Orphan: First Kill Review - Αξίζει τελικά το prequel της γνωστής ταινίας τρόμου;

Το Orphan: First Kill πρόσφατα έκανε την πρεμιέρα του στη μεγάλη οθόνη με την υπογραφή του σκηνοθέτη William Brent Bell, και φυσικά στον πρωταγωνιστικό ρόλο επιστρέφει η Isabelle Fuhrman. Η ταινία συνιστά ουσιαστικά το prequel του ομώνυμου ψυχολογικού φιλμ τρόμου που επιμελήθηκε το 2009 ο δημιουργός Jaume Collet-Serra. Το σενάριο εν προκειμένω επεξεργάστηκε ο David Coggeshall. Παίζουν επίσης οι: Julia Stiles, Rossif Sutherland, Hiro Kanagawa, Matthew Finlan, Samantha Walkes, Dave Brown, και η Lauren Cochrane.

Ο κύριος άξονας της υπόθεσης περιστρέφεται γύρω από την ‘Esther’, πολύ πριν την υιοθετήσουν οι ‘Colemans’. Η ίδια καταφέρνει να δραπετεύσει από μία ψυχιατρική κλινική στην Εσθονία και ταξιδεύει στις Η.Π.Α., προσποιούμενη την επί χρόνια εξαφανισμένη κόρη μίας εύπορης οικογένειας, των ‘Albrights’. Αλλά σύντομα, τα πράγματα αλλάζουν. Σταδιακά συνειδητοποιεί με τον πιο απροσδόκητο τρόπο πως το σπίτι στο οποίο μπήκε κρύβει εξίσου μακάβρια μυστικά με τα δικά της και πως η υποτιθέμενη μητέρα της θα κάνει τα πάντα για να μην έρθουν στο φως…

Με το παρόν project προστίθεται ένα ακόμη κεφάλαιο στο κινηματογραφικό σύμπαν του ‘Orphan’, αυτό που ουσιαστικά αποτελεί την προϊστορία της ‘Esther’, πριν ελευθερώσει το δολοφονικό της ένστικτο ενάντια στους ‘Colemans’. Το ζήτημα είναι: χρειαζόταν όντως ένα τέτοιο πρόσθετο λιθαράκι;

Οπωσδήποτε, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι χρειαζόταν, δεδομένου πως είναι αρκετά αυτά που μας προβληματίζουν. Το εν λόγω project, όπως θα διαπιστώσει κάποιος, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από εύκολες συνταγές του horror είδους και η αλήθεια είναι πως το περιμέναμε κάπως αλλιώς. Εν αντιθέσει, με το πρωτότυπο φιλμ του 2009, το παρόν θέαμα καταφεύγει συχνά σε κοινότοπα μοτίβα “ανατροπών” που στην πραγματικότητα ο θεατής μπορεί διαβλέψει σχετικά εύκολα. Άρα, στερείται σημαντικά της ευρηματικότητας και του σασπένς της πρώτης ταινίας ώστε ο δέκτης να αντιλαμβάνεται πως ο απρόβλεπτος παράγοντας, η αγωνία και το στοιχείο του σοκ μάλλον δεν είναι και τόσο ενισχυμένα εδώ.

Αν εξαιρέσουμε δυο πολύ δυνατές στιγμές, κατά τ’ άλλα η πλοκή βαλτώνει σε αρκετές φάσεις. Συν τοις άλλοις, το κοινό μπορεί να εντοπίσει μερικές πολύ οφθαλμοφανείς υπερβολές, αλλά και ένα νοηματικό κενό που δύσκολα μπορεί να καλυφθεί. Όσον αφορά μάλιστα στο τελευταίο, ενδέχεται μεταξύ άλλων, η εξέλιξη της δράσης να σας φέρει στο μυαλό κάτι σχετικό με την υπόθεση του φόνου της μικρούλας JonBenét Patricia Ramsey το 1996.

Αυτό πάντως στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς είναι το υποκριτικό ταλέντο της Isabelle Fuhrman, η οποία για ακόμη μία φορά μέσα από την ερμηνεία της σε κάνει να αγαπάς να την μισείς. Η νεαρή ηθοποιός υποδύεται εξαιρετικά επιτυχημένα αυτήν την ιδιάζουσα περίπτωση αδίστακτης δολοφόνου με τη σπάνια ορμονική διαταραχή που την κάνει να μοιάζει με παιδί.

Δεν θα ήταν τραβηγμένο, λοιπόν, να λεχθεί το ότι ενσαρκώνοντας με τέτοια μαεστρία αυτήν την περσόνα, είναι σαν να σηκώνει στις πλάτες της όλο το έργο. Ωστόσο, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν μπορεί να αντισταθμίσει στο σύνολό τους τις αδυναμίες που εντοπίζει κανείς.

Το Orphan: First Kill εννοείται πως λήγει με αρκετά οδυνηρό τρόπο για όσους τόλμησαν να σταθούν εμπόδιο στον δρόμο και τα σχέδια της πανούργας ‘Esther’, χωρίς όμως να κατορθώσει να πείσει τον εαυτό του, αλλά και εμάς, ότι πράγματι το χρειαζόμασταν.