάει. Ο τρόπος με τον οποίο σπάει ένα ψηφιακό γυαλί πάντοτε με γοήτευε. Ούτε που θυμάμαι πόσες ώρες είχα περάσει παίζοντας ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει, το Bad Boys, μόνο και μόνο επειδή σε αυτό μπορούσες να σπάσεις παράθυρα. Πείτε με τρελό, όμως υπάρχει κάτι πολύ ικανοποιητικό στον ήχο και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται θρύψαλα ένα κρύσταλλο.

Ένας από τους βασικούς μηχανισμούς του Super Hot είναι ακριβώς αυτός. Το δεύτερο αγαπητό μου στοιχείο είναι ο μινιμαλισμός. Το παιχνίδι χτίζει πάνω στο μινιμαλισμό ενός ‘ψηφιακού’ κόσμου (τύπου Matrix) όπου τα πάντα είναι ελαφρώς απροσδιόριστα εκτός από τους κατακόκκινους κρυστάλλινους εχθρούς σου. Το τρίτο από τα στοιχεία που αγαπάω στα παιχνίδια είναι το bullet time effect. Κατάλοιπο της ασχολίας μου με το Max Payne, το οποίο έφερε το bullet time στα παιχνίδια. Παρακάτω εξηγώ πως λειτουργεί ο συγκεκριμένος μηχανισμός. Τέλος, η δυνατότητα να χρησιμοποιείς αντικείμενα του χώρου καθώς και η πρώτου προσώπου προοπτική είναι κάτι που ολοκληρώνει το ‘πάζλ’ των αγαπημένων μου πραγμάτων. Μέχρι εδώ όλα καλά…

Το πρόβλημα μου, είτε θέλετε να το δεχτείτε είτε όχι, έχει να κάνει με τον τίτλο του παιχνιδιού. Όχι τόσο σαν λέξεις ή όνομα, άλλα με τον τρόπο που επαναλαμβάνεται μέσα σε αυτό. Η ιστορία είναι κάπως ‘αφηρημένη’ και ανοιχτή σε ερμηνείες. Κινείται μεταξύ του Matrix και του Mirror’s Εdge και οδηγείται από τον ίδιο το μηχανισμό του gameplay. Παρόλα αυτά, ο τίτλος ‘Super Hot’ που επαναλαμβάνεται ύστερα από κάθε αποστολή τρεις φορές, ξενίζει αρκετά. Δεν σε αφήνει να δεις το παιχνίδι με σοβαρό μάτι. Ίσως όταν μάθουμε την ολοκληρωμένη ιστορία να υπάρχει κάποια λογική πίσω από αυτό τον αστεϊσμό, όμως ειλικρινά αφαιρεί αρκετά από την εμπειρία. Η ιστορία λοιπόν, δένει με το εικαστικό σε μια προσπάθεια να μας πείσει ο δημιουργός πως έχουμε τρέξει μια απαγορευμένη εφαρμογή. Πως βρισκόμαστε κάπου που δεν πρέπει. Πως δεν πρέπει να δούμε άλλα. Πως πρέπει να βγούμε από το πρόγραμμα ή να βγούμε…απ’ τη μέση!

Σαν κεντρικό μηχανισμό, το παιχνίδι χρησιμοποιεί το χρόνο. Όσο εμείς κινούμαστε, κινείται και εκείνος. Μπορούμε μένοντας ακίνητοι να σχεδιάσουμε την επόμενη κίνησή μας, ή να αφήσουμε το χρόνο να τρέξει γρηγορότερα τρέχοντας και ελπίζοντας για το καλύτερο. Ο τρόπος με τον οποίο ακινητοποιούμε τους εχθρούς ποικίλει. Μπορούμε να τους πετάξουμε κάποιο μπουκάλι, ή να τους χτυπήσουμε με το χέρι μας, ή ακόμα και με το ίδιο μας το όπλο το οποίο έχει μόλις ξεμείνει από σφαίρες. Λόγω του παγώματος του χρόνου, έχουμε τη δυνατότητα να αρπάξουμε το όπλο από τα χέρια του γυάλινου αντιπάλου και να τον σκορπίσουμε πρώτοι στο πάτωμα. Βέβαια, δίνεται και η δυνατότητα μέσω κάποιας επιλογής (mods τα λέει το παιχνίδι) να πειραματιστούμε και να απενεργοποιήσουμε κάποια κομμάτια του παγώματος του χρόνου. Για παράδειγμα μπορούμε να κοιτάξουμε ελεύθερα προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς ο χρόνος να τρέχει.

Το παιχνίδι, στηνearly access φάση όπου και βρίσκεται, παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον που σε κάνει να θέλεις να δεις περισσότερο. Κάποιες πίστες απαιτούν μια ξεχωριστή λογική τύπου σκακιέρας, όπου πρέπει να έχεις ‘δει’ από πριν τη μεγάλη εικόνα αν θέλεις να μείνεις ζωντανός, ενώ κάποιες άλλες είναι απλώς εκεί για να σε διασκεδάσουν. Και ναι, είναι διασκεδαστικό όμως μοιάζει σαν…κάτι να του λείπει. Παρόλο που διαθέτει πολλά από τα αγαπημένα μου στοιχεία δε ‘δένει’ αρκετά σαν σύνολο. Δεν είναι πως δεν έχουμε ξαναδεί τα πράγματα που παρουσιάζει, όμως σίγουρα δεν τα έχουμε ξαναδεί ‘έτσι’. Λίγες φορές στη ζωή μου έχω μπερδευτεί τόσο με το αν μου άρεσε ή όχι ένα παιχνίδι.

Από άποψης γραφικών ο τίτλος τρέχει σε υψηλή ανάλυση με ομαλότητα. Δεν έχει υπερβολικές απαιτήσεις και δε συνάντησα κάποιο κόλλημα ή κάποιο σημαντικό bug. Ίσως το μεγαλύτερο ψεγάδι του να είναι πως δεν σε τραβάει αρκετά ώστε να θέλεις να επιστρέψεις. Όχι να επιστρέψεις, να το αρχίσεις ξανά από την αρχή. Αν διέθετε περισσότερες πίστες σίγουρα θα ήθελα να τις δω πάντως.

Ένα ωραίο χαρακτηριστικό που έχει το Super Hot είναι πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα πυρά των αντιπάλων εις βάρος τους. Αν κινηθείς προσεκτικά ώστε να παρασύρεις κάποιον μπροστά από τη γραμμή πυρός μπορείς να τον βγάλεις από τη μέση χωρίς να διακινδυνεύσεις κάποια επίθεση. Επίσης βρήκα αρκετά επιθετικούς τους αντίπαλους και με μεγάλη ‘ενόραση’, εννοώντας πως είναι σε θέση να σε ξετρυπώσουν όπου κι αν έχεις κρυφτεί. Είναι ενδιαφέρον το πώς τρέχουν για να πιάσουν ένα όπλο που μπορεί να έχει πέσει από κάποιον άλλον ή προσπαθούν να βρουν αντικείμενα να χρησιμοποιήσουν εναντίον σου. Το παιχνίδι επίσης προσφέρει τη δυνατότητα να προχωρήσεις στην επόμενη πίστα με μεγαλύτερη ευκολία αν χάσεις πάνω από 5 φορές. Αυτό γίνεται πατώντας το πλήκτρο ‘G’ που αντιστοιχεί στο ‘God mode’. Σε αυτό το mode, δε δέχεσαι damage ενώ μπορείς να περιπλανηθείς και σε κάποια ‘κρυφά’ σημεία της πίστας που έχουν τοποθετήσει οι δημιουργοί. Δεν γνωρίζω αν θα χρησιμεύουν κάπου αυτά στην τελική έκδοση, πάντως προς το παρόν δεν υπάρχει τίποτα εκεί που να μπορείς να αξιοποιήσεις.

Όπως ανέφερα και πριν, υπάρχει μια ξεχωριστή κατηγορία στο μενού που ονομάζεται ‘mods’. Εκεί σιγά-σιγά ξεκλειδώνονται κάποιες αλλαγές που μπορούμε να ενεργοποιήσουμε. Εκείνες με τη σειρά τους αλλάζουν το gameplay ελαφρώς ή ριζικά. Αλλαγές όπως το να μπορούμε να κοιτούμε ελεύθερα χωρίς να τρέχει ο χρόνος, ή να μεγαλώσουν τα κεφάλια των αντιπάλων ώστε να έχουμε καλύτερη στόχευση. Είναι μια όμορφη προσθήκη που ίσως αυξήσει το replayability. Στο ίδιο μενού υπάρχουν επίσης κατηγορίες για artwork και videos σε μια περίεργη ‘Ascii’ μορφή που έχει να κάνει με την πλοκή.