Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood - Ωδή σε μία γλυκιά και αθώα εποχή | Review

Ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο σε μία τρυφερή οπτική ανάμνηση
06 Απριλίου 2022 09:01
Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood - Ωδή σε μία γλυκιά και αθώα εποχή | Review

Το Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood αντλεί σε μεγάλο βαθμό έμπνευσή από την παιδική ηλικία του Richard Linklater το καλοκαίρι της προσσελήνωσης του 1969. Μεγαλωμένος στο Houston, ο σκηνοθέτης επιτυχιών όπως η τριλογία Before, Dazed and Confused, School of Rock, A Scanner Darkly, αλλά και το οσκαρικό Boyhood, μας πηγαίνει μία βόλτα πίσω στον χρόνο, σε μία εποχή που όλα έμοιαζαν αθώα και ξέγνοιαστα και μας αφηγείται πως ήταν να μεγαλώνει κανείς την δεκαετία του 1960 στο Texas των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Αμερικανός καλλιτέχνης έχει αναλάβει την σκηνοθεσία, το σενάριο, συμμετέχει όμως και στην παραγωγή της ταινίας. Στο cast πρωταγωνιστούν οι: Zachary Levi, Jack Black, Glenn Powell, Milo Coy, Lee Eddy, Bill Wise, Natalie L’Amoureaux, Josh Wiggins, Sam Chipman, Jessica Brynne Cohen, Danielle Guilbot.

Η αλήθεια είναι ότι ο Linklater δεν είναι ο μοναδικός από τους συντελεστές που έχει προσωπική σχέση με το project. Η μητέρα του Jack Black, Judith Love Cohen, εργάστηκε στο Διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και συμμετείχε στο πρόγραμμα Apollo, στο οποίο μάλιστα βοήθησε τους αστροναύτες του Apollo 13 να επιστρέψουν σώοι και αβλαβείς πίσω στη Γη. Η συγκεκριμένη ιστορία, πριν ένα χρόνο είχε γίνει viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο ηθοποιός είχε περιγράψει πώς όταν γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1969, ένα μόλις μήνα μετά την προσγείωση του Apollo 11 στη σελήνη, η μητέρα του συνέχισε να εργάζεται για την αποστολή ακόμα και κατά την διάρκεια της παραμονής της στο νοσοκομείο. Ο Black συμμετέχει ως αφηγητής της ταινίας και υποδύεται την ενήλικη εκδοχή του πρωταγωνιστή. 

Η επίσημη σύνοψη της αναφέρει ότι το Apollo 10½ είναι μία ιστορία ενηλικίωσης εμπνευσμένη από την πραγματική ζωή του Linklater. Η ταινία θα μας ταξιδέψει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας στο φεγγάρι και ξανά πίσω, μέσα από μία ιστορία για το τι σημαίνει να μεγαλώνει κανείς στη δεκαετία του 1960 στο Houston του Texas. Μετά το Roma του Alfonso Cuarón και το Hand of God του Paolo Sorrentino, ήρθε η στιγμή ενός ακόμα μεγάλου σκηνοθέτη να συνεργαστεί με το Netflix για να μας αφηγηθεί μία συγκεκριμένη περίοδο της παιδικής του ηλικίας. Η αρχική απόφαση του σκηνοθέτη ήταν να κάνουν την ταινία live-action, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι λόγω της “παιχνιδιάρικής” της φύσης, θα ήταν καλύτερο και πιο αποτελεσματικό να ειπωθεί η ιστορία με την χρήση animation. Το αποτέλεσμα σίγουρα δικαιώνει τον δημιουργό της, καθώς μας παρουσιάζει ένα απολαυστικό, άκρως διασκεδαστικό animation που συνδυάζει έξυπνα πραγματικά γεγονότα με μυθοπλασία. Εμπνευσμένο από τα Saturday-morning cartoon, το animation του Linklater είναι αυτό που σίγουρα αναβαθμίζει την εμπειρία, δημιουργώντας ένα ελκυστικό για το μάτι αποτέλεσμα.

Κάποια μέρη της ταινίας του γυρίστηκαν κανονικά με τους ηθοποιούς ενώ στην συνέχεια, κατά την διάρκεια του post-production, όπως και στις 2 παλιότερες ταινίες του Waking Life του 2001 και A Scanner Darkly του 2006, έτσι κι εδώ, επεξεργάζεται την εικόνα χρησιμοποιώντας την τεχνική του rotoscoping, προσδίδοντας έτσι μία πιο ονειρική υπόσταση στην ιστορία. Ακόμα και θεματικά, η στιλιστική του απόφαση να κατασκευάσει την ταινία αποκλειστικά με animation, εξυπηρετεί απόλυτα τον σκοπό του.

Το Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood, είναι ίσως ό,τι καλύτερο μας έχει παρουσιάσει ο Richard Linklater μετά το εξαιρετικό Boyhood του 2014. Επιπλέον, η τεχνική rotoscoping, δίνει μία εντελώς διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία, η οποία όμως ταιριάζει απόλυτα με τον παράγοντα νοσταλγία και με τις αναμνήσεις που μας αφηγείται ο Jack Black από την ζωή του χαρακτήρα που υποδύεται. Είναι ίσως η μοναδική φορά που η συγκεκριμένη τεχνική δεν επισκιάζει, δεν ξινίζει, αλλά αναβαθμίζει την ιστορία. Αυτό που κατάφερε ο Linklater είναι να μας ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, δημιουργώντας μία τρυφερή οπτική ανάμνηση για μία εποχή που οι περισσότεροι από εμάς μπορεί να μην ζήσαμε ποτέ, σίγουρα όμως, σχεδόν αβίαστα, μας κάνει να αναπολούμε τα δικά μάς παιδικά, ξέγνοιαστα καλοκαίρια.