Σκόρπιες σκέψεις για το νέο Zelda

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πως θα ήταν ένας ιδανικός Zelda τίτλος. Αχρείαστο από πρακτικής άποψης ερώτημα, το ξέρω. Αλλά με βοηθάει να εντοπίζω στη σκέψη μου αυτά που εγώ θεωρώ την ουσία της σειράς: τον πυρήνα της, τα πρωταρχικά υλικά από οποία είναι φτιαγμένη, τα συναισθήματα που βρίσκονται στην βάση της πυραμίδας, το σημείο μηδέν. Για να καταφέρω να προσεγγίσω ένα τέτοιο ερώτημα πρέπει να την απογυμνώσω πλήρως από τη μυθολογία και τη σεναριακή σημειολογία της. Πέρα δηλαδή από τον Link και την Zelda, πέρα από τα θέματα της ενηλικίωσης, της περιπέτειας και του ηρωικού καλέσματος, πέρα από το Master Sword, τον Ganon και το Hyrule. Τι κάνει ένα Zelda... Zelda;

Αν υπάρχει ειλικρινής προσωπική απάντηση τότε αυτή πρέπει να βρίσκεται "θαμμένη" στην παιδική μου ηλικία. Εκεί όπου αφενός δεν είχα την ικανότητα να αντιληφθώ όλα τα παραπάνω και να τα αναλύσω, και αφετέρου, δε με ενδιέφερε να το κάνω. Έπαιζα ένα παιχνίδι, αλληλεπιδρούσα με έναν εικονικό κόσμο και αυτό από μόνο του, ήταν αρκετό. Ηταν μαγικό. Θυμάμαι να χάνω την αίσθηση του χρόνου κόβοντας με κάθε πιθανό τρόπο τις πινακίδες του Kakariko Village στην εισαγωγή του Ocarina Of Time. Θυμάμαι την έκπληξη μου όταν απέκρουσα με την ασπίδα μου ένα Deku Nut ή έκαψα τον πρώτο ιστό αράχνης, το δέος που με κατέκλυσε όταν βγήκα στο Hyrule Field. Την όρεξη που είχα να ανακαλύψω κάθε σπιθαμή του κόσμου, να μιλήσω σε κάθε χαρακτήρα παρόλο που δεν καταλάβαινα ούτε τα μισά. Είχα με λίγα λόγια επιθυμία να εξερευνήσω.

Ο κόσμος του, διέπονταν από μια ξεκάθαρη και πρωτόγνωρη λογική συνοχή που στα μάτια μου τον έκανε πειστικό και αληθινό. Και αυτό πυροδοτούσε μέσα μου την περιέργεια για το τι μου επιφυλάσσει το επόμενο βήμα μου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για το 1998 και πως είμαι 11 ετών. Πολλές φορές αντιλαμβάνομαι πως οι νεότεροι έχοντας γνωρίσει την σειρά με παιχνίδια γεμάτα συμβάσεις και ιδιοσυγκρασίες που πλέον φαντάζουν πολλές φορές αναχρονιστικές, αγνοούν πως κάποτε τα Zelda βρίσκονταν στην κορυφή της σχεδιαστικής καινοτομίας. Κάθε καινούργιος τίτλος άνοιγε σαν γιγάντιο παγοθραυστικό νέους δρόμους σε ανεξερεύνητα νερά. Το Zelda του 1986, ο πρόγονος όλων, ήταν το πρώτο παιχνίδι οικιακής κονσόλας που μπορούσες να κάνεις "Save" ενώ διέθετε και μια απαράμιλλη για την εποχή, ελευθερία. Το A Link To The Past εμπλούτισε και ζωντάνεψε τον κόσμο ενώ διαμόρφωσε οριστικά την προσωπικότητα της σειράς. Το Ocarina of Time, ούτε λίγο, ούτε πολύ, "γιάτρεψε" τις παιδικές ασθένειες της περιήγησης σε τρισδιάστατους κόσμους, ενώ ο σχεδιασμός του άνοιξε τον δρόμο για τα sandbox παιχνίδια που θα ακολουθούσαν.

Μετά την εποχή του Nintendo 64, υπήρξαν φιλόδοξα παιχνίδια στη σειρά αλλά η φιλοδοξία τους έγκυταν αλλού, όχι στη διεύρυνση αυτού που τα έκανε ξεχωριστά: το συναίσθημα της εξερεύνησης και της έκπληξης. Το Wind Waker στην αισθητική αρτιότητα, το Twilight Princess σε ένα μάταιο "bigger and better" στο ύφος του Ocarina Of Time, το Skyward Sword στην εκμετάλλευση του Wii Remote. Όλα τα παραπάνω είναι εξαιρετικά παιχνίδια, μην με παρεξηγείτε. Αλλά μετέτρεψαν αυτά που κάποτε ήταν σχεδιαστικές καινοτομίες σε συμβάσεις. Ναι, η διαίρεση του κόσμου σε "κεντρικό", Dungeons και "περιοχή πριν το Dungeon όπου πρέπει να καταλάβεις πως θα μπεις", κάποτε δημιουργούσε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Πλέον, όχι. Πλέον, έχει μετατραπεί σε φόρμα. Το ίδιο και η προσέγγιση στους γρίφους των Dungeons όπου κυριαρχεί πάντα το εκάστοτε συγκεκριμένο αντικείμενο ή ακόμα και στην ίδια την μορφή των γρίφων –όχι άλλοι διακόπτες και blocks s' il vous plait-.

Γι' αυτό όταν άκουσα τις υποσχέσεις του Aonuma για το νέο επερχόμενο Zelda στο Wii U, ένιωσα λίγο ανακουφισμένος. Αναφέρθηκε σε εννιαίο κόσμο και ελευθερία. Σε μια νέα προσέγγιση στο problem solving, που βρίσκεται στο επίκεντρο των μηχανισμών. Αυτή θα ήταν μια πραγματική επιστροφή στις βάσεις της σειράς. Όχι στο περιτύλιγμα, αλλά στην προσπάθεια αναδημιουργίας εκείνων των συναισθημάτων: επιθυμία για εξερεύνηση μέσα σε ένα καινοτόμο για τη σειρά περιβάλλον. Γιατί το "καινούργιο", όπως και να το κάνουμε, παίζει μείζονα ρόλο. Το A Link Between Worlds ήταν ένα σωστό βήμα προς τα μπροστά, παρά τα μικρό-προβλήματα του. Η οικειότητα του κόσμου του ίσως ήταν ιδανική για την εισαγωγή τέτοιων αλλαγών στη δομή, ώστε να μην "αποξενώσει" το φανατικό κοινό της σειράς. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Επιτρέψτε μου την "poker-ίστικη" ορολογία αλλά ηρθε η ώρα ο κύριος Aonuma και η Nintendo να πάνε all-in αυτή τη φορά. Διότι η σειρά πρέπει να επανασχετιστεί με το νέο κοινό, με την νέα πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια, είτε από λάθος επιλογές και στόχους, είτε από την αδυναμία του Hardware η σειρά άρχισε να φαντάζει σαν "δεινόσαυρος". Ποιοτικός, ιδιαίτερος και σε σημεία ακόμα και αριστουργηματικός, αλλά "δεινόσαυρος".

Υπάρχουν σήμερα 11χρονα που βίωσαν τα συναισθήματα που είχα νιώσει εγώ τότε, παίζοντας κάποιο παιχνίδι της σειράς; Νομίζω πως όχι. Αν κάνω λάθος, συγχωρέστε με, αλλά αυτή την εντύπωση έχω. Η Nintendo οφείλει να επανακτήσει τη σχεδιαστική φιλοδοξία της, να μείνει πιστή στην ουσία της σειράς και να την επαναπροσδιορίσει για το σύγχρονο gaming κόσμο. Φυσικά, είναι αδύνατον να δημιουργήσει κάτι που να μπορεί να πάρει μια ανάλογης σημασίας θέση στη βιομηχανία όπως το Ocarina of Time ή το αρχικό Zelda. Οι συγκυρίες είναι διαφορετικές. Αλλά αυτό θα πρέπει να την κάνει ακόμα πιο θαραλλέα στις επιλογές της. Νομίζω παρασύρθηκα πάλι και πρέπει να το κλείσω πριν αρχίσω να σας κουράζω με την γκρίνια μου –αν δεν το έκανα ήδη. Εν τέλει, ο ιδανικός Zelda τίτλος για μένα είναι αυτός που έχει στη βάση του την εξερεύνηση, τον πειραματισμό και την ελευθερία. Είναι αυτός που εγείρει τη φαντασία μου με το "καινούργιο", το πρωτοπωριακό και το αναπάντεχο. Δεν υπάρχει εξερεύνηση χωρίς την υπόσχεση μιας έκπληξης. Δεν υπάρχει έκπληξη αν δεν ξεφύγεις από "συνταγές" και φόρμες. Έτσι, λοιπόν, θα ήθελα το νέο Zelda και τη σειρά γενικότερα. Γιατί έτσι την γνώρισα. Έτσι την αγάπησα. Ουτοπικό; Μάλλον ναι. Ειλικρινές; Σίγουρα ναι.