Όλες οι ταινίες Scream από τη χειρότερη στην καλύτερη!

Από το πεδίο του horror έχουν ξεπηδήσει πολλά franchise. Ένα όμως ξεχωρίζει για τη συνεκτικότητά του και τις σταθερές επιδόσεις του. Μιλάμε για το πολυαγαπημένο Scream, το οποίο αναμένεται να μας δώσει το έβδομο κεφάλαιό του μέσα στο επόμενο έτος. Όσο περιμένουμε το τηλέφωνο της Neve Campbell να χτυπήσει ξανά και να ακούσουμε το θρυλικό πλέον “Hello, Sidney!”, θυμόμαστε, μία μία, κατά αντίστροφη αξιολογική σειρά τις επιθέσεις του αεικίνητου Ghostface.

Θέση 6 | SCREAM VI (2023)

Οφείλω να το παραδεχτώ, η απουσία της Sidney μου στοίχισε πολύ. Πες με κολλημένη με τη νοσταλγία αλλά η τελευταία ταινία “Scream” χωρίς την παρουσία της, μου θύμισε κόκα κόλα χωρίς ανθρακικό. Όχι, πως είναι φρικτή ταινία. Ο πήχης της ποιότητας δεν πέφτει ποτέ πολύ χαμηλά σε αυτό το franchise, αλλά νομίζω πως το τελευταίο κεφάλαιό του, ήταν το μέχρι τώρα ναδίρ του. Υπάρχουν σαφώς φοβερά set pieces (η σκηνή με τη σκάλα, η πρώτη συνομιλία της Gale με το Ghostface, η φάση στο μετρό), αλλά κακά τα ψέματα δεν νοιαζόμαστε και τόσο για την τύχη του “core four” και μια Kirby δεν φέρνει την άνοιξη. Επίσης, όσο κι αν η (fake) Νέα Υόρκη αποτελεί ενδιαφέρον σκηνικό, δεν έχει τη σκιαχτική ατμόσφαιρα του Woodsboro. Δυστυχώς, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας είναι η πρώτη σεκάνς της, που διαθέτει μια εξαιρετική Samara Weaving και μια wtf ιδέα που θα μπορούσε να ανανεώσει ριζικά το franchise. Κρίμα που οι δημιουργοί δείλιασαν και την “έσφαξαν” πριν καν πέσει η κάρτα του τίτλου. Η ταινία, παρά τις όποιες δικές μας ενστάσεις, βέβαια, αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς και σάρωσε στο box office, επαναλαμβάνοντας σχεδόν την εμπορική επιτυχία της πρωτότυπης ταινίας.

Θέση 5 | SCREAM 2 (1997)

Οι περισσότεροι ίσως εκπλαγούν που το βάζω τόσο χαμηλά στη λίστα, καθώς το Scream 2 διαθέτει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες και καλοσκηνοθετημένες σκηνές του franchise. Δυστυχώς όμως, σε σχέση με το πρώτο, μοιάζει ξαναζεσταμένο φαγητό. Το σενάριο πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας και πραγματικές ανατροπές, ενώ και η αποκάλυψη των δολοφόνων δεν μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Ύστερα από μια mind blowing μεταμοντέρνα εισαγωγή (το διπλό μακελειό στον κινηματογράφο) - που είναι ξεκάθαρα το καλύτερο intro της σειράς, μετά σαφώς από την εμβληματική πρώτη σκηνή του original με την Drew Barrymore - η ταινία αναλώνεται σε κλισέ και αναπαύεται τεμπέλικα στις δάφνες του πρωτότυπου. Στα συν η σύντομη παρουσία της Sarah Michelle Gellar aka Buffy, the Vampire Slayer και η σκηνοθεσία του Craven, που εδώ βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και εκμεταλλεύεται επιτυχώς ένα σαφώς μεγαλύτερο budget.

Θέση 4 | SCREAM 3 (2000)

Για τους περισσότερους fans το Scream 3 αποτελεί το low point της σειράς. Ο κωμικός τόνος που ο σεναριογράφος Ehren Kruger “τσίμπησε” λίγο παραπάνω εδώ, ήταν η αιτία που εξόργισε κυρίως τους οπαδούς που είχαν συνηθίσει την πιο ισορροπημένη γραφή του Kevin Williamson. Παρ' όλα αυτά, οι προσπάθειές του να δώσει στο κεφάλαιο έναν αέρα κλεισίματος τριλογίας αλά “Star wars”, είναι αξιέπαινες. Κατά τη γνώμη μου ο Kruiger, παρά το hate που έφαγε, διαχειρίστηκε σωστά το meta στοιχείο, αποπειράθηκε να πάει το lore ένα βήμα παραπέρα και αρκετά χρόνια πριν το “me too”, έθιξε πρώτος αυτή την κακοδαιμονία που μαστίζει το Hollywood, σε μια ταινία που κατά πολύ ειρωνικό τρόπο παράχθηκε από τον ίδιο τον Harvey Weinstein. Ναι, το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με επεισόδιο του Scooby Doo και το κούρεμα της Cox είναι το πιο τρομακτικό στοιχείο σε μια ταινία τρόμου που δεν καταφέρνει να σε τρομάξει δευτερόλεπτο, αλλά ως guilty pleasure το Scream 3 λειτουργεί εξαιρετικά και σίγουρα είναι πιο διασκεδαστικό από το δεύτερο και το έκτο μέρος. Διαθέτει επίσης και την επί γης θεότητα που ακούει στο όνομα Parker Posey και τα σαρώνει όλα στο πέρασμά της, με την εξωφρενικά κεφάτη ερμηνεία της. Τα πράγματα, ίσως, θα ήταν πολύ καλύτερα αν έμενε ζωντανή για να δει τους τίτλους τέλους κι αν πίσω από τη μάσκα του δεύτερου Ghostface, που εδώ πήρε ρεπό, βλέπαμε και την Angelina της Emily Mortimer, όπως ήθελε το αρχικό σενάριο που απορρίφθηκε.

Θέση 3 | SCREAM (2022)

Όσο κι αν προσπάθησαν να μας κοροϊδέψουν οι ιθύνοντες με τον τίτλο και να μας το πλασάρουν ως το legit raquel, ξέρουμε καλά πως αυτό δεν είναι παρά το Scream 5. Έντεκα χρόνια μετά την προηγούμενη επίθεση του Ghostface και ενώ μεσολάβησε ο θάνατος του Craven, η Dimension Films παρέδωσε τα κλειδιά του franchise στη Spyglass, η οποία με τη σειρά της εμπιστεύτηκε την τύχη του στο δίδυμο Bettinelli - Olpin. Οι σκηνοθέτες του απολαυστικότατου “Ready or Not”,  προσπάθησαν πολύ να αποτίσουν ένα φόρο τιμής στον Craven και να φτιάξουν μια ταινία love letter προς τον δημιουργό αλλά και προς το ίδιο το franchise. Δεν ήταν όλες οι επιλογές τους ιδανικές (το cringy family drama μεταξύ Barrera και Ortega θα μπορούσε να λείπει και η εισαγωγική σκηνή μοιάζει γυρισμένη στο πόδι), αλλά το προϊόν που παραδίδουν τελικά φέρει, έστω και ανακυκλωμένη για τη GenZ, την ατμόσφαιρα και τη μαγεία μιας ταινίας Scream. Αργεί λιγάκι μεν να πάρει στροφές αλλά εν τέλει μας αποζημιώνει δίνοντάς μας μια “τσίτα τα γκάζια” τρίτη πράξη.

Θέση 2 | SCREAM 4 (2011)

To πιο υποτιμημένο παιδί του franchise, υπήρξε η μεγαλύτερη εισπρακτική του αποτυχία, ωστόσο ποτέ ξανά κανένα δεν έφτασε πιο κοντά στο πνεύμα του πρωτότυπου. Έντεκα χρόνια μετά το κλείσιμο της πρωτότυπης τριλογίας, το Scream 4 κατάφερε αβίαστα να είναι αυτό που πάσχισε να γίνει το πέμπτο κατά σειρά Scream: Ένα requel που θα ένωνε τους βετεράνους (Campbell, Cox, Arquette) με μια νέα γενιά πρωταγωνιστών. Το ότι ξεκλήρισε βέβαια, όλο το νεανικό cast του (η επιβίωση της Kirby, κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν στο σχέδιο τότε), του κόστισε αρκετά αφού με αυτόν τρόπο ήταν σαν να έβαλε από μόνο του μια ταφόπλακα στη σειρά. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια ταινία μπροστά από την εποχή της, που έθιξε επιτυχώς το πως διέφθειραν τη ζωή μας τα social media, παραμένοντας λειτουργικότατη και ως θρίλερ. Τα φονικά είναι πιο άγρια από ποτέ (θυμήσου τη σκηνή με την άτυχη Olivia) και το reveal του δολοφόνου, έκανε το σαγόνι να μας πέσει στο πάτωμα, για πρώτη και τελευταία φορά μετά το αυθεντικό. H Emma Roberts ήταν πραγματική “αποκάλυψη” στο ρόλο της, ενώ και η Kirby της Hayden Panettiere αναδείχθηκε σε fan favorite.

Θέση 1 | SCREAM (1996)

Και φυσικά στην κορυφή, δε θα μπορούσε να είναι άλλο παρά το πρώτο, το original. To Scream υπήρξε ένα instant classic που καθόρισε όχι μόνο το σινεμά τρόμου αλλά και γενικότερα την pop culture, εισάγοντας το στοιχείο του μεταμοντερνισμού στο mainstream. “It's all a movie. It's all one great big movie” θα σκύψει και θα πει ο Skeet Ulrich στη Neve Campbell και με αυτή την ατάκα, δεν θα καταφέρει μόνο να ρίξει για πρώτη φορά στην ιστορία του horror το final girl στο κρεβάτι του, αλλά και ολόκληρο τον τέταρτο τοίχο που χώριζε τους έφηβους σινεφίλ από τους αγαπημένους τους χαρακτήρες. Τα πρώτα δώδεκα λεπτά με τη Drew Barrymore, που σου τσαταλιάζουν τα νεύρα αποτελούν κινηματογραφικό χρυσάφι, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα εκατό που τα ακολουθούν. Το καθαρόαιμο slasher των 90s, πλέκεται ιδανικά με το whodunit και το χιούμορ με το αίμα σε μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που μας χάρισε ποτέ το Hollywood. Ο διαπιστευμένος master του τρόμου Wes Craven με την εμπειρία του και ο τότε πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος Kevin Williamson με το πάθος του, κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν σε μπουκάλι, έναν κεραυνό που φωτίζει μέχρι σήμερα, πολλούς από τους φερέλπιδες δημιουργούς τους genre.