Bayonetta 1 + 2 Review (Nintendo Switch)

Η αλήθεια είναι ότι κάποιος που δε με γνωρίζει προσωπικά, θα μπορούσε άνετα να με χαρακτηρίσει ως πουριτανό, σε ότι αφορά τις gaming επιλογές μου. Όχι απαραίτητα γιατί οδεύω σε μία πιο ασφαλή διαλογή τίτλων, όσον αφορά την αγαπημένη μας διασκέδαση, αλλά  για τις “κλειστόμυαλες” επιλογές που κάνω γύρω από αυτά. Είμαι από τους ανθρώπους, οι οποίοι τείνουν, κακώς βέβαια, να μη δίνουν ευκαιρίες σε ταινίες, βιβλία και στην περίπτωση μας, games, στα οποία οι κεντρικοί χαρακτήρες απλώς δεν τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ στο παρελθόν δεν ασχολήθηκα με τη σειρά Bayonetta. Μια ωραιοπαθής μάγισσα με περίστροφα στις μπότες της, ενάντια σε ορδές αγγέλων; Αυτό έβλεπα μέχρι πριν μερικές μέρες, πίσω από τις παρωπίδες που είχα φορέσει στον εαυτό μου,  αντικρούοντας τα όποια διθυραμβικά σχόλια για τη μαυρομάλλα πρωταγωνίστρια καθώς και για τη σειρά γενικότερα.   Ήταν η στιγμή που μου κόλλησε το όπλο στον κρόταφο και μου χαμογέλασε πονηρά, όπως συνηθίζουμε να χαμογελάμε σε παιδιά μικρότερης ηλικίας, με ύφος, δε ξέρεις αλλά θα μάθεις..

Ξεκινώντας τον πρώτο τίτλο της σειράς, μεταφερόμαστε σε ένα απομονωμένο νεκροταφείο, όπου η σιωπή σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν τόσο έντονη που σχεδόν θα την άκουγες.  Όχι όμως σήμερα. Σήμερα υπάρχει κάτι μυστήριο στον αέρα προερχόμενο από τις φιγούρες που απαρτίζουν το χώρο. Η πρώτη φιγούρα, όπου κάποιος θα έλεγε ό,τι θυμίζει ιερέα προερχόμενο από την εποχή της αναγέννησης,  φαίνεται να εκτελεί ένα είδους τελετουργικού, τη στιγμή που η δεύτερη κάνει την ανάγκη της, πάνω στον τάφο του Director του τίτλου Hideki Kamiya(!). Άγγελοι από τον ουρανό κατεβαίνουν στη Γή για να πάρουν την εγκλωβισμένη ψυχή του Robin, ιδιοκτήτη του Bar, Gates of Hell, και πολύτιμου συντρόφου μας.

Ξαφνικά, ο τάφος του Robin ανοίγει και λίγο πριν οι άγγελοι τον πάρουν με το μέρος τους, μία έντονη σκηνή ερωτισμού εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Ένα δόρυ, περνάει ανάμεσα από το στήθος του ιερέα, σκίζοντας του τα ρούχα, ενώ παράλληλα τα μαύρα μακριά μαλλιά της γυναικείας φιγούρας που αποκαλύπτεται, καλύπτουν την κατάλληλη στιγμή τα επίμαχα σημεία. Η γνώριμη μελωδία Fly me to the Moon μας συντροφεύει, ενώ εμείς χειριζόμαστε την Bayonetta, μέλος των Umbra Witches, η οποία βρέθηκε φυλακισμένη μετά από πεντακόσια χρόνια στον πάτο μιας λίμνης. Ακροβατώντας μεταξύ του κόσμου των ψυχών και του παραδείσου, η ιστορία μας διαδραματίζεται μετά την αφύπνιση της χαρακτήρας μας,  η οποία  πάσχει από μερική απώλεια μνήμης. Μαχόμενοι ενάντια στις ορδές αγγέλων και των Lumen Sages, θα ανακαλύψουμε το παρελθόν μας, καθώς και ποια είναι αυτή η γνώριμή φιγούρα της Cereza που μας ακολουθεί στο ταξίδι μας.

Το Bayonetta είναι ένας Action Hack and Slash τίτλος δράσης τρίτου προσώπου, ο οποίος αναπτύχτηκε από την PlatinumGames, γνωστή κατά βάση από το Vanquish και πρόσφατα το Nier: Automata, ενώ στο τιμόνι της παραγωγής είναι ο Hideki Kamiya, τον οποίο γνωρίσαμε από τίτλους όπως τα Resident Evil, Devil May Cry, Okami κλπ. Καλώς η κακώς τέτοιου είδους παιχνίδια βασίζουν την επιτυχία τους αρχικά στο gameplay και στη συνέχεια σε παράγοντες όπως η αφήγηση κλπ. Βάζοντας στο μυαλό μας τους δύο τίτλους που προανέφερα, μπορούμε να έχουμε μία πρώτη εικόνα σχετικά με το σύστημα μάχης. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ενασχόλησης μας με τον τίτλο μπορούμε να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Γρήγορες, σε στιγμές πολύ γρήγορες μάχες, γεμάτες ένταση, εντυπωσιακές χορευτικές φιγούρες από τη Bayonetta, οι οποίες ακροβατούν μεταξύ ερωτισμού και σεξιστικής υπερβολής, όλα αυτά σε συνδυασμό με τα πλούσια combos μεταξύ melee επιθέσεων και αντικειμένων όπως περίστροφα και σπαθιά, καθώς και δευτερεύοντα όπλα που αφήνουν πίσω τους οι ηττημένοι εχθροί. Θα υπάρξουν στιγμές που θα συμβούν πράγματα στην οθόνη μας, τα οποία δύσκολα θα μπορούμε να ακολουθήσουμε εξαιτίας της ταχύτητας που προανέφερα. Παρ' όλα αυτά, μόνο όταν αντιληφθούμε το χαμόγελο στο πρόσωπο μας, θα καταλάβουμε ότι απλά δε μας νοιάζει. Το σύστημα μάχης είναι, με απλά λόγια, διασκεδαστικό και εθιστικό.

Κάτι που ίσως ξενίσει, έχει να κάνει με τα περιβάλλοντα στα οποία λαμβάνει μέρος η περιπέτεια μας. Αν και υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις περιοχές που θα επισκεφτούμε κατά τη διάρκεια των δεκαοκτώ κεφαλαίων του Bayonetta, αυτά διέπονται από μία μουντή ή ακόμα καλύτερα μια γκρι παλέτα χρωμάτων, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τους εντυπωσιακούς, σχεδιαστικά, αντιπάλους, καθώς και από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του τίτλου. Εκτός αυτού, η γνωστή σε παλαιότερους, θολούρα που ταλαιπωρούσε μεγάλο ποσοστό των τίτλων της προηγούμενης γενιάς, δηλώνει βροντερό παρόν και στη συγκεκριμένη έκδοση. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν τίτλο, ο οποίος έκανε την εμφάνιση του το 2009, σχεδόν δέκα χρόνια πριν. Σχετικά με την απεικόνιση στο Nintendo Switch δεν αντιμετώπισα κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Φυσικά και μπορούμε εύκολα να αντιληφτούμε τη χαμηλή ανάλυση σε σημεία, κυρίως στα περιβάλλοντα, αλλά δεν είναι κάτι που θα αποτρέψει τους νέους παίκτες να ασχοληθούν. Σαφώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα θα είναι καλύτερα αν επιλέξουμε να ασχοληθούμε φορητά με το πρώτο Bayonetta, καθώς η ανάλυση της οθόνης του Nintendo Switch μπορεί να δώσει ένα καλύτερο, οπτικά αποτέλεσμα, σε σχέση με κάποια τηλεόραση μεγάλου μεγέθους.

Επίσης, οι επιλογές που είχαν δοθεί στους κατόχους Wii U μέσω του HD Remaster έχουν μεταφερθεί αυτούσια και στη συγκεκριμένη έκδοση. Μία από αυτές έχει να κάνει με τον τρόπο παιχνιδιού και την αντικατάσταση του GamePad με την οθόνη της συσκευής μας. Αν και ο συνδυασμός του TouchPad με ορισμένα πλήκτρα κάνει το αποτέλεσμα ευφάνταστο, δε θα έλεγα ότι μπορεί να αντικατασταθεί με τον παραδοσιακό τρόπο, του να κρατάς το χειριστήριο, καθώς δε θα είναι λίγες οι στιγμές που θα δημιουργήσει σύγχυση στον παίκτη. Ίσως να βόλευε σε κάποιον πιο αργό τίτλο. Τέλος θα έχουμε την ευκαιρία να ντύσουμε τη Bayonetta με τις στολές γνωστών χαρακτήρων της Nintendo, όπως την Samus ή τον Link. Αν και ως εικόνα φαίνεται διασκεδαστικό, μετά τα πρώτα λεπτά θεωρώ ότι χάνετε η μαγεία του τίτλου. Στην τελική είναι διαφορετικό να επιλέγεις την εμφάνιση της πριγκίπισσας Peach από το ημίγυμνο σώμα της Bayonetta…

Ο δεύτερος τίτλος της σειράς, έκανε την εμφάνιση του πέντε χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2014. Σε αντίθεση με το πρώτο Bayonetta που την έκδοση του είχε επιμεληθεί η Sega, τα δικαιώματα αυτή τη φορά περνάνε στη Nintendo, πράγμα που κάνει τον τίτλο να είναι αποκλειστικός στην τότε κονσόλα της εταιρίας, Nintendo Wii U. Προτού όμως αρχίσουμε να κατακεραυνώνουμε τη Nintendo που κατά μία έννοια στέρησε από τους κατόχους άλλων κονσόλων την απόκτηση του τίτλου, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι χωρίς τη δική της παρέμβαση, δε θα είχαμε δει ποτέ το Bayonetta 2 στα ράφια των καταστημάτων και πολύ πιθανών, αυτή τη στιγμή ολόκληρο το franchise να είχε μπει στον καταψύκτη.

Μια όμορφη χειμωνιάτικη ημέρα, ενώ η Bayonetta έχει βγει για τα χριστουγεννιάτικά της ψώνια, δέχεται επίσκεψη από την παιδική της φίλη, Jeanne. Λίγο πριν την αναχώρηση της δεύτερης, πλάσματα από την κόλαση αυτή τη φορά επιτίθενται στην Jeanne, με αποτέλεσμα την αρπαγή της ψυχής της, αφήνοντας το σώμα της να κείτεται, άδειο και άψυχο. Σκοπός μας, όπως καταλαβαίνετε, είναι να ταξιδέψουμε προς την κόλαση, ώστε να ελευθερώσουμε την ψυχή της Jeanne. Αυτό που ακολουθεί, θα μπορούσα άνετα να το χαρακτηρίσω ως ένα από τα πιο μεγαλειώδες Openings σε παιχνίδια της κατηγορίας. Τόσο μεγαλειώδες πού μόνο όποιος έχει ασχοληθεί με παιχνίδια της σειράς God Of War μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Η κλίμακα αρχίζει να γελάει, εις βάρος του ίδιου του παίκτη, καθώς τα πλάσματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι στο Bayonetta 2, κάνουν πολλές φορές το χαρακτήρα μας, να φαίνεται μικροσκοπικό δίπλα τους. Όσο εμείς μαχόμαστε, από πίσω θα πολεμούν μεταξύ τους υπερμεγέθη πλάσματα, τα οποία αντικατοπτρίζουν από τη μεριά μας τις Umbra Witches και από τη μεριά των αντιπάλων, εχθρούς απεσταλμένους από την κόλαση ή τον παράδεισο, ανάλογα την περίσταση.

Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα λίγο καιρό μετά από αυτά του πρώτου τίτλου, οπότε όπως καταλαβαίνουμε, θα ήταν καλό να έχουμε μία εικόνα για το τι συνέβη στο προηγούμενο παιχνίδι της σειράς , χωρίς αυτό όμως να σημαίνει, ότι  θα αποτρέψει κάποιον νέο παίκτη, να εγκλιματιστεί, έστω έμμεσα με το υπόβαθρό της ιστορίας. Εδώ έχω ένα μικρό παράπονο. Και στους δύο τίτλους, η PlatinumGames έχει επιλέξει η αφήγηση της ιστορίας να πραγματοποιείτε ως επί το πλείστον μέσα από σταθερά καρέ και όχι με κάποιο cinematic. Αν και δεν έχω προσέξει να γίνετε λόγος σε ότι αφορά τη συγκεκριμένη επιλογή, προσωπικά δε μπορώ να μην το αναφέρω. Βάλτε στο μυαλό σας το εξής. Έχετε βγει αλώβητοι από μία μάχη με κάποιο γιγάντιο αφεντικό. Η ένταση που έχει ο παίκτης μετά τη νίκη του, σε συνδυασμό με την ένταση της μάχης και τη μουσική επικών διαστάσεων, ξαφνικά κόβεται! Όχι για να ακολουθήσει ένα εξίσου επικών διαστάσεων cutscene, αλλά μία σειρά από στατικά, άψυχα καρέ. Μία επιλογή η οποία εφόσον εξακολουθεί να υφίσταται στο Bayonetta 2, δύσκολα θα απουσιάσει από τον τρίτο κατά σειρά τίτλο.

Όπως προανέφερα, πλέον αντιμετωπίζουμε εχθρούς τόσο από τον παράδεισο, όσο και από την κόλαση και αυτό από μόνο του μπορεί να αντικατοπτρίσει την ποικιλία των θηρίων με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Από φτερωτούς αγγέλους μέχρι δράκους και δαίμονες, γιγάντια σαλάχια και ότι άλλο βάλει ο νους σας είναι εκεί, υπενθυμίζοντας περίτρανα ότι η PlatinumGames έχει σχεδιάσει τον τίτλο με μεράκι, κάνοντας τον παίκτη από την αρχή μέχρι και το τέλος να μην κουράζεται ούτε στιγμή, δίνοντας του σε κάθε κεφάλαιο κάτι το καινούριο και το διαφορετικό, χωρίς ωστόσο, να λείπουν και οι αναφορές σε παλαιότερους εχθρούς που συντάσσαμε στο πρώτο Bayonetta. Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στον αριστουργηματικό τρόπο που εξέλιξαν το στιλ της μάχης, κάνοντάς το πιο άμεσο προς τον παίκτη χωρίς αυτό να μειώνει την ταχύτητα των χορευτικών επιθέσεων της Bayonetta. Στον πρώτο τίτλο της σειράς υπήρχαν στιγμές που οι επιθέσεις ήταν τόσο γρήγορες και απότομες, όπου ο παίκτης πολλές φορές δεν είχε ιδέα για το τι ακριβώς γινόταν επί της οθόνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι developers έχουν μειώσει ελάχιστα την ταχύτητα μεταξύ των επιθέσεων, δίνοντας πιο εύκολα πλέον τη δυνατότητα να αλλάξεις ανά πάσα στιγμή την κατεύθυνση και την επίθεση που θα εξαπολύσεις. Με αυτό τον τρόπο θεωρείς τον χαρακτήρα σου ως προέκταση του χεριού σου, φτάνοντας την αμεσότητα και την αλληλεπίδραση μεταξύ παίκτη και χαρακτήρα σε επίπεδα που λίγα παιχνίδια μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν. Τέλος, να αναφέρω ότι η μουσική επένδυση του τίτλου, δένει αριστουργηματικά με την εκάστοτε περίπτωση, με αποκορύφωμα τις μάχες με τα αφεντικά, φτάνοντας την ένταση και την αδρεναλίνη σε πολύ υψηλά επίπεδα την κατάλληλη στιγμή, περνώντας στον παίκτη την βαρύτητα της επικής διάστασης που διαδραματίζεται επί της οθόνης.

Εξέλιξη φυσικά υπάρχει σε ότι αφορά και την απεικόνιση, καθώς μιλάμε για έναν τίτλο που κυκλοφόρησε μία γενιά αργότερα από το πρώτο Bayonetta. Εξαιρετικά σχεδιασμένοι χαρακτήρες και εχθροί, σε μία έντονη παλέτα χρωμάτων που εντυπωσιάζει και σε συνδυασμό με τα κρυστάλλινα περιβάλλοντα που λαμβάνει μέρος η περιπέτεια μας. Περιβάλλοντα τα οποία διακατέχονται από την υπέρμετρη φαντασία των σχεδιαστών, καθώς θα μεταφερθούμε από αναγεννησιακές συνοικίες και κάστρα, μεταπηδώντας αριστοτεχνικά, σε γκρεμισμένους χαμένους κόσμους, ενώ πριν λίγο δίναμε μία μάχη μέσα στο στομάχι του μέχρι πρότινος αφεντικού.