Η έμπνευση είναι απούσα στο “Death on the Nile” του Kenneth Branagh | Review

Η επιστροφή του εκκεντρικού Βέλγου ντετέκτιβ
17 Φεβρουαρίου 2022 20:56
Η έμπνευση είναι απούσα στο “Death on the Nile” του Kenneth Branagh | Review

Το “Death on the Nile” σε σκηνοθεσία Kenneth Branagh και σενάριο του Michael Green -γνωστός για τις δουλειές του στο “Logan”, “Alien: Covenant” και “Blade Runner 2049”- είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Agatha Christie του 1937. Η παραγωγή έγινε από τους Branagh, Ridley Scott, Judy Hofflund και Kevin J. Walsh, ενώ αποτελεί το sequel της ταινίας “Murder on the Orient Express” του 2017.

Ο Kenneth Branagh λοιπόν επιστρέφει στον εμβληματικό χαρακτήρα του Hercule Poirot, ενώ δίπλα του θα δούμε τους Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey, Tom Bateman, Russell Brand, Rose Leslie, Letitia Wright, Jennifer Saunders, Annette Bening, και Sophie Okonedo.

Η πλοκή εξελίσσεται στον «πατέρα των αφρικανικών ποταμών», Νείλο. Εκεί βρίσκουμε τον διάσημο Βέλγο ντετέκτιβ Hercule Poirot να ταξιδεύει στην Αίγυπτο με ένα εντυπωσιακό ατμόπλοιο. Όταν ο φαινομενικά τέλειος και ειδυλλιακός μήνας του μέλιτος ενός ζευγαριού διακόπτεται απότομα από βίαιους θανάτους, το ταξίδι του Poirot μετατρέπεται σε περιπέτεια, καθώς καλείται να ανακαλύψει για ακόμη μια φορά τον δολοφόνο. Μια ιστορία πάθους, προδοσίας και ζήλιας με απροσδόκητες αποκαλύψεις και κρυμμένα μυστικά, όπου κανένας από τους χαρακτήρες δεν είναι υπεράνω υποψίας, ο εκκεντρικός διάσημος ντετέκτιβ θα χρειαστεί να επιστρατεύσει το ιδιαίτερο ταλέντο του για την επίλυση του συγκεκριμένου αινίγματος.

Μετά από αρκετές αναβολές και καθυστερήσεις λόγω πανδημίας, το ταλαιπωρημένο project του Branagh, κατάφερε επιτέλους να βρει τον δρόμο του στις κινηματογραφικές αίθουσες, πραγματοποιώντας πρεμιέρα την περασμένη Πέμπτη.  Η νέα ρετουσαρισμένη κινηματογραφική εκδοχή του διαχρονικού μυθιστορήματος της διασημότερης συγγραφέα μυστηρίων, Agatha Christie, προσπαθεί να μας μεταδώσει το μυστήριο, το σασπένς αλλά και την γενικότερη ατμόσφαιρα αγωνίας που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε ταινίες του συγκεκριμένου είδους. Όπως πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε, πρόκειται για την δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, με την πρώτη να κυκλοφορεί το 1978 και τον αείμνηστο Peter Ustinov να υποδύεται τον ρόλο του Βέλγου συνταξιούχου ντετέκτιβ, Poirot.

O πρόλογος της ταινίας μας γυρίζει πίσω στο χρόνο, όπου βλέπουμε έναν ευφυή νεαρό Poirot να διαπρέπει ως στρατιώτης στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Mέσα από το συγκεκριμένο flashback, μαθαίνουμε το origin story από το διαβόητο παχύ μουστάκι του αλλά βλέπουμε και την εποχή που η καρδιά του νεαρού άνδρα είχε πληγωθεί από τον έρωτα. Είναι αλήθεια ότι ο Branagh, από την προηγούμενη κιόλας φορά στον ρόλο του ντετέκτιβ, έχει δείξει την διάθεση να τον εξανθρωπίσει. Όπως και στο “Murder on the Orient Express”, έτσι κι εδώ, τόσο με την ερμηνεία του όσο και μέσα από το κείμενο, η προσέγγιση τους για έναν πιο ανθρώπινο Poirot, νομίζω είναι ξεκάθαρη.

Επιστρέφοντας στο παρόν, και πιο συγκεκριμένα στο 1937, θα δούμε τα χρώματα από την φωτογραφία του Κύπριου Haris Zambarloukos, πραγματικά να πλημμυρίζουν την εικόνα. Το αισθητικό κομμάτι, πέρα από το αδύναμο CGI, βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η χημεία που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους είναι γνωστή άλλωστε. Αν θυμάστε, για την δουλειά τους στο “Murder on the Orient Express”, είχαν τιμηθεί στο φεστιβάλ κινηματογράφου “Camerimage” στην Πολωνία, με το βραβείο Duo.

Το βραβείο Duo μάλιστα κατέχει μία μοναδικότητα διότι δεν υπάρχει σε άλλα φεστιβάλ. Οι Zambarloukos και Branagh συνεργάστηκαν μαζί και στο παρελθόν στις ταινίες “Thor”, “Jack Ryan: Shadow Recruit”, “Cinderella”, “Sleuth” αλλά και στο πιο πρόσφατο “Belfast”.

Πέρα από το αισθητικό κομμάτι και την πάντα διασκεδαστική φιγούρα του Branagh ως ένας ανανεωμένος, σύγχρονος Poirot, δεν νομίζω ότι θα βρείτε κάποιο άλλο θετικό στοιχείο στη ταινία. Επιφανειακοί χαρακτήρες, ανατροπές που είτε θα είναι προβλέψιμες είτε θα λείπει το κατάλληλο set up ώστε να χτιστεί μία ένταση, αλλά και η γενικότερη αίσθηση επανάληψης, τόσο στις συμβάσεις που επικρατούν στο είδος όσο και στην ιστορία, κάνουν την θέαση της κάπως προβληματική. Θέλω να πω ότι, εκτός των καινούργιων πληροφοριών που μας δίνονται στην εισαγωγή της ταινίας (όχι ότι παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην συνέχεια της ιστορίας), δεν υπάρχει άλλη ενδιαφέρουσα ιδέα η οποία θα μπορούσε να στηρίξει τον λόγο ύπαρξης του συγκεκριμένου sequel.

Εν κατακλείδι, το νέο “Death on the Nile”, παρουσιάζει αρκετές αστοχίες, αδυνατώντας να μας δώσει έστω μία διασκεδαστική «whodunnit» ιστορία. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να αλλάξει το τελικό αποτέλεσμα. Το σίγουρο είναι όμως ότι το μπερδεμένο σενάριο σε συνδυασμό με την απουσία έμπνευσης γενικότερα στο project, συνθέτουν ένα αν μη τι άλλο αδιάφορο αποτέλεσμα.