Mario vs Donkey Kong Review – Ένα καλό παιχνίδι μιας άλλης εποχής

Το έχω αναφέρει και σε άλλο πρόσφατο κείμενό μου για remake του Switch: η φύση της υβριδικής κονσόλας της Nintendo σε συνδυασμό με την μακροζωία της, έχουν, μεταξύ άλλων, δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την Ιαπωνική εταιρεία να ανασύρει από την βιβλιοθήκη της σειρές και τίτλους ακόμα και από τις λιγότερο γνωστές - εμπορικές γωνιές της ιστορίας της. Κάπως έτσι, πατώντας πάνω και στην επιτυχία της ταινίας Mario που έχει ανεβάσει την εμπορική απήχηση του Mario σύμπαντος, έχουμε το remake του Mario vs Donkey Kong, ενός παιχνιδιού του Game Boy Advance που σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στα “βαριά” ονόματα της Nintendo, ούτε τώρα, ούτε το 2004 που πρώτο-κυκλοφόρησε.

Είναι καλό να θυμόμαστε ότι το παιχνίδι αυτό δημιουργήθηκε για το Game Boy Advance, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τόσο τις σχεδιαστικές επιλογές του, όσο και την κλίμακά του. Φυσικά, η φύση του hardware, με την συγκεκριμένη “ιπποδύναμή” του καθώς και ο τρόπος παιχνιδιού (φορητό), το έχει καθορίσει σε απόλυτο βαθμό. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα puzzle platformer το οποίο κυκλοφόρησε ως άτυπο sequel του πρώτου Donkey Kong του 1981.

Εδώ, ο Donkey Kong δεν απαγάγει την Pauline φυσικά αλλά κλέβει μικρά κουρδιστά παιχνιδάκια Mario από το εργοστάσιο που τα παράγει και ο “αληθινός” Mario το παίρνει για κάποιον λόγο πολύ προσωπικά όλο αυτό και τον κυνηγάει για να τα επιστρέψει. Βέβαια, τα κουρδιστά αυτά παιχνίδια συμπεριφέρονται, σε ορισμένες φάσεις του παιχνιδιού, σαν μικρά παιδάκια που τον ακολουθούν και τον ζητάνε όταν απομακρύνεται πολύ, κάτι που με έχει λίγο μπερδέψει για να είμαι ειλικρινής. Είναι ζωντανά; Γι’ αυτό ο Mario φαίνεται τόσο αποφασισμένος να τα πάρει πίσω; Από την άλλη, αυτά τα παιχνίδια, αν κατάλαβα καλά, τα πουλάει αυτό το εργοστάσιο, οπότε…

Μάλλον καλύτερα να μην το πολύ-αναλύουμε. Θα υποθέσω πως όλα αυτά τα χαριτωμένα mini Mario είναι απλά πολύ ανεπτυγμένα κουρδιστά… ρομποτάκια. Πέρα από τον χαβαλέ που σηκώνει το αφηγηματικό πλαίσιο, προφανώς η ιστορία ελάχιστη σημασία έχει.

Το παιχνίδι λοιπόν είναι χωρισμένο σε κόσμους με κάθε κόσμο να αποτελείται από 6 “κανονικές” πίστες, 1 πίστα όπου το gameplay μεταλλάσσεται σε κάτι που θυμίζει Lemmings (με τα ζωντανά παιχνιδάκια) και 1 boss battle με τον Donkey Kong που παραπέμπει κάθε φορά στο πρωτότυπο παιχνίδι του 1981. Κάθε πίστα τώρα είναι χωρισμένη σε δύο ταμπλό/φάσεις. Στο πρώτο πρέπει ο παίκτης πρώτα να εντοπίσει ένα κλειδί κι έπειτα να το μεταφέρει στην κλειδωμένη πόρτα για να την ξεκλειδώσει και στο δεύτερο, να φτάσει απλά στο παιχνιδάκι για να το πάρει.

Στην πρώτη φάση, το κλειδί δεν μπορεί να φύγει από τα χέρια του Mario για πάνω από 12 δευτερόλεπτα, κάνοντας την επιστροφή/πορεία προς την πόρτα αρκετά διαφορετική από την πορεία προς το κλειδί. Κάθε πίστα έχει επίσης και 3 δωράκια σκορπισμένα που λειτουργούν σαν collectables για αυτούς που θέλουν να ανεβάσουν λίγο την δυσκολία. Το gameplay είναι ένα μίγμα από απλό platforming και, ως επι το πλείστον απλούς, γρίφους. Όπως συμβαίνει συχνά στα παιχνίδια της Nintendo, είναι εύκολο να φτάσεις μέχρι τα credits αλλά όποιος θέλει να συνεχίσει, υπάρχει πρόκληση κυρίως στο post credits περιεχόμενο.

Αναμενόμενα, είναι ένα καλά σχεδιασμένο παιχνίδι που επικοινωνεί πολύ καθαρά τους κανόνες και τις ιδέες του, ενώ, διαθέτει και ποικιλία σε σκηνικά και μηχανισμούς. Κάθε κόσμος, έχει τα δικά του concepts που επηρεάζουν το gameplay και συνεχώς εισάγεται κάτι νέο που αναπτύσσει την κεντρική του ιδέα με μικρές έξυπνες παραλλαγές και προσθήκες. Κυλιόμενα δάπεδα, πάγος που γλιστράει και άρα μπορείς να σύρεις το κλειδί, διακόπτες, εχθροί που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σαν πλατφόρμες, lasers και πάει λέγοντας. Είναι αυτό που λέμε “στιβαρό” στον σχεδιασμό του. Τα στοιχεία του είναι μετρημένα αλλά συνδυάζονται έξυπνα και το καθένα έχει ξεκάθαρο σκοπό, τίποτα δεν είναι περιττό. Η απλότητά του είναι, τις περισσότερες φορές, το μεγάλο του προσόν.

Από την άλλη, μιλάμε για ένα παιχνίδι αρκετά περιορισμένο τόσο στο level design, το οποίο συνήθως είναι της τάξης της 1 με 1.5 οθόνες όσο και σε διάρκεια. Οι γρίφοι είναι σε ένα καλό επίπεδο αλλά σπάνια γίνονται πραγματικά συναρπαστικοί σαν σκέψη ενώ, μπορείς να δεις credits σε λιγότερο από πέντε ώρες. 

Παρότι η Nintendo έχει κάνει μια προσπάθεια να διευρύνει την αρχική εμπειρία με ένα time trial mode και καινούργιους κόσμους, πάλι δεν ξεφεύγει πάνω από τις 10 ώρες. Αυτά βέβαια είναι από την σκοπιά κάποιου που έχει αρκετή εμπειρία με puzzle και platform παιχνίδια. Έχω την αίσθηση πως το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, ως μια φιλική εισαγωγή σε αυτό το είδος. Αν το δούμε ως τέτοιο, είναι σαφώς πιο πετυχημένο.

Σαν remake τώρα, είναι πολύ πετυχημένο. Ο καλογυαλισμένος οπτικός τομέας είναι εξαιρετικός στην μετάδοση πληροφορίας και με πολύχρωμη προσωπικότητα, η προσθήκη του co-op είναι πάντα ευπρόσδεκτη όπως και οι έξτρα επιλογές στον τρόπο παιχνιδιού. Ωστόσο, η μουσική και ο ήχος είναι που κλέβουν την παράσταση. Οι Jazz διασκευές γνωστών θεμάτων της σειράς Mario αλλά και οι πρωτότυπες συνθέσεις ενορχηστρωμένες είναι πραγματικά υπέροχες, χτίζοντας σχεδόν από μόνες τους την χαλαρή και φιλόξενη ατμόσφαιρα που το χαρακτηρίζει.

Τέλος, καταλήγοντας, νομίζω αυτό που αξίζει να αναφέρω είναι ότι το παιχνίδι μοιάζει σαν σύνολο, κάπως εκτός εποχής. Δηλαδή προέρχεται από μια εποχή που το φορητό gaming εξισωνόταν με το Game Boy και όχι με τα κινητά και τα tablets. Και αυτό, ίσως μπορεί σήμερα να δημιουργήσει μια σύγχυση αλλά και μια άνιση σύγκριση.

Εννοώ ότι το παιχνίδι σε όλο το φάσμα του, από το gameplay, μέχρι την δομή, την διάρκεια και την γενικότερη φιλοσοφία του, είναι προσαρμοσμένο στην φορητότητα (είναι τέλειο για sessions των 15-20 λεπτών) και σε μια πιο casual νοοτροπία που δεν συναντάμε πλέον συχνά στις κονσόλες μας – ακόμα και στο “φορητό” Switch. Μοιάζει λίγο “ξένο” δηλαδή. Αυτή η πτυχή της αγοράς έχει πλέον, κυρίως μεταφερθεί στα κινητά και βασίζεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε ένα μοντέλο free-to-play ή κάτι παρεμφερές, οπότε τα 50 ευρώ που ζητάει εδώ η Nintendo δε νομίζω να βρουν εύκολα θετική ανταπόκριση στην αγορά.