Euphoria Season 2: Χάος, δάκρυα, συγκίνηση και φινάλε για γερά νεύρα - Review

Τί φινάλε μάς επιφύλασσε ο Sam Levinson -και η παρέα της Zendaya- για τη 2^η σεζόν του Euphoria; Ούτε τα καλύτερα στοιχήματα δε θα μπορούσαν να προβλέψουν το πόσο μαεστρικά, αλλά και απρόβλεπτα ο Levinson ξεδίπλωσε ένα φαινομενικά προβλέψιμο σκηνικό. Και του το δίνω στο κομμάτι αυτό γιατί προφανώς δεν ήταν όλα ρόδινα. Του δίνω τα εύσημα γιατί η 2^η σεζόν είχε λάθη σοβαρά στο ρυθμό της και στο που εστίαζε σε σχέση με τη 1^η σεζόν, αλλά μπόρεσε να τα μασκαρέψει τόσο καλά κάτω από το “Euphoria” στιλ (και το make-up που έγινε μόδα) του που έκατσα τελικά για το…ταξίδι.

Και ποια ήταν τα λάθη; Πολύ απλά με κούρασε αφόρητα το τρίγωνο Nate (Jacob Elordi), Maddie (Alexa Demie) και Cassy (Sydney Sweeney) στο οποίο αχρείαστα ξοδεύτηκε τόσο σάλιο και ώρες στο μοντάζ για να κάνει ένα κύκλο αυτή η σεζόν μακριά από τα πιο σημαντικά θέματα που θίγει το Euphoria. Θέματα πιο ωμά, πιο σημαντικά στη ζωή από έναν τοξικό και ακραία δραματικό εφηβικό τρίγωνο που με τα τερτίπια του κούρασε και αυτούς που λατρεύουν τα ρομάντζα. Και ο Levinson σα δημιουργός έχει δείξει πως λατρεύει την τοξικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις: ήταν το βασικό στοιχείο του Malcolm & Marie για παράδειγμα, της πρόσφατης ταινίας του (παρεμπιπτόντως δείτε το αξίζει, κρίμα που δεν ήταν στα Oscars της χρονιάς εκείνης).

Επειδή όμως το Euphoria είναι, μπορεί, και το θέλω πιο σοβαρό, πιο ωμό, θα μπορούσε για παράδειγμα να εστιάσει σε άλλους χαρακτήρες και τα εφηβικά -και μη- βάσανά τους, αφού μπορεί να δημιουργεί εξαιρετικά πορτραίτα με την πένα του. Αναλώθηκε πολύ παραπάνω στο τοξικό αυτό τρίγωνο που δαπανήθηκαν σχεδόν τρία επεισόδια «φωσκολικής» ανάπτυξής του, για να αποτελέσει ένα μικρό τελικά κομμάτι του φινάλε. Για παράδειγμα η Jules της Schaefer Hunter έμεινε παραγκωνισμένη σχεδόν ολοκληρωτικά σε αυτή τη σεζόν, παρά το αρχικό στήσιμο των επεισοδίων, που υποτίθεται ότι ήταν το δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο του σόου. 

Ένα φινάλε που επί της ουσίας ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη και αφηγήθηκε με τον πιο ξεχωριστό meta τρόπο που έχω δει προσωπικά τελευταία είτε σε σειρά είτε σε ταινία. Μέσα στον μικρόκοσμό του κατάφερε να αποδώσει πάλι μπόλικο κοινωνικό σχόλιο, να εκτονώσει τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους -στο έπακρο και όλα αυτά ντυμένα και στυλιζαρισμένα πίσω από ένα θεατρικό -φυσικά με το αψεγάδιαστο μοντάζ, φωτογραφία και σκηνοθεσία που διακρίνει το Euphoria όντας επί της ουσίας παραγωγή της Α24.

Ναι αυτό το περίφημο θεατρικό της Lexi (Maud Apatow) ήταν το αφηγηματικό τρένο που μας έφτασε στον τελικό σταθμό του 8^ου επεισοδίου, παραδίδοντας ένα εξαιρετικό meta σχολιασμό για τον αποχωρισμό, τη φιλία, την αγάπη, το θάνατο, την απώλεια και όλα αυτά που κάνουν τη ζωή…ζωή. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς εφηβικές φλυαρίες, αλλά με μια εξαιρετική ισορροπία ρυθμού και χιούμορ, που το κατέστησαν απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Από εκεί που έλεγα “δύσκολα θα σωθεί η παρτίδα”, τελικά κάνοντας έναν ελιγμό, η πλοκή των τελευταίων επεισοδίων του Euphoria εστίασε στα ωριμότερα χρώματά του. Δηλαδή στην αέναη πάλη της Rue (Zendaya) να αποτοξινωθεί και στο αγαπημένο δίδυμο της σειράς όπως εξελίχθηκε, του Fezco (Angus Cloud) και της Lexi.

Αναμφίβολα μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο τοξικότητα, αχαριστία, προδοσίες και ψέματα, η ειλικρίνειά τους αποτέλεσε την ηλιαχτίδα ελπίδας στον μικρόκόσμο του Euphoria. Μήπως το ότι ήρθαν στο επίκεντρο τα υπόλοιπα πρόσωπα του cast στο προσκήνιο, να ήταν μια πρόβα τζενεράλε για ένα Euphoria χωρίς Zendaya; Λέω εγώ τώρα.

Ειδικά το πώς έκλεισε η σεζόν ήταν ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, το οποίο έσκασε και προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα και σοκάροντας με την τυφλή αδικία της ζωής. Ένα γλυκόπικρο κρεσέντο που ντύθηκε για ακόμη μια φορά με ταιριαστό τρόπο μουσικά -άλλος ένας τομέας που το Euphoria το κατέχει. Παρά τα λάθη αυτής της σεζόν -που προφανώς δε συγχωρούνται και καταγράφονται- δεν έλειπε τίποτα από το φινάλε, τόσο που δύσκολα θαρρώ να άφησε κάποιον δυσαρεστημένο.

Έτσι όπως μας άφησε, όμως, δεν έδωσε πολλές και σίγουρες απαντήσεις για το που οδεύει η ιστορία. Είχε μια ελαφρότητα και το σενάριο φάνηκε ότι δε βιαζόταν να δώσει από τώρα ευθύβολές απαντήσεις σε όλα τα storylines. Σε σημείο που αρκετά βολικά δεν έδωσε απαντήσεις θα έλεγα τώρα που το ξανασκέφτομαι, διότι αναρωτιέμαι ακόμα εάν θα τιμωρηθεί η Rue για την απώλεια της «βαλίτσας».

Επιτέλους, όμως, έδωσε μια χαραμάδα ελπίδας κυρίως για τη Rue, που τη χρειαζόταν απελπισμένα -και εμείς και αυτή. Θα υπάρξει άλλωστε 3^η σεζόν για τις όποιες απαντήσεις, που πραγματικά ελπίζω να μην κάνει αυτό το λάθος και να ξεχαστεί σε κλισεδιές -όσο ωραία και αν παρουσιάζονται από το Euphoria φίλτρο τους.