Το gaming πέρα από τα γραφικά

Οταν ένα παιχνίδι αγγίζει τον άνθρωπο
04 Μαρτίου 2015 11:26
Το gaming πέρα από τα γραφικά

Καταρχάς, βάλτε αυτό να παίζει στο background.

Διαβάζοντας το κείμενο του Κυριάκου μιλώντας για το The Last of Us και συγκεκριμένα για το πιο δυσβάσταχτο sequence του παιχνιδιού, αισθάνθηκα την ανάγκη να αναφέρω μία παρόμοια προσωπική εμπειρία με το ωραιότερο παιχνίδι που έχω παίξει, το Red Dead Redemption. Στο κείμενο αναφέρομαι σε συγκεκριμένα γεγονότα οπότε καταλαβαίνετε ότι υπάρχουν spoilers.

Ο χαρακτηρισμός του παιχνιδιού ως το ωραιότερο που έχω ασχοληθεί δεν αναφέρεται μόνο στον οπτικό - τεχνικό τομέα και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί το χαρακτηρίζω έτσι. Ξεκίνησα να παίζω και να συμπαθώ τον John ως έναν ακόμα “badass” χαρακτήρα ο οποίος προσπαθεί να διορθώσει κάποια λάθη που είχε κάνει στη ζωή του σε μια προσπάθεια να “καθαρίσει” το όνομά του. Όσο, όμως, το παιχνίδι μού έδινε περισσότερα στοιχεία για το λόγο που έπρεπε πραγματικά να βάλει ένα τέλος στην παλιά του ζωή τότε άρχισε να αλλάζει χαρακτήρα για εμένα. Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ότι έχοντας χάσει τον πατέρα μου στην εφηβεία, η σχέση μεταξύ γονιού και παιδιού, πόσο μάλλον πατέρα – γιου είναι ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα το οποίο είναι αρκετά βαρύ για εμένα. Η σκηνή που πραγματικά άλλαξε το παιχνίδι για εμένα ήταν μετά τον θάνατο του Bill που επιτέλους μπορείς να δεις την οικογένειά σου. Η διαδρομή που κάνεις από εκεί μέχρι τη φάρμα που βρίσκονται αποτελεί την πιο δυνατή gaming στιγμή που έχω ζήσει.

Ξεκινάει να παίζει το Compass, το αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι του soundtrack, και οι εικόνες που έβλεπα γύρω μου από τον ουρανό, το τοπίο, τον καλπασμό του αλόγου, άρχισαν να μεταφράζονται στο μυαλό μου σαν ωμά συναισθήματα, σαν την προσμονή ενός πατέρα να ξαναδεί το παιδί του, να του μιλήσει και να το χαρεί, να λυτρωθεί (Redemption) για όλα αυτά που έχει κάνει χωρίς την ύπαρξη συνεπειών. Αυτό το sequence είναι που με έκανε να κλαίω με λυγμούς και να με αγγίξει σε προσωπικό επίπεδο όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. Από εκεί και πέρα το παιχνίδι για εμένα έγινε κάτι πολύ πιο πάνω από οτιδήποτε έχω παίξει στη ζωή μου, έπαψε να είναι ένα βιντεοπαιχνίδι κι έγινε μια εμπειρία ζωής.

Το τέλος του παιχνιδιού το γνώριζα πριν ξεκινήσω το RDR και παίζοντας θεώρησα αγγαρεία το να το παίξω, αλλά με το συναισθηματικό δέσιμο που απέκτησα με τη σχέση John και Jack μου ήταν πολύ δύσκολο να φτάσω μέχρι εκεί . Βέβαια το sequence που οδήγησε στο τελικό standoff για ακόμα μια φορά με άγγιξε, βλέποντας τον Jack να ουρλιάζει προς τον John, ξέροντας τι θα συμβεί, και τον John να ετοιμάζεται να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει την οικογένεια του με κάθε κόστος. Αυτή η προσπάθεια να σκοτώσεις τους πάντες γύρω σου ξέροντας εξαρχής ότι δεν θα τα καταφέρεις, αλλά προσπαθώντας να εξασφαλίσεις όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στην οικογένειά σου, αυτή η αυτοθυσία είναι για εμένα η απόλυτη στιγμή της οικογενειακής σχέσης στο παιχνίδι.

Για εμένα αυτή η εξωτερίκευση συναισθημάτων που ένιωσα στο RDR ήταν μια μορφή “ψυχανάλυσης” και ιδιαίτερης τροφής για σκέψη μέσα από κάτι το οποίο για πολλούς μπορεί να είναι ένα απλό παιχνίδι, αλλά για εμένα είναι εκεί που κατάλαβα ότι τα βιντεοπαιχνίδια μπορούν όχι μόνο να διασκεδάσουν αλλά και να ταρακουνήσουν τον παίκτη, να ξεπεράσουν την απλά οπτική επαφή αλλά να περάσουν σε μια πιο άμεση, συναισθηματική και ηθική επαφή ανάλογα με τα βιώματα του καθενός. Ένιωσα πραγματικά ότι τα βιντεοπαιχνίδια είναι κάτι ανώτερο από αυτό που περιγράφουν πολλοί, είναι εμπειρία.

Είναι μια μορφή τέχνης που ενώ σε οριοθετεί σε ένα σύμπαν, σου δίνει την ευκαιρία να βιώσεις όπως εσύ θέλεις αυτήν την εμπειρία και να μεταφράσεις τα ερεθίσματα που σου δίνονται με όποιο τρόπο καταλαβαίνεις εσύ καλύτερα ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο απώτερος σκοπός.

 

Tags: