Τεράστιες ερμηνείες…ερμηνευτών: Από τον Jim Morrison στον Freddie Mercury

“Εξέθεσε τον εαυτό σου στον βαθύτερο φόβο σου. Μετά από αυτό θα νιώσεις ελεύθερος» είπε κάποτε ο Jim Morrison και θαρρώ πως οι περισσότεροι μεγάλοι frontmen, ερμηνευτές και καλλιτέχνες ακολούθησαν ηθελημένα ή και χωρίς να το γνωρίζουν, αυτό το δόγμα. Η μουσική και ο κινηματογράφος είναι δύο τέχνες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους από την εποχή που ο ήχος συνάντησε την εικόνα. Έτσι και η μουσική έπλασε μετά με τις νότες τις κινούμενες εικόνες δίνοντάς τες μια νέα διάσταση. Όπως αυτοί, λοιπόν, άφησαν την σφραγίδα τους πάνω στη σκηνή, δε μπόρεσε να μη γίνει το ίδιο στη μεγάλη οθόνη, καθώς ταλαντούχοι αστέρες του Χόλιγουντ προσπάθησαν να πιάσουν αυτή τη φλόγα τους, το άστρο τους. Κάποιοι κάηκαν στην πορεία και άλλοι έλαμψαν παραπάνω ούτως ώστε να μπουν για λίγο στη ψυχοσύνθεσή τους και να μεταμορφωθούν σε αυτές τις ανεπανάληπτες φιγούρες. Τουλάχιστον όσο πιο πιστά γίνεται για εμάς τους…θνητούς που θέλουμε να δούμε μερικές πτυχές της ζωής τους.

Για αυτό θα σας κάνω μια αναδρομή σε μερικές από τις καλύτερες κινηματογραφικές ερμηνείες…ερμηνευτών που πέρασαν από το σινεμά και φυσικά να προτείνω τις πιο «διαλεχτές» προτάσεις στο σπάνιο -πλέον- είδος τέτοιων βιογραφικών ταινιών.

Ray, 2004 (Jamie Foxx ως Ray Charles)

Ίσως η ταινία που ξεκίνησε ένα κύμα βιογραφικών ταινιών που κορυφώθηκε περίπου το 2007. Ο Jamie Foxx στην καλύτερη -για πολλούς- ερμηνεία της καριέρας του, αποσπώντας το βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου στην 77^η Τελετή Απονομής των Oscars, μεταμορφώνεται στον Ray Charles και μεταφέρει κομμάτια από τη ζωή του τυφλού πιανίστα και θρύλου των blues. Μια αναδρομή από τη νεαρή ηλικία και το δύσκολο ξεκίνημά του μέχρι το απόγειο της καριέρας του, χωρίς ωστόσο να είναι εντελώς ιστορικά ακριβής -όπως και οι περισσότερες της λίστας.  Σε σκηνοθεσία Taylor Hackford, συμπρωταγωνιστεί ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών όπως οι: Regina King, Kerry Washington, Clifton Powell και Harry Lennix.

“Walk the Line”, 2005 (Joaquin Phoenix ως Johnny Cash)

Εδώ ο Joaquin Phoenix, έχοντας ξεκινήσει το σερί ανεπανάληπτων ερμηνειών του μετά τον Μονομάχο, μας χαρίζει ακόμη μια υποδυόμενος τον αινιγματικό και αξεπέραστο Johnny Cash. Τι κι αν δεν πήρε το χρυσό αγαλματίδιο της χρονιάς εκείνης και κατά πολλούς αδικήθηκε; (Το απέσπασε η συμπρωταγωνίστριά του Reese Witherspoon δικαίως και ο Phoenix πήρε μια Χρυσή Σφαίρα). Η κινηματογραφική ιστορία τον δικαίωσε αρκετά χρόνια μετά. Το αστείρευτο σκηνοθετικό ταλέντο του James Mangold μεταφέρει την πολυτάραχη ζωή του Cash με ωμότητα και χωρίς ωραιοποιησμούς. Τόσο που η κόρη του Rosanne Cash κατακεραύνωσε την ταινία γιατί απεικονίζει τα τρία πιο τραυματικά γεγονότα της ζωής της.

Get On Up, 2014 (Chadwick Boseman ως James Brown)

Από την απόλυτη φτώχεια στη Τζόρτζια στην κορυφή της soul μουσικής και την παγκόσμια αναγνωρισμότητα. Ο Chadwick Boseman γίνεται για δύο ώρες περίπου ο James Brown και αφήνει μια εξαιρετική ερμηνεία καθώς δεν ακολουθεί τα συμβατικά πρότυπα των βιογραφικών ταινιών. Η δράση εξιστορείται από τον «Νονό της Soul” όπως τη θυμάται, πηδώντας από το ένα γεγονός στο άλλο, σπάζοντας κιόλας τον 4^ο τοίχο, προσδίδοντας ένα μοναδικό τόνο στο φιλμ του Tate Taylor. Μαζί του παίζουν οι Dan Aykroyd, Viola Davis, Octavia Spencer και Craig Robinson.

Judy, 2019 (Renee Zellweger ως Judy Garland)

Ο ρόλος που χάρισε το δεύτερο Όσκαρ (Α’ γυναικείου ρόλου αυτή τη φορά) στην Renee Zellweger. Πιθανότατα στην πιο μεστή της της ερμηνεία μεταμορφώνεται στην αμερικανίδα ηθοποιό και τραγουδίστρια Judy Garland στην ομώνυμη κινηματογραφική μεταφορά της παράστασης του Broadway. Το φιλμ καταπιάνεται κυρίως με τη δύση της καριέρας της Garland όταν αυτή μετακομίζει στο Λονδίνο και ενίοτε μας πηγαίνει μέσω flashbacks στο παρελθόν της και κυρίως όταν γύριζε τον «Μάγο του Οζ» τον πιο φημισμένο της ρόλο.

Bohemian Rhapsody, 2018 (Rami Malek ως Freddie Mercury)

Παρόλο που η παραγωγή του παραλίγο να διαλυθεί ολοκληρωτικά εξαιτίας του ότι ο σκηνοθέτης της Bryan Singer τα παράτησε όλα στη μέση και αποχώρησε. Ευτυχώς το έργο του ολοκλήρωσε με όσο το δυνατόν λιγότερα τσακίσματα ο Dexter Fletcher. Με τις ευλογίες των εναπομείναντων μελών των Queen, τους Bryan May και Roger Taylor, ο Rami Malek χρίστηκε ως Freddie Mercury -αν και αρχικά ήθελαν τον Sacha Baron Cohen. Μπορεί να μην τραγούδησε με τη φωνή του, όπως ο Val Kilmer στο “The Doors” αλλά παρέδωσε μια ερμηνεία αντάξια της μνήμης του ενός εκ των πιο ταλαντούχων frontman της Rock μουσικής και το φινάλε στο εμβληματικό «Live Aid” είναι απόδειξη αυτού. Δικαίως απέσπασε εκείνη την χρονιά το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

“Rocketman”, 2019 (Taron Egerton ως Elton John)

O Dexter Fletcher, έχοντας στο τσεπάκι του την αναπάντεχη επιτυχία του Bohemian Rhapsody, ανέλαβε ένα χρόνο αργότερα να μεταφέρει την ζωή του Elton John στη μεγάλη οθόνη. Ο Taron Egerton έμοιαζε σαν μια επιλογή β’ κλάσης, μη πούμε αουτσάιντερ. Διέψευσε τους πάντες παρά το γεγονός ότι η ταινία δεν είχε την τεράστια απήχηση του φιλμ με τον Mercury. Το fun fact της υπόθεσης είναι πως ο Elton John και ο Egerton έπαιξαν μαζί στο Kingsman: The Golden Circle το 2017.

“La Vie en Rose”, 2007 (Marion Cotillard ως Edith Piaf)

Την γεμάτη πόνο, φλογερούς έρωτες και δόξα ζωή της Edith Piaf ενσαρκώνει η Marion Cotillard στην «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» που σκηνοθετεί ο Olivier Dahan και πήρε τον τίτλο από το ομώνυμο τραγούδι της. Εκείνη τη χρονιά η Cotillard έγινε ευρέως γνωστή και ήταν ο ρόλος που απογείωσε την καριέρα της Γαλλίδας ηθοποιού. Της χάρισε, κιόλας, το πρώτο της Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και ήταν η πρώτη φορά που δόθηκε από την Ακαδημία σε γαλλόφωνο ρόλο. Αφηγηματικά το φιλμ ξεδιπλώνει τη ζωή της μέσα από τα πιο σημαντικά γεγονότα που έζησε και ολοκληρώνεται με ένα επικό κρεσέντο και την ερμηνεία του εμβληματικότερου κομματιού της, Non, “Je Ne Regrette Rien”.  

I’m Not There, 2007

Πως γίνεται έξι ηθοποιοί σε μία ταινία να ενσαρκώνουν τον ίδιο ρόλο; Κι όμως το πέρα για πέρα αντισυμβατικό -όπως και η φιγούρα του- βιογραφικό φιλμ του Todd Haynes για τη καριέρα και τη ζωή του Bob Dylan, το τόλμησε και τα κατάφερε. Οι Christian Bale, Cate Blanchett, Marcus Carl Franklin, Richard Gere, Ben Whishaw και ο μακαρίτης Heath Ledger -σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους- ενσαρκώνουν εφτά διαφορετικούς χαρακτήρες που ενέπνευσε ο Dylan. Διαλέγετε λοιπόν και παίρνετε ποια ερμηνεία θα λατρέψετε εδώ. Μακράν η πιο ιδιαίτερη της λίστας αυτής. Η ταινία πήρε την ονομασία της από το «I’m Not There” ένα κομμάτι που ηχογράφησε ο Dylan το 1967 και παρέμενε ακυκλοφόρητο μέχρι την κυκλοφορία της.

Amadeus, 1984 (F. Murray Abraham ως Antonio Salieri, Tom Hulce ως Mozart)

Για μένα ήταν η πρώτη ταινία που είδα ποτέ από αυτή τη λίστα και ευχαριστώ την ψαγμένη καθηγήτρια μουσικής που είχαμε στο γυμνάσιο και μας έβαλε να τη δούμε. Κάνω μια παρένθεση καθώς δεν πρόκειται για κάποιον frontman ή τραγουδιστή. Ήταν όμως μια μουσική ιδιοφυία που άφησε ιστορία και η ταινία της ζωής του αποτελεί "must" πρόταση για εμένα. Το Amadeus σε σκηνοθεσία του θρυλικού Milos Forman είναι το φιλμ που ξεκίνησε πιθανότατα αυτή τη μόδα στα μάτια των παραγωγών του Χόλιγουντ και θέλησαν να μιμηθούν την ποιότητα και την επιτυχία της. Προτάθηκε για 11 Όσκαρ και απέσπασε τα οκτώ ανάμεσά τους τα Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας για τον Forman, κάτι που κατάφερε για δεύτερη φορά μετά το εξαιρετικό «Στην Φωλιά του Κούκου» του 1975. Εδώ ο F. Murray Abraham, που αρκετοί θα τον έχετε απολαύσει στη σειρά “Homeland”, μεταμορφώθηκε στον Αντόνιο Σαλιέρι, τον κάποτε φίλο, μετέπειτα εχθρό και εν τέλει δολοφόνο του θρυλικού Μότσαρτ. Τα γεγονότα ξετυλίγονται όταν ο ίδιος θέλει να ομολογήσει την πράξη του σε έναν ιερέα λίγο πριν αυτοκτονήσει ο ίδιος βουτηγμένος στις τύψεις που τον βάραιναν μια ζωή.

Control, 2007 (Sam Riley ως Ian Curtis)

Ο άλλοτε φωτογράφος των Joy Division, Anton Corbijn, αποφασίζει να τιμήσει τη μνήμη του Ian Curtis με μια βιογραφική ταινία. Ο Sam Riley ενσαρκώνει τον frontman της θρυλικής post-punk βρετανικής μπάντας και βουτάει στην ταραγμένη ψυχοσύνθεση του, καθώς και της συντρόφου του, Deborah, που την υποδύεται η Samantha Morton. Διηγείται τα χρόνια όπου σχηματίστηκαν και μεσουράνησαν οι Joy Division, καθώς και την πάλη του Curtis με την επιληψία που τον τάλανιζε για χρόνια.

The Doors, 1991 (Val Kilmer ως Jim Morrison)

Χωρίς να θέλω να μειώσω όλα τα παραπάνω και χωρίς να έχω πρόθεση να τις κατατάξω, άφησα αυτή που προσωπικά θεωρώ ως την καλύτερη ερμηνεία όλων των εποχών στο συγκεκριμένο είδος. Ο Val Kilmer όχι απλά μεταμορφώνεται σε Jim Morrison. ΕΙΝΑΙ ο Jim Morrison για περίπου 2μιση ώρες που διαρκεί αυτή η αριστουργηματική σε σύλληψη, φωτογραφία και σκηνοθεσία βιογραφική ταινία για τον χίπη και αντικομφορμιστή της rock n roll σκηνής. Ο Oliver Stone που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, δεν ωραιοποιεί τίποτα και με κάθε ωμότητα αναδεικνύει το ποιόν ενός τραγουδιστή που έμελλε να αλλάξει μια για πάντα την έννοια ροκσταρ και να την κάνει δική του. Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να αναφέρω πως ένας από τους αγαπημένους μου, ο Kyle McLachlan του Twin Peaks, υποδύεται τον θρυλικό κιμπορντίστα, Ray Manzarek.