The Midnight Club Review: Θα χάσετε ξανά τον ύπνο σας με τη νέα σειρά του Mike Flanagan

«Καλώς ήρθατε στη Λέσχη του Μεσονυχτίου»
11 Οκτωβρίου 2022 09:13
The Midnight Club Review: Θα χάσετε ξανά τον ύπνο σας με τη νέα σειρά του Mike Flanagan

Ο Mike Flanagan είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες “φωνές” στο χώρου του τρόμου και οι άνθρωποι του Netflix θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί που συνεργάζεται μαζί τους σε διάφορα projects. Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν τα The Haunting of Hill House και Midnight Mass, επιστρέφει και πάλι στην streaming υπηρεσία και μέσα από 10 ωριαία επεισόδια μάς παρουσιάζει το The Midnight Club. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Brightcliffe, το κέντρο φροντίδας ασθενών που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της νόσος τους. Εκεί, μια παρέα 8 νεαρών παιδιών, κρυφά από την διοίκηση της κλινικής, έχει δημιουργήσει τη «Λέσχη του Μεσονυχτίου», όπου μαζεύονται αργά την νύχτα γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι για να πουν τρομακτικές ιστορίες.

Ο Flanagan συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τη Leah Fong, ενώ σκηνοθετεί και κάποια από τα επεισόδια. Το cast περιλαμβάνει τους Adia, Igby Rigney, Ruth Codd, William Chris Sumpter, Aya Furukawa, Annarah Shephard και Sauriyan Sapkota. Παίζουν επίσης οι: Zach Gilford, Matt Biedel, Samantha Sloyan, Iman Benson, Larsen Thompson, William B. Davis, Crystal Balint και Patricia Drake, ενώ θα δούμε και την Heather Langenkamp των ταινιών Nightmare on Elm Street. Φυσικά, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το The Midnight Club, είναι προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος τρόμου για εφήβους του Christopher Pike. Μάλιστα, κάποιες από τις ιστορίες που ακούμε να αφηγούνται τα παιδιά, είναι βασισμένες από άλλες δουλειές του συγγραφέα, όπως το Road to Nowhere και το The Wicked Heart.

Η συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα, να υπάρχουν δηλαδή μικρές ιστορίες μέσα στην κεντρική ιστορία σχεδόν σε κάθε επεισόδιο, είναι μία συνθήκη που θα πρέπει ο θεατής να αποδεχτεί. Παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε κάτι παρόμοιο στην μυθοπλασία, σίγουρα, δεν θα είναι το ίδιο εύκολο σε όλους να ακολουθήσουν συναισθηματικά την σειρά. Αυτή η τεχνική κάποιους θα τους κουράσει, κάποιους θα τους αυξήσει το ενδιαφέρον, κάποιους θα τους προβληματίσει, ενώ κάποιους άλλους θα τους αποξενώσει εντελώς. Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι κατάφεραν να πετύχουν το σκοπό τους, προσδίδοντας ένα έξτρα ποιοτικό χαρακτηριστικό αφηγηματικά. Είναι ένα ακόμη τρικ με στόχο να σε βυθίσει περισσότερο στον εσωτερικό ψυχισμό των χαρακτήρων.

Διότι, όπως έχουμε γνωρίσει από τις προηγούμενες δουλειές του Flanagan, η κινητήριος δύναμη στην αφήγησή του, είναι οι χαρακτήρες και το τραύμα που κουβαλούν μέσα τους. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να προχωρήσει την πλοκή, αν δεν σε κάνει να νοιαστείς, να λυγίσεις και εσύ μαζί τους, και το κυριότερο, να αντιληφθείς τα κίνητρά τους, είτε συμφωνείς με αυτά, είτε όχι. Άλλες φορές το πετυχαίνει μέσα από συναισθηματικά φορτισμένους μονολόγους, άλλες φορές με ολόκληρα επεισόδια αφιερωμένα στον κάθε ήρωά του, ενώ αυτή την φορά προσπαθεί να το πετύχει μέσα από συνδυασμό πραγμάτων. Ένα από αυτά τα πράγματα, είναι οι εμβόλιμες τρομακτικές ιστοριούλες. Τα παιδιά αυτά έρχονται αντιμέτωπα με μία σκληρή πραγματικότητα.

Η ζωή τούς λέει με τον πιο άσχημο τρόπο, στοπ. Στοπ στα όνειρα, στοπ στους στόχους, στοπ στους εφηβικούς έρωτες, στοπ στα πάντα. Πρέπει να έρθουν σε συμφιλίωση με το αναπόφευκτο. Εγκλωβισμένα σε σώματα άρρωστα που αργοπεθαίνουν, ενώ την ίδια στιγμή το μυαλό θέλει να αποδράσει. Τι πιο γλυκό, πιο ρομαντικό και “θεραπευτικό” από το να μαζεύονται κάθε βράδυ και οι 8 γύρω από ένα τραπέζι με την φωτιά να σιγοκαίει στο τζάκι και να σκαρφίζονται ιστορίες τρόμου με απώτερο στόχο να ξεφύγουν για λίγες ώρες από την πραγματικότητα;

Βέβαια, οι ερμηνείες των παιδιών είναι καθηλωτικές, τα εκφραστικά τους μέσα, η αφοσίωσή τους στο ρόλο, σε αυτά που λένε αλλά και οι αντιδράσεις τους σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, πραγματικά αιχμαλωτίζουν το βλέμμα. Έχουν “κάτι” τα κείμενα του Flanagan, αλλά και οι σκηνοθετικές του συμβουλές, που καταφέρνει να παίρνει το μέγιστο από τους ηθοποιούς που συνεργάζεται. Εδώ, προσεγγίζει με μεγάλη ευαισθησία και φροντίδα τους χαρακτήρες του και η αγάπη που τους δείχνει, πραγματικά “ξεχειλίζει” από την οθόνη.

Επιπλέον, η ιστορία ξεκινάει από το Sacramento του 1994, οπότε, αν υποθέσουμε ότι ο κύκλος της νοσταλγίας των ‘80s έχει φτάσει προς το τέλος του, το soundtrack της σειράς είναι γεμάτο από τραγούδια της δεκαετίας του '90 από συγκροτήματα όπως The Toadies, Bush, Stereo MCs, Stone Temple Pilots και Local H. Κλείνοντας, το The Midnight Club, είναι μία σειρά που πραγματεύεται δυσάρεστες θεματικές, πάντα όμως μέσα από την γλώσσα του τρόμου.

Παρ' όλ' αυτά, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κάνει προσαρμογή βιβλίου ενός συγγραφέα που απευθύνεται σε εφήβους και παιδιά, οπότε, και το ύφος της σειράς είναι ανάλογο. Όσο για τον Flanagan, αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι το τηλεοπτικό φορμάτ του ταιριάζει απόλυτα και του προσφέρει την απαραίτητη δημιουργική ελευθερία αλλά και χώρο για να αφηγηθεί τις ιστορίες με τον τρόπο που αυτός τις έχει φανταστεί.