Παίξαμε κάμποσες ώρες το online κομμάτι του Halo Infinite και τώρα μπορούμε να “πιστέψουμε”

Η τελευταία δεκαετία κύλησε σαν "τρενάκι του τρόμου" για τους fans του Halo. Από το τελευταίο της "μαμάς" Bungie, το Halo Reach, που πολλοί θεωρούν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της σειράς, το franchise πέρασε σε «ξένα» χέρια. Η πρώτη ουσιαστική επαφή με τα δημιουργήματα της 343i ήταν το Halo 4 που είχε ένα ποιοτικό campaign και ένα αποπροσανατολισμένο multiplayer που κυνηγούσε το κοινό του Call of Duty. Το Halo 5 ήρθε να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα, αστοχώντας ολοκληρωτικά με το campaign και με ένα multiplayer που όσο καλό και αν ήταν, δε θα έπρεπε να λέγεται Halo.

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία, η 343 Industries σίγουρα έμαθε πολλά από την ηχηρή Halo κοινότητα και έτσι το 2018 ήρθε να αποκαλύψει το Infinite. Ήδη από το πρώτο αυτό trailer η ομάδα φάνηκε διαβασμένη και έμοιαζε να έχει αντιληφθεί το τι κάνει ένα Halo…Halo. Λίγο η πολύχρονη απουσία, λίγο η επιστροφή στο κλασικό εικαστικό και οι γνώριμες μελωδίες, το Halo Infinite έμοιαζε με έναν εύστοχο εκσυγχρονισμό της σειράς και όχι με ένα shooter που προσπαθεί να υιοθετήσει όλες τις τάσεις της βιομηχανίας ταυτόχρονα.

Φτάνοντας στο τώρα, μετά από χρόνια αναμονής και μετά από τα όσα σκαμπανεβάσματα έχουν συμβεί *γκουχ* Craig *γκουχ*, έπιασα επιτέλους το Infinite στα χέρια μου. Το συναίσθημα ήταν περίεργο. Ένα κοκτέιλ, χαράς, αγωνίας, ανυπομονησίας, μέχρι που ‘έσκασαν’ οι πρώτες νότες από το μενού. Η χαρακτηριστική ψαλμωδία ξεκίνησε να ακούγεται από τα ηχεία της τηλεόρασης και ομολογώ πως σχεδόν λύγισα. Τότε ήταν που πραγματικά αντιλήφθηκα πως πρόκειται να παίξω το νέο κεφάλαιο της αγαπημένης μου σειράς.

Πλέον, έχοντας περάσει καμπόσες ώρες στο online του Halo Infinite, μπορώ να "πιστεύω", όπως έλεγε και η επική προωθητική καμπάνια του Halo 3. Πράγματι το Infinite μου έδωσε την εντύπωση ενός προσεγμένου και μελετημένου sequel των παλιών καλών Halo, εκσυγχρονίζοντας τόσο-όσο τη φόρμουλα για να μοιάζει φρέσκια, χωρίς όμως να δίνει την εντύπωση μιας ξένης εμπειρίας.

Gameplay μηχανισμοί και Sprint – Τέλεια ισορροπημένα, έτσι όπως πρέπει όλα να είναι

Η ατάκα του Thanos που έγραψε ιστορία στο MCU, νομίζω πως περιγράφει τέλεια και το gameplay του Infinite. Η βάση είναι ξεκάθαρα τα δημιουργήματα της Bungie, με το sandbox να έχει τον πρωταρχικό ρόλο. Ο χαμός από advanced mobility βοηθήματα του Halo 5 έμεινε στο παρελθόν (και δε θα μας λείψει), με τα μόνα εργαλεία κίνησης που παραμένουν να είναι το Sprint, το Clamber (δυνατότητα να σκαρφαλώνεις σε επιφάνειας) και το Slide.

Ναι, το Sprint που έχει διχάσει τόσο την κοινότητα τα τελευταία χρόνια επιστρέφει, αλλά νομίζω πως η 343 βρήκε τη λύση, την τέλεια ισορροπία. Το Sprint στο Halo Infinite είναι δίχως υπερβολή σχεδόν άχρηστο από άποψη ταχύτητας. Η αύξηση είναι τόσο μικρή που περνά απαρατήρητη και το γεγονός ότι εμφανίζεσαι στο ραντάρ όταν το χρησιμοποιείς σε κάνει να το αποφεύγεις. Ωστόσο, αν δεν κάνεις Sprint δε μπορείς να κάνεις ούτε slide, το οποίο με τη σειρά του επιτρέπει μερικές πολύ εντυπωσιακές και ταχύτατες κινήσεις, όπως το drop slide που ανακάλυψαν ήδη οι πιο ικανοί παίκτες. Επομένως, η 343 έδωσε τη λύση στο Sprint, κάνοντας το την δίοδο για τις απαιτητικές κινήσεις. Πλέον δεν είναι κάτι απαραίτητο που αλλοιώνει τη φόρμουλα και τον σχεδιασμό των χαρτών, αλλά ένα συνοδευτικό εργαλείο. Μάλιστα, καθόλη τη διάρκεια του Sprint πλέον μπορείς να έχεις τον έλεγχο του που σημαδεύει το όπλο σου και η ακύρωση για να πυροβολήσεις γίνεται ακαριαία. Το debate μπορεί επομένως σταματά για εμένα και δηλώνω ικανοποιημένος με τη νέα αυτή λύση.

Επειδή, όμως, παρασύρθηκα και δε θέλω να υπεραναλύω, θα πω συνοπτικά πως και όλοι οι υπόλοιποι μηχανισμοί είναι εξίσου καλά δουλεμένοι. Ειδικά το gunplay είναι τρομερά ικανοποιητικό. Κάθε όπλο έχει τη θέση του στο sandbox, με ουσιαστικές προσθήκες και επιστροφές και με ένα σωστό ξεκαθάρισμα, πετώντας στην απ’ έξω τα -δίχως υπερβολή- άχρηστα Promethean όπλα. Πολύ σημαντικό ρόλο στο φανταστικό shooting παίζει και η δουλειά που έχει γίνει με το ήχο του παιχνιδιού. Όλα τα ηχητικά εφέ γέμιζαν το δωμάτιο μου με μπάσο, συνεισφέροντας σημαντικά στην όλη ικανοποιητική αίσθηση, αλλά δίχως υπερβολές. Η στόχευση επίσης μου φάνηκε καλύτερη, με λιγότερο ‘μαγνητισμό’ σε σχέση με το Halo 5, κάτι που δίνει στην όλη εμπειρία μια πιο “κοφτερή” αίσθηση.

Κλείνοντας, θέλοντας να επιστρέψω στο του sandbox και να δηλώσω ποσό ευχαριστημένος είμαι με την πορεία που ακολούθησε η 343. Πρακτικά η ομάδα επεκτείνει τη φιλοσοφία του Halo 3. Έτσι, και εδώ έχουμε equipment που μπορεί να βρεθεί στο χάρτη, με τη διαφορά ότι δίνεται η επιλογή να το χρησιμοποιήσεις όποτε εσύ θέλεις. Αυτό δημιουργεί ένα μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος και πολλούς περισσότερους συνδυασμούς. Μάλιστα, ρεσιτάλ είναι ο γάντζος, ένα νέο equipment με τρεις χρήσεις που μπορείς να εκμεταλλευτείς για την περιήγηση στο χάρτη, για να μεταφερθείς πάνω σε κάποιο εχθρό ή για να πάρεις όπλα από το πεδίο της μάχης. Απλά θα αναφέρω ονομαστικά το combo Gravity Hammer και γάντζος και θα αφήσω τη φαντασία σας να δουλέψει.

Bugs, αστοχίες και ο λόγος που δε με απασχολούν (ακόμη)

Φυσικά υπήρχαν και αρκετά bugs. Το πιο εκνευριστικό που μου έτυχε ήταν το παιχνίδι να παγώσει εν μέσω αγώνα.  Ήταν κάτι που περίμενα ωστόσο, μιας και η 343 Industries περιέγραφε τον κώδικα που δοκίμασα ως τεχνική δοκιμή και ούτε καν ως beta.

Πέρα από τα αναμενόμενα τεχνικά προβλήματα ωστόσο, έχω και κάποια παράπονα. Το πρώτο και κυριότερο είναι το UI, το οποίο με μπέρδεψε και μου φάνηκε σε αρκετά πρώιμο στάδιο. Έτσι, το customization που είναι βαθύ και σωστά εμπνευσμένο από το Reach, δεν μπορεί να αναδειχθεί εξαιτίας του UI.  Ειδικά η καρτέλα του Battle Pass μοιάζει τρομερά φτωχή. Συνεχίζοντας, ο νέος Ping μηχανισμός που είναι δανεισμένος από το Apex Legends, κυριολεκτικά μου πέρασε παντελώς απαρατήρητος. Κατάλαβα πως υπάρχει και ξεκίνησα να τον χρησιμοποιώ στα τελευταία matches μου.

Τέλος, ανάμεικτα συναισθήματα έχω και για την αφαίρεση του Red vs Blue που έχει αντικατασταθεί από ένα έντονο χρωματιστό περίγραμμα, για να ξεχωρίζεις του εχθρούς από τους συμπαίκτες. Αυτό έγινε πρώτον για να αναδειχθεί το armor του κάθε παίκτη και δεύτερον για λόγους προσβασιμότητας, μιας και τα χρώματα μπορούν να αλλάξουν για άτομα με αχρωματοψία κ.ο.κ. Το πρόβλημα μου είναι πως δυσκολεύτηκα να συνηθίσω τα περιγράμματα και αρκετές φορές αργούσα να καταλάβω αν μπροστά μου είχα εχθρό. Ίσως να θέλει περισσότερη εξοικείωση, ίσως και ο μηχανισμός να θέλει περισσότερη δουλειά.

Το campaign είναι πλέον το τελευταίο μεγάλο ερωτηματικό

Φυσικά το Halo σαν πακέτο και σαν εμπειρία δεν ξεκινά και δεν σταματά στο multiplayer. Πολλοί παίκτες εκεί έξω δε θα μπούν ποτέ στις αρένες και θα σταθούν μόνο στο campaign. Ενώ από την άλλη υπάρχει μια ολόκληρη υπό-κοινότητα που ασχολείται φανατικά με το Forge και τα Custom Games. Υπάρχει το Theater και η YouTube σκηνή, το Firefight, τόσα πολλά modes και κουτάκια που πρέπει να τικάρει ένα ολοκληρωμένο Halo.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι μια περίπτωση, όπως τα Battlefield 2042 και Call of Duty Black Ops 4, που ακόμα και η ολοκληρωτική απουσία campaign μπορεί να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Τα Halo ήταν τρομερά πλούσια και πολύπλευρα πακέτα, σε βαθμό που ακόμα και σήμερα λίγα franchises φτάνουν.

Και κάπου εδώ κολλάει μια ιστορία. Λίγο πριν κλείσει η beta, από το σπίτι μου ήρθε ο Κούλης, με τον οποίο έχουμε λιώσει παρέα στα Halo στο παρελθόν. Μιας και στη τεχνική δοκιμή δεν υπήρχε split screen, παίζαμε εναλλάξ και ο μοχλός άλλαζε χέρια ανά ματς. Τα γέλια, η ένταση και το κλίμα μου θύμισε κάτι που είχα πολύ καιρό να ζήσω. Το αποκορύφωμα ήταν ένα εντυπωσιακό kill που έκανε με το γάντζο την ώρα που εγώ τον κορόιδευα, αλλά το karma μάλλον ήθελε να μου αποδείξει το αντίθετο. Η πανηγυρική αντίδραση που μας σήκωσε και τους δυο ταυτόχρονα από τον καναπέ ήταν η στιγμή που το αισθάνθηκα: Το Halo μπορεί να επιστρέψει.

Η 343 Industries μένει ακόμη να αποδείξει πως είναι ικανή να τα καταφέρει, αλλά τα νέα δεδομένα δείχνουν πως οι πιθανότητες είναι με το μέρος της. Η μεγάλη επιστροφή που χρειάζεται η σειρά έχω την εντύπωση πως βρίσκεται προ των πυλών.