Τα αγαπημένα βιντεοπαιχνίδια του 2014

Το 2014 όσον αφορά στη gaming βιομηχανία, σίγουρα δε θα είναι μία από τις αξέχαστες χρονιές. Προσωπικά έχω ζήσει πολύ καλύτερες σεζόν, με περισσότερα και ανώτερα παιχνίδια. Θα έλεγα πως η χρονιά που μας αφήνει αποτέλεσε το μεταβατικό στάδιο, το σημείο δηλαδή που λίγες εταιρίες τόλμησαν, πολλές βιάστηκαν  και ακόμη περισσότερες φοβήθηκαν να κάνουν το επόμενο μεγάλο βήμα. Για να μην αμαυρώνω, όμως, ένα γιορτινό κείμενο, οι απόψεις μας για το πως είδαμε το 2014, βρίσκονται διαθέσεις μας στο πρώτο μισό του Framerate Live! Rewind 2014.

Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, θεωρώ άδικο, αλλά κυρίως αδύνατο για τεχνικούς λόγους, να βραβευτεί ένας και μόνος τίτλος από ένα μέσο. Δεν πιστεύω, δηλαδή, στο “Game of the Year award” από τα μέσα. Όπως συνήθιζα να κάνω και στο παρελθόν, έτσι και εδώ στους Unboxholics, αντί να ανακηρύξουμε έναν νικητή ως site γενικότερα, θα τιμήσουμε ο κάθε συντάκτης ξεχωριστά τα αγαπημένα βιντεοπαιχνίδια για το 2014. Προσοχή στις λέξεις «τιμήσουμε» και «αγαπημένα». Τα παιχνίδια που θα δείτε στις επόμενες σελίδες, δεν είναι κατ’ ανάγκη τα καλύτερα, ούτε αυτά με τις καλύτερες βαθμολογίες. Είναι τα παιχνίδια που άφησαν το στίγμα τους και που αγαπήσαμε μέσα στο 2014.

---

Σάκης Καρπάς

Θα ξεκινήσω εγώ, ενώ παρακάτω θα βρείτε τις απόψεις όλων των συντακτών του Unboxholics.com.

Με τυχαία σειρά:

Dark Souls 2

Όχι το τέλειο sequel, αλλά σίγουρα κάτι που στάθηκε επάξια στο ύψος των περιστάσεων και ένα παιχνίδι που καλώς ή κακώς «έφαγε» περίπου 350 ώρες από τη ζωή μου. Το Dark Souls 2 αποδεικνύει πως η FromSoftware είναι εδώ, ως φύλακας του hardcore gaming, για να κρατάει τις ισορροπίες. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα –για πολλούς λόγους- παιχνίδια του 2014.

Alien: Isolation

Αδιαμφισβήτητα έχει προβλήματα. Αδιαμφισβήτητα έχει αδυναμίες. Ο τίτλος της Creative Assembly, όμως, έχει ένα άρωμα ‘90s και ένα feeling βγαλμένο από τα παλιά. Είναι εκείνο το παιχνίδι που δε σε λυπάται, εκείνο το παιχνίδι που δε σε παίρνει από το χεράκι, εκείνο το παιχνίδι που δεν έχει ανάγκη να απευθυνθεί στις μάζες, εκείνο το παιχνίδι που τιμάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μία από επικότερες κινηματογραφικές παραγωγές  του 20^ου αιώνα.

The Evil Within

Παράξενη επιλογή θα πείτε αρκετοί. Όντως, το The Evil Within ήταν μία πολύ δυνατή απογοήτευση για εμένα, διότι οι προσδοκίες που είχα παραήταν τεράστιες. Το παιχνίδι του Mikami είναι γεμάτο προβλήματα και αδύναμα σημεία και αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Είναι στη λίστα μου, ωστόσο, γιατί παρά τα λάθη του, είναι ένα γνήσιο survival horror που θυμίζει έντονα τη χρυσή εποχή του PSX και PS2. Αν μη τι άλλο, όλοι εμείς που γκρινιάζουμε για την απλοποίηση των μηχανισμών και των παιχνιδιών γενικότερα, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως το The Evil Within αν έκανε κάτι σωστά, τότε σίγουρα αυτό ήταν το ότι κράτησε χαρακτήρα και δεν προσπάθησε να το παίξει «σύγχρονο».

Wolfenstein: The New Order

Ο τίτλος της MachineGames βρίσκεται στη λίστα για τους ίδιους ακριβώς λόγους που βρίσκονται τα The Evil Within και Alien: Isolation: γιατί μυρίζει και αυτό 99! Μπορεί να το έπαιξα στο PS4, αλλά ένιωθα πως παίζω σε PC, με CRT οθόνη και ποντίκι με μπίλια –που από την πολύ χρήση, έπρεπε να το ανοίγω και να καθαρίζω τα χνούδια. Ασυγχώρητοι μηχανισμοί, ατελείωτο περιεχόμενο, όμορφο και αξιοπρεπέστατο shooting, καλοδοσμένο σενάριο και χωρίς την ύπαρξη multiplayer. Το τονίζω το τελευταίο, shooter του 2014, χωρίς multiplayer! Τίμια κυκλοφορία που χρειάζεται τεράστια «προσόντα» για να επιβιώσει τη σήμερον ημέρα.

Donkey Kong Country: Tropical Freeze

Ένας από τους λόγους που μία κονσόλα Nintendo κάτω από την τηλεόραση θα πρέπει να θεωρείται απαραίτητη. Δε υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πόσο τεράστιο παιχνίδι είναι το Tropical Freeze, το πόσο «παιδική ηλικία» βρωμάει, το πόσο διασκέδαση σου προσφέρει και το πόσο τίμια σου ζητάει τα χρήματά σου. Είναι από τις περιπτώσεις που το αγοράζεις και πράγματι είσαι βέβαιος ότι έκανες δώρο στον εαυτό σου.

Σημαντική σημείωση προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Δεν έχω ακόμη ασχοληθεί –αλλά σκοπεύω να το κάνω άμεσα- με τα Dragon Age: Inquisition, Assassin’s Creed: Unity, Middle-earth: Shadow of Mordor και άλλα.

Εύχομαι το 2015 να είναι απλά μία καλύτερη χρονιά για το gaming. Σας αφήνω να τσεκάρετε και τις επιλογές των υπολοίπων συντακτών του Unboxholics.com.

---

 Γιώργος Πρίτσκας

Λίστες: το δεύτερο διασκεδαστικότερο, άχρηστο πράγμα -μετά τη ζαχαροπλαστική (ναι τα παράγωγά της εννοώ φυσικά, όχι την ίδια τη διαδικασία, αν και ο Παρλιάρος τα κάνει να φαίνονται όλα αρκετά εύκολα, αλλά αυτό δεν ξέρω αν μετράει)- που σκαρφίστηκε ανθρώπινος νους. Και πιστέψτε με, είμαι πάντα μέσα για λίγη ανάλαφρη διάσκεδαση. Και για λίγη σοκολάτα. Πόσο μάλλον όταν είναι γιορτές Χριστουγέννων, όπου μπαίνουμε σε μια διαδικασία συλλογικής αυταπάτης και προσπαθούμε για λίγες μέρες να βάλουμε όλα τα προβλήματα του κόσμου σε δεύτερη μοίρα αποβλέποντας με χαρά και μια φανερή ελπίδα, στο ψυχολογικό reboot της νέας χρονιάς. Τώρα βέβαια, θα έλεγα πως ένα νούμερο ουσιαστικά αλλάζει στη δική μας φανταστική μέτρηση του χρόνου αλλά δεν θέλω να γίνω κυνικός. Γιατί αυτό που προσπαθώ να σας πω τόση ώρα είναι πως φέτος δεν θα κάνω λίστα. Φέτος είμαι ξενέρωτος και βαρετός. Και ξενέρωτος, βαρετός ΚΑΙ κυνικός, πάει πολύ. Η ακύρωση της λίστας οφείλεται καθαρά και ξάστερα σε ένα παιχνίδι το οποίο με “ανάγκασε” να του αφιερώσω όλο το φετινό διαθέσιμο χώρο μου γιατί με συνεπήρε με έναν τελείως αναπάντεχο τρόπο που θα επιχειρήσω να σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Πάντως, εαν έκανα λίστα, μάλλον θα βλέπατε “πακέτο” τα δύο μικρά διαμαντάκια της UbiArt (Valiant Hearts, Child of Light) μέσα όπως πιθανότατα και ένα άλλο “πακέτο”, αυτό των διαπιστευτηρίων ποιότητας και αγνής διασκέδασης της Nintendo (Mario Kart 8, Super Smash Bros. For Wii U). Άντε, ίσως να είχε και λίγο από τον χαβαλέ της Insomniac μέσα. Αλλά είπαμε, δεν κάνω λίστα.

Ο λόγος που είμαι βαρετός φέτος, ονομάζεται Transistor. Ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια στην ζωή μου που με προβλημάτισε και με “παίδεψε” μέχρι να το αγαπήσω. Την πρώτη φορά που το τελείωσα, τον περασμένο Σεπτέμβρη, μου άφησε μια πικρή γεύση. Ένιωθα πως το τέλος του δεν μου άφησε αυτή την πολυπόθητη αίσθηση ολοκλήρωσης που αποζητούσα. Η πορεία της Red και η κατάληξη της μου φαινόταν ελαφρώς επιπόλαιη, δεν ταυτιζόμουν με τον τρόπο σκέψης της, δεν καταλάβαινα ούτε αυτήν ούτε το πλαίσιο της.

Έπρεπε να το ξεκινήσω από την αρχή, να αφιερωθώ και να προσέξω τον κόσμο και τις λεπτομέρειες του, να διαβάσω προσεκτικά τα προφίλ των χαρακτήρων και να προβληματιστώ για κάθε γεγονός του παιχνιδιού μέχρι να μπω στο νόημα. Γιατί, παρότι σπάνια αναφέρεται, το Transistor είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Όχι με την έννοια της αυστηρής και πειθαρχημένης συγκέντρωσης που απαιτούν παιχνίδια σαν τα “Souls” ούτε με αυτήν των γρήγορων αντανακλαστικών και υπεράνθρωπων ικανοτήτων άλλων ανταγωνιστικών τίτλων. Αλλά με την έννοια της σύνθεσης των πληροφοριών και των στοιχείων του κόσμου για την δημιουργία της ιστορίας και της πλοκής του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η αφήγηση του είναι μετά-παιχνίδι από μόνη της με ένα πλούσιο και ενδιαφέρον κοινωνικό-πολιτικό φιλοσοφικό υπόβαθρο.

Και το ξεκλείδωμά της απαιτεί τον συνδυασμό όλων των στοιχείων του παιχνιδιού, από την ανάλυση των στίχων των υπέροχων τραγουδιών μέχρι τον πειραματισμό στο gameplay. Και αυτό είναι μόνο η αρχή, διότι κάπου εκεί ξεκινάει και ο στοχασμός του παίκτη πάνω στα θέματα που θίγει και η ανάλυση των κινήτρων των χαρακτήρων. Αυτό τελικά είναι που το κάνει για μένα να ξεχωρίζει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Σου φύτευει το “μικρόβιο” μέσα σου και σε προκαλεί να το ερευνήσεις, σε προκαλεί να προβληματιστείς, να σκεφτείς, να “συνδέσεις τα κομμάτια”, να κάνεις υποθέσεις. Τίποτα δεν είναι έτοιμο στο πιάτο. Ο τρόπος που -πάντα- έμμεσα “περνάει” πληροφορίες στον παίκτη είναι από μόνος του ένα αριστούργημα σχεδιασμού και αφήγησης. Εν τέλει, επειδή πρέπει να κλείσω, το Transistor παρόλη την εκπληκτική αισθητική του, κρύβει την πραγματική του αξία όχι στην επιφανειακή του λάμψη αλλά στην εκ βαθέων ανάλυση των θεματικών του. Πόσα παιχνίδια, όχι φέτος, στην ιστορία αυτού του μέσου μπορούν να υποστηρίξουν κάτι παρόμοιο;

---

Δημήτρης Τσορβάς

The Vanishing of Ethan Carter

Η δημιουργία ενός βιντεοπαιχνιδιού δεν είναι εύκολη. Άλλο τόσο δύσκολη είναι και η διαδικασία δημιουργίας του soundtrack ενός παιχνιδιού. Λίγα παιχνίδια καταφέρνουν να σε ρουφήξουν στο κόσμο τους μέσα από τη μουσική τους και όταν βρίσκεις κάποιο που το κάνει αυτό, τότε γνωρίζεις πως πρόκειται για ειδική περίπτωση. Μπορεί σε ότι αφορά το gameplay να περίμενα κάτι παραπάνω από το The Vanishing of Ethan Carter και γενικότερα σαν τίτλος να μην είχε δυνατές στιγμές, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την μυστηριώδης και μουντή ατμόσφαιρα του Red Creek Valley.

Assassin’s Creed Rogue

Ναι, δεν καινοτόμησε πουθενά. Ναι, αποτελεί ακόμα ένα Assassin’s Creed. Ναι, είναι διαθέσιμο μόνο στη προηγούμενη γενιά κονσολών. Αλλά εκτός ότι μου έλυσε πολλές ερωτήσεις που είχα για την ιστορία της σειράς εδώ και καιρό, η πλοκή του με έκανε να θέλω να κρατήσει περισσότερο αυτή η περιπέτεια του Shay Patrick Cormack.

Tales from the Borderlands

Η Telltale Games μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας της με την Mojang, θεωρώ πως θα είναι μία ομάδα ανάπτυξης για την οποία θα ακούμε αρκετά μέσα στα επόμενα χρόνια. Έχει αναπτύξει το δικό της ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης μίας ιστορίας και έχει καταφέρει να το ενσωματώσει και να το συνδυάσει ακόμα και σε σειρές παιχνιδιών, που αρχικά δεν θα πήγαινε το μυαλό μου ότι θα ταίριαζε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώτο επεισόδιο του Tales from the Borderlands, το οποίο εκτός του ότι μου πρόσφερε άφθονο γέλιο, απέδωσε και ένα μικρό φόρο τιμής στη σειρά Borderlands με το δικό του τρόπο.

Metro: Redux

Όπως είχα αναφέρει και στο review μου, το Metro: Redux φιλοξενεί σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο μία από τις σημαντικότερες στιγμές του σοβιετικού gaming. Δεν είναι μόνο το στιβαρό gunplay και η γνήσια και αυθεντική απεικόνιση ενός post-apocalyptic κόσμου βυθισμένου στο σκοτάδι αλλά και το single-player campaign των δύο τίτλων που πλημμυρίζει από ποιότητα. Η δυνατότητα που μου δόθηκε να επισκεφτώ ξανά το βρώμικο και απόκρημνο μετρό της Μόσχας ήταν το λιγότερο μία υπενθύμιση για το πως είναι πραγματικά να παίζεις έναν FPS τίτλο.

Dark Souls II

Νομίζω οι περισσότεροι που διαβάζουν το συγκεκριμένο άρθρο γνωρίζουν την αγάπη που έχει η ομάδα των Unboxholics για τα δημιουργήματα της From Software. Αυτός ο ανατριχιαστικά σκοτεινός και συνάμα επικίνδυνος κόσμος έδωσε ένα τεράστιο χαστούκι στις μοντέρνες τάσεις του σύγχρονου gamer σε ότι αφορά τη δυσκολία ενός παιχνιδιού και ταυτόχρονα προσέφερε ένα απολαυστικά προκλητικό gameplay που έδινε τις κατάλληλες επιβραβεύσεις. Το ίδιο ισχύει και με το Dark Souls II. Μπορεί να μην άφησε στο στόμα μου την ίδια γεύση με αυτή του πρώτου Dark Souls, αλλά δεν χωράει αμφιβολία πως η From Software παρέδωσε ένα ακόμα εκπληκτικό και συνάμα “βασανιστικό” τίτλο.

---

Κυριάκος Στεργιάδης

Κάθομαι και γράφω αυτές τις αράδες σκεπτόμενος πόσο πλούσια ήταν η φετινή χρονιά για το gaming. Μια ακόμη φορά η βιομηχανία είχε απλώσει διάπλατα το πρόγραμμα της προσφέροντας, σχεδόν καθ’όλη τη διάρκεια του 2014, αξιόλογους τίτλους. Μάλιστα ήταν τόσο γεμάτο που ακόμη έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τίτλους όπως το Shadow of Mordor και το The Evil Within. Και όσο και αν περιμέναμε να έχουμε ένα επιτυχημένο ντεμπούτο όσον αφορά τα αμιγώς next-gen παιχνίδια, αυτά στις περισσότερες των περιπτώσεων, παρουσιάστηκαν με προβλήματα στο launch τους και άλλα δεν ανταπεξήρθαν στις προσδοκίες που έχτισαν. Γενικότερα, ήταν μια χρονιά με μεγάλες αναταράξεις στα νερά της βιομηχανίας που είχαν άμεσο αντίκτυπο και σε εμάς τους gamers/καταναλωτές. Το 2014 είναι επίσης η χρονιά που φεύγει έχοντας διώξει από το καλεντάρι της πολλά και άκρως αναμενόμενα παιχνίδια που θα χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τη τρέχουσα γενιά. Ας ευχηθώ τουλάχιστον ότι το 2015 θα προσφέρει όλα τα παιχνίδια που μας πήρε από το 2014 –και αναφέρομαι στα Batman Arkham Knight και The Witcher 3- σώα και αβλαβή. Αρκετά με τις ευχολογίες και να πάω στο ψητό που είναι η δικιά μου πεντάδα που ξεχώρισα για το 2014 και να πω ότι η σειρά με την οποία θα εμφανιστούν, δεν παίζει ρόλο με το κατά πόσο θεωρώ το ένα παιχνίδι καλύτερο από το άλλο.

Assassin’s Creed: Unity

Το Unity υποσχέθηκε πολλά, έχτισε τεράστιο hype στις πλάτες του και εν τέλει χαντακώθηκε από κοινό και μεγάλη μερίδα κριτικών –με τους οποίους διαφωνώ- γιατί το τελικό προϊόν χώλαινε στον τεχνικό του τομέα. Σίγουρα ήταν πολύ ενοχλητικό που όσο ταξίδευα στο σκοτεινότερο Παρίσι που γνώρισε η ιστορία, όλα κινούνταν σε ρυθμό όχι πάνω από 24fps –αυτό και αν δεν ήταν μια άκρως κινηματογραφική εμπειρία, όμως το υπόλοιπο πακέτο ήταν πέρα για πέρα πλούσιο και απολαυστικό. Μπορεί επίσης από αφηγηματικής άποψης να μην ήταν κάτι το συνταρακτικό όμως περνούσε την βάση, ενώ αν και οι χαρακτήρες του έχριζαν περισσότερης προσοχής (βλ. Arno), υπήρχε ένα εξαιρετικό voice acting για να μπαλώσει αυτό το κενό. Η ατμόσφαιρα όμως και ο μαγευτικός τεχνικός τομέας, σε συνδυασμό με ένα στιβαρό gameplay, προσωπικά με κέρδισαν. Εν ολίγοις αυτό που θέλω να πω για το Unity, το οποίο πλέον χαίρει άκρας υγείας ύστερα από τέσσερα patches, είναι μια εξαιρετική εμπειρία αντάξια της τρέχουσας γενιάς και κρίμα που έγινε όλος αυτός ο ντόρος γύρω από το όνομα του franchise, αμαυρώνοντας το εξαιτίας 3-4 executives της Ubisoft.

Far Cry 4

Η περίπτωση την οποία άνετα θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως expansion του Far Cry 3 αλλά για τους λόγους που έγραψα στο review, δεν το έκανα. Μήπως ήταν ο απέραντος και πανέμορφος κόσμος του Kyrat; Ο ατέλειωτος αριθμός αποστολών; Το πόσο εύκολη και ευχάριστη έκανε η Ubisoft την εξερεύνηση στις ορεινές περιοχές(ζήτω το Buzzer); Ή ότι ήταν το μόνο παιχνίδι της γαλλικής εταιρίας που παρουσιάστηκε τεχνικά άρτιο και είχε εκπληκτικά γραφικά ταυτόχρονα; Τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν όλα τα παραπάνω

Styx: Master of Shadows

Οι περίπου 20 ώρες που πέρασα παρέα με το κατεργάρικο goblin ονόματι Styx ήταν οι πιο ευχάριστες μέσα στην δική μου gaming χρονιά. Από το πουθενά η Cyanide έφτιαξε έναν hardcore stealth τιτλο, που εξυμνεί franchises τέρατα του είδους όπως το Thief. Μακάρι να έβγαινε σε καλύτερη περίοδο και να μη κρυβόταν πίσω από τη σκιά των block busters του χειμώνα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του stealth και προειδοποιώ να μην το χάσετε σε κάποιο deal του Steam.

Destiny

Αχ βρε Destiny! Άχ βρε Bungie. Το Destiny, αποτελεί για μένα την απογοήτευση της χρονιάς. Όχι γιατί ήταν ένα κακό ή μέτριο παιχνίδι, τουναντίον αν με πείτε τώρα να βάλω το Destiny στην κονσόλα για ένα γρήγορο Strike θα το κάνω με χαρά. Απλά η τεράστια και μυθική Bungie δεν έφερε εις πέρας όλες τις προσδοκίες που έχτισε πρώτα στους fans της και έπειτα για το Destiny ως τίτλο. Ιδιαίτερα το πόσο κούφιο και ρηχό είναι από άποψη του storytelling –ένα κομμάτι που η Bungie αρίστευσε με το Halo. Συνέβη και η στραβή με το διαζύγιο O’Donnell και Bungie, το οποίο δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι φταίει το διαβολικό χεράκι της Acitvision, όπως και για το τελικό αποτέλεσμα του Destiny. Εκεί όμως κρύβεται και η μαγκιά της. Πως μετά από τόσο καιρό και τόσο κράξιμο για το περιβόητο loot σύστημα –το οποίο με απομάκρυνε από το να ασχολούμαι καθημερινά με τον τίτλο- η μισή και παραπάνω friend list μου να παίζει ακόμη Destiny.

Titanfall

Θυμάστε το Titanfall; Εγώ όχι γιατί χρειάστηκε να το ανασύρω  από την μνήμη μου μιας και κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2014 και για κάποιον λόγο μου ακούγεται σαν αιώνας. Όπως και να έχει η Respawn Entertainment ήταν η πρώτη που σύστησε στα FPS τον όρο verticality και το εισήγαγε επιτυχημένα κάνοντας το Titanfall μια μεγάλη επιτυχία και ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό και άμεσο first person shooter. Νιώθω πως ένα fps που ξέφυγε από την φόρμουλα του Call of Duty πιο επιτυχημένα από κάθε άλλο, με αποτέλεσμα το Advanced Warfare λίγο καιρό μετά να το ακολουθήσει(βλ. ExoSuit), δεν έπρεπε να λείπει από τους πιο αξιομνημόνευτους τίτλους του 2014.

---

Χριστίνα Νικολιδάκη

Το 2014 ήταν σίγουρα μια πολύ γεμάτη χρονιά από όλες τις απόψεις και ειδικά στον τομέα του gaming, με πολλές νέες και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Δυστυχώς όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω πως ο χρόνος για games λιγοστεύει, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να “τιμήσω” τόσο κάποια παιχνίδια όσο θα ήθελα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξεχώρισα κάποιους τίτλους την χρονιάς που σιγά σιγά φεύγει. Ο κάθε ένας για τους δικούς του λόγους απέκτησε μια ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου.

Borderlands: The Pre-Sequel

Φυσικά από την λίστα δεν μπορούσε να λείψει τo νέο Borderlands. Η αγάπη μου για την σειρά είναι μεγάλη και παρόλο που πολλοί διαμαρτυρήθηκαν επειδή το παιχνίδι δεν είχε πολλές νέες προσθήκες, εγώ τo απόλαυσα ιδιαίτερα. Πολλές φορές ένα game δεν χρειάζεται πολλά παραπάνω πράγματα, ειδικά αν έχει τον δικό του χαρακτήρα. Πραγματικά πιστεύω ότι το Borderlands έχει βρει την συνταγή της επιτυχίας και περιμένω να δω το Borderlands 3, όπου εκεί θα δούμε κάτι τελείως διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα κλασσικό.

Pokémon Omega Ruby & Alpha Sapphire

Τα Pokémon που πλέον κυκλοφορούν κάθε χρόνο, πιστεύω ότι δεν θα φύγουν ποτέ από την λίστα των Top 5 παιχνιδιών που έπαιξα την κάθε χρονιά. Από την πρώτη φορά που έπαιξα αυτό το παιχνίδι έμεινε για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου, με αποτέλεσμα κάθε νέος τίτλος Pokémon που κυκλοφορεί, να μου ξυπνά πάλι αυτές τις αναμνήσεις. Ειδικά τα Omega Ruby και Alpha Sapphire που είναι τα remakes των παλιών παιχνιδιών με συγκίνησαν ιδιαίτερα.

Call of Duty: Advanced Warfare

Παρόλο που εδώ και χρόνια έχω αποστασιοποιηθεί από την σειρά Call of Duty, το Advanced Warfare με τράβηξε για κάποιο λόγο. Δεν του έχω αφιερώσει πολύ χρόνο ακόμα, αλλά σίγουρα μέσα στις γιορτές θα είναι το βασικό μου παιχνίδι. Προσφέρεται για άπειρες ώρες στο Skype με καλή παρέα, κάτι που εκτιμάω σε ένα παιχνίδι τέτοιου είδους. Το Story mode είναι και αυτό ενδιαφέρον και σίγουρα θα δω τους τίτλους τέλους πριν τα Χριστούγεννα.

The Wolf Among Us

Το The Wolf Among Us είναι το δεύτερο αριστούργημα της Telltale Games. Όντας οπαδός της σειράς The Walking Dead, η ιστορία του κακού λύκου σε συνεργασία με την Vertigo δεν θα γινόταν να λείψει από αυτή την λίστα. Μοναδικά σχέδια, χαρακτήρες που εξελίσσονται κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και ένα καλογραμμένο σενάριο χαρακτηρίζουν το The Wolf Among Us. Ιδανικό για να το  δοκιμάσετε και εσείς τα Χριστούγεννα σε ένα χαλαρό gaming session.

Dark Souls II

Και φυσικά το αγαπημένο μου παιχνίδι για το τέλος. Το Dark Souls II είναι η επιτομή του νέου είδους Hardcore RPG που εδραίωσε η From Software. To τελευταίο της παιχνίδι σάρωσε, προσελκύοντας αρκετούς νέους οπαδούς του είδους, κάνοντας αυτή την φορά το Multiplayer ιδιαίτερα διασκεδαστικό. Προσωπικά στα games εκτιμώ την σκοτεινή, ατμοσφαιρική αισθητική, σε συνδυασμό με soundtrack που όταν το ακούω θα με κάνει να ανατριχιάζω από τις αναμνήσεις που έχω από το παιχνίδι. Ναι, το Dark Souls II μπορώ να πω ότι είναι ένα παιχνίδι επικών διαστάσεων και το αγαπημένο μου όχι μόνο για το 2014. Κατέκτησε μια θέση στο Top 5 της ζωης μου με την αξία του.

---

Δημήτρης Σαλαμάρας

Όπως και κάθε χρονιά, έτσι και το 2014 μάς έφερε αυτό που περιμέναμε και αγαπάμε περισσότερο, παιχνίδια. Αν και προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ήταν μία από τις αγαπημένες μου χρονιές, άφησε στην καρδία μου αρκετούς τίτλους τους οποίους κατάφερα να ευχαριστηθώ και να διασκεδάσω μαζί τους μέχρι και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Το πιο σημαντικό για εμένα δεν είναι η βαθμολογία σε έναν τίτλο, η διάρκειά του και όλα τα οποία ακολουθούν. Το πιο σημαντικό είναι η "ικανότητα" κάθε παιχνιδιού να καταφέρει και να σε κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, εξαιτίας αυτών που σου προσφέρει. Παρακάτω θα σας περιγράψω τι σήμαινε το 2014 για εμένα, παρουσιάζοντας σας τα πέντε παιχνίδια που βοήθησαν να αναλώσω ευχάριστα τις ώρες μου.

Ξεκινώντας θα βάλω για αρχή το προσωπικά αγαπημένο, Dark Souls 2. Το πλούσιο περιεχόμενό του μαζί με το εκπληκτικό gameplay και σε συνδυασμό με το εικαστικό των περιοχών, το μουντό κόσμο του και την επιβλητική ατμόσφαιρά του, κατάφερε να με κερδίσει από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα.

Ο δεύτερος τίτλος, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που δοκίμασα σε next-gen κονσόλα και για αυτό τον λόγο με έχει στιγματίσει, είναι το Destiny. Παρόλο που η ιστορία του είναι ελλειπής μαζί με τα διάφορα άλλα προβλήματά του, από την πρώτη στιγμή που έπιασα το χειριστήριο στα χέρια μου, δεν μπορούσα να μη μαγευτώ από το φανταστικό του κόσμο, ο οποίος μαζί με τη χαρά της συνεργασίας μεταξύ άλλων ατόμων καταφέρνουν και με το παραπάνω να σε κρατήσουν στο παιχνίδι.

Τρίτο αγαπημένο παιχνίδι για το 2014 στην λίστα μου θα προσθέσω το The Evil Within. Όπως και να το δω, ο Shinji Mikami κατά κάποιο τρόπο με μεγάλωσε με τα παιχνίδια του, οπότε μόλις είδα την επαναφορά του Survival-Horror genre από έναν από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, δεν γινόταν αυτός ο τίτλος να περάσει απαρατήρητος.

Τέταρτος τίτλος, που κάποιοι θα το περιμένατε, είναι το Ultra Street Fighter 4. Παρόλο που η προσθήκη χαρακτήρων και stages δεν με ενθουσίασε από την αρχή, ο τίτλος έκανε αυτό ακριβώς που έκαναν και οι προκάτοχοί του...να με κάνει να περάσω ευχάριστα μαζί με φίλους.

Πέμπτο και τελευταίο αγαπημένο παιχνίδι για το 2014, το Assassin's Creed: Unity. Επέλεξα το Unity, διότι πριν το Assassin's Creed: Black Flag, είχα αφήσει τα παιχνίδια της σειράς στην άκρη, καθώς ένιωθα πως με κούραζαν υπερβολικά και για αυτό το λόγο, εξαιρώντας τα τεχνικά προβλήματα του, είναι και αυτό στη λίστα μου.

Αυτοί είναι οι πέντε αγαπημένοι μου τίτλοι για το έτος 2014. Όπως ανέφερα και πιο πριν, το έτος δεν είναι από τα αγαπημένα μου, αλλά κατάφερε σίγουρα και αυτό και πρόσφερε τη δικιά του μαγεία. Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές με πολλά παιχνίδια και καλή παρέα.

---

Θέμης Μπολτσής

Το 2014 ήταν άλλη μια gaming χρονιά γεμάτη παιχνίδια, ανακοινώσεις, εκδηλώσεις και σημαντικά γεγονότα. Όπως κάθε χρονιά δεν έλλειψαν οι καλοί και πολίτικοι τίτλοι, όπως επίσης δεν έλειψαν και οι απογοητεύσεις. Κάνοντας τον απολογισμό και την αναπόφευκτη σύγκριση με την περσινή χρόνιά, οφείλω να ομολογήσω πως θεωρώ το 2014 ως μια πιο φτωχή χρονιά σε σύγκριση πάντα με την περσινή. Για αυτό ίσως φταίνε οι δεκάδες τίτλοι που μεταφέρθηκαν στο 2015 ή οι αρκετές απογοητεύσεις από τίτλος που ήταν πολλά υποσχόμενοι, αλλά εν τέλει δεν στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών ή ίσως να ευθύνομαι και εγώ ο ίδιος μιας και δεν βρήκα τον χρόνο να ασχοληθώ με πολλούς σημαντικούς τίτλους. Όποτε και θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τίτλους όπως οι: The Evil Within, Wolfenstein: The New Order, The Wolf Among Us, Bayonetta 2, Super Smash Bros, Alien: Isolation, Dragon Age: Inquisition, Destiny κ.α. Πέραν όμως αυτών των τίτλων (με τους οποίους και έχω ανοιχτούς λογαριασμούς για το καλοκαίρι) θα ήθελα να σταθώ στα παιχνίδια που ξεχώρισα το 2014.

Dark Souls II

 Για την περίπτωση του Dark Souls II, αλλά και της σειράς Souls γενικότερα, λίγα λόγια ή μια μικρή περιγραφή ίσως και να αδικούν τον τίτλο. Το Dark Souls II είναι μια εμπειρία ξεχωριστή για τον καθένα που δύσκολα περιγράφεται. Ο μεγάλος και άριστα δομημένος κόσμος, το αριστουργηματικό level design, το απίστευτα βαθύ lore, το στιβαρό σύστημα μάχης, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, το αχνός που συνεπάγεται με την εμφάνιση του κάθε boss, αλλά και η ικανοποίηση από την πραγματοποίηση του παραμικρού επιτεύγματος είναι μόλις μερικά από τα στοιχεία που ανάγουν το Dark Souls σε αυτήν την εμπειρία που ανέφερα προηγουμένως. Μια εμπειρία μάλιστα που δύσκολα ξεχνιέται.

Middle-earth. Shadow of Mordor

Για να είμαι ειλικρινής το Shadow of Mordor ίσως ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη του 2014. Από την ανακοίνωση του τίτλου και μέχρι την κυκλοφορία του κρατούσα μικρό καλάθι, θεωρώντας ότι πρόκειται για ένα συνονθύλευμα  στοιχείων από σειρές όπως τα Assassin’s Creed και Batman Arkham. Μετα χαράς διαπίστωσα ότι έκανα λάθος. Το Shadow of Mordor μπορεί μεν να δανείζεται μερικά στοιχεία από άλλους τίτλους, αλλά το κάνει αυτό με εξαιρετική επιτυχία, εξελίσσοντας τα στην πορεία σε κάτι μοναδικό και ξεχωριστό. Ειδική αναφορά αξίζει στο σύστημα Nemesis που σε συνδυασμό με το εξαιρετικό σύστημα μάχης και τον προσεγμένο τεχνικό τομέα καθιστούν τον τίτλο ως ένα από τα πιο απολαυστικά και διασκεδαστικά παιχνίδια που έπαιξα την φετινή χρονιά.

South Park: The Stick of Truth

Όπως ένα μεγάλο επεισόδιο της σειράς, το Stick of Truth είναι μια γεμάτη ξεκαρδιστικές στιγμές εμπειρία, στην οποία έχεις την δυνατότητα να επισκεφτείς διάσημες για το σύμπαν τοποθεσίες όπως το City Wok και να αλληλεπιδράσεις με ιδιαίτερους χαρακτήρες, όπως ο Professor Chaos. Αυτά είναι πράγματα που σίγουρα θα εκτιμήσουν οι οπαδοί του show, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο τίτλος είναι απαγορευτικός για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τους χαρακτήρες και τις τοποθεσίες του South Park. Ο τίτλος αποτέλεσε για μένα ένα πολύ ευχάριστο γεμάτο χιούμορ διάλειμμα από την καθημερινότητα, πράγμα στο οποίο διαπρέπουν τα βιντεοπαιχνίδια γενικότερα.

The Binding of Isaac – Rebirth

Η εμπειρία του Rebirth για μερικούς κρατά μόλις λίγα λεπτά. Στην αρχή ο τίτλος μοιάζει δύσκολος, ο χειρισμός ιδιότροπος και το όλο στυλ του ιδιόμορφο. Αν ξεπεράσει κανείς αυτό το πρώτο στάδιο θα βρει έναν άκρως εθιστικό τίτλο, με φοβερή μουσική και με νόημα πίσω από το κάθε τι που συμβαίνει. Ότι πραγματοποιείται στο παιχνίδι έχει έναν πολύ συγκεκριμένο (για την ιστορία) λόγο που συμβαίνει, το κάθε αντικείμενο έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο που υπάρχει και ο κάθε εχθρός έχει επίσης συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Με άλλα λόγια τα πάντα έχουν ένα κρυφό νόημα και συνδέονται με την σκοτεινή κατά βάθος ιστορία που αφηγείται ο τίτλος, για να καταλάβετε καλύτερα αυτό που θέλω να πω, θα αναφέρω μόνο πως ο τίτλος έχει 16+ διαφορετικά τέλη. Έτσι, το χαοτικό από άποψη ποσότητας περιεχόμενο, σε συνδυασμό με τα παραπάνω κάνουν το Rebirth έναν τίτλο που όχι μόνο με απασχόλησε για πολλές ώρες μέσα στο 2014 αλλά αναμένω να με συντροφεύσει για αρκετό ακόμη καιρό το 2015.

---

 

Λεωνίδας Στραβάκος

Το 2014 η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά χλιαρή και μουδιασμένη χρονιά. Δεν μπορώ να πω πως κάποιο παιχνίδι με σημάδεψε. Η λέξη αυτή είναι αρκετά βαριά για να την χρησιμοποιήσω. Δεν αρκεί μια χρονιά, μπορεί ακόμα και μια γενιά να μην είναι αρκετή. Πλέον έχω φτάσει σε μια ηλικία που είμαι αρκετά απαιτητικός με τα παιχνίδια και δεν έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα κάποτε. Ένα παιχνίδι με απλά καλό gameplay ναι μεν μπορεί να με κάνει να περάσω μερικές ώρες ευχάριστα, αλλά η εμπειρία μου με αυτά μου έχει δείξει και μια άλλη πλευρά. Αυτή που η λέξη «παιχνίδι» είναι πολύ μικρή και άδικη για την εμπειρία που μπορεί να προσφέρει αυτό το μέσο. Τόσο άμεση, ουσιώδη και σε περιπτώσεις σκοτεινή, που πολλές φορές είναι ικανή να ξεπεράσει της άλλες μορφές ψυχαγωγίας. Αυτό που ψάχνω από αυτά, είναι να μιλήσουν στη ψυχή μου, να με συνεπάρουν, να με συγκινήσουν και να με κάνουν να χαθώ στον κόσμο τους.  Δυστυχώς κανένα από αυτά που έπαιξα μέσα στη χρονιά που φεύγει δεν το κατάφερε. Θα αναφέρω όμως αυτά με τα οποία πέρασα καλά.

Middle-earth: Shadow of Mordor

Δεν είμαι ιδιαίτερα fun των open world παιχνιδιών, τα οποία προκειμένου να αυξήσουν την διάρκειά τους σε εξαναγκάζουν σε επαναλαμβανόμενες υποαποστολές που προσωπικά με κουράζουν. Ειδικά αν δεν έχουν και κάποιο ενδιαφέρων σενάριο που να είναι ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον μου. Το Shadow of Mordor αναμφισβήτητα είναι η έκπληξη της χρονιάς. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το εξαιρετικά εθιστικό Nemesis system. Το αξιομνημόνευτο όμως είναι, ότι παρότι δανείστηκε στοιχεία από άλλα παιχνίδια κατάφερε να τα πάει λίγο παραπέρα και να δώσει δική του ταυτότητα. Κάτι που δύσκολα άλλα παιχνίδια επιτυγχάνουν.

The Walking Dead Season 2

Το τέλος του πρώτου κύκλου ήταν για μένα μία απ’ τις πιο συγκλονιστικές gaming εμπειρίες που έχω βιώσει. Η μαεστρία που εξελίσσεται το σενάριο και το βαθύ δέσιμο που νιώθεις για τους χαρακτήρες είναι κάτι που χρειάζεται ταλέντο για να μπορέσει να μεταδοθεί. Η Clementene είναι από τους πιο γλυκούς κι’ αγαπητούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει σε βιντεοπαιχνίδι. Ο δεύτερος κύκλος μου άρεσε αρκετά γιατί σ’ αυτόν βλέπουμε την εξέλιξή της από ένα μικρό και τρομαγμένο κοριτσάκι σε ένα παιδί που αναγκάζεται να ενηλικιωθεί πρόωρα προκειμένου να επιβιώσει. Να πάρει την απόφαση να τα αφήσει όλα πίσω της και να βρει το κουράγιο να συγχωρέσει, να μετανιώσει, να αγαπήσει, να ελπίσει, να επουλώσει, να εμπιστευτεί, να πονέσει, να ξαναχτίσει… Να ζήσει. Να ζήσει σε ένα κόσμο που ίσως να μην έχει αύριο. Σε ένα κόσμο που ίσως δεν του αξίζει το αύριο. Γιατί η μεγαλύτερη απειλή δεν είναι οι νεκροζώντανοι, αλλά η ίδια η φύση του ανθρώπου. Ένα μάθημα που το μαθαίνει με τον πιο σκληρό τρόπο.

Game of Thrones

Ως λάτρης της σειράς δεν θα μπορούσα να μην έχω στη συλλογή μου το Game of Thrones. Η Travelers’ Tales έχει βρει την πετυχημένη συνταγή και την εφαρμόζει με μαεστρία σε ότι καταπιάνεται. Το παιχνίδι ξετυλίγει την ιστορία ενός οίκου που δεν έχουμε δει στη σειρά κα μας παρουσιάζει νέους χαρακτήρες δένοντάς τους με αριστουργηματικό τρόπο στο lore της σειράς. Δε θα ξεχάσω την ανατριχίλα που ένιωσα όταν άκουσα κατά την διάρκεια του “Red Wedding” έξω απ’ το κάστρο το “Rains of Castamere”, την αμηχανία μπροστά στη βασίλισσα ή το εκδικητικό πνεύμα που με κατέλαβε μπροστά στον Ramsay Snow. Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία τα επόμενα επεισόδια.

Dragon Age Inquisition

Η αλήθεια είναι ήμουν λίγο προκατειλημμένος με την σειρά και το στραβοπάτημα που είχε πάρει στο το δεύτερο μέρος, αλλά μετά τις πρώτες ώρες και ενώ βυθιζόμουν στο κόσμο του, εξανεμίστηκαν όλες οι ανησυχίες που είχα. Η Bioware επανέφερε τη σειρά στα υψηλά standard του Origins και παρόλο που δεν έκανε το παραπάνω βήμα, κατάφερε να το αγγίξει. Σίγουρα δεν είναι απ’ τους καλύτερους τίτλους που έχω παίξει ποτέ, αλλά αυτό που κάνει ως RPG το κάνει πολύ καλά. Πλούσιο σενάριο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όμορφες τοποθεσίες, μη βαρετές αποστολές και υποδειγματικό crafting. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;  

Πέμπτο παιχνίδι δεν θα βάλω στη λίστα γιατί δεν έχω καταφέρει να παίξω άλλα παιχνίδια της χρονιάς. Στο πρόγραμμα έχω το Alien Isolation και το The Evil Within, μπορεί αν τα έπαιζα να ήταν κάποιο από αυτά τα δυο. Όπως και να’ χει ας ελπίζουμε το 2015 να μας φέρει όμορφους τίτλους και να εκπληρώσει τις προσδοκίες μας σε τίτλους που περιμένουμε. Καλή χρονιά λοιπόν!

---

Μέμος Μπεγνής

Το 2014 ήταν η χρονιά που όλοι ελπίζαμε πως θα δούμε να ξεδιπλώνεται η νέα γενιά με φαντασμαγορικά παιχνίδια που θα χαράξουν τη νέα εποχή. Με μια σύντομη ανασκόπηση στο έτος που μας πέρασε, δε μπορώ να διακρίνω καμία τρομερά μεγάλη κυκλοφορία στη νέα γενιά. Δε θα γκρινιάξω για την όλη κατάσταση, αντιθέτως θεωρώ πολύ λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια μεταβατική περίοδο, όπως και σε κάθε αλλαγή γενιάς, αλλά είναι από τις λίγες φορές που έψαχνα να βρω παιχνίδια που με συγκίνησαν για να συμπληρώσω την πεντάδα,σε αντίθεση με άλλες χρονιές που πάσχιζα να αποφασίσω ποια θα αφήσω απ’έξω. Τουλάχιστον πολλοί από εμάς κάναμε και λίγη οικονομία για το πολύ δυνατό 2015 με τις εξίσου δυνατές συλλεκτικές εκδόσεις που σε «γδύνουν» στο λεπτό.

Dark souls 2 (PS3)

Παραπάνω αναφέρθηκα μόνο στη νέα γενιά, ενώ η παλαιά είχε ακόμα πολλά να δώσει και αυτό αποδείχτηκε με το Dark Souls 2. Τι να πει κανείς για ένα τέτοιο αριστούργημα; Μία σαπίλα που μόνο οι Ιάπωνες μπορούν να αποδώσουν, ένα εθιστικό gameplay που σε καθηλώνει με τις ώρες και μια φιλοσοφία τιμωρίας που μας έχει κάνει όλους μαζόχες πρώτου βαθμού, ενώ κάθε πρωί ξυπνάω με τις τύψεις που ακόμα δεν έχω βρει το χρόνο να παίξω τα DLCs του. Σίγουρα το καλύτερο Action RPG μετά το Dark Souls.

Shadow of Mordor (PS4)

Έχω ένα θέμα με τα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου. Με αποπροσανατολίζουν, με κουράζουν λόγω των άπειρων side quests, ξεφεύγουν από την ομαλή αφήγηση ιστορίας και στο τέλος τα βαριέμαι, οπότε σε μία τέτοια εποχή όπου οι περισσότεροι τα λατρεύουν  και οι εταιρείες κυκλοφορούν όλο και πιο τεράστια παιχνίδια, τα έχω βρει λίγο «σκούρα». Το Shadow of Mordor όμως με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς είναι από τα λίγα open world παιχνίδια που είναι όσο μεγάλα χρειάζεται και όχι όσο πρέπει για να εντυπωσιάσουν. Δε θα το χαρακτήριζα ποτέ ως κάτι που θα αλλάξει το gaming, είναι όμως ένα παιχνίδι που κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τέλους, να ανεβάσει την αδρεναλίνη με πολύ – πραγματικά πολύ – σφαγή και να γίνει για εμένα το μόνο πραγματικά αξιόλογο παιχνίδι με θεματολογία της Middle Earth.

This War of Mine (PC)

Δεν παίζω πολλά indie, κυρίως γιατί έχουμε κατακλυστεί από developers που ζητάνε 20 ευρώ για να σου δώσουν μία μετριότητα. Το This War of Mine ευτυχώς βγήκε ένα από τα διαμάντια αυτής της σκηνής και μάλιστα αρκετά συναισθηματικό και βαρύ, όπως φαινόταν και στα πρώτα teasers που μας εντυπωσίασαν όλους. Με καθήλωσε με τις ώρες να προσπαθώ να επιβιώσω σε αφιλόξενα σοκάκια και να έρχομαι όλο και πιο κοντά στην ψυχολογία των θυμάτων του πολέμου. Σίγουρα θα χαραχτεί στη μνήμη μου ως μια ξεχωριστή εμπειρία και ένα γερό χαστούκι προς τις εταιρείες κολοσσούς που έχουν κάνει τον πόλεμο μονοδιάστατο και διασκεδαστικό.

Metro: Redux (PS4)

Λόγω έλλειψης καλού PC είχα παραλείψει τα τελευταία χρόνια δύο από τα παιχνίδια που έχουν πραγματικά «μπάλες», όμως βρήκα ευτυχώς την ευκαιρία να ταξιδέψω στον κόσμο τους, όντας αρκετά υποψιασμένος για το τι θα συναντήσω έχοντας διαβάσει το βασικό βιβλίο και έχοντας ακούσει τα καλύτερα από φίλους για τα παιχνίδια. Το Metro 2033 με όλα του τα προβλήματα λυμένα, δανειζόμενο πολλούς μηχανισμούς από το Metro: Last Light είναι πραγματικά το καλύτερο value for money remake που έχω συναντήσει. Τελειώνοντας απανωτά και τα δύο παιχνίδια, λάτρεψα τον Artiom, τους φίλους του, τους εχθρούς του, μα πάνω απ’όλα αυτή τη μελαγχολία που μόνο το Σοβιετικό Gaming ξέρει να δίνει. Μπορεί να μην είναι φετινά παιχνίδια, είναι όμως ένα από τα λίγα καλά remakes που είδαμε σε σύγκριση με τις τόσες «κονσέρβες» που φάγαμε αυτή τη χρονιά και πραγματικά μία από τις κυκλοφορίες που με σημάδεψαν ανεπανόρθωτα.

Dragon Age (PS4)

Το 2014 έκλεισε με ένα από τα πιο αναμενόμενα  παιχνίδια των τελευταίων ετών και μετά την αποτυχία του Dragon Age 2 είχα ένα φόβο  μήπως απογοητεύσει η BioWare για δεύτερη φορά, όμως με την πρώτη επαφή μου διέλυσε κάθε ανησυχία και είδα μπροστά μου ένα σωστά δομημένο, τεράστιο RPG με μεγάλη ποικιλία και βαθύ Role Playing όπως σε κάθε παιχνίδι που πετυχαίνει τη BioWare σε κέφια.

Το 2014 ήταν μία χρονιά με σημαντικές αλλαγές για εμένα αλλά και τους Unboxholics και είναι σίγουρο πως τα καλύτερα έρχονται. Από τα «απλά» unboxings, φτάσαμε σε μία σελίδα καθημερινής ενημέρωσης που έχει δεχτεί απίστευτη αγάπη σε επικύνδινο βαθμό, τα Live Streams και τα Horror Nights έγιναν θεσμός και ο κόσμος που στηρίζει αυτή την προσπάθεια είναι ώριμος και κυρίως συζητήσιμος. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ για την πρόσκλησή του στην υπέροχη αυτή ομάδα, τον κύριο με τα μούσια, που παίζει να έχει χάσει εκεί μέσα τηλεκοντρόλ, ένα ζευγάρι παντόφλες που δεν φορούσε ποτέ, τα χαλασμένα Logitech G35,  και μία πρώην μου.  

Εύχομαι σε όλους και όλες ένα καλύτερο 2015, να λύσουμε ό,τι πρόβλημα μας απασχολεί, να χαμογελάμε και να αισιοδοξούμε κάθε μέρα του χρόνου. Μπορεί οι γιορτές να γίνονται αφορμή για μια ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανθρωπιά μας και χωρίς αυτές. Ξεκινήστε τη μέρα σας με ένα χαμόγελο και σίγουρα θα λάβετε πολλαπλάσια χαμόγελα πίσω.

---

Νίκος Κριπιντίρης

Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζι σας. Κατά τη γνώμη μου, το 2014 ήταν μία μέτρια χρόνια για την gaming βιομηχανία. Το πρόβλημα δεν επίκεντρώνεται στο ότι δεν κυκλοφόρησαν καλά παιχνίδια ή ότι κυκλοφόρησαν λίγα. Αυτό που πραγματικά δεν μου άρεσε, ήταν η παντελης έλλειψη εξέλιξης και καινοτομίας  που έπρεπε να υπάρχει , μιας και οι "next gen" κονσόλες  μετρούσαν ήδη ένα χρόνο στις πλάτες τους. Το θετικό είναι πως το 2015 προβλέπεται δυνατό και το περιμένω με ανυπομονησία. Παρόλα αυτά δεν σημάνει πως δεν έζησα όμορφες gaming εμπειρίες φέτος, μερικές από τις οποίες θα σας παρουσιάσω παρακάτω.

Dark Souls 2

Η σειρά της From Software ήταν πάντα ψηλά στις προτιμήσεις μου. Μετά από το εξαιρετικό Dark Souls, το hype για το δεύτερο μέρος ήταν μεγάλο. Ευτυχώς το ταξίδι μου στην Drangleic ήταν μαγευτικό αλλά και σκληρό συνάμα. Με βύθισε στον κόσμο του και μου προσέφερε απλόχερα πολύ θάνατο, μαυρίλα και πολλές ώρες ανασχόλησης όπως άρμοζει σε ένα βιντεοπαιχνίδι της κλάσης του!

Bayonetta 2

Η κοντοκουρεμένη πλέον μάγισσα, μου έδωσε αυτό που επιθυμούσα καιρό τώρα από εναν τίτλο του Wii U. Ασταμάτητη και φρενήρη δράση!  Έκανε τις next gen κονσόλες να φαινονται “μικρές” μπροστά της  με τον εντυπωσιακό τεχνικό τομέα της. Καλοδουλεμένος τίτλος σε όλους τους τομείς, που συγκαταλέγεται άνετα στα καλύτερα action games της  χρονιάς αλλά και γενικότερα!

Alien: Isolation

Το Alien: Isolation για μένα ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη. Πάροτι δεν είμαι μεγάλος φαν των ταινιών, το παιχνίδι ήταν εξαιρετικό σε όλους τους τομείς. Μου προσέφερε αγωνία και φόβο που πολλοί λίγοι τίτλοι μου έχουν προσφέρει. Και αυτός ο ηχητικός τομέας, απόλυτος  οργασμός! Το Alien game που ζητούσαμε χρόνια είναι εδώ!

Middle Earth: Shadow of Mordor

Πραγματικά μετά απο τόσα επιεικώς μέτρια παιχνίδια με θέμα την Μέση Γη, είχα χάσει κάθε ελπίδα να δώ ένα αξιοπρεπές παιχνίδι με αυτή τη θεματική.  Ευτυχώς η Monolith έκανε τα μαγικά της και το Middle Earth: Shadow of Mordor ήρθε σαν μάνα εξ’ ουρανού.  Όμορφα γραφικά, έξυπνο και καλοδουλεμένο gameplay και πραγματική Lord of the Rings ατμόσφαιρα! Η Μέση Γη στα καλύτερά της!

Borderlands: The Pre-Sequel!

Σπάνια βλέπεις τίτλους με τόσο χαβαλέ όσο αυτών των Borderlands. H 2K έχει βρεί μία μαγική συνταγή που ποτέ δεν κουράζει αλλά ούτε γίνεται βαρετή.  Έχοντας  λατρέψει τους  δύο προηγούμενους τίτλους της,  δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστηθώ και αυτόν εδώ.  Χιούμορ, αγνή διασκέδαση και αρκετές ώρες  gameplay, το Borderlands: The Pre-Sequel υποστηρίζει όσο λίγα τον όρο "video game".

---

Χρήστος Παπέλης

Φέτος δεν μπόρεσα να χαρώ πραγματικά τους τίτλους της φετινής χρονιάς κυρίως λόγω του κυνηγιού μου να παίξω παιχνίδια που θέλω στο PS3 έτσι ώστε η αρχή του 2015 να με βρει με το δικό μου PS4 (ή μάλλον τα χρήματα τα οποία χρειάζονται για ένα PS4 αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Όμως υπήρξαν κάποια παιχνίδια που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον φέτος.

Metal Gear Solid: Ground Zeroes

Όντας μεγάλος φαν της σειράς Metal Gear και του lore της, δεν γινόταν να μην παίξω αυτό το παιχνίδι. Ναι είχε μικρό gameplay, ναι ήταν αρπαχτή αλλά στην τελική δεν με ένοιαξε τίποτα άλλο από το να πάρω τη δόση μου από τον Kojima γι’ αυτό που έρχεται και θα με κάνει να αναθεωρήσω τα gaming για ακόμη μια φορά. Το μεγαλύτερο tease της χρονιάς.

South Park The Stick of Truth

Παιχνίδι South Park… Καλό παιχνίδι South Park… Έψαχνα να βρω τρόπο να το αγοράσω πάση θυσία και να καραδοκώ για το Steam sale (φοιτητής είμαι καταλαβαίνετε…) που θα μου κάνει τη χάρη να το δώσει σε καλή τιμή. Αγόρασα κάρτα γραφικών γι’ αυτό το παιχνίδι για να το απολαύσω όσο καλύτερα γίνεται! Mε τέτοιο Hype περίμενα να παίξω το απόλυτο παιχνίδι. Δεν ήταν το απόλυτο παιχνίδι αλλά ήταν ένα παιχνίδι φτιαγμένο για φαν της σειράς και με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου.

Forza Horizon 2

Το καλύτερο Racing παιχνίδι της χρονιάς! Δεν υπάρχει παιχνίδι που να έχει αποτυπώσει καλύτερα την ευχαρίστηση της οδήγησης από το Forza Horizon 2 με το τέλειο gameplay του! Η εισαγωγή του customization από το Forza 5 και η λίστα των αυτοκινήτων δείχνει μεράκι και ανταπόκριση στις απαιτήσεις του κοινού. Είχα την ευκαιρία να παίξω και τις 2 εκδόσεις (XBOX 360 και XBOX ONE) και πραγματικά ευχαριστήθηκα κάθε δευτερόλεπτο που έπαιζα αυτό το παιχνίδι. Για εμένα είναι το παιχνίδι της χρονιάς και ο λόγος που θέλω να αγοράσω XBOX ONE.

Spintires

Το καλύτερο off-road παιχνίδι που έχω παίξει όσο ασχολούμαι με το gaming. Ρεαλιστικός έλεγχος οχημάτων αλλά και συνθηκών με τον τεχνικό τομέα να είναι ικανοποιητικός, αλλά το gameplay να είναι αυτό που να με τραβάει. Έχει μεγάλη κοινότητα για multiplayer και modding και είναι το τέλειο παιχνίδι γι’ αυτούς που τους αρέσει η off-road οδήγηση χωρίς να κάνουν λασπόλουτρο. Ένα παιχνίδι που αξίζει την προσοχή των φίλων της αυτοκίνησης, αλλά καλό είναι να δοκιμαστεί πρώτα το demo για καλό και για κακό.

Car Mechanic Simulator 2014

Προσομοιωτής μουτζουρόγατου 2014. Ένα παιχνίδι που χάρηκα ιδιαίτερα καθώς ως μηχανικός παρέα με φίλους μου παίζαμε όλοι αυτό το παιχνίδι ως προσομοιωτή του μέσου Έλληνα μάστορα. Ένα παιχνίδι με περιορισμένο κοινό, λόγω της φύσης του, καλό gameplay  με τον τεχνικό τομέα να μην έχει κάτι ιδιαίτερο (και την έλλειψη λαϊκής μουσικής στο ραδιόφωνο να κάνει αισθητή την παρουσίας της για παραπάνω ρεαλισμό).