Blonde Review: Μία σουρεαλιστική ταινία...τρόμου που θα συζητηθεί!

Ένα αντισυμβατικό biopic δια χειρός Andrew Dominik
30 Σεπτεμβρίου 2022 09:32
Blonde Review: Μία σουρεαλιστική ταινία...τρόμου που θα συζητηθεί!

Το Blonde είναι η πρώτη ταινία που ανήκει στις ακατάλληλες του Netflix, έχοντας την ηλικιακή ταξινόμηση NC-17. Το εν λόγω φιλμ είναι προορισμένο να διχάσει, να προσβάλει, να προκαλέσει, αλλά και να ξεβολέψει τον θεατή, παρουσιάζοντας με ωμό και σκληρό τρόπο, τον τραυματισμένο ψυχικό κόσμο της Norma Jeane, ή αλλιώς, με το όνομα που την έμαθε ολόκληρη η υφήλιος, της Marilyn Monroe.

Τη σκηνοθεσία και το σενάριο έχει αναλάβει ο Andrew Dominik, γνωστός για το μελαγχολικό του γουέστερν, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, όπως και για τα δύο ατμοσφαιρικά ντοκιμαντέρ, One More Time with Feeling και This Much I Know to Be True με πρωταγωνιστή τον μουσικό Nick Cave. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Joyce Carol Oates, το Blonde έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2022 πριν κυκλοφορήσει στις 28 Σεπτεμβρίου αποκλειστικά στο Netflix.

Μέχρι στιγμής, έχει λάβει μικτές κριτικές παρά τα αποθεωτικά σχόλια για την εξαιρετική ερμηνεία της Ana de Armas στον ρόλο της Marilyn. Μαζί της πρωταγωνιστούν επίσης οι Adrien Brody, Bobby Cannavale, Julianne Nicholson, Caspar Phillipson, Toby Huss, Sara Paxton, Xavier Samuel και Scoot McNairy. Ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας είναι το τραύμα, και πιο συγκεκριμένα, το παιδικό τραύμα, αλλά και η απουσία της πατρικής φιγούρας στη ζωή της πρωταγωνίστριας. Είναι αυτό το τραύμα που υπογείως συνδέει όλα τα γεγονότα της ιστορίας και είναι αυτό που την εμποδίζει να  απελευθερωθεί.

Ο Andrew Dominik σκιαγραφεί ένα σκοτεινό και εύθραυστο πορτρέτο της Norma, ενός καταραμένου παιδιού, μίας ανεπιθύμητης κόρης, η οποία εξελίχθηκε στην πιο ποθητή γυναίκα πάνω στον πλανήτη. Το ταξίδι από τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, τους μεγάλους της έρωτες, την φήμη και την δόξα, μέχρι το τέλος της ζωής της, είναι ένας συναισθηματικός βούρκος, καθώς βιώνεις μαζί της τα συνεχόμενα αδιέξοδα στα οποία οδηγούνται οι καταστάσεις.

Με έντονη την διάθεση για πειραματισμό, ο Dominik είναι από τους σκηνοθέτες με απόλυτο έλεγχο στις τεχνικές και στην κατασκευή των ταινιών του. Στο Blonde κινηματογραφεί με ακρίβεια τις προκλήσεις, τον εσωτερικό αγώνα και την προσπάθεια που καταβάλει η ηρωίδα να βρει την ψυχική γαλήνη σε ένα ασφαλές περιβάλλον, μακριά από την σεξουαλική εκμετάλλευση, τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας, την κακοποίηση, και το πιο σημαντικό, τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Βέβαια, για να το πετύχει αυτό πήρε κάποιες αντισυμβατικές σεναριακές αποφάσεις που ίσως θεωρηθούν αμφιλεγόμενες από αρκετούς. Το ίδιο κάποιος μπορεί να αισθανθεί με την καλλιτεχνική προσέγγιση που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης να μας αφηγηθεί αυτή την δύσκολη ιστορία.

Πράγματι, η πλοκή μοιάζει ασύνδετη μεταξύ της, ο ρυθμός πάσχει από ισορροπία, ενώ ο συμβολισμός και το παράξενο στοιχείο, μπορούν να θεωρηθούν υπερβολικά. Επιπλέον, στο τρίτο μέρος αποκτά μία ακόμη πιο άγρια όψη. Δανείζεται στοιχεία από το σινεμά του τρόμου, μπερδεύοντας περισσότερο τον θεατή για το πως να αισθανθεί γι’ αυτό που βλέπει. Παρ' όλα αυτά, αν παρασυρθεί κάποιος από την ατμόσφαιρά της, τότε θα βιώσει μία στοιχειωτική και εφιαλτική εμπειρία, διότι η ταινία έχει καρδιά, απλά είναι μαύρη.

Ωστόσο, η Ana de Armas, με την κάμερα να την ακολουθεί παντού, είναι η καλύτερη Marilyn Monroe που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Παρά την βαναυσότητα των σκηνών και την σκληρότητα της ιστορίας, αυτή διατηρεί μία τρυφερότητα και γλυκύτητα στο “παίξιμό” της που δεν μπορείς να μην εμπλακείς συναισθηματικά μαζί της. Όχι επειδή είναι η συμπαθητική σε όλους μας Monroe, αλλά επειδή είναι μία χαμένη ψυχή παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Όπως και η ίδια η ταινία, η οποία ακροβατεί ανάμεσα σε πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, έτσι και de Armas, παρουσιάζει ένα μικρό masterclass υποκριτικής σε κάθε πλάνο, σε κάθε σκηνή, διχάζοντας τον θεατή για τις πράξεις της.

Εν κατακλείδι, το Blonde δεν είναι μία εύκολη ταινία για να την παρακολουθήσει κανείς. Είναι σκληρή, είναι βαριά, είναι σκοτεινή, είναι δυσάρεστη και είναι φτιαγμένη για να ξεσηκώσει έντονη συζήτηση τόσο για τις καλλιτεχνικές επιλογές και τον τρόπο που διαχειρίζεται τον μύθο της Marilyn, όσο και για τις θεματικές που πραγματεύεται.

Είναι δηλαδή από τις κλασσικές περιπτώσεις που είτε κάποιος θα αγαπήσει είτε θα θέλει να την ξεχάσει μετά το φινάλε της. Το καινούργιο εγχείρημα του Andrew Dominik είναι δυσκολοχώνευτο. Σε αντίθεση με το The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, όπου και εκεί οι ιδιαιτερότητες του έκαναν αρκετούς να δυσανασχετήσουν, τώρα, μοιάζει πιο σκληρός και καυστικός από ποτέ, έτοιμος να προκαλέσει τους πάντες και τα πάντα.