Fighting Games

Όπως όλοι οι gamers έχουμε ένα αγαπημένο genre στα βιντεοπαιχνίδια, έτσι και εγώ είχα κάποτε την ευχαρίστηση να απολαμβάνω τις καθημερινές gaming ώρες μου στα Fighting Games. Όπως θα παρατηρήσατε μέχρι τώρα και στον υπότιτλο, αυτό που θέλω να θέσω ως θέμα προς συζήτηση είναι το αν μπορεί για κάποιον να σταματήσει η διασκέδαση ασχολούμενος μαζί τους. Στις παρακάτω γραμμές, θα προσπαθήσω να σας περιγράψω τη δική μου εμπειρία για τα fighting games και πως κατέληξαν από αγάπη να γίνουν ψυχαναγκασμός.

Καταρχάς, όπως και σε κάθε genre έτσι και στα fighting games πρέπει είναι να “ακονίσεις” τα skills σου στο μέγιστο, με σκοπό την αντιμετώπιση διαφόρων αντιπάλων. Το πρώτο παιχνίδι που άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά και να προσπαθώ να εμβαθύνω στο gameplay ήταν το Street Fighter IV. Ξεκίνησα, λοιπόν, να παίζω το arcade, να δοκιμάζω χαρακτήρες μέχρι να γίνει η κύρια επιλογή και μετά από λίγο καιρό μπήκα και στο training, στο οποίο εκεί -για εμένα τουλάχιστον- ξεκινάει το πραγματικό παιχνίδι.

Η αρχή έγινε με κάποια tutorials του παιχνιδιού και εκμεταλλευόμενος την πολύτιμη βοήθεια του Google, μάθαινα combos ώστε να αρχίσω να μπαίνω στο νόημα. Πολύ γρήγορα και μετά από πολλές ώρες εξάσκησης, παράτησα το training και μπήκα στην Versus εμπειρία. Οφείλω να ομολογήσω πως στην αρχή, είτε μόνος, είτε με φίλους περνούσα εκπληκτικά, χωρίς να έχω ως στόχο το να επιβληθώ στον οποιονδήποτε. Καθώς περνούσε ο καιρός, το ευχάριστο συναίσθημα άρχισε να αλλάζει. Καθημερινά το πρώτο που παιχνίδι που έμπαινε στην κονσόλα, ήταν το Street Fighter IV και για τουλάχιστον δύο με τρεις ώρες, προπονούμουν στα combos καθώς και στο να μαθαίνω περισσότερα για το παιχνίδι.

Τα Fighting Games πολλοί πιστεύουν ότι στηρίζονται στα combos και εν μέρη έχουν δίκιο. Υπάρχει, όμως, και το spacing που στην ουσία είναι αφορά τη μέτρηση της απόστασης ανάμεσα στους δύο αγωνιζόμενους χαρακτήρες. Με το spacing προσπαθούσαμε να μετριάσουμε την απόσταση με σκοπό να "χρεώσουμε" καλύτερα τον αντίπαλο. Μέσα στο spacing υπάρχουν και υποκατηγορίες, όπως το ”Whiff Punish”, που ουσιαστικά προσπαθείς να κάνεις τον αντίπαλό σου να χρησιμοποιήσει μία επίθεση χωρίς αποτέλεσμα (δηλαδή να «whiffarει») και μετά τη συγκεκριμένη κίνηση να την κάνεις punish.

Ξέρω, περίεργα πράγματα, όμως μείνετε μαζί μου λιγάκι ακόμη. Μετά από τα παραπάνω, έρχεται το πιο βαρβάτο της όλης υπόθεσης, τα Frames και Frame Traps. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα ώστε να καταλάβετε τι εννοώ, το Street Fighter IV "έτρεχε" στα 60 FPS, οπότε εμείς προσπαθούσαμε, με διάφορα guides, να μάθουμε στα πόσα frames επιτυγχάνεται η κίνηση του κάθε χαρακτήρα, κι έτσι γνωρίζαμε ποια είναι γρηγορότερη, ποια είναι πιο αργή κλπ. Αφού, λοιπόν, αποστηθίσαμε τα frames των κινήσεων από τους χαρακτήρες, έπρεπε κάπως να τα χρησιμοποιήσουμε. Αυτό που κάναμε ήταν να περιμένουμε τον αντίπαλό μας να χρησιμοποιήσει κάποια κίνηση, ενώ εμείς ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαμε, με βάση πάντα τα frames, τις πιο γρήγορες και safe επιθέσεις, έτσι ώστε να δημιουργηθεί το counter hit και να επωφεληθούμε από κάποιο combo το οποίο θα εφαρμόζαμε στη συνέχεια της μάχης.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι αν θέλει κάποιος να εντρυφήσει στα fighting games, θα πρέπει να μελετήσει, να μάθει αριθμούς και, φυσικά, να επενδύσει εξαιρετικά μεγάλες ποσότητες χρόνου. Έχοντας επενδύσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου στο εν λόγω genre, έπρεπε κάποια στιγμή να κάνω το ερώτημα στον εαυτό μου: περνάω όντως καλά ή απλά παίζω για να κερδίσω. Στην δική μου περίπτωση υπερίσχυσε το δεύτερο. Δε διασκέδαζα και έπιανα τον εαυτό μου να ψυχαναγκάζεται, να πιέζεται και να νιώθει «δούλος» των αριθμών και των πλήκτρων. Και εφόσον δεν ήμουν κάποιος επαγγελματίας παίκτης, θεώρησα ανούσιο το να μπαίνω σε όλη αυτή τη διαδικασία απλά και μόνο για να κερδίσω το φίλο μου ή κάποιον άλλον στο διαδίκτυο. Αυτό βέβαια μπορεί να μη συμβεί στον καθένα μας και πολλοί να καταφέρνουν να το ελέγξουν και εν τέλει να το ευχαριστηθούν, ωστόσο εγώ δεν τα κατάφερα και έφτασα στο σημείο να μην το απολαμβάνω. Μία όμορφη -αρχικά- ασχολία, κατάντησε για εμένα «δουλειά», αγγαρεία και ψυχαναγκασμός.

Βέβαια, ως ψυχαναγκασμός μπορεί να καταλήξει το οποιοδήποτε παιχνίδι, απλά για να είμαι ειλικρινής, τα όσα χρόνια ασχολούμαι με τα βιντεοπαιχνίδια δεν έχω νιώσει έτσι για άλλα παιχνίδια, πέρα των fighting. Θέτω, λοιπόν, το ερώτημα σε εσάς, είτε ασχολείστε με τη συγκεκριμένη κατηγορία, είτε με οποιοδήποτε genre: περνάτε πραγματικά καλά όταν παίζετε; Κάντε την ερώτηση στον εαυτό σου, προσπαθήστε να είστε ειλικρινής και νομίζω κάποιοι θα σοκαριστείτε από την απάντηση. Περιμένω με ενδιαφέρον τις απόψεις σας παρακάτω.