The Lost City Review - Sandra Bullock και Channing Tatum σε μία ασυνήθιστα καλή κωμωδία

Η Loretta Sage είναι μια γκρινιάρα, μοναχική, αλλά και ταλαντούχα συγγραφέας που έχει χτίσει την καριέρα της γράφοντας ρομαντικές περιπέτειες με φόντο εξωτικά μέρη ανά τον κόσμο, έχοντας πρωταγωνιστή τον φανταστικό χαρακτήρα Dash McMahon, τον οποίο υποδύεται το σέξι μοντέλο, Alan Caprison.

Η εκδότης της, Beth, επιμένει ότι πρέπει να ξεκινήσει μια περιοδεία με τον Alan ως μία προσπάθεια προώθησης του νέου της βιβλίου. Στην διάρκεια του ταξιδιού, η λαμπερή Loretta, πέφτει θύμα απαγωγής από έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο, ο οποίος ελπίζει ότι μπορεί να τον οδηγήσει στον θησαυρό της αρχαίας χαμένης πόλης που περιγράφει στην τελευταία της ιστορία.

Την σκηνοθεσία έχουν αναλάβει τα αδέλφια Nee, για τους οποίους ξέρουμε λίγα όσο αφορά την καριέρα τους στο σινεμά και τηλεόραση, ενώ το σενάριο είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς μεταξύ των 2 αδελφών και των Oren Uziel και Dana Fox. Πρωταγωνιστούν οι: Sandra Bullock, Channing Tatum, Daniel Radcliffe, Patti Harrison, Oscar Nunez και Da’Vine Joy Randolph, ενώ ο Brad Pitt έχει ένα απολαυστικό cameo.

Με ξεκάθαρες επιρροές από τις screwball κωμωδίες που αναπτύχθηκαν στα στούντιο του Χόλυγουντ τη δεκαετία του ’30, το The Lost City είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πως μπορεί ένας σκηνοθέτης να δανειστεί διδάγματα του παρελθόντος και να τα προσαρμόσει μέσα σε ένα μοντέρνο έργο. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι τα αδέλφια Nee καταφέρνουν να φτάσουν τα επίπεδα κλασικών ταινιών του είδους όπως το It Happened One Night του Frank Capra, το The Lady Eve του Preston Sturges, το Ball of Fire του Howard Hawks, αλλά και το The Awful Truth του Leo McCarey. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ταινιών ήταν το φλεγματικό χιούμορ, η σπίθα στον διάλογο, αλλά και η γρήγορη εξέλιξη της πλοκής.

Οι Nee προσπάθησαν να κάνουν κάτι παρόμοιο στην ταινία τους και το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό. Τα τρία αυτά στοιχεία ενσωματώθηκαν με μεγάλη ακρίβεια στην ιστορία, με τους βασικούς ερμηνευτές, την Bullock, τον Tatum και τον Radcliffe να δημιουργούν τις κατάλληλες δυναμικές μεταξύ τους κυρίως μέσα από τον ευφυέστατο διάλογο και τις αστείες ατάκες.

Είναι αλήθεια ότι το πλάνο που είχαν στο μυαλό τους τα 2 αδέλφια ήταν απλό και ξεκάθαρο, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους τους ηθοποιούς να μας παρουσιάσουν διασκεδαστικές ερμηνείες, γεμάτες ζωντάνια και φρεσκάδα αποδεικνύοντας ότι τα καλογραμμένα κείμενα θα κάνουν πάντα την διαφορά ανάμεσα σε καλούς και μέτριους ρόλους.

Εκεί που χάνονται αρκετοί πόντοι είναι στο ρομάντζο που αναπτύσσεται μεταξύ κάποιων χαρακτήρων, αλλά και στον αρκετά ακίνδυνο “κακό” της υπόθεσης. Αυτά τα δύο σημεία, όπως και η προβλέψιμη τροπή των γεγονότων στην πλοκή, κρατάνε την προσπάθεια πίσω. Επίσης, θα περίμενε κανείς από την παραγωγή να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ποιότητα του CGI, κάτι τέτοιο δυστυχώς δε συνέβη ποτέ.

Το cameo του Pitt παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι με μεγάλη άνεση ό,τι πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό έχει να μας παρουσιάσει η ταινία των αδελφών Nee. Χωρίς να αποκαλύψω κάτι περισσότερο, η παρουσία του, αν και ολιγόλεπτη, επισκιάζει τους πάντες και τα πάντα.

Κλείνοντας, το The Lost City, αν και εκ πρώτης όψεως δε “γεμίζει” το μάτι, τελικά, αποδεικνύει ότι δεν είναι μία ακόμη τυπική ρομαντική κωμωδία. Το έξυπνο σενάριο, η χημεία μεταξύ των ηθοποιών σε συνδυασμό με τον καλό ρυθμό που επικρατεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της ταινίας, δημιουργούν ένα ασυνήθιστα καλό αποτέλεσμα που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.