Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης για το καινούργιο Texas Chainsaw Massacre | Review

Αδιάφορη η επιστροφή του θρυλικού Leatherface
21 Φεβρουαρίου 2022 11:27
Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης για το καινούργιο Texas Chainsaw Massacre | Review

Το κινηματογραφικό τοπίο για τις ταινίες τρόμου έχει αλλάξει. Εδώ και μία δεκαετία σχεδόν, βλέπουμε μία αναγέννηση του είδους, κυρίως, μέσα από τις δουλειές των Ari Aster, Jordan Peele, Jennifer Kent (με το Babadook του 2014 έδωσε την ώθηση γι’ αυτό που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια), Robert Eggers, Julia Ducournau, και αρκετών άλλων δημιουργών, που έφεραν στο genre την απαραίτητη έμπνευση που τόσο έλειπε από τα 00s και μετά.

Όλο αυτό βέβαια έρχεται σε αντίθεση με τις slasher ταινίες, όπου την τελευταία φορά που είδαμε κάτι πραγματικά αξιόλογο ήταν με το “Scream” του Wes Craven κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Έχουμε δει αμέτρητες προσπάθειες αναβίωσης του συγκεκριμένου υποείδους, με το αποτέλεσμα όμως να είναι πάντα το ίδιο απογοητευτικό.

Μέχρι και σήμερα, την εποχή δηλαδή που κάποια μεγάλα franchises έχουν πάρει την θαρραλέα απόφαση να διαγράψουν τις προηγούμενες συνέχειες που ακολούθησαν μετά τις original ταινίες (βλέπε Halloween του 2018), κερδίζοντας έτσι την δυνατότητα να κάνουν μία καινούργια αρχή, “πειράζοντας” την μυθολογία του σύμπαντος που είχαν δημιουργήσει, συναντάμε και πάλι ένα κουρασμένο στυλ τρόμου, χωρίς φαντασία και με σημαντική έλλειψη πρωτότυπων ιδεών.

Υπήρξε βέβαια και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Drew Goddard με το “Cabin in the Woods” το 2011, και η προσπάθεια αποδόμησης των συγκεκριμένων ταινιών με έναν έξυπνο και ευρηματικό τρόπο, ή ακόμα και το “Behind the Mask: The Rise of Leslie Vernon” του Scott Glosserman, ο οποίος έδωσε μια πιο κωμική ματιά στο υποείδος μέσα από το συγκεκριμένο mockumentary.

Πέρα από κάποιες τέτοιες διάσπαρτες ενέργειες όμως, το γενικότερο πεδίο των slasher ταινιών έχει παραμείνει στάσιμο εδώ και χρόνια, παρουσιάζοντας προβλήματα και αδυναμίες, ενώ μοιάζει σχεδόν αδύνατον να προσαρμοστούν με κάποιον τρόπο στην σύγχρονη κινηματογραφική γλώσσα του τρόμου. Μέσα στο κλίμα αυτό λοιπόν, επιστρέφει το “Texas Chainsaw Massacre” σε μια requel ταινία που συνεχίζει την ιστορία από το κλασικό ομώνυμο φιλμ του 1974 σε σκηνοθεσία Tobe Hooper. Η επίσημη σύνοψη της ταινίας αναφέρει: Μετά από σχεδόν 50 χρόνια στην αφάνεια, ο Leatherface επιστρέφει για να τρομοκρατήσει μια παρέα νεαρών φίλων, που κατά λάθος παραβιάζουν τον προσεκτικά προστατευμένο του κόσμο σε μια απομακρυσμένη μικρή πόλη στο Τέξας.

Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο David Blue Garcia σε σενάριο και παραγωγή του Fede Alvarez (Evil Dead, Don't Breathe), ενώ πρωταγωνιστούν οι: Alice Krige, Sarah Yarkin, Mark Burnham, Elsie Fisher, Nell Hudson και Jacob Latimore.

Η καινούργια προσθήκη στο θρυλικό αυτό franchise, πάσχει από απ' όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Με απούσα την έμπνευση και χρησιμοποιώντας τις ξεπερασμένες συμβάσεις του είδους, οι δημιουργοί δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν κάποια ενδιαφέρουσα ιδέα που να δικαιολογεί την ύπαρξη του συγκεκριμένου requel. Επιπλέον, στην προσπάθειά τους να δώσουν κάποια κίνητρα στις ενέργειες των βασικών χαρακτήρων ώστε να προχωρήσει μπροστά η πλοκή, αυτό που καταφέρνουν τελικά είναι να τους κάνουν αδύναμους και αδιάφορους. Δεν είναι ότι τους λείπει το βάθος από το σενάριο, έτσι κι αλλιώς, οι χαρακτήρες στο συγκεκριμένο υποείδος αντιμετωπίζονταν πάντα σαν αντικείμενα. Η απόφασή τους όμως να κάνουν κοινωνικό σχολιασμό -ο οποίος μάλιστα αυτοαναιρείται στο φινάλε της ταινίας- αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος λανθασμένη.

Όσο αφορά το gore κομμάτι, υπάρχουν αρκετές στιγμές που ο Leatherface θερίζει κόσμο δίχως σταματημό, αρκετοί ξεχνάνε όμως ότι, η πρώτη ταινία του Hooper, δεν βασίζεται καθόλου στο στοιχείο αυτό. Οι σκηνές που βλέπουμε αίμα στις οθόνες μας είναι 2-3 φορές κι αυτές δεν είναι παρά μόνο μερικές σταγόνες. Ο Τεξανός σκηνοθέτης, είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα φρικιαστική και τρομακτική με μινιμαλιστικό τρόπο. Θυμηθείτε μόνο την σεκάνς που ο Leatherface κυνηγάει το final girl μέσα στο αγρόκτημα για 6 περίπου συνεχόμενα λεπτά με το αλυσοπρίονο, αλλά και την επιρροή που είχε μέσα σας μετά από αυτή την καταδίωξη ο ήχος του συγκεκριμένου εργαλείου κάθε φορά που έπαιρνε μπρος.

Μπορείτε ακόμα να φέρεται στο μυαλό σας την σκηνή του δείπνου, την αρρωστημένη, κλειστοφοβική εκείνη ατμόσφαιρα με τις κραυγές του θύματος και τα σατανικά γέλια της οικογένειας. Δεν χρειάζεσαι πλοκή ή δυνατούς χαρακτήρες για να δημιουργήσεις αυτή την ένταση στον συναισθηματικό κόσμο του θεατή. Εξάλλου, στις slasher ταινίες, δεν ήταν ποτέ αυτά τα 2 στοιχεία το ζητούμενο.

Επιστρέφοντας στην προσπάθεια του David Blue Garcia, δυστυχώς, αρκετά πράγματα πήγαν στραβά, ενώ δείχνει να χάνει εντελώς τον προσανατολισμό της από το αρχικό όραμα του Tobe Hooper, κάνοντας τον Leatherface σε στιγμές να μοιάζει υπερφυσικός.

Κλείνοντας, το καινούργιο “Texas Chainsaw Massacre” είναι ένα ανέμπνευστο εγχείρημα, το όποιο όχι μόνο δεν προσθέτει κάτι νέο κι ενδιαφέρον στην κινηματογραφική κληρονομιά που έχει αφήσει πίσω του ο Leatherface, αλλά μάλλον αφαιρεί κι ότι είχε απομείνει.