Είναι το Moonfall η επιστροφή του "καταστροφέα του Χόλιγουντ" ή είναι μια καταστροφή; | Review

Τρία χρόνια μετά το μέτριο «Midway», ο Roland Emmerich, ο γνωστός καταστροφέας του Χόλυγουντ, επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με την ταινία επιστημονικής φαντασίας «Moonfall», στην οποία μάλιστα συνυπογράφει και ως σεναριογράφος μαζί με τον συχνό του συνεργάτη Harald Kloser αλλά και τον Spenser Cohen.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι: Halle Berry, Patrick Wilson, John Bradley, ενώ εμφανίζονται επίσης και οι Michael Peña, Charlie Plummer, Kelly Yu, Eme Ikwuakor, Carolina Bartczak, αλλά και ο γερόλυκος Donald Sutherland.

Η υπόθεση της ταινίας έχει ως εξής: Μία μυστηριώδης δύναμη βγάζει τη Σελήνη από την τροχιά της γύρω από τη Γη και την ωθεί σε μια σειρά από συγκρούσεις. Με λίγες μόνο εβδομάδες να απομένουν έως ότου οι συνέπειες να είναι καταστροφικές για όλο τον στον κόσμο, η πρώην αστροναύτης της NASA, Jo Fowler, είναι πεπεισμένη ότι έχει την λύση που θα μας σώσει όλους, όμως, μόνο ο παλιός συνάδελφος της αστροναύτης Brian Harper και ο συνωμοσιολόγος K.C. Houseman, την πιστεύουν. Αυτοί οι τρεις ήρωες θα ξεκινήσουν ένα απίστευτο ταξίδι στο διάστημα για να διαπιστώσουν τελικά ότι η Σελήνη δεν είναι όπως νομίζουμε ότι είναι.

Μία ακόμη ταινία καταστροφής έρχεται για να προστεθεί στο πλούσιο βιογραφικό του Emmerich στο συγκεκριμένο είδος, μόνο που αυτή τη φορά, οι ήρωες του θα χρειαστεί να ταξιδέψουν μέχρι το διάστημα στην προσπάθεια τους να σώσουν την ανθρωπότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι με ένα budget που ξεπερνάει τα 140 εκατομμύρια δολάρια, η συγκεκριμένη ταινία είναι μία από τις ακριβότερες ανεξάρτητες παραγωγές στην ιστορία του κινηματογράφου. Και τα λεφτά που επενδύθηκαν, σίγουρα φαίνονται στην οθόνη, κυρίως στο κομμάτι του CGI, το οποίο πέρα από κάποιες άτυχες στιγμές, είναι αρκετά τίμιο. Απαραίτητο το συγκεκριμένο στοιχείο σε αυτό το είδος κινηματογράφου.

Δυστυχώς, όμως, ένα ποιοτικό CGI και η σωστή διαχείριση του δεν ήταν ποτέ αρκετό για να σώσει μία ταινία. Ο Emmerich, κάπου μεταξύ γης και σελήνης, ανάμεσα στο χάος και τις εκρήξεις, ξεχνάει να μας πει μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Όσοι έχουν μία σχετική ιδέα από τη μέχρι στιγμής καριέρα του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διακρίνονται στις ταινίες του είναι οι αδυναμίες στην πλοκή, η έλλειψη βάθους στους χαρακτήρες, οι κλισέ διάλογοι αλλά και οι πολυάριθμες επιστημονικές και ιστορικές ανακρίβειες.

Ο ίδιος λέει ότι στόχος του είναι να μας προσφέρει μία ευχάριστη και διασκεδαστική κινηματογραφική εμπειρία. Κανένα πρόβλημα με αυτό φυσικά. Ίσα ίσα που υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που αναζητούν αποκλειστικά αυτό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που θεωρείται ένας από τους πιο εμπορικούς σκηνοθέτες του Χόλυγουντ, με το όνομα του να στέκεται δίπλα σε αυτά των Steven Spielberg, Christopher Nolan, James Cameron και πολλών άλλων.

Αν μη τι άλλο, το γεγονός αυτό δείχνει ότι κάτι κάνει καλά. Παρόλα αυτά, τα τελευταία αρκετά χρόνια οι ταινίες του δείχνουν να γίνονται όλο και πιο αδιάφορες, με αποκορύφωμα φυσικά το «Midway». Αυτό που διαχρονικά μένει σε αρκετά υψηλό επίπεδο είναι (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) το οπτικό κομμάτι, και πιο συγκεκριμένα, αυτό του CGI. Μακάρι αυτό να μπορούσε να ενσωματωθεί και σε μία συναρπαστική ιστορία.

Οι Halle Berry, μετά το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στο «Bruised» το 2020, επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη και δίνει μία αξιοπρεπέστατη ερμηνεία, σε σύγκριση με τους δυο συμπρωταγωνιστές, Patrick Wilson και John Bradley, οι οποίοι δυστυχώς έχουν λίγα εργαλεία να δουλέψουν, με αποτέλεσμα οι ερμηνείες τους να ξεχαστούν γρήγορα – παρά τις κάποιες δυνατές στιγμές.

Και αυτό είναι το τελευταίο σχόλιο που θα ήθελα να κάνω για την ταινία. Όσο κλισέ και αν ακουστεί, το «Moonfall», δεν πάσχει μόνο από μία ανιαρή αφήγηση. Αυτό που πραγματικά του λείπει είναι σκηνές αλλά και ατάκες που θα μπορούσαν μέσα από την καλτίλα τους να αφήσουν το δικό τους στίγμα στον κινηματογράφο ακόμα και σε μία αδύναμη ταινία όπως η συγκεκριμένη.

Ίσως να είναι λίγο παλιομοδίτικο αυτό το στυλ, αλλά αυτό ακριβώς υπηρετεί ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης και απορώ για ποιο λόγο δεν ρίχνει την απαραίτητη βαρύτητα στο κομμάτι αυτό. Κλείνοντας λοιπόν, όσο και αν οι προθέσεις του Emmerich ήταν τέτοιες, το «Moonfall», τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, δεν πετυχαίνει τον στόχο του ούτως ως “popcorn movie”.