Paper Mario: The Thousand-Year Door Review - Χάρτινη ή “Χάρτινη” περιπέτεια

Για την ιδιοσυγκρασία των Mario έχουν γραφτεί αναρίθμητα άρθρα και είναι πάντα δύσκολο να γενικεύσουμε επιτυχημένα μια τόσο μεγάλη και πλούσια ιστορία.  Ωστόσο, για μένα, στην καρδιά της ταυτότητάς του, βρίσκεται ένα απλό πράγμα. Αν έπρεπε δηλαδή να συμπυκνώσω, πάση θυσία, την ουσία των Mario σε ένα και μόνο συγκεκριμένο συναίσθημα, αυτό θα ήταν της χαριτωμένης έκπληξης. Τα καλύτερα παιχνίδια του πιο διάσημου υδραυλικού του κόσμου (;) βιώνονται σαν μια ασταμάτητη αλληλουχία μικρών στιγμών απολαυστικού αιφνιδιασμού.

Είτε είναι ένας νέος μηχανισμός ή μια παιχνιδιάρικη τροπή στο level design, μια αναπάντεχη συμπεριφορά κάποιου εχθρού, ή το δημιουργικό λύγισμα των ίδιων των συμβατικών κανόνων του, ο Mario προσδιορίζεται σαν ένας εξερευνητής που αποκτά πνοή μέσα από την χαρά της ανατροπής. Σαν παιδί, μαραζώνει στην κανονικότητα και την ρουτίνα.

Αυτό που με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο στο The Thousand Year Door, ένα παιχνίδι που έπαιζα για πρώτη φορά (δεν είχα καταφέρει ποτέ να ασχοληθώ με το αρχικό του Gamecube του 2004), δεν είναι τόσο το πόσο πιστό είναι σε αυτό το πνεύμα της αισιόδοξης παιδικής αναρχίας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι. Έχουμε συνδέσει την Nintendo στο μυαλό μας με μια προσέγγιση αυστηρά προσανατολισμένη στο gameplay και δικαίως. Ωστόσο, εδώ το πόνημα της Intelligent Systems (Fire Emblem, Advance Wars και πολλά άλλα), βρίσκει όλη την ενέργειά του στο αφηγηματικό του στήσιμο και την ξεκαρδιστική γραφή.

Όπως θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τους κορυφαίους platform τίτλους του Mario ως μια αλληλουχία διασκεδαστικών ανατροπών, έτσι κι εδώ. Μόνο που, παραδόξως, αναφερόμαστε σε αφηγηματικές ανατροπές. Σπάνια κάτι θα εξελιχθεί όπως το περιμένουμε, σπάνια θα συναντήσουμε κάποιο “στεγνό” στοιχείο. Όλα είναι ευκαιρίες για κάποιο αστείο. Η φαρσοειδής γραφή του και γενικότερη προσέγγιση είναι, θα λέγαμε, η τέλεια μεταφορά της αφοσίωσης της Nintendo στην αγνή διασκέδαση σε μια αφηγηματική φόρμα. Είναι τόσο έντονη η διάθεση για χαβαλέ πίσω από την γραφή του παιχνιδιού που νιώθεις σα να βλέπεις τους δημιουργούς να απολαμβάνουν όλη αυτήν την σκανδαλιάρικη αποδόμηση.

Η ιστορία λοιπόν του παιχνιδιού θέλει την Peach να ξεκινάει προς αναζήτηση ενός μυθικού θησαυρού αλλά στην πορεία να χάνεται (τι πιο σύνηθες θα έλεγε κανείς). Κάπου εκεί, στέλνει έναν χάρτη στον Mario και του ζητάει βοήθεια, οδηγώντας τον στην Rogueport, μια πόλη-λιμάνι στην οποία βρίσκουν καταφύγιο περιθωριακοί τύποι και εγκληματικά στοιχεία. Μια από τις πρώτες εικόνες που αντικρίζει ο παίκτης είναι μια μόνιμα στημένη κρεμάλα στο κέντρο της πλατείας της πόλης. Είναι μια τρανταχτή υπενθύμιση πως το παιχνίδι προέρχεται από μια εντελώς διαφορετική εποχή για την Nintendo. Και αυτό γίνεται όλο και πιο εμφανές όσο ξεδιπλώνεται.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το σύμπαν του The Thousand Year Door είναι μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα αφηγηματική εκδοχή ενός Mario σύμπαντος που έχουμε δει, με αποκλίνουσα φαντασία αλλά και αποχρώσεις στο χιούμορ που η Nintendo φαίνεται πλέον εντελώς άτολμη ή απρόθυμη να επιχειρήσει. Υπάρχει μαύρο και μακάβριο χιούμορ, υπάρχει ο Mario όχι μόνο σαν ήρωας αλλά σαν ποθητός celebrity, υπάρχει καυστικότητα και ειρωνεία και μια πανταχού παρούσα όρεξη για σάτιρα των αφηγηματικών συμβάσεων των παιχνιδιών του. Ίσως η ταινία έπρεπε να πάρει ορισμένες σημειώσεις από εδώ. Σε αντίθεση με την αποστειρωμένη γλυκύτητα του σύγχρονου Mushroom Kingdom, εδώ υπάρχει μια αιχμηρή εξυπνάδα που κάνει και την γλυκιά του ευαισθησία να μοιάζει πιο ειλικρινής και αυθεντική.

Το παιχνίδι συγγενεύει περισσότερο με το είδος των J-RPG και ως τέτοιο αφηγείται μια κλασική ιστορία που καταλήγει στην σωτηρία του κόσμου. Στην πορεία, ο Mario θα αποκτήσει συντρόφους, ο καθένας με την προσωπικότητα και τα χαρακτηριστικά του στην μάχη και θα ταξιδέψει σε πολλά διαφορετικά μέρη. Αυτό που εξυψώνειτον τίτλο είναι ότι καταφέρνει να μεταδώσει με επιτυχία τόσο την αίσθηση της επικής περιπέτειας όσο και την συντροφικότητα. Η ποικιλία των περιοχών και η διαφορετική κάθε φορά προσέγγιση που τις χαρακτηρίζει δίνει στο ταξίδι εξαιρετικό ρυθμό και ανανεώνει την όρεξη του παίκτη για την συνέχεια. Για ένα παιχνίδι 35+ ωρών, δεν είναι αμελητέο επίτευγμα να μην κάνει μεγάλη “κοιλιά” σε κανένα σημείο. Παρότι η ίδια η Nintendo στο προωθητικό υλικό της είναι αρκετά αποκαλυπτική, εγώ δεν θα ήθελα να δώσω το παραμικρό spoiler για τις καταστάσεις που προκύπτουν. Θα αρκεστώ στο ότι κάθε μέρος έχει το δικό του έξυπνο concept που, μπορεί να στηρίζεται σε οικεία δομή (περιοχή ->dungeon ->boss), όμως πάντα προσπαθεί να ξεφύγει από την συμβατική προσέγγιση στο περιεχόμενο αυτό.  

Σαν RPGδιακρίνεται από τις περισσότερες συμβάσεις του είδους αλλά προσθέτει την δική του πινελιά στις περισσότερες από αυτές. Οι μάχες του είναι turn based με τον Mario να συνοδεύεται από έναν ακόμα χαρακτήρα και είναι στημένες σαν θεατρικές παραστάσεις, με το κοινό να έχει ενεργό ρόλο. Οι επιθέσεις βασίζονται κυρίως στο timing και όποτε εκτελούνται σωστά, ο παίκτης κερδίζει την επιδοκιμασία του κοινού, που μεταφράζεται σε πόντους που με την σειρά τους του επιτρέπουν να εκτελέσει ειδικές κινήσεις. Όσο ο παίκτης ανεβαίνει levels,τόσο ανεβαίνει και η χωρητικότητα του θεάτρου. Όπως αναφέραμε προηγουμένως, κάθε χαρακτήρας έχει τα χαρακτηριστικά του ενώ, αναμενόμενα, υπάρχουν badges που σου δίνουν διάφορες ιδιότητες. Αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι ότι κρατάει μια ικανοποιητική ισορροπία και προσπαθεί να είναι δυναμικό, εμπλέκοντας τον παίκτη στην δράση περισσότερο από ένα συμβατικό turn based σύστημα.

Η προσθήκη στοιχείων τύχης, είτε με την μορφή επιρροών από το περιβάλλον/σκηνή, είτε με έναν κυριολεκτικό “κουλοχέρη” που μπορεί να τρέξει την ώρα της μάχης και που αν ο παίκτης καταφέρει να συγχρονίσει ανταμείβεται ανάλογα, δίνει επίσης έναν δυναμισμό στο σύνολο.Δυστυχώς όμως, ενώ το σύστημα έχει δυνατότητες, το παιχνίδι είναι διστακτικό στο να πιέσει καταστάσεις για να ωθήσει τον παίκτη σε μια βαθύτερη σκέψη. Για την ακρίβεια, μόνο στην τελική μάχη αναγκάστηκα να σκεφτώ λίγο πιο σοβαρά την στρατηγική μου για να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις. Αυτό, δυστυχώς, κάνει αρκετές αναμετρήσεις να μοιάζουν διαδικαστικές και η σκέψη να τις αποφύγει περνάει από το μυαλό του παίκτη σχετικά συχνά. Αυτή η απροθυμία του τίτλου να αναδείξει λίγο περισσότερο το gameplay μέσω της δυσκολίας φανερώνει και το αληθινό επίκεντρο του τίτλου: την διασκέδαση μέσα από αφήγηση.

Ακούγεται πραγματικά παράξενο για τίτλο της Nintendo αλλά, το The Thousand Year Door είναι κυρίως η περιπέτεια: το ταξίδι που κάνεις, οι χαρακτήρες που γνωρίζεις, ο ιδιαίτερος κόσμος του. Είναι το σύνολο των χιουμοριστικών ιδεών σε κάθε σπιθαμή του, με το σύστημα μάχης να αποτελεί σημαντικό κομμάτι αλλά σίγουρα όχι το σημαντικότερο. Με πολλές μικρές ιδέες και στο gameplay που δεν έχει καμία διάθεση να αναπτύξει πέρα από το επίπεδο της ευχάριστης παρένθεσης, είναι από αυτά τα παιχνίδια που το σύνολο τους είναι κάτι πολύ παραπάνω από το άθροισμα των μερών του.

Τέλος, οπτικά, βοηθούμενο και από το art style του, το παιχνίδι είναι αψεγάδιαστο. Από τα χρώματα, μέχρι τα εφέ του χαρτιού και τον τρόπο που χρησιμοποιούνται για τα σκηνικά και τα εφέ, ο τίτλος έχει ένα στυλ που νιώθεις ότι μπορεί να μείνει εντελώς ανεπηρέαστο από τον χρόνο. Ο τίτλος τρέχει στα 30 FPS σε αντίθεση με τα 60 FPS της έκδοσης του Gamecube, προκαλώντας κάποιες αρνητικές αντιδράσεις στην κοινότητα, αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι μια υποβάθμιση που δεν επηρεάζει ιδιαίτερα το παιχνίδι και αν αυτή η υποχώρηση έγινε προς όφελος του οπτικού αποτελέσματος, τη βρίσκω εύστοχη. Ο “κρυστάλλινος” χάρτινος κόσμος του είναι μάλλον σημαντικότερος από τα 60 FPS σε έναν τίτλο με turn based μάχες, αργό ρυθμό και εκούσια περιορισμένο animation.Το ανανεωμένο soundtrack είναι εξίσου απολαυστικό, με αρκετές μελωδίες να μένουν καρφωμένες στο μυαλό μετά από ένα σημείο αλλά και καλή ποιότητα ήχου. Η αλλαγή στην ενορχήστρωση όταν ο παίκτης μπαίνει σε κάποιο μαγαζί είναι από τις αγαπημένες μου ηχητικές λεπτομέρειες που έχω δει τελευταία.  

Όσον αφορά τις μικρές προσθήκες αυτής της έκδοσης, μάλλον δεν είμαι ο καταλληλότερος για να τις κρίνω, μιας και, όπως είπα, δεν έχω παίξει το προηγούμενο παιχνίδι. Ωστόσο, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η ικανότητα να αλλάζεις κατευθείαν μέσω μιας ροδέλας τον σύντροφό σου είναι σίγουρα κάτι που θα μου έλειπε αν δεν υπήρχε, όπως και τα νέα shortcuts για τις περιοχές που γλιτώνουν τον παίκτη από αρκετό, βαρετό, δρόμο.