Αξέχαστες gaming εμπειρίες - Part 1

Το παρακάτω αποτελεί το πρώτο μέρος μίας σειράς άρθρων στην οποία οι συντάκτες του Unboxholics.com, θα καταθέσουν ο καθένας ξεχωριστά, τις σημαντικότερες στιγμές που έζησαν ως gamers.

Πολλοί από εσάς (κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία) θα έχουν παίξει, τελειώσει ή απλά ασχοληθεί με αρκετά παιχνίδια. Το δικό μου κοντέρ σίγουρα αριθμεί αρκετούς εκατοντάδες τίτλους. Το θέμα όμως, που θέλω να μοιραστώ μαζί σας και τριγυρνάει στο μυαλό μου αρκετό καιρό, είναι το αν τελικά άξιζαν όλοι αυτοί οι τίτλοι ή απλά σε αρκετούς έχασα το χρόνο μου τελειώνοντάς τους και ουσιαστικά δεν μου προσέφεραν τίποτα, ούτε...παικτικά -μου επιτρέπετε την έκφραση- αλλά ούτε και συναισθηματικά. Το συγκεκριμένο θέμα όμως έχει πολλούς παράγοντες και είναι αρκετά γενικό, οπότε θα εστιάσω σε κάτι λίγο πιο βατό που πιστεύω πως είναι περισσότερο ενδιαφέρον και θα σας ξυπνήσει όμορφες αναμνήσεις. Πόσες gaming στιγμές σας έχουν μείνει ανεξίτηλες στο μυαλό; Σίγουρα κάθε παιχνίδι έχει κάτι να προσφέρει (υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις), αλλά πόσα είναι αυτά που σας έχουν προσφέρει αξέχαστες στιγμές; Στιγμές που όταν σκέφτεστε τα βιντεοπαιχνίδια αυτομάτως έρχονται στο μυαλό σας; Θα σας μεταφέρω μερικές προσωπικά αγαπημένες και αξέχαστες εμπειρίες - στιγμές, που πιστεύω πολύ δύσκολα θα ξεθωριάσουν από τη μνήμη μου.

Για το πρώτο παιχνίδι θα ξεκινήσω με μια φράση, που παρόλο που θα ακουστεί αρκετά γραφική, εγώ την πιστεύω ακράδαντα. “Υπάρχουν τα παιχνίδια, υπάρχει και το Metal Gear Solid”. Η σειρά του ανεπανάληπτου Hideo Kojima είναι αριστουργηματική, όχι μόνο στο χώρο των video games αλλά και γενικότερα. Παιχνίδια σταθμοί που ενέπνευσαν εκατοντάδες άλλα και έγραψαν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του μέσου. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο, μιας κάθε ένα έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αλλά τα συναισθήματα που ένιωσα στον τερματισμό του Metal Gear Solid 3: Snake Eater, δύσκολα μπορούν να μεταφερθούν σε αυτό το κείμενο. Η αφήγηση, οι χαρακτήρες και η ομορφιά του μέσου έφθασαν στο ζενίθ τους, μεταφέροντας μου έναν κυκεώνα πρωτόγνωρων συναισθημάτων. Απλά, μία από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω ζήσει σαν gamer.

Συνεχίζω με ένα παιχνίδι σταθμό για τη βιομηχανία και προσωπικά ένα από τα τρία αγαπημένα μου. Αναφέρομαι στο Final Fantasy VII του πρώτου PlayStation. Ο συγκεκριμένος τίτλος, μου μετέδωσε το μικρόβιο αυτής της πολύ όμορφης ασχολίας που λέγεται gaming. Με τον συγκεκριμένο τίτλο έχω περάσει πολλές εκατοντάδες ώρες, τερματίζοντας τον αρκετές φορές και αναλογιστείτε, πως είναι ένα παιχνίδι που είχε gameplay περίπου 100 ώρες. Στιγμές ανεπανάληπτες και πρωτόγνωρες στο χώρο, μιας και ήταν αρκετά πρωτοποριακό για την εποχή του. Μια στιγμή όμως θα μου μείνει αξέχαστη! Ο θάνατος της [ακολουθεί το πιο διαδεδομένο spoiler στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών] Aerith Gainsborough από τον Sephiroth. Για τα δεδομένα του τότε αλλά και της ηλικίας μου, σε μια εποχή που τα περισσότερα παιχνίδια προσέφεραν χρώματα, λουλουδάκια και μπαλίτσες, η συγκεκριμένη στιγμή ήταν χτύπημα στο στομάχι, αφήνοντάς με άναυδο για αρκετό καιρό, κάνοντάς με να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για τα video games. Όσοι το είχαν παίξει τότε σίγουρα θα με καταλάβουν απόλυτα. Ένας τίτλος που παρόμοιος του πολύ δύσκολα θα κυκλοφορήσει ξανά.

Resident Evil. Έχουμε καταντήσει κουραστικοί και γραφικοί με το να λέμε ξανά και ξανά πόσο σημαντικό είναι το πρώτο Resident Evil, αλλά είναι η αλήθεια. Την εποχή που κυκλοφόρησε ήταν σοκαριστικά ανατρεπτικό για τα δεδομένα της εποχής. Ένα παιχνίδι σκληρό και τρομακτικό που άλλαξε πολλά. Σίγουρα μία από τις σημαντικότερες στιγμές που έζησα, αλλά και η gaming κοινότητα γενικότερα, ήταν εκείνη η πρώτη επαφή με το ζόμπι, όταν εκείνο γυρίζει και σε κοιτάει. Ακόμα νιώθω το ρίγος που διαπέρασε το τότε παιδικό κορμί μου. Καταπληκτικό!

Το πρώτο Portal το αγόρασα κατά τύχη. Δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται, μόνο άκουγα συνέχεια το όνομά του, έτσι με την πρώτη μείωση τιμής του στο Steam είπα να το δοκιμάσω. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Ελάχιστες φορές με έχει εκπλήξει τόσο πολύ ένα παιχνίδι. Το Portal ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, δεν είχα ιδέα για το τι θα αντιμετωπίσω σαν παίκτης. Όλος ο τίτλος είναι εκπληκτικός, αλλά η συνάντηση με την GLaDOs, και η αξέχαστη φωνή της, ήταν κάτι το οποίο δύσκολα θα ξεχάσω. Όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο τίτλο, αλλά και με το sequel του, Portal 2, κάντε τη χάρη στον εαυτός και παίξετέ τα αμέσως.

Κάτι παρόμοιο έγινε και με το BioShock. Το BioShock ήταν κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο και κάτι πρωτότυπο το 2007 που κυκλοφόρησε. Ο τίτλος του Levine και της παρέας του προσέφερε στους απανταχού gamers ένα συγκλονιστικό και ανατρεπτικό σενάριο, καλοστημένο και στιβαρό gameplay, με καινοτομίες (βλ. Plasmids) και μία ατμόσφαιρα που προκαλεί πόνους στα κόκαλα. Προσωπικά αγαπημένη μου στιγμή, η πρώτη επαφή με τον Big Daddy. Φόβος και δέος! Το BioShock κατέλαβε μια περίοπτη θέση στην καρδιά μου!

Ήταν περίπου 10 χρόνια πριν, και συγκεκριμένα Χριστούγεννα του 2005 όταν πάλι ένας φίλος μου, με προσκάλεσε να παίξουμε σπίτι του έναν νέο τίτλο που είχε αγοράσει με θεματική από την Ελληνική μυθολογία. Η αλήθεια είναι ότι τότε ασχολούμουν λιγότερο με τα video games, με αποτέλεσμα να μην μάθαινα πολλά αριστουργήματα της εποχής. Το παιχνίδι ονομαζόταν God Of War, ξεκινώντας με τον σκληροτράχηλο σπαρτιάτη Kratos να σφαγιάζει ορδές από εχθρούς. Ελάχιστα λεπτά από την αρχή, έρχεται το πρώτο QTE ( Quick Time Event) μέσα στο πλοίο πολεμώντας με την Hydra. Το σοκ ήταν μεγάλο και έμεινα αποσβολωμένος μέχρι να τελειώσει η μάχη. Συνταρακτικό! Επίσης, μιας και αναφερόμαστε στο God Of War, πρέπει να αναφέρω πως και στο τρίτο μέρος της σειράς, η μάχη με το πρώτο Boss, δηλαδή τον Ποσειδώνα, είναι μία από τις καλύτερες σκηνές δράσης που έχω δει τόσο στα video games αλλά και γενικότερα.

Shadow Of the Colossus. Πραγματικά αγαπάω τόσο πολύ τον συγκεκριμένο τίτλο που δεν ξέρω πώς να τον περιγράψω. Μου έχει προσφέρει τόσα πολλά πράγματα , τόσα συναισθήματα, που είναι πολύ δύσκολο να βρω κάποιες λέξεις για αυτόν. Το παιχνίδι είναι ένα αριστούργημα, ένα ποίημα, από όποια οπτική γωνία και αν τον κοιτάξεις. Δε θα αναφερθώ σε κάποια στιγμή μέσα από το παιχνίδι, για τον πολύ απλό λόγο, ότι όλος ο τίτλος ήταν μια αξέχαστη στιγμή στη ζωή μου.

Σειρά έχει το εκπληκτικό Dark Souls. Καθώς δεν είχα ασχοληθεί με το Demon’s Souls, δεν είχα την παραμικρή ιδέα το τι σημαίνει “Souls”. Είχα αποθαρρυνθεί αρκετά διαβάζοντας παντού για την δυσκολία του παιχνιδιού και απέφευγα την αγορά του. Αλλά όσο παρακολουθούσα τα trailers του, έβλεπα εικόνες του τίτλου, κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το καταπληκτικό οπτικό αποτέλεσμα ανεκμετάλλευτο και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ. Οι πρώτες ώρες ήταν δύσκολες. Η οθόνη “You Died” εμφανιζόταν ξανά και ξανά καθώς δεν είχα μπει στο πετσί του ρολού που προστάζει το Dark Souls. Μετά από αρκετή προσπάθεια κατάφερα τελικά να εξημερώσω το “θεριό” και τότε άρχισε η απόλαυση. Η στιγμή που θα μου μείνει αξέχαστη είναι η πρώτη επαφή με το Anor Londo, καθώς και η μάχη με τους Ornstein και Smough. Σοκ και δέος!

Τον τελευταίο καιρό η βιομηχανία δεν μας τα λέει καλά. Τα παιχνίδια είναι λιγοστά, οι gameplay ώρες ελάχιστες, τα DLC πέφτουν βροχή και τα σενάρια είναι σε γενικές γραμμές κάτω του μετρίου. Τα αναφέρω όλα αυτά, καθώς τα πραγματικά παιχνίδια – διαμάντια είναι ελάχιστα. Για μένα το τελευταίο διαμάντι της βιομηχανίας, ήταν το The Last Of Us. Έχουμε κάνει άπειρες αναφορές στον συγκεκριμένο τίτλο και όχι άδικα. Είναι ένα από τα τελευταία παιχνίδια που με συγκλόνισαν και με άγγιξαν τόσο βαθιά μέσα μου όσο λίγα και ειδικά η στιγμή του θανάτου στα πρώτα λεπτά του τίτλου. Το TLOU σου μεταδίδει με μαεστρικό τρόπο τα συναισθήματα που το σενάριο θέλει να σου περάσει.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που ξεχνάω. Τα συγκεκριμένα παιχνίδια και οι εκάστοτε στιγμές είναι αυτές που μου έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό. Σίγουρα έχετε και εσείς αρκετές αξέχαστες εμπειρίες με διάφορους τίτλους και θα χαρώ πολύ να τις μοιραστείτε μαζί μου στα σχόλια. Κλείνοντας, θέλω να ενθαρρύνω να συνεχίστε να αναζητάτε αυτές τις στιγμές, γιατί στην τελική αυτές μένουν στη μνήμη σας και όχι τα γραφικά και τα fps.