Bloodborne - Preview

Παίξαμε. Πονέσαμε. Θέλουμε!
22 Οκτωβρίου 2014 22:29
Bloodborne - Preview

Προσπάθησα. Και ξανά προσπάθησα. Μα μάταια. Όσο για αν ήθελα να κρατηθώ, δεν τα κατάφερα. Το διαβολάκι του αριστερού μου ώμου επικράτησε του αγγέλου που κάθεται στον δεξί. Έπαιξα την Alpha έκδοση του Bloodborne. Αγαπάω τη σειρά Souls μέσα από τα βάθη της ψυχής μου και νομίζω πως δεν είναι πάρα πολλές οι φορές που έχω αγαπήσει τόσο πολύ παιχνίδια. Η FromSoftware, σε εμένα και σε κάτι εκατομμύρια gamers, βρήκε το κουμπάκι. Εκείνο το κόκκινο, κρυφό κουμπάκι που ως περιγραφή έχει το «In case of emergency». Πότε, δηλαδή, θα πρέπει να πατηθεί; Όταν ως gamer νιώσεις ότι τα παιχνίδια τα παίζεις και δεν σε παίζουν. Προσέξτε. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων. Όταν ένα παιχνίδι το παίζεις, σημαίνει ότι εσύ είσαι ο αρχηγός της μικρής αγέλης που έχει στηθεί μεταξύ του παίκτη, του χειριστηρίου και της τηλεόρασης. Όταν ένα παιχνίδι σε παίζει, πάει να πει ότι εδώ είσαι φιλοξενούμενος και θα κάνεις ό,τι χρειάζεται για να μείνεις. Όταν αφήσεις το χειριστήριο από τα χέρια σου γιατί έσπασαν τα νεύρα σου από τα πολλά «You Died» -μία κατάσταση που οφείλεται 100% στις πράξεις σου- πρακτικά αποδέχεσαι την ήττα σου και πως το παιχνίδι είναι ο κυρίαρχος της αγέλης. Στα Souls, όλοι μας φιλοξενούμενοι είμαστε αγαπητοί.

Έπαιξα, λοιπόν, την Alpha του Bloodborne –ευχαριστώ τον Μέμο “Marduk” Μπεγνή γι’ αυτό- και σκοπεύω στις παρακάτω γραμμές να περιγράψω την εμπειρία μου. Μην περιμένετε να διαβάσετε ονομασίες, αναλυτικές πληροφορίες και τεχνικούς όρους. Αυτά θα τα πούμε στο review όταν με το καλό έχω στα χέρια μου το τελικό προϊόν. Απλά σε αυτό το κείμενο θέλω να καταθέσω την εμπειρία των τριών ωρών που διήρκησε η ενασχόλησή μου με το Bloodborne. Αφού περάσουν τα εισαγωγικά λογότυπα των Japan Studios και FromSoftware, είδα το κεντρικό μενού, με το εικαστικό που συναντάμε και στο επίσημο box art του τίτλου. Το ύφος των μενού και των γραμματοσειρών είναι παρόμοιο με αυτό που έχουμε βιώσει σε όλα τα Souls παιχνίδια. Επειδή το PS4 το έχω συνδεδεμένο με τον ενισχυτή, για λίγα δευτερόλεπτα δεν είχα ήχο. Άρπαξα το κοντρόλ και ανέβασα την ένταση του DTS Surround και…πάγωσα! Δεν πίστευα στα αφτιά μου αυτό που άκουγα. Ένα απόκοσμος αλλά ταυτόχρονα εκκωφαντικός και επαναλαμβανόμενος ήχος δεκάδων κόντρα μπάσων, μου διέλυσε τη ψυχολογία. Μου υπενθύμισε από νωρίς ότι στην αγέλη εκείνη, ο αρχηγός συνεχίζω να μην είμαι εγώ. Συνέχισα. Επέλεξα έναν από τους τέσσερις διαθέσιμους χαρακτήρες, οι οποίοι διαφέρουν ως προς το είδος του όπλου που κρατούν. Δε μπορώ εύκολα να σας περιγράψω τα όπλα, αρκεί να σας πω πως πονούσα μόνο που τα έβλεπα.

Ξεκίνησε, λοιπόν, το ανησυχητικά μεγάλο loading με το λογότυπο του Bloodborne να δεσπόζει σε ένα κατάμαυρο background. Ελπίζω η διάρκεια αυτή να μειωθεί αισθητά όταν κυκλοφορήσει το παιχνίδι. Πριν ξεκινήσω να σας περιγράφω την πρώτη μου εντύπωση όταν είδα pixels στην οθόνη μου, πρέπει να ξεκαθαρίσω το εξής. Όταν ανακοινώθηκε ο τίτλος και μέσω των trailers είδαμε μερικά gameplay αποσπάσματα, δυσκολευόμουν να πιστέψω πως αυτά θα είναι και τα πραγματικά γραφικά του παιχνιδιού. Τελευταία ζήσαμε και ένα ατυχές περιστατικό με το περίφημο downscale των γραφικών του Dark Souls 2, οπότε κρατούσα τις επιφυλάξεις όσον αφορά τον οπτικό τομέα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παιχνίδι. Δίχως ίχνος εισαγωγής, δίχως ίχνος περιγραφής, απλά με πέταξε σε ένα σιχαμένο μπαλκόνι, μιας σιχαμένης σκοτεινής πόλης. Για πέντε λεπτά, δεν έκανα ούτε βήμα. Γύριζα την κάμερα, προσπαθώντας να πιστέψω και να αποδεχτώ αυτό που η τηλεόραση έφτυνε προς τα μάτια μου. «Δεν είναι δυνατόν!» φώναζα από μέσα μου. «Όχι ρε φίλε!» φώναζα απ’ έξω μου. «Τελικά, όντως αυτά είναι τα γραφικά», είπα. «Το Bloodborne των videos, υπάρχει και δεν είναι φαντασίωση».

Αφού ξεπέρασα το σοκ των πρώτων λεπτών και αγχωμένος για το γεγονός ότι η Alpha θα παραμείνει ανοιχτή για ακόμη δύο ώρες και πενήντα λεπτά, αποφάσισα πως πρέπει να ξεκινήσω. Είναι δύσκολο να σας περιγράψω το πόσο «όμορφα» απεικονίζονταν τα όσα έβλεπα. Τεχνικά, ο τίτλος είναι άψογος. Κοφτερά γραφικά, απίστευτη λεπτομέρεια στα πάντα, ατελείωτα πολύγωνα, γυαλάδες παντού, ποιοτικά textures και φοβερά animations. Το πιο σοκαριστικό και αυτό που πιστεύω πως κάνει όλα τα υπόλοιπα να αποκτούν μεγαλύτερη αξία απ’ αυτό που ενδεχομένως να χρειάζονται, είναι το εικαστικό. Αχ αυτό το εικαστικό! Αχ αυτό το setting! Δε ξέρω για εσάς, αλλά έχω πολύ καιρό να νιώσω τόσο παράξενα βλέποντας τον κόσμο ενός παιχνιδιού. Ένα βικτωριανού τύπου, λουσμένο με steam punk πινελιές σκηνικό μου μούδιαζε το σβέρκο. Επιρροές από παντού, δανεισμένα στοιχεία από τα πάντα, οι σχεδιαστές έφτιαξαν τον πιο όμορφο Frankenstein που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε παιχνίδι. Δε ξέρεις τι να πρωτοχαζέψεις. Τα κτήρια, τις στολές, τα όπλα, τις πλατείες πνιγμένες σε αίμα, τους σταυρωμένους αιρετικούς να φλέγονται, τα κοράκια που κόβουν τη λάμψη του φεγγαριού; Τι; Πραγματικά τι; Όταν μάλιστα είδα πως με τα πρώτα χτυπήματα προς τους αντιπάλους, το αίμα έλουζε τον χαρακτήρα μου και έβρεχε τα ρούχα του, χαμογέλασα –αν και δεν έπρεπε, γιατί έβλεπα ατελείωτο αίμα!

Νιώθεις τη σαπίλα, τη σκουριά, την υγρασία και το φόβο να χτυπάει ανελέητα τη ψυχολογία σου. Από τα περιβάλλοντα και μόνο νιώθεις ένα αισθάνεσαι πως σε περιτριγυρίζει κάτι πολύ, πολύ μαύρο και πολύ, πολύ απεχθές. Η πόλη, ονόματι Yharnam, αποτελούσε κάποτε το “μαγικό” μέρος στο οποίο απευθυνόντουσαν όλοι για τις ιατρικές περιθάλψεις τους, μέχρι που μία κατάρα κατέκλυσε την περιοχή με αποτέλεσμα να αφανιστούν οι κάτοικοί της, ενώ οι επιζώντες μετατράπηκαν σε μολυσμένα πλάσματα. Αυτά όμως θα τα μάθουμε καλύτερα το Φεβρουάριο. Θέλω να σταθώ στο gameplay και να εκφράσω μερικές ανησυχίες. Πρώτα απ’ όλα η ραχοκοκαλιά του gameplay είναι η ίδια με τα Souls, οπότε θα νιώσετε οικεία μέσα στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα. Το θέμα είναι ότι θα νιώσετε πως παίζετε με το ένα χέρι και πως το άλλο είναι κουλό. Αυτό οφείλεται στη σημαντικότερη αλλαγή, κατ’ εμέ, που έχει να κάνει με την έλλειψη ασπίδας. Αυτό κάνει το Bloodborne παιχνίδι σαφέστατα πιο επιθετικό παικτικά. Ξεχάστε το «κάνω lock, σηκώνω ασπίδα, κάνω κύκλους με dodge και βρίσκω την κατάλληλη ευκαιρία να χτυπήσω». Στο Bloodborne, ή θα ξεκινήσεις να χτυπάς ή θα βρεθείς πίσω.

Το «πίσω» δε σημαίνει bonfire εδώ, αλλά υπάρχουν κάποιου είδους αόριστα checkpoints, που εννοείται μεταφράζονται και σε respawn των πάντων. Επιστρέφω στα της μάχης για να αναφέρω πως τη βρήκα και σαφέστατα πιο γρήγορη. Ναι, το health των αντιπάλων «πέφτει» πιο εύκολα, αλλά «κόβουν» το ίδιο πολύ και αυτοί. Συγνώμη κιόλας, αλλά περίμενα ένα ευκολότερο παιχνίδι με όλα αυτά που άκουγα, αλλά με είδα πολλές φορές νεκρό. Ενδεχομένως να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχα και πολύ χρόνο για να προσαρμοστώ στο νέο και αισθητά πιο επιθετικό ύφος των μαχών, ενώ δεν κατάφερα να λειτουργήσω σωστά και τα πυροβόλα όπλα, τα οποία λειτουργούν ως secondary attack στο χέρι που θα έπρεπε να υπάρχει η ασπίδα. Μην αγχώνεστε, δεν έγινε shooting το παιχνίδι. Θα έλεγα πως η χρήση των όπλων, μοιάζει πολύ με αυτήν των Assassin’s Creed.

Το μοναδικό που είδα και μου φάνηκε πως όντως αποτελεί δωράκι προς τον παίκτη είναι το ότι σε περίπτωση που κάποιος αντίπαλος σου κάνει ζημιά, το ποσοστό στη health bar γίνεται πορτοκαλί και έχεις λίγα δευτερόλεπτα να κάνεις επίθεση και να αποκτήσεις πάλι ένα μέρος πίσω. Βέβαια, αυτό έρχεται ως συμπλήρωμα στο γενικότερο πιο επιθετικό σύνολο που σου λέει «βάρα, όσο έχεις χρόνο και μην κάνεις την κότα να φύγεις προς τα πίσω». Δε σας κρύβω πως συνάντησα και κάποια μικρο-κολλήματα στο χειρισμό, που κατά 99.9% θα διορθωθούν στο τελικό παιχνίδι –τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

Αυτό που δεν είδα και ανησύχησα λιγάκι για να είμαι ειλικρινής είναι η έλλειψη RPG στοιχείων. Δεν υπήρχε ούτε inventory (εκτός από του εξωτερικού στο hud που έκανε κύκλο σε κάποια consumables), δεν είχε κάτι σχετικό με XP ή ψυχές, ούτε level για τον χαρακτήρα, ούτε επιλογή όπλων, πανοπλίας κλπ. Βέβαια, μιλάμε για την Alpha έκδοση, η οποία ενδεχομένως να ήθελε να εστιάσει στο ανανεωμένο, ή καλύτερα διαφορετικής προσέγγισης, σύστημα μάχης. Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως είδα και boss το οποίο για να «πέσει» έπρεπε να σκεφτώ όπως περίπου σκεφτόμουν και στα Souls, ενώ συνάντησα και partner που σε βοηθάει στο boss. Τέλος, να σημειώσω πως και η φιλοσοφία των επιπέδων φαίνεται να είναι η ίδια, δηλαδή shortcuts, trial and error σημεία και πολλές εναλλακτικές διαδρομές, η κάθε μία από τις οποίες απαιτεί και διαφορετική στρατηγική.

Μόνο από το γεγονός ότι το Bloodborne κατάφερε εξ’ αρχής να με εντυπωσιάσει και να με πείσει πως ένα μη μεσαιωνικού χαρακτήρα, με δράκους, σπαθιά και κατακόμβες Souls, συνεχίζει να είναι ευπρόσδεκτο ως το νέο «Souls», αρκεί. Πιστεύω πως αν θεωρήσουμε δεδομένο πως οι όποιες αλλαγές στο gameplay και οι ανησυχίες που εξέφρασα στην προηγούμενη παράγραφο σχετικά με το RPG στοιχείο, είναι πράγματα τα οποία δε θα μας απασχολήσουν στην τελική έκδοση, τότε θα μιλάμε ένα εξωφρενικά καλό τίτλο. Σας εγγυώμαι πως ανεξαρτήτως γραφικών και τεχνικού τομέα, αυτό είναι κάτι που δεν έχετε ξαναδεί σε παιχνίδι. Η FromSoftware θα μας "τρελάνει" και πάλι.

Tags: