Το Everything Everywhere All at Once είναι η πιο αλλόκοτη ταινία της χρονιάς | Review

Hot dogs για δάχτυλα, επικές μάχες με dildo για όπλα, ταξίδια σε ενναλακτικά σύμπαντα, πέτρες και πολύχρωμες πινιάτες με συνείδηση, πολεμιστές με αντικείμενα σφηνωμένα στον πρωκτό τους, το Everything Everywhere All at Once των Dan Kwan και Daniel Scheinert, γνωστοί με το καλλιτεχνικό τους όνομα “Daniels”, είναι κάτι παραπάνω από μία περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τους ίδιους, κατασκευάζουν μία από τις πιο αλλόκοτες ιστορίες της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας. Οι δυο κινηματογραφιστές, εξασφαλίζουν, όμως, μέσα από την θεότρελη ιδέα τους να περάσουν ηχηρά μηνύματα για τις δυσκολίες, αλλά και τις προκλήσεις της σύγχρονης ύπαρξης. Στην συμπαραγωγή βρίσκονται οι Anthony & Joe Russo, ενώ πρωταγωνιστεί η Michelle Yeoh, μαζί με τους Jamie Lee Curtis, James Hong, Stephanie Hsu, Jonathan Ke Quan, Ande Le, Brian Le, Jenny Slate, και Harry Shum Jr.

Η επίσημη σύνοψη της ταινίας έχει ως εξής: Η Evelyn, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα, όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της. Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, τίποτα δεν την έχει προετοιμάσει για αυτό που την περιμένει. Στον ρόλο της Evelyn θα δούμε την θρυλική Michelle Yeoh, η οποία σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωνε συγκινημένη πως περίμενε έναν τέτοιο ρόλο χρόνια τώρα. Ο τρόπος που “παίζει” είναι απόλυτα πειστικός και με όχημα τον χαρακτήρα της, βιώνουμε κι εμείς μία σειρά καταστάσεων, αλλά και συναισθημάτων που προκαλούν γέλιο, συγκίνηση, προβληματισμό, ερωτηματικά, και μία γενικότερη υπαρξιακή αναστάτωση. Δίπλα της υπάρχει μία απολαυστική Jamie Lee Curtis, στον ρόλο της αγριεμένης ελέγκτριας, που προσδίδει με την παρουσία της μία έξτρα ποιότητα στο cast των ηθοποιών. Η Stephanie Hsu, είναι κι αυτή με την σειρά της αρκετά απελευθερωμένη και απρόβλεπτη στον ρόλο της κόρη της Evelyn.

Όσον αφορά την επιστροφή του Ke Huy Quan μπροστά από τις κάμερες, ο ηθοποιός που είχε εξελιχθεί σε ένα από τα πιο γνωστά child actor της δεκαετίας του ΄80 μέσα από τις ταινίες Indiana Jones and the Temple of Doom και το Goonies, μας δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι του άξιζαν περισσότερες ευκαιρίες για ρόλους στη μεγάλη, αλλά και στη μικρή οθόνη. Υποδυόμενος τον μπερδεμένο συναισθηματικά σύζυγο της Evelyn, είναι αδιαμφησβήτητα ένας από τους χαρακτήρες-κλειδιά της πλοκής και αυτός που προσπαθεί να μας εξηγήσει, κυρίως μέσα από exposition, τι στο καλό συμβαίνει με το σύμπαν και τις διακλαδώσεις του.

Η ουσία της ιστορίας όμως δε βρίσκεται εκεί, και οι Daniels το γνωρίζουν καλά αυτό, οπότε, ηθελημένα, το κάνουν να μοιάζει τόσο πολύπλοκο που ως ένα σημείο δε βγάζει καν νόημα, διότι, όσο περνάνε τα λεπτά της ταινίας, αντιλαμβάνεσαι ότι ο πυρήνας της ιστορίας τελικά είναι η οικογένεια Wang και τα συνηθισμένα, καθημερινά προβλήματα μίας μητέρας με την κόρη της, ενός γάμου, οι δυσκολίες που συναντάς για να κρατήσεις μία επιχείρηση υγιής, το χάσμα μεταξύ διαφορετικών γενεών, η απογοήτευση για όνειρα που ποτέ δεν τόλμησες να ακολουθήσεις, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν γονείς και παιδιά σε εδάφη μακριά από την πατρίδα τους. Μέσα από τον μανιώδη ρυθμό της και με ένα MacGuffin που υπάρχει προσχηματικά, αλλά είναι απαραίτητο για την έναρξη και την προώθηση της πλοκής, η ταινία, διερευνά τον μηδενισμό και τον παραλογισμό ως στάση ζωής, μεταξύ άλλων. Είναι γεγονός ότι οι Daniels, υπερφορτώνουν το σενάριο τους με πολλά, αγνοώντας κανόνες και κώδικες αφήγησης. Όλα αυτά όμως, με έναν περίεργο τρόπο, συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους και μάλλον, λειτουργούν κινηματογραφικά. Είναι σίγουρα από τις περιπτώσεις ταινιών που όσες περισσότερες φορές την δεις, τόσα περισσότερα έχεις να ανακαλύψεις.

Το Everything Everywhere All at Once είναι σίγουρα η πιο αλλόκοτη ταινία της φετινής χρονιάς. Οι Daniels, κατάφεραν για ακόμη μία φορά, μετά και το απολαυστικότατο Swiss Army Man του 2016, να προκαλέσουν έντονη συζήτηση, αλλά και προβληματισμό γύρω από το έργο τους. Το ερώτημα αν είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα ή μία μεγάλη αστοχία, θα απαντηθεί από το πέρασμα του χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, ακόμα κι αν το περιεχόμενό της δε σας ακουμπήσει συναισθηματικά, η εικόνα, το μοντάζ κι ο ήχος θριαμβεύουν μέσα στην αίθουσα προσφέροντας την απόλυτη κινηματογραφική εμπειρία.