Από το Halo στο Destiny

Υπάρχει αρκετός κόσμος που έμαθε την Bungie μέσω του Destiny. Σίγουρα θα έχουν ακούσει στο παρελθόν το όνομα Halo. Σε άλλους δεν θα’ χει να πει απολύτως τίποτα, σε κάποιους άλλους όμως… ας πούμε απλά ότι είναι ένας από τους λόγους που αγαπούν το gaming. Αν είστε λάτρης των Halo, θα έχετε καταλάβει ήδη για τι πράγμα μιλάω, αν όχι, δεν υπάρχει καμία ντροπή, άλλωστε κι’ εγώ, ήμουν ένας από σας. Σ’ αυτήν την ιστορία θα σας διηγηθώ πώς γνώρισα την Bungie και γιατί αυτό το studio είναι τόσο σημαντικό στο χώρο.

Ποτέ δεν είχα επαφή με το Halo, είχα δει trailer, είχα δει άλλους να παίζουν, αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί μαζί του. Έβλεπα γι' αυτό, άκουγα γι' αυτό, είχα βαρεθεί μάλιστα να ακούω γι’ αυτό, αλλά ποτέ δεν συμμερίστηκα το πάθος των ανθρώπων που μιλούσαν γι' αυτό. Δεν με άφηνε το τοίχος που λέγεται fps, καθώς αν και παίζω κατά καιρούς, δεν είναι απ’ το αγαπημένο μου είδος. Έχοντας παίξει στο παρελθόν παιχνίδια που θεωρούνται κράχτες της συγκεκριμένης κατηγορίας, πίστευα πως είναι ένα ακόμα ανεγκέφαλο shooter. Έτσι το σνόμπαρα και δεν του έδωσα ποτέ την ευκαιρία. Μια ο ποιοτικός κατήφορος που έχουν πάρει οι θεωρητικά κορυφαίοι εκπρόσωποι του είδους και μια η έμφαση που δόθηκε στο multiplayer συρρικνώνοντας το single-player σε μερικές ώρες shooting χωρίς νόημα, ήταν λόγοι αρκετοί.

Το καλοκαίρι του 2010 καθώς χάζευα στο internet, το μάτι μου έπεσε πάνω στο trailer του Halo: Reach που θα κυκλοφορούσε τον Σεπτέμβριο. Συνήθως δεν πατάω “play” σε κάτι που δεν μ’ ενδιαφέρει, αλλά ο τίτλος του trailer “Deliver Hope” με έκανε να πατήσω. Το ύφος του, η σκηνοθεσία του, η καταθλιπτική μουσική του η οποία μου σφηνώθηκε για μέρες στο κεφάλι και στο τέλος αυτό το "Remember where it all began, Remember Reach" με τον πλανήτη να φλέγεται, αμέσως μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.

Πιο δίπλα υπήρχε ένα link με το μήνυμα «Όταν κάθε ελπίδα στον πλανήτη Reach χάθηκε, η Noble team στάθηκε ενωμένη προς υπεράσπιση του ανθρώπινου είδους. Ο ηρωισμός τους μας ένωσε όλους. Η μνήμη της Noble team γίνεται λαμπρότερη με κάθε έναν από εσάς που θυμάται το κουράγιο τους. Remember Noble. Remember Reach». Ήταν μια πανέξυπνη κίνηση προώθησης του παιχνιδιού, όπου με τον facebook λογαριασμό του ο καθένας, μπορούσε να βάλει το αστέρι του στον ουρανό, στον οποίο σιγά-σιγά κάτω από ένα υπέροχο μουσικό background, σχηματίζονταν η φιγούρα της Noble team. Έχοντας υπόψη ότι πρόκειται για prequel της τριλογίας Halo, έκανα την κίνηση να το παραγγείλω και να του δώσω μια ευκαιρία.

Όταν ξεκίνησα να παίζω, άρχισα να συνειδητοποιώ πως εδώ κάτι τρέχει. Εκτός απ’ τα πανέμορφα γραφικά, εκτός απ’ την στιβαρότητα του gunplay και γενικά του gameplay, αυτό που το έκανε να ξεχωρίζει κι’ αυτό που με έκανε να κοιτώ τους τίτλους τέλους αποσβολωμένος, ήταν κάτι που ποτέ δεν περίμενα ότι ένα παιχνίδι της συγκεκριμένης κατηγορίας μπορούσε να προσφέρει. Αδυνατούσα να πιστέψω πως γίνεται ένα shooter να έχει τέτοια ποιότητα, τέτοιο δυνατό σενάριο και το κυριότερο, πως μπορεί να βγάζει τέτοιο συναίσθημα. Αμέσως μετά παρήγγειλα και ολοκλήρωσα και τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς, φτάνοντας στο συμπέρασμα πως είναι ανόητο να θέτουμε όρια γιατί στην εμπειρία πολύ απλά δεν υπάρχουν και είναι η μόνη που στο τέλος έχει σημασία.

Προσωπικά θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι οραματιστές, ανθρώπους που με τις ιδέες τους όσο κόντρα κι’ αν είναι, δίνουν τη μάχη τους κι’ ανατρέπουν τα δεδομένα, πρωτοπορούν και στη συνέχεια δείχνουν τον δρόμο στους υπόλοιπους. Οι άνθρωποι στην Bungie έκαναν ακριβώς αυτό. Πριν την άφιξη του Halo το 2001 τα παιχνίδια πρώτου προσώπου στις κονσόλες δεν ήταν ιδιαιτέρα δημοφιλή. Αρκετός κόσμος δε, πίστευε –κυρίως λόγο χειρισμού- πως είναι ιδανικότερο να παίζονται σε PC. Η Bungie όχι μόνο κατάφερε να τους διαψεύσει, αλλά επαναπροσδιόρισε το είδος αυτό και έθεσε νέα standard που άλλοι στο μέλλον θα ακολουθούσαν. Δημιούργησε ένα παιχνίδι με, ενδιαφέροντες και πιο «ανθρώπινους» χαρακτήρες απ’ ότι είχαμε συνηθίσει, πλούσιο lore, βαθύ σενάριο και επικό soundtrack. Το παιχνίδι ήταν απλά «καταδικασμένο» να πετύχει.

Το Halo όχι μόνο κέρδισε κοινό και κριτικούς, αλλά σήκωσε στους ώμους και τη νέα τότε κονσόλα της Microsoft, εξασφαλίζοντάς της μια πετυχημένη είσοδο στον κόσμο του console gaming. Η Bungie όμως δε σταμάτησε εκεί. Με την άφιξη του Halo 2 το 2004, κατάφερε να ρίξει ένα ακόμα τοίχος που θεωρούνταν προνόμιο των PC gamers. Αυτό του multiplayer. Μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, η μόνη on line εμπειρία που είχαν βιώσει οι console gamers ήταν αυτή του τοπικού δικτύου, του λεγόμενου system link. Η Bungie κοιτώντας μπροστά και βλέποντας το πόσο ο κόσμος απολάμβανε αυτό τον τρόπο παιχνιδιού, έφερε για πρώτη φορά, μέσω του νεοσύστατου Xbox Live το online multiplayer στις κονσόλες –το είχε κάνει χρόνια πριν η Sony και η Sega με τα PS2 και Dreamcast αντίστοιχα, αλλά όχι διαδεδομένα. Παρουσίασε το matchmaking, την playlist και το skill-ranking system. Χαρακτηριστικά που αμέσως αγκάλιασε το κοινό και που άλλες εταιρίες θα υιοθετούσαν για τα παιχνίδια τους στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος μέχρι την τελευταία στιγμή που έκλεισαν οι servers του Halo 2, τον Απρίλιο του 2010 συνέχιζε να παίζει.

Αυτό όμως που έκανε την Bungie πραγματικά ξεχωριστή ήταν ότι τα παιχνίδια της μπορούσαν να παιχτούν από όλους. Και απ’ αυτούς που έψαχναν ένα βαθύ και δυνατό σενάριο και απ’ αυτούς που απλά ήθελαν ένα καλό shooter να περάσουν την ώρα τους, αλλά και απ’ αυτούς που ήθελαν μια πλούσια online multiplayer εμπειρία. Το τρίπτυχο αυτό είναι κάτι που αρκετές εταιρίες προσπάθησαν, αλλά καμία μέχρι σήμερα δεν το πέτυχε στο βαθμό που το πέτυχε η Bungie με τα Halo. Που οφείλεται αυτό; Στο μεράκι και στο πάθος των δημιουργών, στο όραμα που είχαν, να προσφέρουν στον κόσμο κάτι το πρωτοποριακό, κάτι ανατρεπτικό που θα έγραφε ιστορία στο χώρο. Έβλεπες στα video όταν μιλούσαν, την λάμψη στα μάτια τους, ότι αυτό που έκαναν δεν το έκαναν μόνο για το χρήμα, το έκαναν γιατί ήθελαν να δημιουργήσουν πραγματικά κάτι το μοναδικό. Ήταν οραματιστές.

Όταν ένιωσε ότι ασφυκτιά δημιουργικά κάτω από τη Microsoft, ανεξαρτητοποιήθηκε με σκοπό να δουλέψει πάνω σε ένα νέο IP. Έτσι η Activision άρπαξε την ευκαιρία και της πρόσφερε αυτό που η Bungie ήθελε για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτό της το εγχείρημα. Χρήμα και ένα δεκαετές συμβόλαιο. Όταν όμως κάνεις συμβόλαιο με τον «διάβολο» έχεις και τις ανάλογες συνέπιες… Η Activision έριξε στο Destiny μισό δις δολάρια κάνοντάς το πιο ακριβοπληρωμένο βιντεοπαιχνίδι όλων των εποχών! Εύλογα το hype είχε χτυπήσει ταβάνι. Τα υποσχόμενα trailer των δημιουργών, η πολυδάπανη παραγωγή, η εντυπωσιακή beta και φυσικά μόνο και μόνο ότι ήταν ένα νέο IP από τον θρύλο που ακούει στο όνομα Bungie, έφτανε. «Νέοι κόσμοι προς εξερεύνηση, καινούργιοι χαρακτήρες, ιστορίες από ένα άγνωστο σύμπαν, ποιος ξέρει που θα μας ταξιδέψει πάλι η Bungie;» Η φαντασία του κοινού πετούσε στα σύννεφα μόνο και μόνο για να προσγειωθεί άτσαλα με την κυκλοφορία του παιχνιδιού. 

Στο Destiny όχι απλά δεν υπάρχει σενάριο αλλά ο παίκτης δεν γνωρίζει καν τον λόγο για τον οποίο παίζει. Κάποιοι υποστηρίζουν πως το σενάριο είναι εσκεμμένα ασαφές, ούτως ώστε να κάνουν τους παίκτες να σκεφτούν μόνοι τους και να εξερευνήσουν. Αυτό θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρων αν όντος υπήρχε περιεχόμενο να υποστηρίξει αυτήν την άποψη. Ο παίκτης δε γνωρίζει ούτε ποιός είναι, ούτε το τι συνέβη, ούτε ποιοι είναι οι εχθροί που μάχεται. Ακόμη και στους υποτυπώδεις διαλόγους που υπάρχουν δεν εξηγείται απολύτως τίποτα, παρά αφήνεται αόριστα –μιας και ποτέ δεν είναι η κατάλληλη ώρα- ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα μας πουν. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι απλά σαν ένας κακογραμμένος πρόλογος.

Οι χαρακτήρες είναι εντελώς αδιάφοροι και ρηχοί ενώ δεν έχει καμία σημασία με ποια κλάση θα παίξεις, διότι οι 3 διαθέσιμες κλάσεις –εκτός από δυο special δυνάμεις- δεν έχουν καμία άλλη διαφορά στον τρόπο που παίζουν και χειρίζονται τα όπλα. Ο παίκτης τελειώνοντας την κύρια «ιστορία» ανακαλύπτει πως δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά μόνο να επαναλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας ακριβώς τις ίδιες πίστες, με τους ακριβώς ίδιους εχθρούς που κάνουν respawn στα ακριβώς ίδια σημεία. Ο βαθμός δυσκολίας δε, δεν απαιτεί καμία στρατηγική από τον παίκτη. Οι εχθροί και τα boss απλά μετατρέπονται σε σφουγγάρια, απορροφώντας περισσότερες σφαίρες από πριν. Δεν είναι δύσκολο, είναι βαρετό. Ακόμα και το reward system δεν είναι ικανό να κρατήσει τον παίκτη ώστε να ασχοληθεί παραπάνω μαζί με το παιχνίδι γιατί είναι εντελώς random και άδικο. Δεν έχει καμία σημασία αν τα στατιστικά σου είναι καλύτερα απ’ τους συμπαίκτες σου. Μπορεί να κάνεις τα περισσότερα και να μην πάρεις τίποτα και αντίστοιχα αυτός που δεν έχει κάνει τίποτα να πάρει τα καλύτερα.

Ο Executive Producer της Bungie Patrick O’Kelley μάς είχε υποσχεθεί πως μετά το 20 level οι χαρακτήρες εξελίσσονται και οι παίκτες βιώνουν ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι απ’ αυτό που ξεκίνησαν. Αυτό βέβαια δεν υφίσταται διότι ο παίκτης μετά το lvl 20 κυνηγά να βρει τις στολές με Light, οι οποίες που θα του αυξήσουν το level και όταν τις βρει μετά θα πρέπει να παίξει ξανά και ξανά και ξανά τις ίδιες αποστολές, στις ίδιες πίστες, με τους ίδιους εχθρούς για να βρει ascendant shards που θα αναβαθμίσουν την στολή του και ascendant energy για να αναβαθμίσει τα exotic όπλα του. Πραγματικά όμως αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να μπει κάποιος σ’ αυτή τη διαδικασία; Για να επαναλάβει πάλι τα ίδια πράγματα που έκανε τόσες φορές; Αρκετοί θα πουν ότι με τα DLC οι παίκτες θα έχουν τη δυνατότητα να παίξουν περισσότερα raids και θα ανοίξουν περισσότεροι κόσμοι για εξερεύνηση. Σύμφωνοι! Το παιχνίδι όμως θα αλλάξει προς το καλύτερο; Πόσοι από εσάς το πιστεύουν αυτό; Δηλαδή πιστεύετε πως τα DLC που στην ουσία ο σκοπός τους είναι συμπληρωματικός ότι είναι ικανά να αλλάξουν την αρνητική εικόνα που σχημάτισε ο κόσμος για το Destiny;

Οι θρύλοι πολύ εύκολα γκρεμίζονται και τα επιτεύγματά τους γίνονται μύθοι που στο χρόνο λησμονούνται. Το Destiny ήταν απογοητευτικό και η απογοήτευση αυτή είναι εντονότερη γιατί προέρχεται από ένα studio αγαπημένο. Μπορεί στην Bungie να ήθελαν όντως να δημιουργήσουν κάτι το πρωτοποριακό όπως έκαναν τότε με το Halo, αλλά οι άνωθεν της Activision να είχαν διαφορετικά σχέδια. Πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω πως οι άνθρωποι αυτοί που ήταν οραματιστές έφτασαν στο αποτέλεσμα του Destiny. Η ειρωνεία είναι πως έφυγαν από τη Microsoft γιατί ασφυκτιούσαν δημιουργικά! Μπορεί όμως να είμαστε απλά ρομαντικοί και να μην θέλουμε να δεχτούμε την πραγματικότητα. Ότι το χρήμα τελικά εξαγοράζει τα πάντα. Όποια κι’ αν είναι η αλήθεια δεν θα την μάθουμε άμεσα παρά μόνο στο μακροπρόθεσμο μέλλον…

Το αναλυτικό review των Unboxholics για το Destiny μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.