Robotech: The Macross Saga HD Edition Review – Το αναπάντεχο remaster

Το κοντέρ γράφει 1985 και προβάλλεται για πρώτη φορά στις αμερικάνικες τηλεοράσεις η anime σειρά Robotech, η οποία κυκλοφόρησε από την εταιρία Harmony Gold, υπό την αιγίδα του παραγωγού Carl Macek. Η ιδιαιτερότητα που χαρακτήριζε το Robotech ήταν πως επρόκειτο ουσιαστικά για τη σύμπτυξη τριών αυτοτελών και εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους (αλλά με κάποια ελάχιστα κοινά στοιχεία) Ιαπωνικών anime σε ένα ενιαίο franchise. Αυτά ήταν τα Super  Dimension Fortress Macross, Super Dimension Cavalry Southern Cross και Genesis Climber MOSPEADA. Ο σκοπός της εν λόγω σύμπτυξης που εν τέλει κατέληξε σε συνονθύλευμα… ήταν να καλυφθεί ο ελάχιστος αριθμός επεισοδίων που απαιτούσε το αμερικάνικο τηλεοπτικό syndication, ώστε να προβληθεί η σειρά καθότι καμία εξ αυτών και ειδικότερα το Macross Saga που μας ενδιαφέρει δεν το κάλυπταν.

Το θετικό όλου αυτού του εγχειρήματος ήταν πως το Robotech αποτέλεσε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της διάδοσης των anime στις δυτικές αγορές, με το Macross Saga να θεωρείται ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα anime και τα mech designs του βασικού σχεδιαστή Shoji Kawamori να παραμένουν κλασσικά και αξεπέραστα. Το τεράστιο αρνητικό που προκλήθηκε απ' όλη αυτή την ιστορία είναι ο νομικός κυκεώνας που δημιουργήθηκε περί των πνευματικών δικαιωμάτων των εμπλεκόμενων anime, ο οποίος δυστυχώς καλά κρατεί μέχρι και σήμερα.

Συγκεκριμένα, παρότι το SDF Macross γνώρισε εξαρχής τεράστια επιτυχία στην Ιαπωνία, οδηγώντας στη διαρκή ύπαρξη του ως franchise μέχρι τις μέρες μας, υπάρχουν ακόμα και τώρα νομικές ρήτρες που υπαγορεύουν πως οτιδήποτε κυκλοφορεί υπό το brand Macross εκτός της Ιαπωνικής αγοράς, θα πρέπει να γίνεται με τις ευλογίες και το ανάλογο οικονομικό τίμημα προς την Harmony Gold. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οτιδήποτε σχετίζεται με το Macross, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να αυτοπεριορίζεται στα πλαίσια της Ιαπωνίας.  Έτσι, λοιπόν, οι δυτικές αγορές έχουν στερηθεί τα τελευταία χρόνια πληθώρα σειρών, ταινιών και λοιπού merchandise, καθώς φυσικά και video games.

Στο Ιαπωνικό μέτωπο, η εισαγωγή του Macross στα gaming δρώμενα ανιχνεύεται στη γενιά του NES με σταθερή παρουσία σε κονσόλες και arcades μέχρι και το PS3. Στα της Δύσης, η πρώτη απόπειρα έγινε με τα previews του Robotech: Crystal Dreams για το Nintendo 64 (όταν ακόμα ονομάζονταν ULTRA), η οποία δεν ευδοκίμησε καθώς δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Η επιθυμία των οπαδών για gameplay στον κόσμο του Macross τελικά ικανοποιήθηκε το 2002 από την TDK Mediactive, με την κυκλοφορία του Robotech: Battlecry για τα PS2, Xbox και Gamecube, καθώς και του απαραίτητου τότε handheld συνοδευτικού Robotech: The Macross Saga, για Gameboy Advance. Και αν και για το πολύ όμορφο (τότε), αλλά με πολλά δομικά προβλήματα, Battlecry ίσχυε το γνωστό ρητό “beggars can’t be choosers”, στην περίπτωση της φορητής έκδοσης είχαμε να κάνουμε επιεικώς με μία μετριότητα. Γι' αυτό το λόγο η ξαφνική εμφάνιση του remaster στα ανά τον κόσμο eshop του Switch, δίχως να έχει προηγηθεί καμία ανακοίνωση ούτε ακόμα και στο πρόσφατο Nintendo Direct, ήταν κάτι παραπάνω από αναπάντεχη. Ας προχωρήσουμε, όμως, για να δούμε κατά πόσο δικαιολογεί την ύπαρξή της η ανανεωμένη αυτή εκδοχή.

Αντιθέτως με το Battlecry που έκανε τα δικά του, το Macross Saga ακολουθεί πιστά τα γεγονότα της σειράς. Μιας και κατασκευάστηκε για handheld, η εξιστόρηση πραγματοποιείται ενδιάμεσα των αποστολών με λίγους διαλόγους και στατικές εικόνες. Όσοι δεν έχετε έρθει σε επαφή με το αρχικό υλικό μην περιμένετε να καταλάβετε και πολλά από το σενάριο. Περιληπτικά θα αναφέρω πως μία φυλή εξωγήινων, ονόματι Zentraedi, επιτίθεται στη Γη, ώστε να ανακαταλάβει ένα μητρικό σκάφος που προσέκρουσε στον πλανήτη δέκα χρόνια πριν και η ανθρωπότητα βρίσκεται στην αντεπίθεση, κάνοντας χρήση των τεχνολογιών που άντλησε από το διαστημόπλοιο που μετονόμασε σε SDF1. Οι μεγαλύτεροι, όμως, που λιώσατε τις βιντεοκασέτες του Ρομποτέκ, ετοιμαστείτε για ένα ευχάριστο χαστούκι νοσταλγίας με τις δέκα πίστες του παιχνιδιού να αναβιώνουν τα σημαντικότερα γεγονότα/μάχες της σειράς σε γνώριμα τοπία.

Στα του gameplay, το παιχνίδι παραμένει ένα τυπικό horizontal shooter που δεν θα ξεχώριζε από τον σορό χωρίς το όνομα που κουβαλά, αλλά τουλάχιστον εξαλείφει τα framedrops που ταλάνιζαν την έκδοση του GBA. Η επιλογή του να μεταμορφώνεται το αεροσκάφος/Veritech μας στις τρεις μορφές του, σήμα κατατεθέν του Macross, υπάρχει κυρίως γιατί πρέπει να υπάρχει και δεν προσφέρει κάτι επιπλέον σαν μηχανισμός εκτός από την ενδιάμεση Gerwalk μορφή που μειώνει την ταχύτητα και επιτρέπει λεπτομερέστερους ελιγμούς. Αυτοί είναι απαραίτητοι, διότι το επίπεδο δυσκολίας συνεχίζει -όπως και στο αυθεντικό- να κυμαίνεται στα επίπεδα του ζόρικου έως και εξοργιστικά δύσκολου, ακόμα και με την βελτίωση των στατιστικών των Veritech με το πέρας των αποστολών. Προσθέστε τώρα και μερικές ατυχείς σχεδιαστικές επιλογές, όπως το να διαρκούν τα power-ups ελάχιστα δευτερόλεπτα, μη σεβόμενα την παράδοση που τα θέλει να μας συνοδεύουν μέχρι να χάσουμε μια ζωή και την μπάρα ενέργειας να εξανεμίζεται πολύ εύκολα και το πιθανότερο είναι πως θα τα βρείτε σκούρα (εκτός και αν λέγεστε NikeFerrari).

Ειδικά η δομή της πρώτης πίστας είναι χαοτική, καθώς μοιάζει να έχει τον ατελείωτο (ενώ το συνολικό παιχνίδι δε διαρκεί πάνω από ώρα), με αποκορύφωμα το boss fight στο τέλος της. Πρόκειται για επιλογή εντελώς ακατανόητη, όταν συνυπολογίσουμε ότι τα 2 εναπομείναντα boss fights έχουν τα δικά τους επίπεδα που αφιερώνονται αποκλειστικά σε αυτά. Την μονοτονία του οριζόντιου shooting καλούνται να σπάσουν δύο top down αποστολές, όπου χειριζόμαστε ένα από τα τέσσερα διαθέσιμα mech εδάφους, τα περίφημα destroids, κάτι που αποτελεί fan service κερασάκι για τους φανατικούς. Fan service το οποίο η δημιουργός Lucky Chicken Games δείχνει πως ήθελε να τιμήσει και με το παραπάνω, αφού εκτός των Destroids, το αρχικό roster ξεκινάει με πέντε σκάφη-valkyries και δύναται να ξεκλειδωθούν άλλα έξι με αρκετές εκπλήξεις. Κλείνοντας, υπάρχει και η δυνατότητα για co-op.

Το οπτικοακουστικό ρετούς δίνει νόημα ύπαρξης στο όλο εγχείρημα. Ο αρχικός, “συμπιεσμένος” στα όρια του chibi, σχεδιασμός των sprites, ο οποίος αρκούσε για να αποτρέψει κάποιον με το να ασχοληθεί, εγκαταλείπεται. Πλέον τα μοντέλα απεικονίζονται όπως τους πρέπει, στην αυθεντική τους μεγαλοπρέπεια. Επιπροσθέτως, η ανάλυση έχει εκσυγχρονιστεί και εισάγονται νέα εφέ που καταλήγουν σε ένα πολύ όμορφο οπτικό αποτέλεσμα, αντάξιο της φήμης της σειράς.

Τώρα όσον αφορά τον ήχο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Όσο και αν σέβομαι το αυθεντικό score και όσο και αν αγαπώ πια να μισώ το Robotech σαν franchise για τα προβλήματα που δημιούργησε μετέπειτα στο αγαπημένο μου Macross, θα του είμαι πάντα ευγνώμων, πρώτων επειδή με έφερε σε επαφή όπως και πολλούς άλλους με το πρωτογενές υλικό, αλλά κυρίως για τις μουσικάρες που έγραψε ο Ulpio Minucci για λογαριασμό του.

Ο φορητός τρανζιστορίστικος ήχος του φορητού αποχωρεί, για να δώσει χώρο στα ατόφια θέματα του Robotech, αποφεύγοντας τα ιερόσυλα remix του Battlecry. Το μοναδικό στοιχείο που ενδέχεται να ενοχλήσει είναι πως το εκάστοτε κομμάτι που ντύνει κάθε επίπεδο είναι εκ φύσεως  σύντομης διάρκειας ενός-δύο λεπτών και η απουσία οποιασδήποτε επεξεργασίας δημιουργεί την εντύπωση πως το “cd” κόλλησε στο repeat. Το μόνο σίγουρο είναι πως το άκουσμά τους και μόνο θα προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στους παλιούς.