Χρόνια Πολλά από τους Unboxholics!

Ευχές και μερικές γλυκές αναμνήσεις
25 Δεκεμβρίου 2018 10:55
Χρόνια Πολλά από τους Unboxholics!

Νομίζω πως όλοι σχεδόν θα συμφωνήσετε πως τα Χριστούγεννα είναι μια από τις καλύτερες εποχές του χρόνου. Ακόμα και οι ‘φτιαχτές’ πτυχές τους, όπως ο Άη Βασίλης, έχουν μια χάρη και προσθέτουν στο όνειρο. Όλοι έχουμε ανάγκη από ξεκούραση, καλή παρέα και λιγότερη αρνητικότητα και πίεση. Γι’ αυτό και τα Χριστούγεννα ξεχωρίζουν σαν εποχή. Το κλίμα καταφέρνει να κάνει ακόμα και μερικούς από τους πιο ‘αλύγιστους’ να χαμογελάσουν. Μελομακάρονα, γλυκά, γαλοπούλες, κοτόπουλα, δώρα, τραπέζια, φίλοι, οικογένεια, ποιος θα τα άλλαζε όλα αυτά εξάλλου;

Βρείτε όλα τα αφιερώματα για την ανασκόπηση του 2018 πατώντας εδώ.

Η ομάδα των Unboxholics, όλοι οι συντάκτες και αρθρογράφοι και όλοι όσοι συνεισφέρουν πίσω από τις κάμερες, σας εύχεται Χρόνια Πολλά, με υγεία και ευτυχία. Φροντίστε να περιτριγυριστείτε από άτομα που σας αγαπάνε και να περάσετε όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστα και χαρούμενα μπορείτε! Όλοι μας το αξίζουμε!


Φέτος, πέρα από τις καθιερωμένες ευχές, η ομάδα των Unboxholics έχει γράψει μερικές γλυκές αναμνήσεις και ιστορίες σχετικές πάντα με τα Χριστούγεννα! Σας αφήνουμε να τις απολαύσετε και περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες στα σχόλια!

Βέβαια, δε γίνεται να λείπει και η παραδοσιακή πλέον αφιέρωση από τον Σάκη Καρπά!


Γιώργος Πρίτσκας

Ο χρόνος είναι αμείλικτος λένε. Το έλεγα κι εγώ. Αλλά το έλεγα από μια συναισθηματική απόσταση, σαν μια κοινή λογική διαπίστωση με την οποία συμφωνούσα. Τώρα που ξεκινάω να γράψω αυτό το μικρό αναμνηστικό κειμενάκι όμως, έφτασε και η δική μου πικρή στιγμή να το νιώσω: η αφηρημένη σκέψη να ενωθεί με το συναισθηματικό βίωμα και να ολοκληρωθεί.  Ο χρόνος είναι αμείλικτος λοιπόν, γιατί αυτό που θυμάμαι “σαν χθες” και σκοπεύω να σας διηγηθώ με νοσταλγική διάθεση παρακάτω, συνέβη πριν είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Είκοσι.

Τέλος πάντων, ξεπερνώντας τη προσωπική μικρή κρίση ηλικίας, ας περάσουμε στην ουσία. Ήταν Δεκέμβριος του 1998 και εγώ ήμουν στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών. Προς έκπληξη κανενός, αγαπούσα σαν τρελός τα βιντεοπαιχνίδια, οπότε είχα ξεκαθαρίσει από νωρίς και με κάθε επισημότητα στους “αρχηγούς” της οικογενείας το χριστουγεννιάτικο δώρο μου. Ήθελα εκείνο το “απίστευτο” νέο παιχνίδι για το οποίο διάβαζα εδώ και 2 χρόνια στα περιοδικά. Λεγόταν The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Ακόμα και το όνομα μού φαινόταν επικό. Σύμφωνα με τους ενδοοικογενειακούς κανονισμούς λοιπόν, το δώρο μας, μας παραδίδεται όχι την ημέρα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς αλλά με το κλείσιμο των μαθημάτων ώστε να έχουμε μέσα στις διακοπές όλο τον χρόνο να το ευχαριστηθούμε. Εκείνη την χρονιά όμως, λες και ήταν γραφτό όλα να γίνουν με παραμυθένια καλοτυχία. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που κατά έναν μαγικό τρόπο, όλη η φύση ευθυγραμμίζεται με τις επιθυμίες σου και τα πάντα είναι υπέρ σου. Ακριβώς σαν το τέλος μιας γλυκανάλατης χριστουγεννιάτικης ταινίας που δεν σταματάει να σου διατυμπανίζει την μαγεία των Χριστουγέννων και της αγάπης και μπλα μπλα μπλα. Το θέμα είναι ότι εκείνη τη χρονιά η Αριδαία έβαλε τα καλά της και ντύθηκε στα λευκά μια ολόκληρη εβδομάδα πριν το κλείσιμο των σχολείων.  Και κάπως έτσι, είχα μια έξτρα βδομάδα να χαθώ σε αυτό που θα εξελισσόταν στο αγαπημένο μου παιχνίδι για πάρα πολλά χρονιά. Μην νομίζετε βέβαια ότι το τελείωσα. Δεν είχε ίντερνετ και οδηγούς τότε. Μόνο στα περιοδικά και εκεί περιληπτικά και «σπασμένους» σε πολλά μέρη που αργούσαν μήνες ολόκληρους. Τερμάτισα το Ocarina of Time τρεις περίπου μήνες μετά. Εκείνη την παραμυθένια στιγμή όμως που πήρα το δώρο μου και με το χιόνι να πέφτει έξω από το παράθυρο, περιηγήθηκα για πρώτη φορά στο Kokiri Forest, θα την κουβαλάω για πάντα μέσα μου.      

Εύχομαι λοιπόν και τα δικά σας Χριστούγεννα να είναι φέτος τόσο μαγικά όσο ήταν για τον δωδεκάχρονο εαυτό μου, είκοσι (αν είναι δυνατόν!) χρόνια πριν…

Χρόνια πολλά!


Βάσω Κοζαδίνου

Για εμάς τους πιο αντικοινωνικούς οι γιορτές ήταν πάντα μια καλή gaming αφορμή. Κλεινόμαστε και λίγο μέσα και 'σαπίζουμε' χωρίς ενοχές. Και καλά κάνουμε, δεν είναι κακό. Γι’ αυτό κι αν έπρεπε όμως να σας μιλήσω για ένα παιχνίδι, θα επέλεγα το all time classic, «Πέρνα χρόνο με τους δικούς σου ανθρώπους». Υπέροχα γραφικά και physics. Η πλοκή συνήθως είναι λίγο προβλεπόμενη και τα voice over ειδικά στο chapter οικογενειακό τραπέζι, είναι πάντα αρκετά ντεσιμπέλ παραπάνω από το φυσιολογικό. Με ενοχλούσε πολύ στην παιδική μου ηλικία, αλλά πλέον δεν δίνω τόσο σημασία. Είναι RPG κατά βάση, με πολλά side quests, χωρίς pause, και καμιά φορά τόσο υψηλό επίπεδο δυσκολίας που θες να πετάξεις το… controller και να φύγεις.  Αλλά τα παιχνίδια που μας φέρνουν σε αυτό το σημείο συνήθως τα αγαπάμε πιο πολύ, σωστά; Για κάποιους, είναι υπερεκτιμημένο παιχνίδι, όπως όλα άλλωστε. Για κάποιους άλλους όμως, δεν είναι καν παιχνίδι. Είναι προνόμιο που για διάφορους λόγους και συγκυρίες, δεν διαθέτουν. Από εμένα, είναι "Επενδύστε το χρόνο σας".

Καλές Γιορτές!


Λεωνίδας Στραβάκος

Τα Χριστούγεννα είναι μία από τις εποχές του χρόνου που ανάμεσα στα γλυκά, το στόλισμα του δέντρου, τα κάλαντα, τα δώρα και τα γιορτινά τραπέζια μας αρέσει και πάντα βρίσκουμε το χρόνο να ασχοληθούμε με το αγαπημένο μας χόμπι. Άλλωστε το κρύο, το χιόνι, το τζάκι, τα φωτάκια του δέντρου που αναβοσβήνουν και η θαλπωρή του καναπέ νομίζω το τραβάνε. Σίγουρα έχουμε παίξει πάρα πολλά παιχνίδια αυτή τη περίοδο, υπάρχουν όμως κάποια που μόλις τα φέρουμε στο μυαλό μας αμέσως τα συνδέουμε με τα Χριστούγεννα. Είναι γιατί μας το έκανε κάποιος δώρο; Είναι γιατί μαζεύαμε καρτερικά χρήματα διανύοντας χιλιόμετρα για τα κάλαντα προκειμένου να αγοράσουμε τον αγαπημένο μας τίτλο εξαιτίας αυτών που αντί για λεφτά μας έδιναν κουραμπιέδες και μελομακάρονα; Όποιος κι αν είναι ο λόγος όλοι έχουμε έναν τίτλο που έχουμε συνδέσει με τις γιορτές. Για μένα αυτό ο τίτλος είναι το πρώτο Medievil του PS one. Το Medievil είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1998 και η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν σε ένα demo που το έδινε δώρο ένα περιοδικό.

Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει εντύπωση ο παραμυθένιος κόσμος του, ο αστείος χαρακτήρας και τα φανταχτερά του χρώματα. Μέχρι φυσικά να καταφέρω να το αγοράσω είχα λιώσει το demo ξανά και ξανά μέχρι που έφτασαν οι γιορτές. Μόλις είχα μαζέψει τα χρήματα, πήγα στο μαγαζί της γειτονιάς που έπαιρνα παιχνίδια αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση ο τίτλος είχε εξαντληθεί! Ο καταστηματάρχης μου είπε να αφήσω το τηλέφωνό μου και μόλις το φέρει θα με ειδοποιούσε. Πέρασε μια βδομάδα από τότε και είχε πλέον φτάσει προπαραμονή Χριστουγέννων. Και ξαφνικά, εκεί που πλέον είχα χάσει κάθε ελπίδα χτυπά το τηλέφωνο! Είχε μόλις παραλάβει! Τις επόμενες μέρες απλά θυμάμαι δίπλα στο δέντρο στο σαλόνι στη μεγάλη CRT τηλεόραση, μαζί με φίλους να έχουμε χαθεί στον μαγικό κόσμο του, περιμέναμε πως και πώς να τελειώσουν τα τραπεζώματα με τα «σόγια» για να μαζευτούμε και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με τον Sir Daniel Fortesque. Αξέχαστες στιγμές!  


Νίκος Δερλός

Θυμάσαι ένα γεγονός που σου είχε συμβεί τόσο παλιά, σε μία απροσδιόριστη ηλικία που η ανάμνηση αυτού προβάλλεται στο μυαλό σου με διάσπαρτες εικόνες; Εικόνες τις οποίες δε μπορείς να ενώσεις ώστε να θυμηθείς ολόκληρη την ανάμνηση. Όπως τότε για παράδειγμα, που η μητέρα σου, σου έριξε μια ξυλιά για μία αταξία που έχεις ξεχάσει; Μπράβο, αυτό εννοώ. Η δική μου ανάμνηση πάει κάπως έτσι..

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο καιρός ήταν άγριος και η ατμόσφαιρα παγωμένη. Στο χιονισμένο τοπίο μιας κωμόπολής της Θεσσαλίας, ένα πιτσιρίκι μπροστά από το αναμμένο τζάκι, ακούει τη μητέρα του ξοπίσω του να φωνάζει, πως τα πόδια του θα κρυώσουν καθώς τρέχει ξυπόλητο πάνω στα πλακάκια. Δε νοιάστηκε και πολύ. Βέβαια μπορεί απλά να μην την είχε ακούσει. Η τουλάχιστον να έκανε ότι δεν την άκουσε. Όπως και να ‘χει, ο μικρός είχε ήδη φτάσει στο δίπλα δωμάτιο όπου ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του, καθόταν οκλαδόν πάνω στο ένα από τα δύο κρεβάτια, κρατώντας ένα γκρι πράγμα στο χέρι του. "Λευτέρη, τι είναι αυτό;" ρώτησε ο μικρός με έκπληξη.  "Είναι ένα ηλεκτρονικό που δανείστηκα με ένα παιχνίδι από το Video Club. Έλα κράτησε το λίγο, άλλα πρόσεχε, δεν είναι δικό μας."

Το παιχνίδι που έπαιζε τότε ο αδερφός μου, ήταν το Gargoyles Quest, και 26 χρόνια μετά στο διπλανό δωμάτιο, μέσα σε ένα κουτί από παπούτσια, είναι ακόμα εκεί και περιμένει να το ξανά πιάσω στα χέρια μου. Προφανώς και το Nintendo Game Boy δεν το είχε δανειστεί από το Video Club της γειτονιάς. Απλά δεν ήθελε να του το χαλάσω. Είναι η πρώτη ανάμνηση που έχω ως παιδί και πραγματικά ελπίζω να είναι από τις τελευταίες που θα ξεχάσω..


Δημήτρης Σαλαμάρας

Για εμένα προσωπικά τα Χριστούγεννα μεταφράζονται ως εξής. Ένας ζεστός καφές, ήρεμο περιβάλλον και ένα νέο παιχνίδι για να ξεκινήσω. Έτσι γνωρίστηκα με την σειρά Silent Hill. Ο δεκατετράχρονος εαυτός μου, έπεσε κατά τύχη πάνω στο Silent Hill 2. Πάντα είχα μία ιδιαίτερη λατρεία προς τα horror παιχνίδια, όμως εκείνα τα Χριστούγεννα δεν ήξερα τι με περιμένει. Ο ψυχοφθόρος κόσμος του παιχνιδιού, με το φανταστικό του σενάριο και την άρρωστή του ατμόσφαιρα συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να μου ξυπνούν έντονες ψυχρές αναμνήσεις από το ταξίδι του James. Ένα ταξίδι που έχει στιγματίσει την ψυχή μου μέχρι και σήμερα και δε νομίζω πως πρόκειται ποτέ να αφαιρέσω από τον δίσκο του εγκεφάλου μου.

Κάθε μέρα περίμενα με ανυπομονησία να επιστρέψω το βράδυ στο σπίτι για να βάλω το δισκάκι στο ταλαιπωρημένο PlayStation 2 μου και να συνεχίσω την δαιμονική αναζήτηση της γυναίκας του πρωταγωνιστή. Για αυτό μέχρι και σήμερα, κάθε φορά που πλησιάζουμε στην Χριστουγεννιάτικη περίοδο, η νοσταλγία που νιώθω για την σειρά γίνεται ακόμη πιο έντονη. Πολλές φορές αυτό οδηγεί τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει ένα playthrough του παιχνιδιού μήπως καταφέρει και αισθανθεί πάλι το ρίγος και την συγκίνηση που ένιωσε τόσα χρόνια πριν στο μοιραίο τέλος του Silent Hill 2.


Γιάννης Φανίδης

Όντας ο μικρότερος μέσα σε ένα σπίτι με αδέρφια που έπαιζαν μπόλικα βιντεοπαιχνίδια πολλά χρόνια πριν έρθω εγώ στη ζωή, από πολύ μικρός έμαθα να αγαπώ αυτό το μέσο ψυχαγωγίας σε όλες τις μορφές του. Κονσόλες όμορφες ή χοντροκομμένες, φορητές ή σαλονιού, με μικρά χειριστήρια, με κασέτες ή δισκάκια. Αν προσθέσω και τα ατελείωτα παιχνίδια που αγόραζαν για τις κονσόλες τους τα αδέρφια μου, μπορώ να πω ότι μου άφησαν μία σπουδαία παρακαταθήκη για τα πρώτα gaming χρόνια της ζωής μου και αποτέλεσαν το βασικό πυλώνα πάνω στον οποίο έχτισα με τον καιρό τη δική μου άποψη για το τι σημαίνει “καλό βιντεοπαιχνίδι” και τι ψάχνω εγώ να βρω σε αυτό. Τα Χριστούγεννα ήταν για μένα η εποχή που σήμαινε παιχνίδια. Πολλά παιχνίδια. Χωρίς σχολεία, με το κρύο έξω να δίνει την ιδανική απάντηση στην ερώτηση εκείνη “Γιατί δε βγαίνετε έξω;” Λίγο τα χρήματα από τους συγγενείς, λίγο τα κάλαντα με τους φίλους σου και κάτι οικονομίες που έκανες μέσα στη χρονιά, τότε που έριχνες τα χρήματά σου στον κουμπαρά, έφταναν για να πάρεις κάτι καινούργιο να παίξεις. Παρέα λοιπόν με τα αδέρφια μου, καθισμένοι στο στολισμένο με Χριστουγεννιάτικα σαλόνι, παίζαμε τα νέα μας παιχνίδια, ανταλλάσαμε φωνές και σπρωξίματα, τρώγαμε γλυκά και δεν μας ενοχλούσε κανείς. Αυτές τις όμορφες στιγμές που ακόμα και σήμερα θυμόμαστε πιο δυνατά από κάθε άλλη της παιδικής μας ηλικίας. Και ήταν όλες τόσο μοναδικές κάθε μία με τη δική της μαγεία που μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και στο πλαίσιο ενός σύντομο άρθρου σαν αυτό, να ξεχωρίσω μία από όλες.

Εν τέλει, κατέληξα στο ότι ο ερχομός του PlayStation 2 στο σπίτι μας το Δεκέμβριο του 2002, δύο χρόνια δηλαδή μετά την κυκλοφορία του στην Ευρώπη, ήταν αυτό που με άλλαξε σαν gamer μιας και για πολλά χρόνια ήταν η βασική μου κονσόλα. Τότε ήμουν 8 χρονών και θυμάμαι ότι την είχα πάρει κάνοντας οικονομίες από πολύ νωρίς (την τελική βοήθεια φυσικά για να την πάρω την έδωσαν οι γονείς μου). Ήταν τόσο γλυκιά η αθωότητα αυτής της ηλικίας που πίστευα μέσα μου ότι τα λίγα χρήματα που είχα καταφέρει να μαζέψω ήταν αρκετά και κανένας φυσικά δεν ήθελε να μου χαλάσει αυτή την εικόνα. Είτε παίζετε πολλά είτε λίγα παιχνίδια είτε καθόλου, αυτά είναι τα χρόνια που βαθιά μέσα σας πρέπει να ψάξετε και να θυμηθείτε. Κι εσείς κι εγώ. Σε εκείνη τη ξεχασμένη παιδική αθωότητα που σας έκανε να δίνετε και να παίρνετε απλόχερα ειλικρινή χαμόγελα που έκρυβαν μέσα τους ατελείωτη αγάπη. Ας γίνει ο καινούργιος χρόνος αφετηρία να δώσετε περισσότερο από αυτό το συναίσθημα. Σε αυτούς που γνωρίζετε και ακόμα περισσότερο σε αυτούς που δε γνωρίζετε. Προσπαθήστε να είστε κάθε μέρα ο λόγος να γελάσει ένας άνθρωπος, δικός σας ή ξένος. Καλές γιορτές!