Space Force Season 2: Αγκαλιάζει την Office πλευρά του | Review

Μετά την ανώμαλη παρθενική προσγείωσή του το Space Force επέστρεψε και από το πρώτο καρέ κιόλας ανανεωμένο. Ύστερα από μια χλιαρή αποδοχή που είχε η 1^η σεζόν της νέας workplace κωμωδίας του Greg Daniels και του Steve Carrell, το Netflix έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον δημιουργό και τον πρωταγωνιστή -αντίστοιχα- του “The Office” για να διορθώσουν την πορεία του…πυραύλου τους. Τα κατάφεραν και αν ναι πώς; Αυτή είναι μια ερώτηση που απαντάται σχετικά εύκολα: τα κατάφερε…με πολύ χώρο ακόμη για βελτίωση.

Απαραίτητες μεν για να απαλλαχθεί από το βάρος του να προσπαθεί να μη γίνει “The Office” και με μεγάλη μου ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι η 2^η σεζόν του Space Force είναι καλύτερη και απολαυστικότερη από την πρώτη κάθε φορά που αγκαλιάζει τις "Office" ρίζες της. Εκ του αποτελέσματος πλέον φαίνεται πως το να προσπαθεί να μη γίνει The Office αποτελούσε τροχοπέδη στο να βρει τα πατήματά της η σειρά.

Άλλαξε άρδην τη σκηνοθεσία και τα κάδρα του, κάνοντάς τα λιγότερο κινηματογραφικά και περισσότερο κωμικά -κεντραρισμένα και με έμφαση στις ερμηνείες και όχι στα…λούσα της ακριβής παραγωγής του. Το παραδέχτηκε άλλωστε σε συνέντευξή του ο Daniels πως έχαναν τη χημεία τους όσο προσπαθούσαν να γυρίσουν το Space Force πιο κινηματογραφικά. Εστίασε στους πρωταγωνιστές του και το ανσάμπλ καστ του και με αυτά και με αυτά η χημεία επί της οθόνης ξεχειλίζει. Το όλο ανανεωμένο ύφος του Space Force μοιάζει σαν μια rebooted σειρά και αυτό είναι προς τιμήν της, το ότι κατάφερε να συμμαζευτεί σε τέτοιο βαθμό. Ειδικά ο Steve Carrell βγάζει λίγο από το χρονοντούλαπο μερικά ψήγματα Michael Scott και γίνεται απολαυστικότατος και πιο προσεγγίσιμος σα χαρακτήρας. Το υπόλοιπο καστ και η αλληλεπίδραση μεταξύ των John Malkovich, Ben Schwartz, Jimmy O. Yang, Tawny Newsome, Diana Silvers και Don Lake είναι πιο ζεστή, πιο ζυμωμένη και πιο αβίαστη από ποτέ.

Οι κωμικές σκηνές και η ουσία του Space Force είναι η μέρα με τη νύχτα, εκεί όπου η καθημερινή γκρίνια της ρουτίνας στον εργασιακό χώρο, συναντά την τρέλα και τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας και την προσγειωμένη, νηφάλια οπτική της επιστήμης. Δίνει σημασία στο να αφήνει έξαλλους τους πρωταγωνιστές του να ξεφύγουν από το σενάριο και οι στιγμές γέλιου είναι εμφανώς πιο πηγαίες και στα όρια του αυτοσχεδιασμού. Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να βγάλεις μια ξεκαρδιστική κωμωδία στις μέρες μας και αυτό φαίνεται από το ότι λησμονούμε τις παλιές συνεχώς στις streaming υπηρεσίες.

Μπόρεσε μέσα από τα χάλια της προηγούμενης σεζόν του να αυτοσαρκαστεί εντελώς σε σημείο που το ίδιο το storyline είναι βαθύτατα επηρεασμένο από την πραγματικότητα: το Netflix πράγματι έκοψε την πλειοψηφία του budget της σειράς, έτσι και η Space Force προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με παρόμοιες συνθήκες. Το "less is more" τελικά σε μια κωμωδία αποδεικνύεται με τον πιο τρανό τρόπο.

Μπορεί η 2^η σεζόν να μην είναι ξεκαρδιστική σε κάθε της λεπτό -κάτι που θα το ήθελα και το περίμενα- αλλά η επιστροφή της δεν άγγιξε τα cringe όρια ποτέ. Όλες οι workplace sitcoms φαίνεται πως περνάνε από αυτό το στάδιο. Μου θύμισε την εξέλιξη και την μεταμόρφωση που είχε το The Office στην 1^η του μουντή και στεγνή από δάκρυα γέλιου σεζόν του και πως όταν είδα τη 2^η έμοιαζε σαν άλλο σόου, ενώ στην 3^η ήταν το Office που όλοι λατρέψαμε ολοκληρωτικά.

Μήπως στην 3^η σεζόν του Space Force η ιστορία επαναληφθεί; Το ελπίζω πραγματικά γιατί αυτό το καστ και ειδικά τον Steve Carrell δεν τον χορταίνω -θα παραδεχτώ ότι είναι ο guilty pleasure ηθοποιός μου. Netflix, αν βλέπεις αυτό το κείμενο άσε μερικά εκατομμύρια στην άκρη για χάρη του ταλέντου του Carrell και της Space Force του να συνεχίσουν το… έργο τους.