Gamer σε κλιμακτήριο

Η ζυγαριά που γέρνει προς τον αρνητισμό
18 Νοεμβρίου 2015 11:57
Gamer σε κλιμακτήριο

Έχω ξαναπεί πως τις περισσότερες φορές οι προβληματισμοί μου πηγάζουν από την καθημερινότητα. Πρόσφατα, λοιπόν, αστειευόμενοι με τον Μέμο Μπεγνή μου είπε "κάθε φορά που ξεκινάω ένα κείμενο σου, νιώθω ότι διαβάζω την κλιμακτήριο σου". Όταν κόπασε μέσα μου το ομολογουμένως επιτυχημένο αυτό αστείο, αποφάσισα να διερωτηθώ και εγώ ο ίδιος για ποιό λόγο κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει. Όπως πολλοί θα έχετε παρατηρήσει υπάρχει μια ζυγαριά που γέρνει λίγο προς τον 'αρνητισμό' σε ότι αφορά τα κείμενα μου. Πολύ λίγα από αυτά αναβλύζουν αισιοδοξία και 'παινεύουν' κάποιο παιχνίδι. Και ξέρετε, πάντοτε θεωρούσα (και εξακολουθώ να θεωρώ) αυτούς που είναι 'αυστηροί' κριτές, λάθος. Πως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Πως είναι ξινοί, αυστηροί μόνο για το θεαθήναι, κομπλεξικοί και γενικώς 'κακοί'. Η αυστηρή κριτική στα πάντα, και γενικότερα οι άνθρωποι που συνήθιζα να διαβάζω και όλα τους φαίνονταν πολύ 'λίγα', είτε αυτό ήταν μια ταινία, είτε ένα βιβλίο, είτε ένα παιχνίδι, κυριολεκτικά με έκαναν έξω φρενών. Όπως και οι ακριβώς αντίθετοι. Εκείνοι που όλα τα έβλεπαν ρόδινα, τέλεια και παντού έβαζαν τη σφραγίδα της 'τέχνης'. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο το βλέπω να έρχεται σε αντίθεση με τις προσωπικές μου αξίες. Αξίες που σας έχω εξηγήσει στο παρελθόν και αφορούν το πόσο 'απαιτητικοί' πρέπει να είμαστε, πόσο σκληροί απέναντι στις εταιρίες και τα προϊόντα τους, ή ακόμα και στα κείμενα ενός αρθρογράφου. 

Αναρωτήθηκα λοιπόν αρκετά πράγματα. Για αρχή, πως στην ευχή γίνεται από τη μία να είμαι 'αυστηρός', να μην μου αρέσει τίποτα, και από την άλλη να διατυμπανίζω πως πολλά παιχνίδια μπορούν να πάρουν το μέγιστο βαθμό και δεν χρειάζεται να στερούμε βαθμούς από ομολογουμένως υπέροχα παιχνίδια, μόνο και μόνο γιατί το 'άριστα' δεν το παίρνει ούτε ο θεός. Ενδιαφέρουσα εσωτερική σύγκρουση, η οποία όμως ο δικός μου εαυτός μπορεί να εξηγήσει με τη μέθοδο του 'δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες' ή την γνωστότερη διαδικτυακή μέθοδο 'What if I told you, you can do both?'. Πάντα θεωρούσα πως το να είσαι σταθερός, να έχεις σταθερές αξίες είναι το ιδανικό. Το πρόβλημα μου είναι πως δεν έτυχε ποτέ να μπω στη διαδικασία να κάνω το διαχωρισμό των δύο παραπάνω αντικρουόμενων 'αξιών'. Από τη μία να ψάχνω και να τονίζω και το παραμικρό λάθος σε ένα παιχνίδι , και από την άλλη να εκνευρίζομαι με την απουσία του 'σχεδόν άριστα' από την παγκόσμια κοινότητα. Αυτό είναι κάτι που όποιος μου το χρεώσει, είμαι έτοιμος να το δεχτώ, παρόλο που μπορώ να απαντήσω κατάλληλα. 

Η χρυσή τομή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και λεπτή γραμμή, ειδικά όταν πρέπει να ενημερώσεις τον κόσμο για κάτι. Με τον καιρό μαθαίνει κανείς να γέρνει την ζυγαριά προς τον 'αρνητισμό' για το καλό του συνόλου. Μπορώ να πω με σιγουριά πως το να προσπαθείς να μεταδώσεις κάτι, ακριβώς επειδή εμπεριέχει μια ευθύνη, σου καταπίνει σιγά, σιγά τον εγωισμό. Και αυτό εγώ το αντιλαμβάνομαι ως 'καλό'. Μαθαίνεις να αφήνεις λίγο, λίγο πίσω σου οποιοδήποτε φανμποϊσμό, οποιοδήποτε βαρίδι που σε κρατάει από το να 'δεις' την αλήθεια, όμως σου δημιουργεί και ένα τεράστιο πρόβλημα. Δεν σε αφήνει να νιώσεις παιδί. Να χαρείς το παιχνίδι.  Η χρυσή τομή, λοιπόν, είναι να προσπαθείς να ευχαριστηθείς το παιχνίδι, έχοντας ανοιχτό εκείνο το παραθυράκι στο κεφάλι σου όσο παίζεις, που σου φωνάζει να κοιτάξεις και λίγο μακρύτερα. Πολλοί νομίζουν πως το ευκολότερο πράγμα είναι να μεταδώσεις τα συναισθήματά σου. Όμως, λόγω του ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, και δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να μεταδώσεις ακριβώς αυτό που ένιωσες εσύ, πρέπει να προγραμματίσεις τον εαυτό σου να περπατά με άνεση πάνω σε εκείνη τη λεπτή γραμμή που ονομάζεται 'χρυσή τομή'. 

Προσωπικά, ακόμα μαθαίνω. Μαθαίνω να διαχειρίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Για παράδειγμα, αν με ρωτούσες πριν 5 χρόνια τη γνώμη μου για το νέο Need for Speed, πιθανόν να άκουγες μόνο επιφωνήματα ενθουσιασμού. Όμως η πικρή αλήθεια είναι πως είναι απλά ένα επαναλαμβανόμενο ίδιας συνταγής και σεναρίου παιχνίδι. Τίποτα το εντυπωσιακό. Σίγουρα θα με διασκεδάσει, όμως πια πρέπει να βλέπω τα πράγματα στην λίγο πιο 'μεγάλη' τους εικόνα. Άπαξ και το καταφέρεις αυτό, τα πάντα αλλάζουν. Βλέπεις ξεκάθαρα τη βιομηχανία, το τι προσπαθούν να κάνουν οι εταιρίες, το γιατί το κάνουν, πόσο μας σέβονται, πόσο μας ακούν, που πηγαίνει γενικώς η βιομηχανία. Και εκεί, πρέπει να ενημερώσεις και τον καταναλωτή, και την ίδια την εταιρία πως...δεν έχεις απλά περίοδο. Δεν περνάς κλιμακτήριο, άλλα το προϊόν είναι ελαττωματικό.

Το θέμα είναι πως στην ανθρώπινη φύση, η αρνητική κριτική είναι πιο εύκολη. Βγαίνει αβίαστα. Ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να είναι μόνιμα σε ανταγωνισμό, ακόμη και για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τον εαυτό του. Είναι πάντοτε έτοιμος να ρίξει φταίξιμο προς κάθε κατεύθυνση. Έτσι λειτουργεί. Σπάνια κάνει αυτοκριτική. Πάντοτε κάτι θα του λείπει από αυτό που βλέπει, ακόμη κι αν δεν ξέρει τι. Γιατί αν ρωτήσεις κάποιον 'Ωραία, εσύ λοιπόν τι θα πρότεινες;', δε ξέρει πολλές φορές τι να σου απαντήσει. Συνήθως θα πάρεις την απάντηση 'Εκείνοι πρέπει να ψάξουν, όχι εγώ'. Ναι, άλλα εσύ το έκρινες. Εσύ βρήκες ελάττωμα. Πες λοιπόν τι μπορεί να γίνει για να διορθωθεί.

Οι περίεργες φιλοσοφικές και εσωτερικές αναζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ, και έτσι πρέπει να είναι. Είναι σημαντικό να ανοίγουμε διάλογο με τον εαυτό μας γιατί έτσι ίσως γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Θα ήθελα να διαβάσω και τις απόψεις σας πάνω σε αυτό. Πως αντιμετωπίζετε εσείς τους ‘αυστηρούς’ συντάκτες στη ζωή σας, και αν σας κάνουν περισσότερο καλό ή κακό.

Tags: