StarCraft II: Legacy of the Void Review

Λένε ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Είναι λοιπόν στο χέρι μας να δώσουμε αξία στον στερνό αποχαιρετισμό και να αποχωριστούμε από κάτι αγαπημένο μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να το θυμόμαστε για πάντα. Κάτι τέτοιο κατάφερε να μου δώσει το Legacy of the Void, που έρχεται για να κλείσει την επική τριλογία του Starcraft II. Τελειώνοντάς το, μου άφησε μια πολύ γλυκιά ανάμνηση των όσων είδα σε αυτό και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, ενώ βαθιά μέσα μου ένιωσα ένα μεγάλο κενό. Ξέρω ότι δεν θα ξαναδώ για πολύ καιρό ακόμα, ήρωες τους οποίους αγάπησα μέσα από το παιχνίδι αυτό και φοβάμαι ότι αν κάποια στιγμή στο μέλλον συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας, κανένας από εμάς δεν θα είναι ίδιος. Ελπίζω να βγω ψεύτης σε αυτό, αλλά όλοι σας ξέρετε πόσο πονάει έναν gamer να βλέπει τον αγαπημένο του ήρωα/ ηρωίδα να επιστρέφει μετά από χρόνια και να μη θυμίζει σε τίποτα τον χαρακτήρα με τον οποίο πέρασε όλες αυτές τις τρυφερές στιγμές που μόνο τα παιχνίδια μπορούν να μας δώσουν. Όπως πολύ εύστοχα είπε κάποτε ο αρχισυντάκτης των Unboxholics, κάποια παιχνίδια - διαμάντια καλύτερα να τελειώνουν οριστικά και να αποκτούν την πιο σημαντική θέση, ψηλά στο γραφείο μας, παρά να επιστρέφουν βιαστικά και να απογοητεύουν τον κόσμο που πραγματικά τα αγάπησε.

Με τη ραγδαία εξέλιξη που γνώρισαν τα τελευταία χρόνια τα ΜΟΒΑ -ή Action RTS- οι γνήσιοι Real Time Strategy τίτλοι είναι πλέον λίγοι. Σε μία βιομηχανία που τα First Person Shooters, τα open world RPGs και οι Action/ Cinematic εμπειρίες έχουν περισσέψει, οι ευκαιρίες που έχει πλέον αυτό το άλλοτε κυρίαρχο genre έχουν εξαφανιστεί. Το Starcraft έχει μείνει πλέον μοναδικό πρώτο στην κατηγορία του, χωρίς ουσιαστικό ανταγωνιστή, καταφέρνοντας παράλληλα με κάθε νέα κυκλοφορία, να θέτει νέα standard για όσες εταιρίες θελήσουν στο μέλλον να ακολουθήσουν το δύσβατο δρόμο των τίτλων στρατηγικής. Θέλω να με συγχωρέσετε για τη μεγάλη εισαγωγή, αλλά ένιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω μερικές από τις ανησυχίες μου, γιατί τη σειρά του Starcraft την αγαπώ ιδιαίτερα και δεν θα ήθελα μια μέρα να τη δω να μπαίνει στην παραπάνω “μαύρη λίστα” της βιομηχανίας.

Όταν είχε ανακοινωθεί για πρώτη φορά το Starcraft II από την Blizzard, γνωρίζαμε ότι θα είναι χωρισμένο σε τρία κεφάλαια, κάθε ένα από τα οποία θα διηγείται την ιστορία μιας εκ των τριών φυλών του παιχνιδιού. Έτσι, στο Wings of Liberty ακολουθήσαμε την ιστορία των Terran, ανθρώπων εξόριστων από τη Γη και την προσπάθεια του Jim Raynor να νικήσει την αυτοκρατορία Terran Dominion. Στο Heart of the Swarm, είδαμε την ιστορία των Zerg, μιας φυλής εξωγήινων που αναζητούν την γενετική τελειότητα και εξέλιξη του είδους τους, με την αρχηγό τους Sarah Kerrigan -ή Queen of Blades-, να θέλει να πάρει εκδίκηση από τον αυτοκράτορα της Dominion, Arcturus Mengsk. Στο Legacy of the Void, η ιστορία επικεντρώνεται στη φυλή Protoss και τον αρχηγό της Khalai Protoss, Artanis. Στόχος του Artanis είναι να ενώσει όλες τις φυλές των Protoss και μαζί να νικήσουν τον Amon, έναν έκπτωτο Xel'Naga που θέλει να μετατρέψει κάθε μορφή ζωής στο διάστημα κατ' εικόνα δική του.

Η ιστορία αν και είναι πολύ καλά δομημένη, με ωραίες, κλιμακούμενης δυσκολίας αποστολές και καλογραμμένο σενάριο, προσωπικά δεν μου άρεσε τόσο πολύ όσο του Wings of Liberty ή του Heart of the Swarm κι αυτό γιατί όσο πλησίαζα προς το τέλος ένιωθα ότι βιάζεται να κλείσει και να μου δείξει το χαρούμενο τέλος του και τα credits. Θα ήθελα η πορεία προς το τέλος να είναι λίγο πιο ενδιαφέρουσα με περισσότερα twists και κάτι να με αφήσει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, με το στόμα ανοιχτό. Δυστυχώς δεν το βρήκα αλλά ελάχιστα στάθηκα σε αυτό μιας και το κλείσιμο αυτό καθ' αυτό με δικαίωσε απόλυτα. Με δεδομένο ότι πρόκειται για το τελευταίο κεφάλαιο του Starcraft, ο επίλογος του παιχνιδιού ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να δω, για να ανατριχιάσω από συγκίνηση και να συνειδητοποιήσω ότι η σειρά έχει και επίσημα πλέον τελειώσει τουλάχιστον στο κομμάτι της κεντρικής ιστορίας που παρακολουθούμε τόσα χρόνια παιχνίδι-παιχνίδι.

Πριν την κυκλοφορία του παιχνιδιού, επικρατούσε μία γενικότερη σύγχυση όσον αφορά το αν θα κατάφερναν οι χαρακτήρες της φυλής των Protoss να μας κερδίσουν όσο αυτοί των προηγούμενων παιχνιδιών. Παίζοντας το παιχνίδι, πολύ γρήγορα έπιασα τον εαυτό μου να έχω γίνει ένα με τα προβλήματα των παράξενων αυτών εξωγήινων με τις όμορφες «χρυσομπλέ» στολές και το επιβλητικό παρουσιαστικό. Η τρομερή προσπάθεια του Artanis να ενώσει τους ελάχιστους Protoss που έχουν απομείνει ώστε να εξουδετερωθεί ο κοινός εχθρός, είναι συγκινητική και τα voice overs δίνουν πολλούς έξτρα πόντους σε αυτό το κομμάτι. Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μία σύντομη αναφορά σε τρεις αγαπημένους μου ήρωες από προηγούμενους Starcraft τίτλους που έκαναν την εμφάνισή τους στο Legacy of the Void και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Πρόκειται για τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων παιχνιδιών, τον Raynor και την Kerrigan, καθώς και τον Zeratul, που ουσιαστικά έφερε το μήνυμα στον Artanis, για την επικείμενη επίθεση του Amon. Με το φινάλε του Starcraft βλέπουμε και τις δικές τους περιπέτειες να τελειώνουν και στη σκέψη ότι θα κάνω αρκετό καιρό να τους ξαναδώ σε κάποιο τίτλο θέλω να τους αποδώσω ένα μικρό φόρο τιμής μέσα από αυτή την παράγραφο.

Στο single player οι αλλαγές που εντόπισα είναι ελάχιστες. Το campaign του Legacy of the Void έχει ικανοποιητική διάρκεια, περίπου ίση με τα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, ενώ είναι χωρισμένο σε 22 αποστολές. Όσο προχωράει το παιχνίδι, οι αποστολές του campaign δυσκολεύουν, ενώ γίνονται όλο και μεγαλύτερες και πιο πλούσιες σε στρατηγικά σχέδια που θα πρέπει να εκτελέσετε βήμα-βήμα για να νικήσετε. Ο σχεδιασμός των αποστολών είναι πολύ προσεγμένος, και στα δικά μου μάτια, φαίνεται το κομμάτι αυτό του τίτλου, όπου οι προγραμματιστές της Blizzard αφιέρωσαν τον περισσότερο χρόνο ώστε να βγει υποδειγματικό. Λίγα είναι τα σημεία όπου θα νιώσετε ότι υπάρχει μία επαναληπτικότητα στα tasks, αλλά γρήγορα το παιχνίδι βρίσκει τρόπο να σας κερδίσει ξανά, αναθέτοντάς σας αποστολές που απαιτούν γρήγορο σχεδιασμό και ακόμα γρηγορότερη υλοποίηση. Σε σύγκριση όμως με τα δύο προηγούμενα παιχνίδια, δεν θα βρείτε κάτι εντελώς καινούργιο στο περιεχόμενο των αποστολών και στο τι ζητάνε από τον παίκτη να κάνει, κάτι που ο καθένας το κρίνει υποκειμενικά και προσωπικά σε μένα άρεσε.

Το multiplayer κομμάτι δέχτηκε τις περισσότερες αλλαγές και δικαιολογημένα αν σκεφτούμε ότι η eSports σκηνή του Starcraft είναι ακόμα ζωντανή και με πολύ μεγάλη συμμετοχή. Οι αλλαγές αυτές έχουν τόσο μεγάλο βάθος και σημασία που είναι ικανές να αλλάξουν για πάντα τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι. Το πρώτο που παρατήρησα είναι ότι πλέον στη βάση μας ξεκινάμε με 12 και όχι 6 workers. Στον αντίποδα όμως, τα resources που μαζεύουμε από κάθε βάση είναι τα μισά, κάτι που αυτόματα ρίχνει πολύ την αξία των mineral fields και αναγκάζει τους παίκτες να επεκταθούν από πολύ νωρίς στον χάρτη, ενδεχομένως να φτιάξουν μία δεύτερη βάση και από εκεί να ξεδιπλωθεί το παιχνίδι. Αυτό έδωσε μία ουσιαστική λύση στο μέχρι πρότινος μονότονο early game macro management που ήθελε τους παίκτες να μαζεύουν για αρκετή ώρα resources ώστε να μπορούν να αναπτύξουν το στρατό τους.

Για όσους μπαίνουν τώρα στον κόσμο του Starcraft, ενδεχομένως οι όροι macro management και micro management να είναι εντελώς καινούργιοι. Το πρώτο αναφέρεται στο πόσο καλά ο παίκτης θα διαχειριστεί τους πόρους που μαζεύει από τον χάρτη, επενδύοντας σε κατασκευή κτηρίων, στρατών κλπ. Ο δεύτερος, έχει να κάνει με το πόσο καλά θα διαχειριστεί τον στρατό που έχει ήδη στα χέρια του, καταλαμβάνοντας σημεία κλειδιά στο χάρτη, κάνοντας τις σωστές μάχες με τα στρατεύματα του αντιπάλου και κερδίζοντας αυτό που ονομάζουμε map control, δηλαδή τον έλεγχο του πεδίου μάχης. Ένας από τους λόγους για τους οποίους το Starcraft δέχτηκε στο παρελθόν σκληρή κριτική ήταν η μεγάλη βαρύτητα που έδινε στην διαχείριση πόρων και την ανάπτυξη μεγάλων στρατών. Στο 90% των περιπτώσεων, ο παίκτης που θα έκανε επίθεση με μεγαλύτερο στρατό στο τέλος του παιχνιδιού, θα ήταν τελικά και ο νικητής.

Στο Legacy of the Void, αυτό έχει αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο. Εδώ, βοηθάει πολύ και ο σχεδιασμός των στρατευμάτων των Protoss, που παρουσιάζει μεν εξαιρετική ποικιλία αλλά και πολύ καλή λειτουργικότητα. Υπάρχουν units που είναι σχεδιασμένα για να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους στρατηγικές (μαζικών επιθέσεων), κάνοντας πολύ μεγάλο AOE damage (σε μία περιοχή) και πολύ μικρό single target damage. Σε γενικότερες γραμμές, τα νέα units φαίνεται να λειτουργούν πολύ καλά, δίνοντας στους παίκτες τη δυνατότητα να αναπτύξουν από το μηδέν στρατηγικές που θα διαφέρουν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, η υποβάθμιση του macro management στο early game έφερε την επιθυμητή ισορροπία στο παιχνίδι. Πλέον, πρέπει να είστε από νωρίς προσεκτικοί για το πως και που θα στήνετε τα στρατεύματά σας, να γνωρίζετε πάρα πολύ καλά τις ικανότητές τους και να είστε αποτελεσματικοί στις μάχες γιατί αλλιώς θα χάσετε γρήγορα τον έλεγχο του παιχνιδιού.

Αυτές οι αλλαγές ήταν ζωτικής σημασίας για το παιχνίδι και δεν σας κρύβω ότι είμαι ενθουσιασμένος με τον τρόπο και το βάθος στο οποίο υλοποιήθηκαν. Στον πυρήνα του, το Starcraft παραμένει ένα πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι για κάποιον που δεν γνωρίζει από strategy, ενώ οι νέες προσθήκες και αλλαγές του LotV, μπορεί να έλυσαν πολλά από τα προβλήματα της σειράς, εκτόξευσαν όμως στα ύψη το ρυθμό και την ταχύτητα με την οποία καλείστε να παίξετε και να πάρετε in-game αποφάσεις αν θέλετε να έχετε καλά αποτελέσματα στο multiplayer.

Πολύ σημαντική είναι και οι προσθήκη δύο co-op modes, του Co-op Missions και του Archon Mode. Στο Co-op Missions, μπορείτε να κάνετε ομάδα με έναν φίλο σας ή έναν τυχαίο παίκτη. Έπειτα διαλέγετε από έναν commander, με μοναδικές ικανότητες και δικά του units και μαζί κάνετε αποστολές στις οποίες πρέπει να ολοκληρώσετε συγκεκριμένα objectives. Είναι ένας εύκολος και διασκεδαστικός τρόπος για τους νεότερους παίκτες, να συνηθίσουν στη φιλοσοφία του multiplayer και να προετοιμαστούν κατάλληλα γι’ αυτό. Οι commanders που έχετε στη διάθεσή σας είναι οι Jim Raynor, Rory Swan, Sarah Kerrigan, Zagara, Artanis και Vorazun. Το Archon Mode είναι ουσιαστικά ένα 2 vs 2 mode. Δύο παίκτες από κάθε ομάδα ελέγχουν τον ίδιο στρατό, με τον έναν παίκτη να πρέπει να χτίσει και να προσέχει τη βάση, ενώ ο άλλος αναλαμβάνει τον στρατό και τις μάχες. Ουσιαστικά ο ένας αναλαμβάνει το micro και ο άλλος το macro management. Και τα δύο modes τα βρήκα εξίσου ενδιαφέροντα και πολύ όμορφες προσθήκες στο multiplayer.

Τέλος, ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού κινείται στα πολύ υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η Blizzard. Η μηχανή του παιχνιδιού είναι κατά κύριο λόγο ίδια με του Heart of the Swarm, με ορισμένες ωστόσο αλλαγές. Συγχωρέστε με αν στέκομαι λίγο σε αυτό το κομμάτι αλλά πραγματικά δεν έχω να πω πολλά, τα γραφικά είναι πανέμορφα, ενώ η δουλειά που έχει γίνει στα cutscenes είναι από τις πιο άρτιες τεχνικά που έχω δει σε παιχνίδι. Στο τεχνικό κομμάτι ωστόσο ξεχώρισα τα συγκλονιστικά voice overs. Η επιλογή των ηθοποιών για τις φωνές των Protoss ήταν εξαιρετική και σε κάθε cutscene απογείωνε τη συνολική οπτικοακουστική εμπειρία.