Archive 81: Κάτι από Blair Witch, Dark και Rosemary’s Baby σε σειρά Netflix | Review

Ένα ενδιαφέρον concept και συνταγή αλλά αξίζει;
01 Φεβρουαρίου 2022 11:31
Archive 81: Κάτι από Blair Witch, Dark και Rosemary’s Baby σε σειρά Netflix | Review

Υπάρχουν κυκλοφορίες και κυκλοφορίες στο Netflix κάθε εβδομάδα, αλλά πλέον όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε πόσες είναι αυτές που αξίζουν να βρίσκονται σε εκείνο το περίφημο Top 10. Ένα top 10 που τείνει να επισκιάζει άλλες κυκλοφορίες που να το αξίζουν περισσότερο ενίοτε. Μια από τις σειρές που βρέθηκε να «τρεντάρει» είναι και το Archive 81, μια θρίλερ σειρά που μοιάζει να έχει ενδιαφέρον concept και να δανείζεται ιδέες από γνωστά franchises υπερφυσικού -και μη- τρόμου. Από πίσω κρύβεται και σαν εκτελεστικός παραγωγός ο James Wan των Conjuring και Saw, αλλά μια τέτοια θέση ως γνωστόν δεν επηρεάζει απαραίτητα το αποτέλεσμα μιας ταινίας ή σειράς. Αυτό το μείγμα καταλήγει να είναι μια συνταγή που αξίζει να δοκιμάσει κανείς ή καταντάει ένα συνονθύλευμα ιδεών;

Σαν σενάριο το Archive 81 ξεκινάει με ένα ιντριγκαδόρικο μυστήριο δε μπορώ να πω το αντίθετο, ενώ  βασίζεται σε ένα ομώνυμο podcast. Ένας αρχειοφύλακας προσλαμβάνεται από έναν πάμπλουτο και -μυστηριώδη- άνδρα να ανακτήσει και να φτιάξει μια συλλογή από κασέτες. Αυτές προέρχονται από μια εν δυνάμει σκηνοθέτρια που είχε δηλωθεί πως εξαφανίστηκε. Αρχίζει όμως να ανακαλύπτει πως δεν ήταν απλά μια εξαφάνιση και πως πίσω από την υπόθεση κρύβεται μια επικίνδυνη αίρεση.

Προσωπικά εμένα αυτά τα σενάρια με αιρέσεις και παραφυσικά φαινόμενα ομολογώ πως με εξιτάρουν και ταινίες όπως Rosemary’s Baby, Hereditary, Midsommar είναι από τις αγαπημένες μου στο είδος. Το Archive 81, ενώ έχει όλα τα φόντα και τις ιδέες να δημιουργήσει κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον, τελικά καταλήγει να πλέει σε πολύ ρηχά νερά δυστυχώς.

Βάζει ένα κιλό “Blair Witch” με τα έξυπνα found footage του και πως αυτά προωθούν την ιστορία. Βάζει μισό κιλό “Dark” με τα διαφορετικά timelines και πως σχετίζονται μεταξύ τους. Εδώ να πω ότι στο μοντάζ παρουσιάζει αρκετές όμορφες στιγμές, αλλά μέχρι εκεί. Ρίχνει και μισό κιλό από το Rosemary’s Baby για να τιγκάρει το μυστήριο και την ίντριγκα. Στην εκτέλεση όμως μπουκώνει.

Και μπουκώνει ειδικά όταν μετά τη μέση αρχίζει να πηδάει από το ένα genre τρόμου και sci-fi στο άλλο μην έχοντας ένα σταθερό ύφος και στόχο. Ακόμη και στο φινάλε του πάσχει από κρίση ταυτότητας. Είναι δηλαδή ένα συνονθύλευμα ιδεών που ναι μεν προσφέρει ένα ενδιαφέρον concept, αλλά τα χιλιοπαιγμένα του στοιχεία δεν δένουν μεταξύ τους. Παίρνει πολλές ιδέες έξυπνες και λατρεμένες αλλά το δέσιμο μεταξύ τους είναι οριακά μια «ποπκορνοποίηση» των αυθεντικών. Εν ολίγοις χάνουν αυτό το στοιχείο που τις κάνει εύγευστες.

Θαρρώ πως οι αδυναμίες που έχει μου θύμισαν το Black Mirror. Έχουν αυτόν τον tryhard χαρακτήρα των περισσότερων Black Mirror επεισοδίων που «ιδρώνουν» για να βγάλουν κάτι αυθεντικό και εντυπωσιακό και καταλήγουν να απογοητεύουν στην εκτέλεση, ενώ επιφανειακά φαντάζουν φοβερά. Δυστυχώς, ούτε η σκηνοθεσία του που είναι ολόστεγνη και πεζή, ούτε οι ερμηνείες -στην καλύτερη μέτριες, αλλά ούτε και η απλουστευμένη και τραγελαφική του γραφή το βοηθάει. Κι ας έχει κάποιες χαριτωμένες meta στιγμές.

Το Archive 81, στο δια ταύτα αποτελεί ένα συνονθύλευμα που μπορεί να ψυχαγωγήσει. Δε μπορώ να πω κατηγορηματικά πως είναι «μούφα» και δεν αξίζει καθόλου το χρόνο σας, αλλά να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι θα σας αφήσει ένα αίσθημα ότι θα μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα. Παραφυσικό και horror Black Mirror σε déjà vu δηλαδή.