Call of Duty: Τα επικά σκηνικά που μας σημάδεψαν

Όταν η σειρά είχε ακόμα campaign…
11 Οκτωβρίου 2018 08:58
Call of Duty: Τα επικά σκηνικά που μας σημάδεψαν

Προσοχή! Το παρόν κείμενο περιέχει spoilers.

Έχουν ειπωθεί πολλά για το Call of Duty. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2003 και μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να αποκτήσει σκληροπυρηνικούς οπαδούς ανά τον κόσμο. Τα 3 στούντιο ανάπτυξης που ασχολούνται με τη σειρά, πήγαν πίσω στο χρόνο ξεκινώντας με την πολύ πλούσια θεματολογία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, μεταφέρθηκαν σε παράλληλο σύμπαν του τώρα, έδωσαν δική τους προοπτική σε έναν υποτιθέμενο πόλεμο του μέλλοντος και μας ταξίδεψαν μέχρι το διάστημα. Κάποιοι γνώρισαν το COD ως παιχνίδι με δυνατό και διασκεδαστικό campaign, κάποιοι ως μια πλούσια arcade multiplayer εμπειρία και κάποιοι ως τη κότα με τα χρυσά αυγά που φέρνει χρήμα στην αδηφάγο εκδότρια, που ναι μεν κράζουν, αλλά παρά τη δυσαρέσκειά τους για την επαναληψιμότητα και τον προβληματισμό τους για το που οδεύει η βιομηχανία, δε διστάζουν όποτε ακούν το κάλεσμα να βάλουν το χέρι βαθιά στη τσέπη. Η σειρά Call of Duty είναι από τις πιο εμπορικές στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών. Ανεξάρτητα το πώς αυτό μεταφράζεται στο κεφάλι των περισσότερων gamers, κάθε χρόνο παρά τη γκρίνια που υπάρχει, χτυπά κόκκινο στις πωλήσεις αποφέροντας συνολικά πάνω από 15 δισεκατομμύρια δολάρια στις τσέπες της εκδότριας Activision. Τα παιχνίδια αυτά μπορεί πλέον να μην ξεχωρίζουν ως ατομικές οντότητες και να πατούν πάνω σε ένα πρότυπο generic κλωνοποιημένο πυρήνα που αποτυπώθηκε με τα χρόνια στη συνείδησή μας ότι είναι το Call of Duty, όμως το κοινό που γνώρισε τουλάχιστον τη σειρά από τα γεννοφάσκια της, ξέρει καλά πως ένα studio όταν θέλει, μπορεί. Το κακό είναι ότι σταματήσαμε να απαιτούμε και απλά συμβιβαστήκαμε μένοντας να αναπολούμε λαμπρές στιγμές.

Ωστόσο δε μπορεί κανείς να διαφωνήσει ότι η σειρά στη συγκεκριμένη κατηγορία όχι μόνο κατάφερε μαζί με το Halo να κάνει το multiplayer mainstream στις κονσόλες, αλλά καλώς ή κακώς οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί τις εξελίξεις. Προφανώς το κατάλαβε και η ίδια η Activision, δεν είναι άλλωστε μυστικό. Εδώ και αρκετά χρόνια το campaign έχει παραγκωνιστεί προς χάρη του multiplayer εφόσον είναι το selling point του τίτλου. Αυτό που άλλοτε ξεκίνησε ως κάτι συμπληρωματικό όχι μόνο κατάφερε να γίνει πρωταρχικό και να σβήσει από το χάρτη ιστορικές σειρές όπως το Medal of Honor αλλά και να αποτελεί όπως είδαμε στο Black Ops 4 την αποκλειστική δομή. Ωστόσο δε νομίζω να έπεσε κανείς από τα σύννεφα. Όλοι λίγο πολύ περιμέναμε αυτή την εξέλιξη. Από το να έχουμε κάθε φορά ολιγόωρα μέτρια campaign για τα οποία αρκετό κιόλας μέρος του κοινού αδιαφορούσε, ίσως τελικά να έπραξε σοφά η Activision. Τώρα το αν αυτό θα λειτουργήσει υπέρ ή όχι, θα το μάθουμε όταν το παιχνίδι έρθει στα χέρια μας. Όπως και να’ χει όμως το campaign αποτελεί πλέον παρελθόν για το Call of Duty. Μπορεί το παρελθόν αυτό να μην ήταν πάντα ένδοξο, όμως αναμφίβολα κατάφερε να μας προσφέρει μερικές από τις πιο δυνατές εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει ένα πολεμικό παιχνίδι. Εμπειρίες που μετά από τόσα χρόνια είτε το αγαπάμε, είτε νιώθουμε προδομένοι, έμειναν ανεξίτηλες και θα θυμόμαστε νοσταλγικά. Ας δούμε λοιπόν μερικές από αυτές.

Call of Duty (2003)

Μπορεί να είναι μια σκηνή σαφώς επηρεασμένη από την ταινία «Enemy at the Gates», όμως η μάχη για την απελευθέρωση της πόλης Stalingrad, ήταν μια από τις πρώτες ενδείξεις της κατεύθυνσης που θα έπαιρναν τα first person shooters. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει το shock factor του intro της απόβασης στη Νορμανδία του Medal of Honor Frontline (που είχε κυκλοφορήσει ακριβώς πριν ένα χρόνο), η συγκεκριμένη μάχη στο Stalingrad ήταν εξίσου από τις πιο δυνατές πρώιμες προσφορές της Infinity Ward στο Call of Duty franchise. Ο παίκτης παίρνει το ρόλο του Ρώσου στρατιώτη καθώς ο στρατός κατευθύνεται με βάρκες στο Volga River. Η διαδρομή με τα αεροπλάνα να ουρλιάζουν πάνω απ’ το κεφάλι μας, εκρήξεις να σπέρνουν παντού το θάνατο γύρω μας, τους ανωτέρους να εκτελούν τους λιγόψυχους και το χάος να ξεπροβάλει απ’ την ομίχλη καθώς η βάρκα πλησιάζει στην ακτή, ήταν από τις πιο χαοτικές, αποπροσανατολιστικές και τρομακτικές σκηνές του παιχνιδιού. Και δε σταματούσε εκεί, ο παίκτης κατεβαίνει από τη βάρκα και δεν έχει καν όπλο πάνω του. Ο ρόλος του είναι υποστηρικτικός και θα πρέπει να κουβαλά τις γεμιστήρες που θα δίνει σε αυτούς που έχουν, μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν σε ασφαλές μέρος και να καλέσουν τα βομβαρδιστικά. Η αίσθηση του να είσαι εντελώς αβοήθητος ήταν κάτι ασυνήθιστο για εκείνα τα χρονικά δεδομένα. Αυτό σε συνδυασμό με το γενικό αίσθημα πανικού ήταν κάτι που δύσκολα οι fans μπορούν να ξεχάσουν.

Call of Duty 4: Modern Warfare (2007)

Το πρώτο Modern Warfare αποτελεί κομβικό σημείο της ιστορίας τόσο του Call of Duty franchise, όσο και όλων των πολεμικών παιχνιδιών που κυκλοφόρησαν μετά. Παρουσίασε μια διαφορετική προσέγγιση του «μοντέρνου» πολέμου και άνοιξε επιτυχημένα το δρόμο για το fast-paced multiplayer κομμάτι, όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Μια από τις πιο πολυσυζητημένες σκηνές του παιχνιδιού είναι η αποστολή Shock and Awe. Κατά τη διάρκεια της αποστολής ο παίκτης έχοντας τον έλεγχο του Sergeant Paul Jackson, επιχειρεί με την ομάδα του να συλλάβει στη πόλη Basra του Ιράκ τον τρομοκράτη Khaled Al-Asad, ο οποίος υποτίθεται ότι κρύβεται σε ένα φυλάκιο. Τελικά ανακαλύπτουν ότι ο τρομοκράτης δεν είναι στην περιοχή, όμως έχει τοποθετήσει μια πυρηνική κεφαλή την οποία ετοιμάζεται να πυροδοτήσει. Η ομάδα παίρνει εντολή να υποχωρήσει και να εγκαταλείψει με τα ελικόπτερα την πόλη. Στη προσπάθειά τους να διαφύγουν καθώς δέχονται από παντού πυρά, ένα απ’ τα ελικόπτερα καταρρίπτεται και ο παίκτης προσγειώνεται για να σώσει τον μοναδικό επιζώντα.

Αφού καταφέρνει να τον εντοπίσει και να τον κουβαλήσει πίσω στο ελικόπτερο καθώς η ομάδα του τον καλύπτει, εν τέλει απογειώνονται και η αποστολή όπως όλα δείχνουν στέφεται με επιτυχία. Τη στιγμή εκείνη όμως η πυρηνική κεφαλή εκρήγνυται και ο παίκτης μένει αποσβολωμένος να κοιτά τον πυρηνικό όλεθρο που ακολουθεί, με τον χαρακτήρα του να βιώνει ένα φρικτό αγωνιώδη θάνατο παρακολουθώντας το τεράστιο «μανιτάρι». Το «Σοκ & Δέος» στον τίτλο της αποστολής δε θα μπορούσε να περιγράψει πιο εύστοχα την αίσθηση που νιώθει ο παίκτης. Ήταν ίσως από τις πρώτες πιο αναπάντεχες αριστοτεχνικά κινηματογραφικές στιγμές της σειράς που μας έπιασε εντελώς απροετοίμαστους και επιδείκνυε την ικανότητα του στούντιο να αντλεί συναίσθημα κάνοντας παράλληλα τον παίκτη που απλά είχε συνηθίσει να «σκοτώνει», να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα και τη φρικαλεότητα του πολέμου. 

Call of Duty: World at War (2008)

Ο Αμερικανός βετεράνος πολέμου στο Βιετνάμ, Tim O'Brien, ο οποίος έγινε διάσημος για τη νουβέλα του «The Things They Carried», όπου περιγράφει μέσω προσωπικών ιστοριών την ωμή πραγματικότητα όταν υπηρετούσε ως στρατιώτης, στο κεφάλαιο «How to Tell a True War Story» αναφέρει το εξής: «Μια πραγματική πολεμική ιστορία δεν είναι ποτέ ηθική. Δεν διδάσκει, δεν προωθεί την αρετή, δεν προτείνει μοντέλα ανθρώπινης συμπεριφοράς, ούτε αποτρέπει τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν. Αν μια ιστορία μοιάζει ηθική, μη την πιστέψεις. Αν στο τέλος μιας πολεμικής ιστορίας νιώσεις ηθική ανύψωση ή κάποιο ψήγμα εντιμότητας που δικαιολογεί τη μαζική δολοφονία, τότε έχεις γίνει ο ίδιος θύμα ενός πολύ παλιού και ύπουλου ψέματος. Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο, καμιά αρετή. Επομένως ο πρωταρχικός κανόνας για να ειπωθεί μια ιστορία πολέμου είναι να είναι ανόθευτη, απόλυτη και πιστή στη πραγματική φύση του πολέμου που είναι η αισχρότητα και το κακό που προκαλεί».

Αυτόν τον δρόμο ακριβώς φαίνεται να ακολούθησε η Treyarch. Εκτός ότι το World at War ήταν το τελευταίο παιχνίδι (τουλάχιστον μέχρι πέρσι) που διαδραματιζόταν στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, πριν τα πράγματα γίνουν πιο «μοντέρνα», ήταν κατά την άποψή μου κι’ απ’ τα λιγοστά που είχε τα κότσια να απέχει από political correct στεγανά και cool καλούπια. Δεν είχε ήρωες, δεν είχε καλούς ή κακούς, ήταν βίαιο και απεικόνιζε την ωμή πραγματικότητα χωρίς να ωραιοποιεί τον πόλεμο επειδή ήταν απλά video game. Ήταν εν ολίγοις περισσότερο αυθεντικό παρά «Hollywood», όπως ήταν το περσινό WWII. Η πιο επική στιγμή που έκανε κάθε τρίχα πάνω μου να σηκωθεί, ήταν λίγο πριν το φινάλε στην αποστολή Downfall, όπου ο Dimitri Petrenko μαζί με τον Sergeant Reznov οδηγούν τον Ρωσικό κόκκινο στρατό στη καρδιά του Βερολίνου επιχειρώντας τη κατάληψη του τελευταίου οχηρού που έχουν καταφύγει οι Ναζί, το ιστορικό κοινοβούλιο Reichstag.

Μετά από μια πολυεπίπεδη, αιματηρή και έντονη μάχη και υπό τα επιβλητικά Ρωσικά εμβατήρια, ο Dimitri ο οποίος ξεγέλασε στο παρελθόν πολλές φορές τον θάνατο, είναι έτοιμος να κατεβάσει τη Ναζιστική σημαία και να υψώσει τη Ρωσική σφραγίζοντας μια και καλή τη νίκη. Λίγο πριν προλάβει όμως να πλησιάσει, ένας κρυμμένος Γερμανός στρατιώτης ξεπροβάλει και τον πυροβολεί. Ο Reznov όμως τον σκοτώνει, σηκώνει τον αιμόφυρτο Dimitri και τον βοηθά να φτάσει στο τέλος ολοκληρώνοντας το τιμητικό άγημα. Η σκηνή κλείνει με τα πραγματικά αποσπάσματα του προέδρου Harry Truman και του στρατηγού Macarthur να αναφέρουν ότι η Γερμανία παρωδήθηκε στα ηνωμένα έθνη, εκφράζοντας παράλληλα την ελπίδα πως όλο αυτό το κακό που προκλήθηκε, θα διδάξει τις μελλοντικές γενιές να αποφύγουν τα ίδια λάθη και να οικοδομήσουν έναν κόσμο πίστης και κατανόησης. Λίγο πριν τα credits εμφανίζεται το σοκαριστικό μήνυμα του απολογισμού. «Ο αριθμός των θυμάτων που προκάλεσε ο B’ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν 65 εκατομμύρια.»

Call of Duty: Modern Warfare 2 (2009)

Μπορεί οι απόψεις για το Modern Warfare 2 να διίστανται ανάμεσα στους fans για το αν είναι όντως το καλύτερο Call of Duty παιχνίδι, σίγουρα πάντως κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει ότι είναι το πιο αμφιλεγόμενο κι αυτό που προκάλεσε το μεγαλύτερο ντόρο στην ιστορία της σειράς. Ο λόγος φυσικά γίνεται για τη περιβόητη αποστολή «No Russians». Ο παίκτης ως μυστικός πράκτορας της CIA (Joseph Allen) έχει διεισδύει από νωρίς στη τρομοκρατική οργάνωση του Vladimir Makarov με σκοπό να συλλέξει πληροφορίες για ένα υποτιθέμενο χτύπημα σε Αμερικανικό έδαφος. Τα πράγματα όμως θα έρθουν έτσι, όπου μαζί με τους τρομοκράτες θα βρεθεί στο διεθνές αεροδρόμιο Zakhaev της Μόσχας, στο οποίο εξαπολύουν χτύπημα γαζώνοντας στην κυριολεξία εκατοντάδες άμαχους πολίτες. Ακόμα κι αν ο παίκτης επιλέξει να μην πυροβολήσει, αναγκάζεται επί 8-9 λεπτά να παρακολουθεί τη σφαγή αθώων. Η σκηνή αναμενόμενα προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και αρκετές χώρες όπως η Ρωσία και η Αυστραλία το κατέβασαν απ’ τα ράφια των καταστημάτων, με τη δικαιολογία του «ενοχλητικού περιεχομένου». Στη Ρωσία πολιτικοί αλλά και απλοί παίκτες αντέδρασαν στη συγκεκριμένη σκηνή και απαίτησαν την αφαίρεσή της εξαιτίας της απεικόνισης του Ρωσικού στρατού (καθαρά κατάλοιπα του ψυχρού πολέμου) ως αδίστακτους τρομοκράτες.

Οι λογοκριτές και οι ανήσυχοι γονείς στον υπόλοιπο κόσμο (με πρωτοστάτη την Αυστραλία) απαίτησαν μέχρι και την άρση της κυκλοφορίας παρόλο που το παιχνίδι απευθυνόταν σε ενήλικους. Όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αναγκάσουν την Infinity Ward να κυκλοφορήσει patch με το οποίο έδινε την επιλογή να γίνει skip η συγκεκριμένη αποστολή στο αρχικό μενού, πατώντας «Avoid Disturbing Content». Πολλοί ήταν εκείνοι που κατακεραύνωσαν το στούντιο, ωστόσο πολλοί ήταν κι εκείνοι που το επαίνεσαν για την τόλμη του. Σίγουρα το MW2 είναι από τα πιο ρεαλιστικά βίαια παιχνίδια που κυκλοφορούν εκεί έξω. Προσωπικά πιστεύω πως όλη αυτή η υπερευαισθησία έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Δε γίνεται κάθε φορά που ένας developer φτιάχνει ένα παιχνίδι να έχει παραδίπλα μια λίστα και να τικάρει αυτά που πρέπει κι αυτά που δεν πρέπει να κάνει. Δεν πρέπει να υπάρχει καν το «πρέπει» και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα πολεμικό παιχνίδι. Θα έχει βία, θα έχει σκοτωμούς, ενοχλητική γλώσσα, ρατσιστικούς ενδεχομένως χαρακτηρισμούς, θα πρέπει με λίγα λόγια να είναι ρεαλιστικό. Το political correct κάνει κακό όχι μόνο στη βιομηχανία των παιχνιδιών αλλά σε όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και τέχνης. Δε γίνεται οι δημιουργοί να μπαίνουν σε καλούπια και να κινούνται σε ασφαλή κοινωνικοπολιτικά μονοπάτια. Η Infinity Ward με το να κάνει το παιχνίδι της αποτρόπαιο, βίαιο και ρεαλιστικό, στόχευσε να σοκάρει και να κάνει τον παίκτη να σκεφτεί πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η καθημερινότητά του και ο κόσμος που ζει. Αν στα πολεμικά παιχνίδια η διαδραστική ψυχαγωγία ήταν ποτέ στα καλύτερά της, αυτό θεωρώ πως έγινε με το MW2.

Αφήνοντας όμως στην άκρη την παραπάνω σκηνή που σόκαρε τις ανήσυχες μάζες, η πραγματική σοκαριστική στιγμή του παιχνιδιού ήταν η προδοσία του στρατηγού Shepard. Καθ'όλη τη διάρκεια ο Shepard ενορχηστρώνοντας και βοηθώντας τους πρωταγωνιστές στις αποστολές που έχουν να κάνουν με τον φαινομενικά πρωταρχικό κακό της ιστορίας Makarov, φαντάζει ως πραγματικός πατριώτης και ένας αγωνιστής έμπιστος υπεράνω πάσης υποψίας. Όταν λοιπόν αποκαλύπτεται πως είναι προδότης και κρύβεται πίσω απ’ όλα, ο παίκτης μένει με το στόμα ανοιχτό. Αυτό που κάνει ακόμα πιο σοκαριστική τη στιγμή είναι ότι την ίδια ώρα εκτελεί εν ψυχρό τον Ghost και τον Roach (δυο από τους πιο αγαπητούς πρωταγωνιστές του παιχνιδιού), πυροβολώντας τους και βάζοντάς τους φωτιά ενώ είναι ακόμα ζωντανοί! Η τολμηρή κίνηση του στούντιο να σκοτώσει τόσο άδοξα τους δυο αυτούς δημοφιλείς πρωταγωνιστές, τόνωσε τόσο το αίσθημα της εκδίκησης όσο και της ικανοποίησης στο φινάλε. Το παιχνίδι εντούτοις κατάφερε να χαραχτεί στη μνήμη των fans και να ξεπεράσει τις προσδοκίες όσο κανένα άλλο Call of Duty μέχρι σήμερα.

Call of Duty: Black Ops (2010)

Η ιστορία στο Black Ops διαδραματίζεται 20 χρόνια μετά τα γεγονότα του World at War στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου όπου λαμβάνουν μέρος πειράματα ελέγχου του νου. Διάφοροι sleeping agents ανά τον κόσμο εκτελούν εν αγνοία τους εντολές, οι οποίες ενεργοποιούνται με ραδιοκύματα και έχουν στόχο τη σύγκρουση Ηνωμένων πολιτειών και Σοβιετικής ένωσης ώστε να ξεκινήσει ο Γ’ παγκόσμιος πόλεμος. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού Cpt. Alex Mason πιάνεται αιχμάλωτος και ανακρίνεται από άγνωστους. Κάθε απάντηση που δίνει είναι και μια αποστολή στο παιχνίδι, μέσω των οποίων ξεδιπλώνεται μια εξαιρετική ιστορία συνωμοσίας στην οποία παρελαύνουν ιστορικά πρόσωπα όπως ο John F. Kennedy, Robert McNamara, Fidel Castro, καθώς και οι Dimitri Petrenko και Reznov από το World at War.

Ο τελευταίος μάλιστα παίζει σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι αφού από τις πρώτες σχεδόν αποστολές που δραπέτευσαν μαζί από τη φυλακή, θα συντροφεύσει τον Mason, μέχρι να εντοπίσουν τους υπαίτιους πίσω από τα σκοτεινά αυτά πειράματα. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα νομίζει ο παίκτης αφού λίγο πριν το τέλος ο Mason αρχίζει να θυμάται και αποκαλύπτεται πως ο ίδιος είναι sleeping agent, εμπλέκεται μεταξύ άλλων στη δολοφονία του Kennedy και ότι ο Reznov δεν υπήρξε ποτέ! Ήταν στη ουσία απλά μια ψευδαίσθηση που το διαταραγμένο του μυαλό δημιούργησε όταν σκοτώθηκε στην φυλακή πριν δραπετεύσουν. Σίγουρα υπήρχαν κάποιες ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Mason, όταν επί παραδείγματι οι σύντροφοί του τον ρωτούσαν αν αισθάνεται καλά, ή τον κοιτούσαν περίεργα όταν έβλεπαν να μιλά στον αέρα, αλλά αν κάποιος δεν ήταν υποψιασμένος δεν προέβλεπε με τίποτα την εξέλιξη (εμένα προσωπικά με έκανε να το ξεκινήσω επί τόπου απ’ την αρχή). Η σκηνή της αποκάλυψης ήταν τόσο ανατρεπτική, συγκλονιστική και mind fuck που δικαίως θεωρείται ίσως η καλύτερη πλοκή που έχει γραφτεί ποτέ στην ιστορία της σειράς.


Εσάς ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή στη σειρά; Πιστεύετε ότι η αφαίρεση του campaign ήταν σωστή κίνηση; Πως νιώθετε γι’ αυτό; Περιμένουμε με ενδιαφέρων την άποψή σας στα σχόλια.