Splatoon 2 Review

Δύο χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του Splatoon στο Nintendo Wii U. Ο τίτλος, αρκετά διαφορετικός από αυτό που συνηθίζεται από την εταιρία, παρέδωσε στους παίκτες αγνή διασκέδαση. Το κοινό το αγάπησε και το ανέδειξε ως ένα από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια της αδικοχαμένης κονσόλας. Αναμενόμενα, λοιπόν, αυτή η επιτυχία δε θα μπορούσε να μη συνεχιστεί στο Nintendo Switch, που ήδη γνωρίζει εξαιρετική εμπορική επιτυχία.    

Το πρώτο Splatoon, δημιουργήθηκε γύρω από μία εξαιρετικά απλή ιδέα. Πρόκειται για ένα online shooter στο οποίο οι παίκτες είχαν σκοπό, όχι να εξολοθρεύσουν τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας -ή τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που έχει υιοθετήσει η υπόλοιπη βιομηχανία- αλλά να καλύψουμε, όσο περισσότερη έκταση γίνεται με χρώμα. Αυτή η συνταγή, συνεχίζει να υφίσταται και στο Splatoon 2. Ας τα πάρουμε, ωστόσο, από την αρχή.

Το Splatoon 2 έρχεται με κάτι που έλειπε από τον προκάτοχό του, το Single Player Mode. Καθώς επιλέξουμε να ασχοληθούμε με το Octo Canyon, θα έρθουμε αντιμέτωποι με την ιστορία που έχει στηθεί γύρω από το Single Player. Το «The Great Zapfish», έχει χαθεί και σκοπός του παίκτη είναι να βγάλει από τη μέση κάθε λογής εχθρό, φτάνοντας στο σημείο να ανακαλύψει τι ακριβώς έχει συμβεί με τη βοήθεια της Marie. Το συγκεκριμένο κομμάτι δεν εμβαθύνει παραπάνω και σαν ιστορία είναι τόσο ρηχή, όσο ακούγεται. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι λόγος για να παραπονεθεί κάποιος και αυτό συμβαίνει γιατί μέσα από τις περίπου έξι ώρες που θα διαρκέσει, είναι εκεί για να κάνει τη δουλειά ενός tutorial. Σκοπός του είναι, να φέρει πιο κοντά τους παίκτες με τους gameplay μηχανισμούς. Όλο αυτό προσφέρεται, μέσα από πανέμορφα επίπεδα σε συνδυασμό με κομμάτια platforming που κάποιος θα έλεγε ότι έχουν θέση σε παιχνίδια Jack and Daxter, Super Mario κλπ.

Υπάρχουν διαθέσιμοι πέντε χάρτες, όπου μέσα σε αυτούς, θα βρείτε πολλαπλάσια επίπεδα. Το κάθε επίπεδο, όπως είπα και πιο πάνω, έχει σκοπό να μας φέρει πιο κοντά με τους μηχανισμούς του Online κομματιού, οπότε άποψή μου είναι να ξεκινήσουμε πρώτα με αυτό.  Κάθε πίστα ξεχωριστά, θα μας δείξει πως λειτουργεί το gameplay κομμάτι δίνοντας στην κατοχή μας από ένα όπλο ή κάποια ιδιότητα. Θα υπάρξουν επίπεδα που θα πρέπει να σκαρφαλώσουμε πάνω σε υψώματα, είτε με τη φυσική μας μορφή, είτε με τη μορφή «καλαμαριού», ενώ θα υπάρξουν σημεία που το sniper μας θα παίξει το ρόλο του…γάντζου με σκοπό να φτάσουμε σε πλατφόρμες που δεν είναι διαθέσιμα σε εμάς. Για το τέλος δε θα μπορούσε να λείπει και η ευχάριστη προσθήκη των bosses, τα οποία αν και δεν προσφέρουν κάποια ιδιαίτερη πρόκληση, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον  ευφάνταστα, με ένα τεράστιο φούρνο/ κέικ και ένα γίγαντα πάνω σε μηχανή βαψίματος/ ρολό να είναι μόνο δύο από αυτά.  Το Single Player σαφώς και είναι ευπρόσδεκτο, πόσο μάλλον, όταν αυτό που έχει να προσφέρει είναι απολαυστικό και αποτελεί τέλειο συνοδευτικό πριν το κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από το εθιστικό κομμάτι του Splatoon 2, το Online multiplayer.

Όταν ξεκινά ο τίτλος, μεταφερόμαστε στη μεγάλη κεντρική οδό του παιχνιδιού. Από εκεί έχουμε πρόσβαση σε όλα τα Modes του τίτλου, όπως το single player που ανέφερα πιο πάνω, καθώς και στο online. Για να επιλέξουμε το διαδικτυακό παιχνίδι, πρέπει να κατευθυνθούμε στο Lobby. Από εκεί θα έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τα modes που έχουν να κάνουν με το online κομμάτι.  Διαθέσιμα από την πρώτη στιγμή, είναι τα Regular Battles, με το Turf War να είναι η επιλογή του παίκτη, τουλάχιστον μέχρι να φτάσει το δέκατο επίπεδο, όπου και θα γίνει διαθέσιμο το Ranked Battle. Προτού επιλέξουμε τον τρόπο παιχνιδιού, θα πρέπει να εξοπλίσουμε το χαρακτήρα μας με τα αντικείμενα που θέλουμε να κουβαλά. Πριν μπούμε στη μάχη θα πρέπει να διαλέξουμε τον εξοπλισμό του. Στη διάθεσή μας έχουμε από αυτόματα πολυβόλα και snipers μέχρι…κουβάδες ή ρολά. Πέραν του εξοπλισμού, ο οποίος ανά επίπεδο δίνει στο χαρακτήρα όλο και περισσότερες επιλογές, διαθέσιμος προς αλλαγή είναι και ο ρουχισμός του παίκτη.

Με τα Xp και τα χρήματα που κερδίζουμε από τα Octo Canyon και Turf Mode, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε παπούτσια, μπλούζες, γυαλιά, καπέλα, κράνη και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους. Όποιος, όμως, δε νοιάζεται τόσο πολύ για το αν ο χαρακτήρας του θα φοράει στολή σαμουράι με κλασικά παπούτσια τύπου “all star” θα μπορούσε να σκεφτεί πιο μεθοδικά. Όλα αυτά τα αντικείμενα δεν είναι εκεί, απλά και μόνο για την εικόνα, καθώς το κάθε ένα αντικείμενο ξεχωριστά, έχει τη δική του ιδιότητα. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να έχουμε στην κατοχή μας ένα καπέλο, το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε respawn σε χαμηλότερο χρονικό διάστημα, σε συνδυασμό με ένα μπλουζάκι που κάνει καλύτερη κατανάλωση στη μπογιά μας και όλα αυτά μαζί με παπούτσια που δίνουν μεγαλύτερη ταχύτητα όταν βρισκόμαστε πάνω σε εχθρική μπογιά. Τα abilities που είναι διαθέσιμα ξεπερνούν τα είκοσι, οπότε επιλέξτε αντικείμενα που δέχονται παραπάνω από ένα, για καλύτερα αποτελέσματα. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι επιλογές και οι συνδυασμοί είναι πάρα πολλοί και όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε ότι το κάθε αντικείμενο, βελτιώνει τις ικανότητές του όσο χρησιμοποιείται.

Και αφού είμαστε έτοιμοι στο εξοπλιστικό κομμάτι, ξεχυνόμαστε στο Turf War. Στην πραγματικότητα, μεταφερόμαστε μέσα σε αρένες, που σκοπός μας είναι να τις καλύψουμε στο 100% τους με τη μπογιά που εκτοξεύουμε από τον εξοπλισμό μας. Ο κάθε αγώνας διαρκεί τρία λεπτά, με τους παίκτες στο σύνολο να φτάνουν τους οκτώ. Μπορούμε να ασχοληθούμε, είτε με το να βάψουμε όσο μεγαλύτερη επιφάνεια γίνεται, αποφεύγοντας όσο μπορούμε τους αντιπάλους, είτε να μπούμε απευθείας στη μάχη εξολοθρεύοντας τους άλλους παίκτες. Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρω τις ιδιότητες των όπλων που έχουμε στην κατοχή μας. Κάθε όπλο που θα επιλέξουμε, όπως και ο υπόλοιπος εξοπλισμός, ανεβαίνει επίπεδο ανάλογα με τη χρήση του, ανεβάζοντας παράλληλα κάποια από τα χαρακτηριστικά του.

Δε μένουμε όμως μόνο σε αυτό. Το κάθε όπλο είναι εξοπλισμένο με μία ικανότητα η οποία διαφέρει από το ένα στο άλλο. Όσο περισσότερη επιφάνεια βάψουμε στα χρώματα της ομάδας μας, τόσο περισσότερο γεμίζει η «range bar» δίνοντάς μας τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τη μέγιστη ικανότητα. Αυτή μπορεί να είναι η εξαπόλυση πολλαπλών ηλεκτρικών βομβών προς όλες τις κατευθύνσεις, η μετατροπή του όπλου μας σε Jet pack, ή ακόμη και η δημιουργία βροχής στα χρώματα της ομάδας μας. Η ικανότητες των όπλων μας διαφέρουν ανάλογα με το ποιο θα επιλέξουμε, τουλάχιστον στην αρχή, δίνοντάς μας μετά από λίγη ώρα, την επιλογή να παραμετροποιήσουμε κάποιες επιλογές, τις οποίες θα ήταν καλό να ανακαλύψετε μόνοι σας.

Το παράπονό μου στο Turf War έχει να κάνει με την ποσότητα των αρένων, οι οποίες αν και ανανεώνονται κάθε δύο ώρες, δε δίνουν την απαραίτητη  ποικιλία στον παίκτη, κάνοντάς τον μετά από πολλές αναμετρήσεις, να θέλει το κάτι παραπάνω. Μπορεί να μεταφερόμαστε από ψηλούς ουρανοξύστες σε στάδια skate boarding, και από αυλές κτιρίων σε γεμάτα σκαλωσιές χαλάσματα, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν online τίτλο, που σκοπό έχει να κρατά τους παίκτες προσκολλημένους πάνω του, πράγμα που μπορεί να μην το καταφέρει στο επιθυμητό επίπεδο, ελέω της ελαφριάς μονοτονίας που διέπει τα επίπεδα.

Τo Ranked Mode από την άλλη, χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες παιχνιδιού: τα splatzones, τα tower control και το rainmaker mode. Αυτά, όπως προαναφέρθηκε, γίνονται διαθέσιμα προς τον παίκτη όταν φτάσει το δέκατο επίπεδο. Στο splatzone, σκοπός μας είναι οι ομάδα μας να καταφέρει να βάψει κάποια συγκεκριμένη επιφάνεια μέσα στην αρένα πριν την αντίπαλη ομάδα. Στο tower control έχουμε στην κατοχή μας ένα πύργο, τον οποίο το μεταφέρουμε προς συγκεκριμένα checkpoints μέσα στην αρένα, με σκοπό να παραμείνει στο ίδιο σημείο για πέντε δευτερόλεπτα, προσπαθώντας παράλληλα, να απωθήσει τη μετακίνηση των αντιπάλων. Για να είμαι ειλικρινής, την ώρα που γραφόταν το συγκεκριμένο κείμενο, αν και ο χαρακτήρας μου έχει φτάσει το δωδέκατο επίπεδο, τα άτομα που εμφανίζονταν στο lobby, σπανίως ξεπερνούσαν τα πέντε, με αποτέλεσμα να μην έχω τη δυνατότητα να σας μεταφέρω κάποια παραπάνω εντύπωση, καθώς τα match που κατάφερα να συνδεθώ, ήταν σχετικά λίγα.

Σαφώς και το συγκεκριμένο «πρόβλημα» θα εξαλείφει τα απόμενα εικοσιτετράωρα, όπου ο τίτλος θα γίνει ευρέως διαθέσιμος στην αγορά. Φτάνοντας προς το τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένα θέματα που αντιμετώπισα σχετικά με τη σύνδεσή μου στο online κομμάτι του τίτλου. Υπήρξαν στιγμές όπου, ενώ το Turf War έτρεχε απροβλημάτιστα, την εμφάνισή τους έκαναν ορισμένα disconnects (το δίκτυο όπου έγιναν οι δοκιμές, λειτουργεί άψογα).

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ακριβώς αυτό, μιας και σε έναν φρέσκο online τίτλο, αυτά είναι πάνω-κάτω αναμενόμενα. Η ανησυχία μου αφορά στο γεγονός ότι τα disconnects δίνουν την εντύπωση στον αλγόριθμο του netcode πως έγινε «leave» από τον παίκτη, πράγμα που κάνει το προφίλ λιγάκι πιο ύποπτο και σίγουρα πιο επιρρεπές σε ban από τους διαχειριστές. Έως τώρα υπάρχουν αρκετοί που έχουν αντιμετωπίσει το εν λόγω πρόβλημα και ευελπιστώ πως η κατάσταση θα εξομαλυνθεί με την κυκλοφορία του τίτλου.

Επίσης μεγάλο μείον, αποτελεί η έλλειψη της επιλογής αποχώρησης από το lobby. Αφού επιλέξουμε τον αγώνα και μεταφερθούμε στο lobby, δε μπορούμε να αποχωρίσουμε από το συγκεκριμένο σημείο, μέχρι να συνδεθούν οκτώ άτομα και να ξεκινήσει ο αγώνας, ή να λήξει η αντίστροφη μέτρηση αναζήτησης παικτών, που μπορεί να φτάσει και τα πέντε λεπτά. Κάντε, λοιπόν, τους υπολογισμούς σας. Υπήρξαν στιγμές που περίμενα πέντε λεπτά, για να μπω σε αγώνα, διάρκειας τριών λεπτών. Επαναλαμβάνω, ωστόσο, πως όλα αυτά πιθανότατα θα βελτιωθούν, όταν ο τίτλος φτάσει σε περισσότερα Nintendo Switch.

Τέλος, θα ήθελα να γίνει ιδιαίτερη μνεία στην εξαιρετική δουλειά που έχουν κάνει οι developers στον τομέα της απεικόνισης, προσφέροντας μία πραγματικά φαντασμαγορικά πλούσια χρωματική παλέτα και ένα αποτέλεσμα που δε χορταίνεις να το κοιτάς. Επιπροσθέτως, όπως και στο πρώτο παιχνίδι, ο τρόπος που απλώνεται το μελάνι σε κάθε λογής αντικείμενο αλλάζοντας την υφή του από «τραχιά» σε λεία, είναι πραγματικά εθιστικός. Εξαιρετική δουλεία όμως έχει γίνει και στα υπόλοιπα του τεχνικού τομέα, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι τα καρέ της οθόνης παραμένουν σταθερά, ακόμη και όταν στο πλάνο εμφανίζονται και οι οκτώ παίκτες, τόσο σε Handheld Mode, όσο και με την κονσόλα στο dock.