Night of the Living Dead: 56 χρόνια από την ταινία που άλλαξε για πάντα τον τρόμο στον κινηματογράφο!
Το πρώτο μου PlayStation το αγόρασαν οι γονείς μου το μακρινό 1997. Μάλιστα, είχαν φροντίσει να τοποθετήσουν στο δωμάτιό μου μια μικρή τηλεόραση Philips, στην οποία μπορούσα να συνδέσω την κονσόλα μέσω της εισόδου SCART, ώστε να απολαμβάνω τα αγαπημένα μου παιχνίδια στον ελεύθερο χρόνο μου. Στη συλλογή μου επικρατούσαν κυρίως τα παιχνίδια τρόμου. Αυτά με ενθουσίαζαν. Παιχνίδια όπως τα Silent Hill, Resident Evil, Nightmare Creatures και Alone in the Dark δεν ήταν απλώς διασκέδαση για μένα, ήταν εμπειρίες που με καθήλωναν και με ταξίδευαν σε σκοτεινούς κόσμους γεμάτους αβεβαιότητα, ανατροπές και φυσικά, τρόμο.
Όσοι αναρωτιέστε ποια είναι η σύνδεση της εισαγωγής του κειμένου με τα βιντεοπαιχνίδια το PlayStation και τον τίτλο του άρθρου, η απάντηση είναι απλή: η τηλεόραση και ο τρόμος. Εκείνη η μικρή τηλεόραση προοριζόταν αποκλειστικά για παιχνίδια. Ωστόσο, υπήρχαν στιγμές, ελάχιστες, που έπαιζε και live εκπομπές, ταινίες και σειρές. Ένα βράδυ, θυμάμαι να είναι χειμώνας – καλοριφέρ να δουλεύει, κουβέρτα πάνω μου και η ανάγκη να κοιμηθώ νωρίς, καθώς το επόμενο πρωί έπρεπε να πάω σχολείο. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ασπρόμαυρη ταινία. Δεν ήταν όμως μια συνηθισμένη ασπρόμαυρη ταινία. Ήταν το Night of the Living Dead.
Προφανώς, δεν ήξερα τίποτα για το Night of the Living Dead, όμως, είχα κολλήσει με ό,τι έβλεπα. Η ταινία βρισκόταν ήδη στα μισά της και εγώ αδυνατούσα να πιστέψω ότι υπήρχαν ταινίες με ζωντανούς νεκρούς, με ζόμπι, δηλαδή. Αυτό που βίωσα εκείνη τη νύχτα ήταν πραγματικό πολιτισμικό σοκ. Η μοναδική επαφή μου με τον τρόμο μέχρι τότε, πέρα από τα παιχνίδια, ήταν οι Ανατριχίλες που έπαιζαν κάθε Σάββατο ή Κυριακή στον ΑΝΤ1 και το Scooby-Doo. Και ξαφνικά, ΜΠΟΥΜ! Το κινηματογραφικό μου Big Bang. Ήταν λες και διαπέρασα μια μεμβράνη και βρέθηκα σε άλλη διάσταση. Η εικόνα της ασπρόμαυρης οθόνης, η αίσθηση του ρεαλισμού, ζόμπι να σέρνουν τα πόδια τους βγάζοντας το χαρακτηριστικό τους μουγκρητό, άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι, η απόγνωση και η αίσθηση της ανημποριάς, καθώς τους έβλεπα να παλεύουν με τον θάνατο, ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Η πρώτη φορά που ο τρόμος είχε πάρει αυτή τη μορφή για μένα – τόσο ωμός, τόσο αληθινός μέσα από εκείνη την μικρή τηλεόραση.
Πέρασαν τα χρόνια, και εγώ δεν είχα ιδέα πώς λεγόταν η ταινία που είχα δει, αλλά ποτέ δεν έπαψα να την αναζητώ στα video club. Τελικά, την βρήκα, την νοίκιασα και την είδα ολόκληρη από την αρχή. Την επέστρεψα και την νοίκιασα ξανά, και με σιγουριά μπορώ να πω ότι ανήκει πλέον στην πεντάδα ταινιών που έχω παρακολουθήσει αμέτρητες φορές. Όπως αντιλήφθηκα όμως αργότερα, αυτή η ταινία δεν συγκλόνισε μονάχα εμένα, αλλά πολλούς μα πολλούς περισσότερους. Ήταν μια ταινία-μνημείο, όχι μόνο για το σινεμά του τρόμου, αλλά και για την ιστορία του κινηματογράφου γενικότερα. Η επιρροή της ξεπέρασε τα όρια του είδους, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στη συλλογική συνείδηση και ανοίγοντας νέους δρόμους για την απεικόνιση του τρόμου στην οθόνη.
Η πρώτη εμφάνιση των ζωντανών-νεκρών στον κινηματογράφο έγινε στις δεκαετίες του ’30 και του ’40 με ταινίες όπως το White Zombie και το I Walked with a Zombie. Ωστόσο, κανείς δεν κατάφερε να συνδέσει το όνομά του με τους απέθαντους περισσότερο από τον George A. Romero. Ένας οραματιστής σκηνοθέτης, ο οποίος όχι μόνο δημιούργησε νέο είδος, αλλά έθεσε τα πρότυπα των ταινιών ζόμπι. Θεωρείται δικαίως ο κινηματογραφικός τους "πατέρας", και η ταινία του, Night of the Living Dead, αποτέλεσε την αρχή αυτού του θρύλου.
Βλέπουμε στην ταινία ότι τα ζόμπι του, αυτά τα απέθαντα δυσκίνητα πλάσματα, παρότι κινούνται αργά, μοιάζουν ασταμάτητα. Είναι λαίμαργα και πεινασμένα για ανθρώπινη σάρκα και σωθικά. Τα παρουσιάζει για πρώτη φορά, σαν μια ανελέητη, αργοκίνητη μηχανή που δεν θα σταματήσει μέχρι να φάει και τον τελευταίο επιζώντα μέσα από εκείνο το σπίτι. Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί μια έντονη αίσθηση του αναπόφευκτου. Ο θάνατος θα νικήσει, όσο αργά και αν έρθει. Οι χαρακτήρες του το παλεύουν, θέλουν να επιβιώσουν, όμως, όσο κι αν αντιστέκονται, η αργή, ασταμάτητη πορεία της ορδής των απέθαντων έχει ορίσει την μοίρα τους.
Επιπλέον, ο Romero, πέρα από τη δημιουργία ενός τρομακτικού κόσμου με ασταμάτητα ζόμπι, έθεσε και έναν ακόμα θεμελιώδη κανόνα στο είδος: εκείνον του κοινωνικοπολιτικού σχολίου. Πράγματι, το σχόλιο αυτό που υπάρχει λίγο-πολύ στις σύγχρονες ταινίες ζόμπι αλλά και επιβίωσης γενικότερα, δεν ήταν ακόμη τόσο προφανές τη δεκαετία του '60. Όταν ο George A. Romero έγραψε μαζί με τον John Russo το Night of the Living Dead το 1968, μπορεί να μην αποσκοπούσαν σε μια άμεση κριτική ή ανατομία της τότε κοινωνίας των Ηνωμένων Πολιτειών με την καθαρότητα και την αυτογνωσία που παρατηρούμε σήμερα. Παρ' όλα αυτά, με το πέρασμα του χρόνου, βλέπουμε ότι, μέσα από το πλαίσιο που ο ίδιος είχε ορίσει, ο κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός, αποτέλεσε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της ταινίας.
Η κοινωνική ανισότητα, ο φόβος του διαφορετικού, ο ρατσισμός, και η ανθρωπιά που χάνεται όταν η κατάσταση είναι κρίσιμη και επικίνδυνη, είναι τα πρωταρχικά στοιχεία που κυριάρχησαν σε εκείνο το αγρόσπιτο και απεικονίζονται εξαιρετικά μέσω των ηθοποιών, της σκηνοθεσίας και του σεναρίου.
Το Night of the Living Dead δεν επαναπροσδιόρισε απλώς το είδος του τρόμου, αλλά γέννησε ένα καινούργιο είδος στο σινεμά. Δεν είναι πολλές οι ταινίες που έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο. Μας έχει δώσει την απόλυτη νύχτα τρόμου, την νύχτα των ζωντανών-νεκρών, αναδιαμορφώνοντας την αντίληψή μας για την έννοια του φόβου και της απόγνωσης.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.