Hyrule Warriors: Definitive Edition Review

Υπάρχει ένας μύθος πίσω από τη σειρά, The Legend Of Zelda, που αναφέρεται στο τι χαρακτηρίζει ένα Zelda, ως το καλύτερο της σειράς για κάποιον που ασχολείται με το είδος. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν, το καλύτερο Zelda, για κάποιον, δε χαρακτηρίζεται απαραίτητα, τόσο από τους μηχανισμούς και τις ιδέες του, όσο από τη μαγεία που αποπνέει μέσα από αυτό. Θα μπορούσε κάποιος επίσης, να χαρακτηρίσει τον τρόπο που ξετυλίγεται η περιπέτεια μας, ως, κατά μία έννοια, τον κύκλο της ζωής. Ο ήρωας μας, αρκετά μικρός ηλικιακά, ξυπνάει μέσα από το λήθαργο του, με τη βοήθεια μιας γυναικείας φιγούρας,  και μέσα από το ταξίδι του, ενηλικιώνεται και μαζί του, ωριμάζουμε κι εμείς. Μέχρις ότου, να γίνουμε ο ήρωας του χρόνου, ο οποίος θα εξαλείψει το σκοτάδι, έως την επόμενη φορά που αυτό θα εμφανιστεί. Δημιουργώντας με τη σειρά του, μία ατελείωτη ροή πολέμου μεταξύ καλού και κακού. Οι παραπάνω σειρές, μπορούν να δώσουν μία γενικότερη εικόνα, μέσα στις άκρες, σχετικά με τον τρόπο που εξελίσσεται, η ιστορία, ο χαρακτήρας μας και εμείς οι ίδιοι.

Σκοπός της παραπάνω παραγράφου, είναι να μας υπενθυμίσει, τι πρέπει να περιμένουμε όταν βλέπουμε ένα τίτλο, με τη συγκεκριμένη ονομασία η τους χαρακτήρες αυτής, στο εξώφυλλο του κουτιού. Ακόμα και αν η γραμματοσειρά αυτού, είναι κατά πολύ μικρότερη, από αυτή του υποσύνολου του ονόματος. Συνεχίζοντας λοιπόν το σερί των επανακυκλοφοριών, μεγάλων τίτλων, από προηγούμενες κονσόλες της Nintendo στο Switch, σειρά έχει το Hyrule Warriors και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η μάλλον, είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, ανάλογα πάντα, με το πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με τη βιομηχανία, σε συνδυασμό, με τον αντίκτυπο που προκαλεί στο υποσυνείδητο μας, η λέξη Warriors, πλάι στο όνομα της Omega Force και Team Ninja.

Όπως έχετε ήδη καταλάβει, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με την κλασική συνταγή, αλλά με μία παραλλαγή αυτής, που προήλθε μετά από τη συγχώνευση δύο ιδεών.  Δανειζόμενοι λοιπόν, ολόκληρο σχεδόν το roster του, The Legend Of Zelda, καθώς και το GamePlay της γνωστής σειράς «Warriors», το αποτέλεσμα ακούει στο όνομα Hyrule Warriors, και έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρόαιμο Hack ‘n’ Slash τίτλο. Τι διαφορετικό προσφέρει όμως στο genre αυτή η δημιουργία, δύο εντελώς διαφορετικών φαινομενικά franchise; Και κατά πόσο αξίζει, μία Τρίτη, κατά σειρά επανέκδοση του τίτλου, στο Nintendo Switch, μετά το πέρασμα του, στο Wii U  και Nintendo 3DS;   

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει την ιστορία, να περνά σε δεύτερη μοίρα σε ότι αφορά τους Hack ‘n’ Slash τίτλους, κάνοντας τη μόνο, ένα πολύ μικρό λιθαράκι στο γενικότερο σύνολο, το οποίο θα δώσει το έναυσμα στους χαρακτήρες του παιχνιδιού να μπουν στη μάχη. Το Hyrule Warriors δεν αποτελεί εξαίρεση. Όλα ξεκινούν όταν η μάγισσα Cia, ανοίγει πύλες σε διάσπαρτα σημεία στα περίχωρα του Hyrule, με αποτέλεσμα την κατάκτηση των περιοχών  από Goblins, Trolls, Lizards και κάθε λογής εχθρό, βγαλμένο από τη μυθολογία του TLoZ.  Ύστερα από την πρώτη μας μάχη στον  προαύλιο χώρο του κάστρου, η Πριγκίπισσα Zelda πέφτει θύμα απαγωγής, με αποτέλεσμα όπως αντιλαμβάνεστε,  η διάσωση αυτής καθώς και η εξόντωση των πλασμάτων, να αποτελούν βασικός λόγος της έναρξής της περιπέτειας μας.

Συνολικά ο τίτλος αποτελείται από δεκατέσσερα επίπεδα, σε ότι αφορά το κεντρικό σενάριο, τα οποία είναι ικανά να σας προσφέρουν, κοντά στις δέκα ώρες ακατάπαυστης μάχης και πολύ περισσότερες αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε με το ξεκλείδωμα, κάθε αντικειμένου, η Collectible. Αυτό που κάνει το Hyrule Warriors να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα Hack ‘n’ Slash της αγοράς, είναι ο σεβασμός με τον οποίο έχει αντιμετωπίσει η Team Ninja και η Omega Force, το franchise του The Legend Of Zelda. Όχι μόνο σε ότι αφορά τους χαρακτήρες, αλλά και στο γενικότερο σύνολο του τίτλου, με αποτέλεσμα, την αίσθηση της ανανέωσης, μετά από τον όποιον κορεσμό, είχε δημιουργηθεί με τη σειρά Warriors. Τι πάει να πει πρακτικά αυτό;

Ο σχεδιασμός κάθε επιπέδου, όπως είναι φυσικό,  είναι εμπνευσμένος από περιοχές που έχουμε επισκεφτεί στη σειρά TLoZ, όπως για παράδειγμα το Ocarina Of Time, Twilight Princess, Skyward Sword κοκ.  Σε συνδυασμό με τα αντικείμενα τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο χάρτη, αντικείμενα τα οποία είναι τα ίδια με αυτά των πρωτότυπων τίτλων, το Hyrule Warriors είναι ικανό να προκαλέσει σε κάποιον, το αίσθημα της νοσταλγίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το άνοιγμα  του σεντουκιού υπό των τόνων του κλασικού κομματιού και την εύρεση μιας οκαρίνας. Σαφώς όμως, η νοσταλγία δεν αποτελεί βασικό κριτήριο για έναν Hack ‘n’ Slash τίτλο.

Ο τρόπος παιχνιδιού και κυρίως η μάχη, αναμενόμενα δεν έχει να προσφέρει κάτι το ρηξικέλευθο. Από την πρώτη, μέχρι και την τελευταία στιγμή που θα ριχτούμε στην αρένα, αντιμετωπίζουμε εκατοντάδες εχθρούς, οι οποίοι πέφτουν με τη δυσκολία τραπουλόχαρτου. Συνήθως, ένας μέσος εχθρός, χρειάζεται μόνο δύο χτυπήματα για να εξαϋλωθεί, το οποίο είναι λογικό, αν αναλογιστούμε την αριθμητική τους υπεροχή, πράγμα που αναγκαστικά μας οδηγεί στο κλασικό button mashing του τύπου, ¨B, B, B, B¨.  Αν και τα αντικείμενα που είναι διαθέσιμά ποικίλουν, από βόμβες, τόξα κλπ. έχει γίνει προσπάθεια να δοθεί ένα πάρα πάνω βάθος στο σύστημα μάχης του τίτλου, σε ότι αφορά το βασικό μας εξοπλισμό.

Το νόμισμα είναι και εδώ τα ruppes. Προτού επιλέξουμε επίπεδο, μπορούμε τα επισκεφτούμε το κατάστημα του τίτλου, στο οποίο μας δίνετε η επιλογή αναβάθμισης του σπαθιού μας, για την περίπτωση του Link. Το αποτέλεσμα αυτής, είναι είτε η αύξηση ζημιάς, είτε το ξεκλείδωμα κάποιας επίθεσης, με τα επιπλέον πλήκτρα του χειριστηρίου μας. Η συγκεκριμένες επιλογές είναι διαθέσιμές από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ενασχόλησης μας με τον τίτλο, που αν και είναι ικανές να σου δώσουν την εντύπωση της επιπλέον επιλογής στη μάχη, αναγκαστικά θα μας φέρουν στο αδιέξοδο, γνωστό και  ως ¨Β,Β,Β,Β,Υ¨, πράγμα που το θεωρώ και τη μεγάλη αδυναμία στα παιχνίδια του είδους.  

Πέραν από την εξάλειψη των εχθρών μας κατά τη διάρκεια της μάχης, λαμβάνουν μέρος και δευτερεύοντα Quests, τα οποία καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας. Κάποια από αυτά είναι, η κατάληψη κάποιου Camp,  η προστασία κάποιου συντρόφου, ή το κάλεσμα μιας νεράιδας ως ένας άλλος,  από μηχανής θεός. Στο τέλος κάθε επιπέδου οδηγούμαστε μηχανικά, και στο εκάστοτε Boss, το οπoίο και εδώ, είναι δανεισμένο από τη μυθολογία του The Legend Of Zelda. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με το μοναδικό εχθρό επί του επιπέδου, ο οποίος είναι ικανός να προσφέρει, έστω και μια μικρή πρόκληση. Σε αντίθεση με τα απλά Goblins, τα οποία θα βρούμε αρκετές φορές να τρέχουν κατά πάνω μας, χωρίς το κίνητρο της επίθεσης, η κατά του στρατού μας, ο οποίος δίνει την εντύπωση ότι ¨κουβεντιάζει¨ κάτω από τον καυτό, καλοκαιρινό ήλιο της Hyrule..  

Πέραν όμως από το βασικό σενάριο, μπορούμε να βρούμε περισσότερα modes, τα οποία σαφώς, μπορούν να διπλασιάσουν τις ώρες της ενασχόλησης μας με τον τίτλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Adventure και My Fairy Mode. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με ένα χάρτη βγαλμένο από την οκτάμπιτη εποχή της βιομηχανίας. Στην ουσία, μεταφερόμαστε σε ένα μεγάλο χάρτη, όπου κινούμαστε ανά «τετράγωνο». Στο κάθε οκτάμπιτο σημείο που σταματάμε, αυτόματα μεταφερόμαστε σε τρισδιάστατο περιβάλλον, με σκοπό την εξόντωση ορισμένων βασικών εχθρών, οι οποίοι είναι δανεισμένοι από το βασικό σενάριο του τίτλου. Κατά τη διάρκεια του Adventure Mode, μπορούμε να ξεκλειδώσουμε, χαρακτήρες, νέα όπλα καθώς και αντικείμενα, τα οποία γίνονται άμεσα διαθέσιμα και στην κεντρική ιστορία μας.

Ενδιαφέρον, αρχικά τουλάχιστον, παρουσιάζει και το My Fairy Mode, το οποίο μας έρχεται ανανεωμένο, από την έκδοση του Nintendo 3DS. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με την περίθαλψή και την εξέλιξη των μαγικών πλασμάτων, με σκοπό την ενδυνάμωση κάποιον perks, με σκοπό τη βοήθεια τους κατά τη διάρκεια της μάχης στο κεντρικό σενάριο. Εξίσου ενδιαφέρων, αποτελεί και η επιλογή του co op mode, στην οθόνη του Switch, που όσο εντυπωσιακό και αν φαντάζει εξ αρχής, άλλο τόσο άβολο μπορεί να χαρακτηριστεί μετά από λίγη ώρα, κάνοντας την επιλογή της μεγαλύτερης οθόνης μονόδρομο.

Σε ότι αφορά τον οπτικό τομέα, δε θα έλεγα ότι έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος. Αν εξαιρέσουμε το σταθερό ρυθμό ανανέωσης των καρέ στα 60 ανά δευτερόλεπτο στο Docked Mode, τα γραφικά του τίτλου φωνάζουν, ότι προέρχονται από προηγούμενη γενιά. Σε αντίθεση με τους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι εξαιρετικά σχεδιασμένοι με έντονα χαρακτηριστικά και χρώματα, το περιβάλλον δείχνει ότι δεν έτυχε της δέουσας προσοχής.

Κάντε εικόνα, έναν πανέμορφα σχεδιασμένο Link, Zelda, Minda κοκ, να μάχονται μέσα στην αυλή του κάστρου, με τα Textures, είτε του εδάφους είτε των κτιρίων, απλά να απουσιάζουν! Στα του ήχου από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με κλασικές μελωδίες από τη σειρά The Legend Of Zelda, διασκευασμένες σε πιο γρήγορους ρυθμούς, πράγμα που αρχικά μπορεί να ξενίσει, αλλά κρίνεται απαραίτητο, αν σκεφτεί κανείς το είδους του τίτλου.