Princess Peach: Showtime! Review – Η Peach επιτέλους πρωταγωνίστρια, αλλά, η παράσταση αξίζει;

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Παρότι η αγαπητή πριγκίπισσα του Mushroom Kingdom θα κλείσει του χρόνου τα 40 της χρόνια, έχει πάρει, στην πραγματικότητα, ελάχιστες φορές την σκυτάλη μόνη της σε παιχνίδι της Nintendo. Για την ακρίβεια, το Princess Peach: Showtime! είναι μόλις ο δεύτερος τίτλος μετά το Super Princess Peach (2005) του Nintendo DS που η Peach είναι η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού. Οπότε, αυτό το στοιχείο από μόνο του, δίνει μια επιπλέον βαρύτητα στο Showtime. Είναι ουσιαστικά η πρώτη σοβαρή προσπάθεια της Nintendo να δώσει στον χαρακτήρα την ευκαιρία να αναδειχθεί εμπορικά και να διαπιστώσει αν μπορεί να “σηκώσει” ένα δικό του franchise όπως π.χ. ο Luigi ή ίσως πιο κοντά στο μήκος κύματος ενός χαρακτήρα μικρότερου βεληνεκούς όπως ο Υοshi ή ο Kirby.

Η αναφορά στους δύο αυτούς ήρωες του σύμπαντος της Nintendo δεν είναι φυσικά τυχαία, μιας και τους συνδέει με το Showtime μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: μοιράζονται τους ίδιους δημιουργούς. Η Good-Feel, που βρίσκεται πίσω από το παιχνίδι, είναι υπεύθυνη για παιχνίδια όπως το Kirby’s Epic Yarn, το Yoshi'’ Wooly World και πιο πρόσφατα, το Yoshi’s Crafted World. Διακρίνεται το κοινό χαρακτηριστικό σε όλα αυτά; Όλα βασίζουν την αισθητική τους σε κάποιο συγκεκριμένο υλικό ή concept από το οποίο κατασκευάζεται ο “χειροποίητος” κόσμος τους. Μια παρόμοια προσέγγιση υπάρχει και εδώ.

Η βασική ιδέα θέλει την Peach να επισκέπτεται ένα περιοδεύον θέατρο στο Mushroom Kingdom αλλά – ω τι πρωτότυπο- αυτό να δέχεται επίθεση από μια μάγισσα η οποία καταλαμβάνει το κτήριο, “πειράζει” τις θεατρικές παραστάσεις και απαγάγει και τους πρωταγωνιστές τους. Οπότε, η πριγκίπισσα με την βοήθεια της Stella, την προστάτρια του θεάτρου, αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στα διάφορα θεατρικά έργα προσπαθώντας να αποκαταστήσει την τάξη και να αφηγηθεί τις “σωστές”, αισιόδοξες ιστορίες. Αυτό το concept οδηγεί στα δύο βασικά χαρακτηριστικά του τίτλου. Από τη μία του χαρίζει την “θεατρική” αισθητική του και από την άλλη, δίνει την δυνατότητα στην Peach να μεταμφιέζεται, να αναλαμβάνει διαφορετικούς ρόλους.

Ξεκινώντας από αυτήν την θεατρικότητα, η Feel-Good μας υπενθυμίζει πόσο ταλαντούχα είναι στο να στήνει τέτοια concepts. Κάθε πίστα – παράσταση αποτελείται από σκηνικά που φαίνονται κατασκευασμένα από χαρτόνι και άλλα “αληθινά” υλικά, οι χαρακτήρες έχουν φανερά σκοινιά πάνω τους, σαν μαριονέτες, ενώ η προοπτική είναι πάντα αυτή μιας θεατρικής σκηνής. Όλα έχουν μια χειροποίητη, ελαφρώς χοντροκομμένη υφή, αλλά, με την καλή έννοια. Όπως και στο Crafted Word, η επιτηδευμένη αυτή “ατέλεια” έχει την γλύκα μιας παιδικής κατασκευής και όχι της κακοτεχνίας. Μικρές λεπτομέρειες όπως ο τρόπος που κρύβεται η ninja Peach στα χόρτα, το καμουφλάζ όταν κολλάει σε τοίχους ή το άλογο της καουμπόισσας Peach κάνουν το αποτέλεσμα παιχνιδιάρικο και γεμάτο προσωπικότητα. Θεωρώ γενικά την αισθητική του από τα δυνατότερα και πιο έξυπνα υλοποιημένα χαρτιά του τίτλου. Μαζί με την εξαιρετική μουσική του, συνθέτουν ένα πολύ καλαίσθητο και ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Είναι κρίμα όμως που αυτό το όραμα δεν υπηρετείται από ένα αψεγάδιαστο τεχνικό σκέλος. Υπάρχουν σχετικά συχνά πτώσεις στο frame-rate που μπορεί να γίνουν αισθητές ενώ και η εικόνα, ενίοτε, κατεβαίνει σε αρκετά χαμηλές αναλύσεις βγάζοντας μια θολούρα.

Στο gameplay τώρα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως στις μικρότερες ηλικίες. Η Good-Feel έχει επιλέξει πολύ συνειδητά να διατηρήσει τους μηχανισμούς σε εντελώς επιφανειακό επίπεδο και να ποντάρει στην ποικιλία των ρόλων και την εναλλαγή τους. Από ντετέκτιβ μέχρι Kung Fu master και γοργόνα, οι περισσότεροι ρόλοι είναι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους και στο gameplay. Ως ντετέκτιβ θα πρέπει να ερευνήστε και να βγάλετε συμπεράσματα, με κάθε λάθος συμπέρασμα να σας τρώει “ζωή”, ως γοργόνα θα πρέπει μέσα από το τραγούδι σας να ελέγξετε τα ψάρια του ωκεανού ώστε να ελευθερώσετε το συγκρότημα μιας μουσικής παράστασης κ.ο.κ. Οπότε, το ωραιότερο και πιο διασκεδαστικό στο παιχνίδι είναι να ανακαλύπτεις τα κάθε μικρά σενάρια. Ωστόσο, κάθε κουστούμι-ρόλος της Peach χαρακτηρίζεται από μια αλληλεπίδραση που δεν αποκτά ποτέ το παραμικρό βάθος, μένοντας πάντα σε μόνο δύο ενεργά κουμπιά: ένα για την ξεχωριστή ενέργεια κάθε ρόλου και ένα για άλμα. Αλλά δεν είναι ο αριθμός των κουμπιών το πρόβλημα.

Είναι πολύ λογικό ο έλεγχος να θέλει να είναι πολύ φιλικός προς παιδιά και νέους παίκτες. Είναι φανερό ότι το παιχνίδι δεν έχει καμία διάθεση να ξεφύγει έστω και ελάχιστα  από τη απλοϊκότητά του (τουλάχιστον μέχρι τα credits) δηλώνοντας έτσι ότι το σημαντικότερο που έχει να προσφέρει είναι μια ευχάριστη και ανέμελη εμπειρία, που εστιάζει στο χιούμορ και την φαντασία της εκτέλεσης. Και σε αυτό το επίπεδο, τα καταφέρνει. Το Showtime είναι ευχάριστο. Μπορεί να μην είναι όλοι οι ρόλοι εξίσου διασκεδαστικοί ή πρωτότυποι αλλά ποτέ δεν “κολλάει” για πολύ ώρα σε κάτι και ο τρόπος που μεταφράζει τα κλισέ και τις τυπικές εικόνες του κάθε είδους σε gameplay και καταστάσεις, το κάνουν ενδιαφέρον.

Έχει την ζεστασιά ενός ελαφρώς σαχλού παιδικού το Σάββατο το πρωί. Είναι τόσο προβλέψιμο όσο να αποπνέει μια βολική οικειότητα και χωρίς να το καταλάβεις, έχεις κάτσει και το έχεις παρακολουθήσει ολόκληρο. Από την άλλη αν είσαι παιδί, μπορεί και να σε συναρπάσει. Προσωπικά πάντως, είμαι της άποψης ότι η ποιοτική παιδική ψυχαγωγία έχει μια καθολική απήχησε σε όλες τις ηλικίες και το Showtime δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.  

Οι ρηχοί μηχανισμοί σημαίνουν επίσης ότι όποτε το παιχνίδι επιχειρεί να προσφέρει μια λίγο υψηλότερη πρόκληση, γίνεται περισσότερο ενοχλητικό παρά πιο ενδιαφέρον. Οπότε οι καλύτερες στιγμές του προκύπτουν όταν απλά αφήνεσαι στην χαλαρότητά του και το απολαμβάνεις γι’ αυτό που είναι.