Ο γρίφος του NX

Θα το πω από την αρχή, για να ξεμπερδεύουμε. Η χρησιμότητα αυτού του κειμένου είναι μηδενική. Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση γύρω από την επόμενη κονσόλα (;) της ιαπωνικής εταιρείας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι λογικές υποθέσεις. Και είναι ευρέως γνωστό στην gaming “πιάτσα” πως συμβατική λογική και Nintendo, δεν πάνε συχνά μαζί. Ακόμα και για μια πιο “ορθολογική” εταιρεία να μιλούσαμε όμως, πάλι θα ήταν απλά ένα ποντάρισμα σχεδόν στα τυφλά, με τόσο λίγες διαθέσιμες –επίσημες- πληροφορίες, σε μια τόσο ταχέως μεταβαλλόμενη αγορά. Τι είναι οπότε αυτό το κείμενο; Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αγνή και απενεχοποιημένη, προσωπική –και το τονίζω το “προσωπική” για αποφυγή παρεξηγήσεων- σπέκουλα, που θα επιχειρήσει να βάλει, όσο μπορεί, σε μια τάξη την πολύπλοκη κατάσταση που αντιμετωπίζει η Nintendo μετά την αποτυχία του Wii U και την εσπευσμένη αντικατάστασή του στην αγορά. Νομίζω είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως δεν θα μιλούσαμε για NX αυτή τη στιγμή αν το Wii U δεν είχε κυριολεκτικά “πατώσει” –όπως θα ‘λεγε και ένας φίλος- σημειώνοντας πωλήσεις περίπου 10 εκατομυρίων μέσα σε 3 χρόνια και εξασφαλίζοντας με άνεση τον τίτλο της πιο αποτυχημένης εμπορικά, οικιακής κονσόλας της Nintendo. Και όχι μόνο.

Αν σκεφτούμε πως οι πωλήσεις του Dreamcast στα 2.5 χρόνια ζωής του ήταν 10.6 εκατ., λαμβάνοντας υπόψιν την εποχή (μικρότερο κοινό) και τις συνθήκες –μόλις 1.5 χρόνο έμεινε στις αγορές της Αμερικής και της Ευρώπης-, το Wii U μάλλον είναι η πιο αποτυχημένη εμπορικά οικιακή κονσόλα εδραιωμένης εταιρείας της σύγχρονης εποχής. Και αυτό, αμέσως μετά τον “θρίαμβο” του Wii. Αλλά δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε τα “ατελείωτα” λάθη της Nintendo με το Wii U. Θα προτιμήσουμε να “διαβάσουμε” τα γεγονότα από μια άλλη οπτική γωνία, λίγο πιο αισιόδοξη και ίσως, πιο αποκαλυπτική για το μέλλον. Αυτή που δικαιώνει την πάγια στρατηγική της Nintendo να δημιουργεί κονσόλες χωρίς μεγάλα οικονομικά “ανοίγματα” -άρα και ρίσκα- σε θέματα κόστους παραγωγής, που της επιτρέπει τη δεδομένη στιγμή, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες επιχειρηματικές της κινήσεις, να απορροφήσει άνευ “θανάσιμων” συνεπειών αυτή την αποτυχία. Πάντα χωρίς να υποτιμούμε την τεράστια οικονομική άνεση που της εξασφάλισαν τα “φαινόμενα” Wii και DS, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Nintendo, σε αντίθεση με τους ανταγωνιστές της, δεν έχει άλλη μεγάλη πηγή εσόδων πέρα από τα βιντεοπαιχνίδια. Αυτή είναι η αγορά της, μέσα σε αυτή “ζει” ή “πεθαίνει”, οπότε το να βγαίνει σχετικά αναίμακτα από αυτό το επικό “στραπάτσο”, οφείλεται και στην σωστή διαχείρηση των οικονομικών της.

Απλά φανταστείτε, τα Xbox One ή PS4 να είχαν αντίστοιχα νούμερα και τι θα σήμαιναν για τις κατασκευάστριες εταιρείες τους. Για να αναδείξουμε μια πιο σφαιρική εικόνα, πρέπει να αναφέρουμε πως συχνά πυκνά, αυτή η συντηρηρική και συγκρατημένη πολιτική της χλευάζεται από πολλούς που υποστηρίζουν πως ο λόγος που η Nintendo δεν βρίσκεται σταθερά σε υψηλότερο επίπεδο πωλήσεων τα τελευταία είκοσι χρόνια οφείλεται σε αυτή ακριβώς την διστακτικότητα να πάει “all in” με τα προϊόντα της. Και ίσως να είναι όντως αυτή η ειδοποιός διαφορά που δεν “επιτρέπει” στους τωρινούς ανταγωνιστές της να αποτύχουν σε τέτοιο βαθμό. Το μέγεθος των επενδύσεών τους είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο, κάνοντάς τη να φαίνεται, ιδίως μετά το επιτυχημένο “πείραμα” του Wii, σαν τον “πονηρό” συγγενή που προσπαθεί να πιάσει την “καλή” με τεχνάσματα και ιδιοτροπίες. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως, ακόμα και αν δεχτούμε πως υπάρχει μια δόση αλήθειας στα παραπάνω. Η ιστορία δείχνει πως πάντοτε στις κονσόλες της ιαπωνικής εταιρείας, από την εποχή του Nintendo 64 και έπειτα, υπάρχει πάντα ένα ή πολλά “αλλά” στο “πακέτο” που προσφέρουν. Είναι ισχυρή αλλά έχει cartridges (N64), έχει εξαιρετικά παιχνίδια αλλά δεν παίζει DVD (GC), είναι προσιτή και με νέο τρόπο χειρισμού αλλά είναι αδύναμη (Wii), έχει το gamepad αλλά παραμένει αδύναμη και με φτωχές online υπηρεσίες (Wii U). Πάντοτε, οι κονσόλες της Nintendo χαρακηρίζονταν από κάποιες εκκεντρικότητες που πήγαιναν κόντρα σε ξεκάθαρα ρεύματα της εποχής και αυτό φυσικά, της έχει στοιχίσει τόσο σε πωλήσεις όσο και σε φήμη ή “brand name” όπως λέμε, στα μάτια του πιο παραδοσιακού gamer που θέλει πάντα να νιώθει πως παίρνει το καλύτερο δυνατό προϊόν. Ωστόσο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η Nintendo, με εξαίρεση τα τελευταία χρόνια ήταν μια καθαρά επικερδής επιχείρηση, που ξέρει να επιβιώνει βγάζοντας κέρδος ακόμα και από σχετικές αποτυχίες όπως το GC.

Επιπλέον, το διαχρονικά υψηλό επίπεδο του software αναιρεί από μόνο του τα περί “πονηρού συγγενή δίχως ουσία”, αν όχι απόλυτα, τότε σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Η Nintendo απλά δεν έχει αντίπαλο στη συνέπεια της με την ποιότητα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ερώτημα όμως τώρα είναι το εξής: μπορεί να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο που της έδωσε μεν μια λαμπρή εμπορική παρένθεση (Wii) αλλά δεν έφτασε για να αντιστρέψει μια αδιαμφισβήτητα φθίνουσα πορεία, τουλάχιστον όσον αφορά στις οικιακές κονσόλες και το παραδοσιακό της κοινό; Διότι αν δούμε τη συνολική εικόνα, μετά το SNES, τα νούμερα της στα “σαλόνια” –εξαιρουμένου του Wii- διακρίνονται από μια σταθερή πτώση. 33 εκατομύρια το Nintendo 64, 22 εκατομύρια το GameCube, και τώρα 11 περίπου το Wii U. Η σημειολογία των αριθμών είναι σατανική. Τα πράγματα λοιπόν φαίνονται πολύ ιδιαίτερα. Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ πως οι συγκυρίες είναι υπέρ του δέοντος αρνητικές για την ιαπωνική εταιρεία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μπορώ να θυμηθώ. Ναι, χειρότερες ακόμα και από τη διετία 2003-2004 όπου η Nintendo έβγαινε η μεγάλη χαμένη της κούρσας των οικιακών κονσολών και ταυτόχρονα αποχωριζόταν το μεγαλύτερό της χαρτί, που άκουγε στο όνομα “Game Boy”, προς χάριν του DS.

Εξηγούμαι. Εκείνη η εποχή, με την σημερινή, παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες. Κίνδυνος απώλειας της νευραλγικής αγοράς των φορητών καθώς και λανσάρισμα νέων μηχανημάτων μέσα σε ένα κλίμα δυσπιστίας από τα “third parties” αλλά και από το μεγαλύτερο μέρος του φανατικού κοινού. Αναμφίβολα, υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ των περιστάσεων αλλά με μια πιο αναλυτική ματιά, καταλήγω πως η τωρινή πραγματικότητα, όσο μοιάζει με την προαναφερθείσα, άλλο τόσο διαφέρει σημαντικά. Η επόμενη πενταετία εκείνης της μικρής κρίσης, τη δικαίωσε και μεταξύ άλλων, ανέδειξε τον Iwata ως τον φυσικό ηγέτη της εταιρείας, μια φιγούρα που λειτούργησε αντισυμβατικά, ρίσκαρε πάρα πολλά και αναγέννησε, έστω και για λίγο, τις παλιές δόξες της δεκαετίας του 90. Αυτή η φιλοσοφία και προσέγγιση της συνεχής ανανέωσης του Iwata έγινε από εκεί και έπειτα, το ευαγγέλιο της Nintendo. Όπως είπε και ο ίδιος τον περασμένο Μάρτιο: “αν απλά εξελίσσεις το υπάρχον Hardware, είναι βαρετό. Πάντα σκεφτόμαστε πως μπορούμε να εκπλήξουμε τους gamers με κάποιον τρόπο καθώς και την επιθυμία μας να αλλάξουμε την υπάρχουσα gaming ζωή του καθενός.”. Μια φιλοσοφία που μετέπειτα τους γύρισε “boomerang” με το 3DS, όπου το πολύδιαφημισμένο 3D δεν έγινε ποτέ καθοριστικός παράγοντας αγοράς, μετατρέποντας το μηχάνημα ακριβώς σε αυτό που “βαριόταν” ο Iwata, ένα πιο δυνατό DS, αλλά και στο Wii U που η χρήση του gamepad μετά το πρώτο κύμα τίτλων μειώθηκε δραματικά ακόμα και από τις ίδιες τις εσωτερικές δημιουργίες της Nintendo.

Παρόλα αυτά, ο Iwata φαινόταν πιστός στις αρχές του και “διαφήμιζε” τα μελλοντικά σχέδια με μια παρόμοια ρητορική, όπως διαφαίνεται από τις παραπάνω δηλώσεις. Άλλοι ίσως τον πουν “θαραλλέο”  για την επιμονή στον τρόπο σκέψης του, άλλοι, απλά “αφελή” που  δεν αναθεωρεί ριζικά μετά από μια τέτοια αποτυχία. Όπως και να έχει, o Iwata ήταν μια ηγετική φιγούρα που απολάμβανε τον σεβασμό και την εκτίμηση όχι μόνο των συνεργατών του εντός της εταιρείας αλλά και ολόκληρης της βιομηχανίας. Ένας άνθρωπος με “ειδικό βάρος” και όραμα που είχε την ικανότητα να εμπνεύσει τους γύρω του, ενώ, προσωποποίησε δημόσια την εικόνα της εταιρείας όπως δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει ο απρόσιτος και “τραχύς” Yamauchi. Δυστυχώς όμως, ο κύριος Iwata δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας και η Nintendo καλείται να πορευτεί σε αυτή τη κρίσιμη καμπή της ιστορίας της χωρίς την δυνατή του προσωπικότητα. Μια τραγική εξέλιξη που έρχεται να συναθροιστεί στα υπόλοιπα επιχειρηματικά προβλήματα που αναφέραμε περιληπτικά παραπάνω και θα εξετάσουμε εκτενέστερα πολύ σύντομα. Πρώτα όμως, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με όσους λένε πως η στρατηγική του NX είχε κανονιστεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια πριν τον θάνατό του, υποτιμώντας έμμεσα την απουσία του για το άμεσο μέλλον σε διοικητικό επίπεδο για την Nintendo. Μια γενική πορεία ναι, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Είναι αδύνατον σε μια βιομηχανία όπου όλα είναι τόσο ρευστά να έχεις οριστικοποιήσει τα πάντα 1,1.5 ή 2 χρόνια πριν τη κυκλοφορία της πλατφόρμας. Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις θα θυμούνται πως αρχικά τα specs του Wii U ήταν σαφώς ανώτερα από αυτά που κατέληξαν στην τελική κονσόλα και μάλιστα είχαν σταλεί και κάποια dev kits στους developers. Ωστόσο, λόγω υψηλού κόστους, αποφασίστηκε να περιοριστούν σε πιο οικονομικές λύσεις λίγο πριν την έναρξη της παραγωγής. Παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν και από τις υπόλοιπες κατασκευαστικές εταιρείες (βλέπε τον διπλασιασμό της Ram του Xbox 360 λόγω του... Gears of War). Και αν μπορούν να αλλάξουν τόσο άμεσα τα specs, φανταστείτε πόσες ακόμα μικρές λεπτομέρειες που μπορούν όμως να κάνουν μεγάλη διαφορά, μένει να αποφασιστούν ακόμα. Το γενικότερο concept σίγουρα έχει στηθεί υπό την επίβλεψη του Iwata, από ‘κει και πέρα όμως, ο κύριος Kimishima και τα μεγάλα κεφάλια της Nintendo έχουν μπόλικη δουλειά μπροστά τους.

Πάμε τώρα να δούμε τα λοιπά “μπλεξίματα” της “μαμάς” Nintendo, πέραν αυτής της τεράστιας απώλειας. Πρώτον, είναι πασιφανές πως για πρώτη φορά παραγκωνίστηκε σε τέτοιο, σχεδόν απόλυτο βαθμό από τις “third party” εταιρείες αλλά και από τα σαλόνια των gamers ως παρωχημένη ή αναχρονιστική μέσα στην σύγχρονη εποχή των πλούσιων online υπηρεσιών οποιασδήποτε μορφής, της επικοινωνίας και της διασύνδεσης. Όσοι έζησαν τον τελευταίο καιρό του Gamecube και την προ – Wii εποχή, ξέρουν πως έχει ξανασυμβεί, αλλά “οσμίζομαι” μια ακόμη χειρότερη κατάσταση αυτή τη φορά. Ελπίζω να κάνω λάθος. Δεύτερον και σημαντικότερον, φαίνεται να χάνει τον βασικό πυλώνα εσόδων της. Τα “γερά θεμέλια” που την κρατούσαν οικονομικά σε κάθε δύσκολη στιγμή τα τελευταία 25 χρόνια. Αναφέρομαι στην αγορά των φορητών, μια αγορά που η ιαπωνική εταιρεία κυριαρχεί από το 1989 και το πρώτο Game Boy με τεράστια νούμερα και θεόρατα περιθώρια κέρδους τόσο σε software όσο και hardware. Αν θέλετε την άποψη μου, αυτή η αγορά έχει εκφυλιστεί και περιοριστεί σε πολύ μικρότερα νούμερα, μια συνθήκη τελείως διαφορετική από τον επικείμενο ανταγωνισμό του PSP της εποχής 2003-2004. Οι φορητές κονσόλες έχουν πλέον αντικατασταθεί από τα smartphones και tablets. Και όσοι πιστεύουν πως τα φορητά “θρέφονται” από εκλεπτυσμένες και πολύπλοκες δημιουργίες όπως αυτές που επιτυγχάνουν εμπορικά στις οικιακές κονσόλες, είναι γελασμένοι. Το πείραμα απέτυχε με τα PSP και PS Vita αλλά, μέχρι ενός βαθμού και με το 3DS. Ελάχιστοι θα πάρουν ένα φορητό για να αναπαράγουν την εμπειρία της κονσόλας στον “δρόμο”. Αντιθέτως, αυτά που πουλάνε είναι απλά concepts με ευνόητους και διασκεδαστικούς μηχανισμούς που μπορούν να προσφέρουν άμεση διασκέδαση χωρίς περαιτέρω “δεσμέυσεις”. Το Tetris πάντα ήταν, είναι και θα είναι το απόλυτο φορητό παιχνίδι, όχι μόνο ως παιχνίδι αλλά και ως φιλοσοφία, σύλληψη.

Έξυπνο concept, ευνόητο, απλό αλλά όχι απλοϊκό, εθιστικό και πάνω απ’ όλα φτηνό στην παραγωγή, άρα και στην πώληση. Αυτά τα παιχνίδια πλέον βρίσκονται στα tablets και τα κινητά όπως και το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδικών παιχνιδιών. Και κάπως έτσι η αγορά των φορητών χάνει τα δύο μεγαλύτερα κοινά της: τα παιδιά και τους casual gamers. Τι μένει για την Nintendo να διεκδικήσει; Φυσικά, δεν είναι χαζοί εκεί στο Kyoto, τα βλέπουν όλα αυτά, γι΄αυτο και ψάχνουν τρόπους να επανασυστηθούν στο “φορητό” κοινό αλλά και να καλύψουν τη “χασούρα” με εναλλακτικές πηγές εσόδων. Η συμφωνία με την DeNA είναι τεράστιας σημασίας και ένα πιθανό χρυσορυχείο για τα ταμεία της. H επένδυση 30 εκατομυρίων –μαζί με την Google- στη Niantic για την ανάπτυξη του Pokemon Go, ενός augmented reality παιχνίδι Pokemon για κινητά, φανερώνει πως αντιλαμβάνεται την κατάσταση και θα κινηθεί επιθετικά στην αγορά, ενώ, πρωτότυπες για τα δεδομένα της, συμφωνίες όπως αυτή με την Universal για την ανάπτυξη ενός θεματικού πάρκου βασισμένο στο σύμπαν της καθώς και τα ίδια τα amiibos που την έχουν βοηθήσει τόσο πολύ φέτος, δείχνουν πως η εταιρεία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί όσο καλύτερα μπορεί τη δύναμη των franchise της με “αλά Disney” τακτικές. Αν είναι να κλέψεις, κλέψε από τον πιο πετυχημένο. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για εμάς που απλά λατρεύουμε τα παιχνίδια της Nintendo. Εξάλλου η οικονομική της επιβίωση και ευημερία μας ενδιαφέρει μόνο στον βαθμό που εξασφαλίζει στις ταλαντούχες ομάδες της, ευκαιρίες να δημιουργήσουν σε υψηλό επίπεδο, όπως μόνο αυτές μπορούν. Μια Nintendo που υπάρχει για να βγάζει παιχνίδια για κινητά και να πουλάει amiibos και “αρκουδάκια”, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Γι’ αυτό, το θέμα που “καίει” όσους αγαπάνε πραγματικά τα παιχνίδια της, είναι το NX. Εκεί είναι το ζουμί. Ας περάσουμε λοιπόν επιτέλους στο NX, για να καταγράψουμε τι ξέρουμε αλλά και κάποιες γενικές σκέψεις και επιθυμίες.

Πριν τις υποθέσεις μας, οφείλουμε νομίζω να ξεκινήσουμε από αυτά που γνωρίζουμε επίσημα, που δεν είναι και πάρα πολλά. Πάμε λοιπόν. Το ΝΧ αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της ανακοίνωσης της συνεργασίας με τη DeNA, τον περασμένο Μάρτιο. Ο χαρακτηρισμός του ήταν “a dedicated game system NX utilizing a brand new concept”. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι επίσημες πληροφορίες. Περίπου δηλαδή. Υπάρχουν, από ΄δω και από ΄κεί κάποιες περιστασιακές δηλώσεις, φήμες, εικασίες και πατέντες που ενδεχομένως να σχετίζονται με το NX. Πιο συγκεκριμένα μιλώντας στους μετόχους της εταιρείας την ίδια περίοδο ο Iwata είχε αναφέρει πως η Nintendo εργάζεται από το περασμένο έτος σε μια προσπάθεια δημιουργίας κοινής αρχιτεκτονικής για τις μελλοντικές της οικιακές και φορητές κονσόλες, κάτι που θα της επιτρέψει να μεταφέρει πιο εύκολα και γρήγορα “software assets” αλλά και να “τρέχει” το λειτουργικό σύστημα και εφαρμογές ανεξαρτήτως της φόρμας ή των ικανοτήτων κάθε κονσόλας. Η ενοποιημένη αυτή αρχιτεκρονική ευελπιστεί ότι θα βοηθήσει την εταιρεία να αποφεύγει περιόδους ξηρασίας τίτλων. Τα λεγόμενα του υποστηρίχτηκαν έμπρακτα και με την ένωση των δυο τμημάτων που ήταν υπεύθυνα για την ανάπτυξη software για κονσόλες και φορητών αντίστοιχα, που μέχρι τότε, αποτελούσαν δύο ξεχωριστές οντότητες. Ταυτόχρονα, αυτές οι δηλώσεις ξεκίνησαν μια σειρά εικασιών που υποστηρίζουν πως πολλά παιχνίδια της Nintendo στο μέλλον θα έχουν δύο -ή περισσότερες;- εκδόσεις, που σημαίνει πως ουσιαστικά θα αναπτύσσονται μαζί και με ευκολία θα προσαρμόζονται στις εκάστοτε δυνατότητες των κονσολών τους. Όπως περίπου συνέβη με το Super Smash Bros που κυκολφόρησε και για Wii U και για 3DS αλλά προφανώς με λιγότερη ή και καθόλου ταλαιπωρία στη μεταφορά. Παρόμοια λογική βρίσκεται και πίσω από το νέο, ενωποιημένο account system που ετοιμάζει η εταιρεία που θα λειτουργεί εκτός από τις νέες κονσόλες της και σε smart devices και PC για πρώτη φορά.

Μάλιστα, ο Iwata έχει δηλώσει πως θα βρίσκεται στον “πυρήνα του νέου NX”. Επιστρέφοντας στη σχέση φορητής και οικιακής κονσόλας, φήμες όπως η τελευταία της Wall Street Journal υποστηρίζουν πως το NX θα αποτελείται από τουλάχιστον ένα φορητό μέρος, πηγαίνοντας τη θεωρία της “ενωποίησης των συστημάτων” ένα βήμα παραπάνω αφού πλέον θα μιλάμε για ένα υβρίδιο φορητής και οικιακής κονσόλας. Αλλά ας μην ξεφύγουμε. Υπάρχει ακόμα μια πατέντα που μιλούσε για μια κονσόλα χωρίς disc drive και άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αλλά δεν έχει νόημα να τα αναλύσουμε τώρα αυτά. Με τόσο λίγες επίσημες πληροφορίες μπορούμε να μιλάμε για ώρες πάνω σε πιθανά σενάρια, χωρίς να καταλήξουμε πουθενά. Το ζουμί νομίζω είναι αλλού. Πρώτα απ’ όλα, επισήμως, δεν γνωρίζουμε καν αν το NX αναφέρεται σε οικιακή ή φορητή κονσόλα ή... και τα δύο. Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε είναι πως θα αποτελέσει την έναρξη μια νέας εποχής για την Nintendo που ξεκάθαρα έχει ως πρώτο στόχο να δημιουργήσει ένα κλειστό “οικοσύστημα” όπως το iOS ή το Android με έναν “universal” λογαριασμό για κάθε χρήστη. Από εκεί και πέρα, κατά την άποψή μου, υπάρχει μία μόνο ερώτηση που αξίζει να συζητήσουμε και ερευνήσουμε. Σε ποιον θα απευθύνεται το νέο σύστημα; Θέλει να κερδίσει τους hardcore gamers, θέλει να στραφεί σ’ ένα πιο casual, εφήμερο κοινό με μια προσιτή και πρωτοποριακή κονσόλα ή και τα δύο; Προφανώς, ιδανικά η Nintendo θα ήθελε να κερδίσει τους πάντες, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως αυτό είναι αρκετά δύσκολο και πως πάντα επιβάλλεται να βάλεις προτεραιότητες και να κάνεις συμβιβασμούς. Αν η Nintendo έχει σκοπό να κυνηγήσει το κοινό των gamers θα πρέπει οπωσδήποτε να λύσει επιτέλους το θέμα της υποστήριξης των third party studios. Ακούμε υποσχέσεις και μεγάλα λόγια, χρόνια τώρα, χωρίς αποτέλεσμα. Φυσικά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Εμείς καταλήγουμε πως για να καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση η Nintendo θα πρέπει να λάβει υπόψιν της δύο παράγοντες. Από τη μία, δεν έχει την πολυτέλεια να δημιουργήσει μια κονσόλα που να είναι λιγότερο ισχυρή από την τωρινή γενιά και από την άλλη, αυτό το “brand new concept” δεν μπορεί να είναι κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό. Καμία εταιρεία δεν πρόκειται να δεσμεύσει τις σοβαρές ομάδες της σε προϊόντα με περιορισμένο κοινό και λιγοστές πιθανότητες κερδοφορίας. Ακόμα και αν η ιδέα του concept δημιουργήσει θετικό momentum στην αγορά, θα χρειαστεί αρκετός καιρός μέχρι το NX να χτίσει μια επαρκής εγκατεστημένη βάση για να δικαιολογήσει μια σοβαρή επένδυση. Ενώ, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως το Wii παρά την επιτυχία του, δεν είχε υψηλής ποιότητας third party τίτλους λόγω ενός συνδυασμού χειρισμού, αδύναμου hardware αλλά και του κοινού που απευθύνονταν. Αντιθέτως, αν η μεταφορά των παιχνιδιών τους γίνονται εύκολα και γρήγορα, μια επιπλέον πηγή εσόδων με λίγα έξοδα παραγωγής, φαντάζει σαν μια αρκετά δελεαστική πρόταση γι’ αυτούς. Φυσικά αυτό προυποθέτει και την ανάπτυξη ενός αξιόπιστου και σύγχρονου online τομέα για την Nintendo καθώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας του συντριπτικού ποσοστού των νέων τίτλων. Αυτές θα ήταν οι προυποθέσεις επιβίωσης στη σύγχρονη αγορά αλλά σε καμία περίπτωση, εγγύηση επιτυχίας. Αν θέλετε την άποψή μου, ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες αγοράς μιας νέας κονσόλας είναι το κατά πόσο το όραμά της πείθει τον καταναλωτή για μια ευοίωνη, πλούσια σε εμπειρίες και μακροσκελή ζωή. Ιδίως μετά το Wii U, του οποίου οι καταναλωτές που επένδυσαν πάνω του είναι λογικό να αισθάνονται “προδομένοι” από τη σύντομη ζωή του, η Nintendo θα πρέπει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη ολονών και να διαβεβαιώσει με κάθε πιθανό τρόπο πως αυτό το φαινόμενο δεν θα επαναληφθεί. Δηλαδή πως το NX είναι μια κονσόλα που έχει κτιστεί κοιτώντας όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το 2016, που σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, θα κυκλοφορήσει το NX, τα PS4 και Xbox One, θα έχουν κλείσει πάνω από τρία χρόνια στην αγορά. Θα έχουν περάσει στην ώριμη φάση της ζωής τους, με μεγάλη βιβλιοθήκη τίτλων από πίσω και την δυνατότητα να ρίξουν και άλλο την τιμή του hardware τόσο από την βελτίωση της παραγωγής όσο και από την εξισορρόπηση πιθανής χασούρας από τις υψηλές πωλήσεις software. Επιπλέον, σε 2-3 χρόνια όπου αναμένονται, το αργότερο, οι ανακοινώσεις των διαδόχων τους, το NX θα βρεθεί και πάλι παραγκωνισμένο. Οπότε, βλέπουμε πως μια κονσόλα στα ίδια επίπεδα “ιπποδύναμης” με τον ανταγωνισμό είναι πολύ δύσκολο να διεκδικήσει μερίδιο αυτής της αγοράς, τη δεδομένη στιγμή. Αν θέλει να έχει τύχη, θα πρέπει να στοχεύσει ψηλότερα, σε ένα σύστημα που θα τρέχει με άνεση τα τωρινά παιχνίδια, θα διαθέτει αποκλειστικούς τίτλους που θα κάνουν τη διαφορά και σε βάθος χρόνου δεν θα μοιάζει εντελώς παρωχημένο. Πάντως, στο θέμα αυτό, οι φήμες δυίστανται προς το παρόν. Η Wall Street Journal έκανε λόγο για κορυφαία τσιπάκια και ένα εντυπωσιακό demo που συνόδευε τα dev kits, ενώ, αντιθέτως, ο Liam Robertson του γνωστού για τις πρόωρες αποκαλύψεις του, site, unseen64, ανέφερε πως το “NX δεν στοχεύει να ανταγωνιστεί το PS4 σε θέματα δύναμης”.

Πέραν της δύναμης όμως, ίσως ήρθε η ώρα για την Nintendo να αναθεωρήσει και άλλα σημαντικά θέματα όπως τα πολύ δεσμευτικά και απαρχαιωμένα royalties που η ίδια εισήγαγε στην αγορά, ενώ ίσως έφτασε επιτέλους η ώρα να “ανοιχτεί” προς τις εταιρείες αλλά και την ατελείωτη δημιουργική δεξαμενή που λέγεται “indies”. Με το Wii U έγιναν κάποιες σωστές κινήσεις στον τομέα αυτόν, χρειάζονται όμως κι’ άλλες. Τέτοιες αποφάσεις θα ήταν το ίδιο ή και πιο αντισυμβατικές για την αγορά και την ίδια, από οποιοδήποτε εναλλακτικό τρόπο χειρισμού ή μικρό gimmick. Εξάλλου ζούμε σε μια εποχή που οι κονσόλες μοιάζουν όλο και περισσότερο σε PCs (εγκαταστάσεις, πολυάριθμα updates, bugs κ.τ.λ.) και τα PCs σε κονσόλες (εύκολη σύνδεση με την τηλεόραση, μοχλοί), η Nintendo θα μπορούσε να επιχειρήσει να συγκεράσει τα καλύτερα και από τους δύο αυτούς κόσμους. Σχεδόν απίθανο, το γνωρίζω. Τέλος, οι σχέσεις της με την ιαπωνική “σκηνή” φαίνεται να παραμένουν σε καλά επίπεδα και μια συνεργασία ίσως μπορεί να προσφέρει και στις δύο πλευρές ένα πολυπόθητο “σπρώξιμο” με αμοιβαίο όφελος. Την ίδια στιγμή, οι περισσότερες ξακουστές ομάδες ανάπτυξης της έχουν σιγήσει εδώ και καιρό και το πολυάριθμο κοινό της, επιζητά τέτοιες κινήσεις από τη δεκαετία του ‘90. Ίσως ο σχεδιασμός μιας “συμβατικής” κονσόλας για gamers να είναι η πιο αντισυμβατική κίνηση που θα μπορούσε να κάνει η Nintendo. Για να τα καταφέρει όλα αυτά όμως, ίσως η “παλιομοδίτικη”, “αργόσυρτη” αυτή εταιρεία, χρειαστεί να “θυσιάσει” κάποιες συντηρητικές οικονομικές και διοικητικές αρχές που τη διέπουν εδώ και χρόνια. Ίσως χρειαστεί να πάει για πρώτη φορά “all in”. Αν όχι τώρα, πότε; Όπως καταλαβαίνετε τα παραπάνω, μοιάζουν περισσότερο με ευσεβείς πόθους παρά με ρεαλιστικές προσδοκίες. Δεν είναι καθόλου απίθανο σε λίγο καιρό να παρουσιαστεί το NX, να μην έχει καμία απολύτως σχέση με όλα όσα ανέφερα και μάλιστα, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό γι’ αυτήν. Εντούτοις, κάτι μέσα μου με παρακινούσε να τα γράψω όλα αυτά. Νιώθω για πρώτη φορά, μετά από καιρό, πως η Nintendo έχει όντως τόσα πολλά να μου αποδείξει. Συγχωρέστε λοιπόν το μέγεθος της φλυαρίας μου και να θυμάστε, η χρησιμότητα αυτού του κειμένου είναι μηδενική.